Het is moeilijk! Ik wacht maar en wacht maar. Op de postbode die een brief brengt van de notaris, tot hij mij eens belt, tot er eens iets leuks gebeurd,...... Ik moet hier mee stoppen. Het maakt me gek. En dan besef ik dat ik jarenlang alleen maar gewerkt en gezwoegd heb. Hierdoor verloor ik mezelf, vrienden en veel van mijn idealen. Dom, zal je zeggen. Maar ja, op dat moment leek het me het beste wat ik kon doen. Ik heb er ook het profijt van gehad, dus, deze dagen zijn voorbij en nu is het tijd om te veranderen. Maar waar beginnen? En even diep ik terug in mezelf naar een tijd dat alles goed ging. De tijd waar ik gelukkig was en kalm en innerlijke rust had. Sint-Truiden! Ik was er gaan wonen met mijn toenmalige vriend, die later mijn echtgenoot werd, en mijn zoontje. We hadden er een huis gekocht, een nieuwbouw. We richtten het in met onze spulletjes, maar veel ideeën kwamen van mij. Het was een tijd dat ik heel creatief was. Een tijd dat ik goed wist wie ik was en wat ik wou. Op de wijk woonden mensen met kinderen . Iedereen hielp mekaar. Het was daar echt een gezellige boel. Ik had echt leuke geburen. Onze kinderen speelden op straat terwijl één van ons ze wat in 't oog hield. In mijn garage had ik een ijskast gezet waar de kinderen drankjes en versnaperingen in vonden. De garagepoort stond meestal wagenwijd open. Mijn tuin was bezaaid met blije kinderen. En ik genoot van hun gelach en gekrijs. Dat was nog eens een tijd. Ik had niet veel nodig om gelukkig te zijn, van de laatste mode wist ik niets af. Ik had mijn stijl en voelde me super gelukkig. Ik kreeg er een dochtertje bij en ook zij werd onmiddellijk in ieders hart gesloten. Waarom ben je daar weg gegaan, vraag je je misschien af. Wel, mijn man kreeg een depressie. Hij dronk ook wel, maar dat kon me eigenlijk niet zoveel schelen. Hij dacht dat het beter zou gaan als we dichter bij zijn ouders woonden. Dus verhuisden we. Tienen, lelijke stad. Fabrieksdampen, industriële geuren, mensen die afstandelijk zijn. Ik paste hier niet. Maar ik deed mijn best en bleef mijn ding doen. Goedhartig zijn, open staan, ontvangen, vreugde brengen, creëren. Tot dat mijn man besloot dat hij te weinig aandacht kreeg en mij hiervoor bedankte met een flinke mep. Toen ben ik weg gegaan. Ik nam mijn kinderen mee en verder niets. Tranen zijn er gevloeid. Een heel lange en vreselijke echtscheiding volgde hier op. En ik was het beu. Ik had het gevoel dat ik maar steeds alles moest kunnen. Veel van mijn spullen kreeg ik nooit terug. Dus vaarwel hobby's. Niets werd er nog gecreëerd. Bij elke man die sinds toen in mijn leven kwam hield ik me op de achtergrond. Ik kan niets, ik weet niets, en eigenlijk wil ik ook niets! Zeker dat dit stuk loopt. Wanneer je je zelf wegcijfert en zijn persoonlijkheid aanneemt moet het mislukken. Nu besef ik dit wel, maar toen, nee, ik zat zo vast in mezelf dat ik me hier niet bewust van was. Dus heb ik jarenlang gezorgd dat mijn kinderen niets te kort hadden. Eerst heb ik zwarte sneeuw gezien. Had ik me daar een vriendje op de nek gehaald die mijn zuurverdiende centen graag opmaakte. Met schulden begon ik weer opnieuw. Ik verhuisde en had twee jobs. Ik was doodongelukkig, maar mijn kinderen hadden het goed, dacht ik. Ik sukkelde weg in een zware depressie, waar ik na lange tijd ook weer uit kroop. En toen kwam M in mijn leven. Hij hielp me weer rustig worden en nadenken. Ik kreeg mijn rekeningen weer betaald en ik was hem dankbaar voor wat hij voor mij deed. Liefde, dacht ik. We gingen samenwonen en het ging een tijdje goed. Ik cijferde me weer weg. Studeerde, werkte, ... Maar stilaan besefte ik dat ik toch niet gelukkig was. Ik werd weer mondiger en het liep fout! We gingen uit mekaar. Weer raakte ik in mijn gedeprimeerde routine: werken, uitgaan, werken. Ik leerde iemand kennen, maakte plannen, hielp hem verbouwen aan zijn huis. Maar nog net op tijd besefte ik dat dit mijn leven niet was en ik vertrok. Hij stalkte me een tijdje. En dan kwam M terug. De grote helper. Hij maakte een eind aan het gestalk, leerde me terug rustiger te zijn en ik dacht: hij is echt wel de man van mijn leven. Dus gingen we weer samenwonen. Een ramp. Nu zag ik pas echt wie hij was. Iemand die alleen wou zijn, geen dromen meer had, stilte wou. Te stil voor mij. Ik wil leven, muziek horen, dromen, dingen doen, ....; Weer uit mekaar dus! En nu voor goed. De dag dat ik weer mezelf vind ga ik dit vieren. Hoe dat weet ik nog niet. Maar de wereld zal weten dat IK er terug ben!!!
