Het is weer een hele tijd geleden dat ik nog blogde. Ik had er eerlijk gezegd ook de tijd niet voor. Ik was veel te druk bezig met rond te hangen en plezier te maken. En ja, dan kom je iemand tegen van wie je zegt: die verstaat me ten minste. Het begon heel puberaal, met een spelletje poker. We konden het goed vinden met elkaar, hadden dezelfde humor. Maar hij aarzelde om de eerste stap te zetten. Dan maar een beetje achter me aan laten lopen, dacht ik. Maar natuurlijk moest ik weer de eerste stap kunnen zetten. Ongeduldige ik! Met een smsje nodigde ik hem uit om mee naar een optreden te gaan en ja hoor! de vis beet. We hebben een heel leuke zomer beleefd. Veel gelachen, gedronken, veel sex. Tot ik een weekje naar Turkije ging. Wanneer ik terug kwam was alles anders. Hij zat in de put, bleef maar zeuren dat we geen koppel waren en dat er geen toekomst was. Dronk en rookte meer dan tevoren. Wat was er aan de hand? Ik was helemaal van slag. Hoe ik het ook probeerde, en tot nu toe nog probeer, ik krijg er kop nog staart van. Ik liet hem toe mij mee te sleuren in zijn verdriet. OOk al heb ik zelf genoeg aan mijn hoofd om gek van te worden. Na weer een avond van verwarring spraken we weer eens af. Om 20u gingen we buiten op mekaar wachten. Het was steenkoud. En daar stond ik., te wachten. Na 10 minuten belde ik hem op om te vragen of hij er al bijna was. Ik wou een voorstelling zien en die duurde maar tot kwart na 8. Een beetje later kwam hij er aan, samen met een andere vrouw. Ze zetten hun fietsen aan de kant en ik hoorde zeggen: is ze dat? Ja, ik had toch gezegd dat ze zou staan wachten. Dan kwam hij tot bij mij, knikte eens en ging binnen. Bizar. Wat is hier aan de hand? Wie is die vrouw? Dat moest ik toch weten. Ik vroeg dus: wie heb je mee gebracht? Stel je ons niet voor? Na even stilte kreeg ik te horen dat het de vrouw van een vriend was. Hoe hou je een gesprek aan de gang met iemand die voor je op loopt? Ik probeerde het nog eens. De voorstelling die we wilden zien is al gedaan. Daarom belde ik eigenlijk. Die was pas later, zei hij. Maar ik had toch het programma op internet gechecked. Ik zei dus Nee dat is al voorbij. Dat is mijn schuld zei de vrouw onmiddellijk. Hoezo jouw schuld? Waarom? Even bleven -74we staan en ik dacht eindelijk wat openheid. Ik probeerde mee te praten, maar opeens liep hij weer weg. Ik dacht doe maar, ik krijg stilaan genoeg van je kuren. Ik praat hier wel wat verder. Maar de vrouw ging prompt met haar rug naar me toe staan en praatte verder met anderen. Ik voelde me piepklein. Onzichtbaar, gekrengd, vernederd, belachelijk, onnozel,.... WAT IS HIER AAN DE HAND??? Ik moest een manier vinden om met hem te kunnen praten. Dus ging ik op zoek naar een standje met drank. Toen ik hem mee kreeg bestelde hij eerst voor zichzelf en daarna vroeg hij of ik ook iets wou. Ja speel maar de hard to get. Praten zal je. En dan uit het niets begon hij. Wij zijn geen koppel en ik moest hem niet controleren. En ja hij had hier vrienden. En het was precies of hij me bedroog met een andere griet toen hij aankwam. En al die shit wilde hij niet meer. Dat had hij al gehad. Als ik te dicht bij kwam dan duwde hij me weg; Euh hallo, we hadden afgesproken aan de ingang buiten om samen iets te gaan doen. Waar komt al die herrie plots vandaan? Ik belde alleen maar omdat ik wist dat we die voorstelling aan het missen waren. Maar hij luisterde niet. Ik besloot dat ik dit niet wou en ging weg. Tirez votre plan. Waaraan heb ik dit verdient? Ik dus terug naar buiten. Even later kwam mijn vriendin daar aan. Ik bracht haar even op de hoogte van de toestand. We zijn dan terug naar binnen gegaan en hebben er toch nog een leuke avond van gemaakt. Nee, nu is t gedaan dacht ik. 's Anderendaags telefoon. Ik moest me er allemaal niet zo veel van aan trekken. Zo was hij nu eenmaal als hij zich slecht voelt. Ok, goed dan. Ik heb geen zin om nog maar eens alles over me heen te laten komen. Dus laat het. Die dag maakte hij spaghetti voor mij en een vriend. Maar hij had zoveel gedronken dat hij ziek werd. Ik ben naar huis gegaan en heb zijn vriend gezegd om hem wat in het oog te houden. Die had daar niet zoveel zin in. Maar nee ik ging naar huis! Maar een week later mis ik hem en gisteren deed het zo'n pijn dat ik hem moest bellen. Ben ik nu zwak? Ik weet het niet. Hij vroeg onmiddellijk om af te spreken. Ik heb dat dan maar gedaan. Het blijft een toffe gast als hij niet zeurt. Maar kan ik vergeten wat hij me aandeed? Dat zal ik zien. Ik weet het niet. Ik heb er een dubbel gevoel bij.
