over Hubbel, de bubbel in Peggy's buik of ons gevecht met de onzichtbare berg
18-01-2010
Draadloos!!!
Vandaag wordt het centraal infuus uit Peggy's hals weggenomen, en ook de "Easy Flow" - een soort buisje dat uit haar buik kwam voor het afvoeren van het wondvocht in haar buik. Helemaal draadloos dus nu. Het stappen gaat al heel wat minder voorovergebogen, bijna een kwieke zestigjarige ... binnenkort dartelt ze weer rond als jonge deerne ! Kijk maar naar het filmpje in bijlage - wel je rechteroor naar je rechterschouder brengen Er kwamen twee vriendinnen van Peggy op bezoek, beiden waren verrast dat Peggy er al zo goed uitzag. Morgen vergadert het doktersteam over de resultaten van het onderzoek op de weefsels die ze hebben weggenomen. Alles gaat maar steeds zo ongeloofelijk goed, dat slecht nieuws wel een ferme slag in ons gezicht zou zijn. Maar we gaan ervan uit dat slecht nieuws geen optie is. Peggy wordt ongeduldig om naar huis te kunnen (ook al omdat haar buurvrouw terug is en dat vindt Peggy niet zo aangenaam...), maar ook om weer conditie op te bouwen en dingen te kúnnen.
Als ik niet aan je denk of raak wens ik mij denkend met je te verstaan- dat is volmaakt-
Dat ik niet met je slaap maakt echter dat ik denken moet je aan te raken- waardoor ik waak-
En aangezien ik je niet meer zag moet ik zelfs volstaan met in gedachten je te spreken- en ik raak van slag-
Wat de verbeelding niet vermag! Uit niets schept zij je naakt en dat je praat en dat je naast me bent.
Dag en nacht neem je mijn gedachten in beslag- Dat ik je één moment vergeten mag.
Peggy heeft de hele dag een down-dag. Al s morgens als ik bel hoor ik het meteen. Ze vreest tot maandag zonder eten en drinken te moeten blijven tot maandag gezien de dokters wel niet zullen komen in het weekend en er dus niets zal gebeuren. Ze is het allemaal beu, het duurt allemaal zo lang. De overgangsverschijnselen laten zich ook precies al voelen. Ik ga nog vaker langs dan gepland, s morgens, s middags, s avonds en probeer haar op te vrolijken, maar het is er echt gewoon de dag niet naar voor haar.
Behalve de moraal gaat alles goed. De chirurg komt wel langs, Peggy krijgt wat water, en later ook beschuitjes en yoghurt!!! Hij is heel tevreden over haar herstel na zon zware ingreep en denkt dat Peggy misschien naar het eind van volgende week naar huis kan. Alleen ziet Peggy vandaag enkel alles wat nog niet kan. Morgen a brighter day voor mijn maLief Im sure! Voor wie Peggy een bezoekje wil brengen : ze ligt op kamer 1058 op de tiende verdieping van het AZ St.-Jan in Brugge. Een kaartje sturen kan ook nog steeds via de site van het ziekenhuis. http://www.azbrugge.be/pub/Custom/Wenskaarten/az_Wenskaarten.aspx?id=74
15-01-2010
Wat stapjes verder
Wat ziet maLief er alweer stralend en snel uit, zo kort na zo'n zware ingreep. Of zoals de SMS die ik kreeg zegt : Ben juist bij Peggy geweest en haar oogjes staan alweer levendig en guitig!
Alweer vooruitgang vandaag! Yipie Jai Yipie Jei
Maagsonde wordt 's morgens weggenomen. Met een béétje geluk mag Peggy morgen beginnen met een klein slokje water. Afgelopen nacht heeft ze over eten gedroomd, ocharme. Onvoorstelbaar ook hoeveel van de reclame op TV voor eten is! Ik vind het ongeloofelijk moedig hoe weinig ze zaagt en klaagt, ik denk dat ik al lang iemand was aangegaan na zolang zonder eten... Waar de wandeling gister beperkt was tot een paar kamers verder, gaat het nu tot het einde van de gang, naar de andere kant tot het einde van de gang en dan terug naar de kamer. ' s Avonds doet ze die wandeling zelf s een derde keer over, en alleen deze keer. In en uit bed gaat ook al wat vlotter. 's Avonds ga ik eens polshoogte nemen op een repetitie van Famba in Gent, maar vind het echt niet leuk Peggy zo vroeg al alleen te moeten achterlaten. Gelukkig komen nog vrienden langs. En ik ben vroeger dan verwacht terug in Brugge en ga toch nog even snel langs, ook al is het bezoekuur eigenlijk al voorbij.
De pijn is onder controle nu. Peggy moet in de ochtend al een kleine wandeling op de gang maken met de kinesist. Die doen we s middags nog eens over. Het pijnlijkste gedeelte is het in en uit bed komen. Ze loopt met voorzichtige kleine pasjes voorovergebogen als een oud vrouwtje. De inspanning is groot, ze kan met moeite een woord uitbrengen, maar wat ben ik fier op mijn sterke dame!
De assistent komt langs en denkt dat de maagsonde er heel misschien morgen al uit mag. En ongeveer een halve dag daarna mag Peggy beginnen met een klein slokje water.
s Avonds profiteer ik ervan dat Peggy nog alleen op een kamer ligt en blijf extra lang bij haar. Het weekend zijn Nemo en Maïm bij mij, en zes uren op een kleine ziekenhuiskamer met hen, dat komt niet goed
Vandaag is een speciale dag want we zijn precies één jaar samen!
Ik ben blij en dankbaar dat we elkaar ontmoet hebben, zij voor mij gekozen heeft en ik voor haar.
Peggy is een beetje stilletjes als ik toekom, het is ook zo beu daar de hele tijd te liggen, niet te mogen eten en drinken en alleen wat te kunnen lezen. Ik kan haar wat afleiden met vertellen over mijn buikdansexploten van deze ochtend,en later herlezen we op bed alles wat we een jaar geleden neerschreven, wat ook voor de nodige hilariteit zorgt natuurlijk.
Een paar passages uit onze aantekeningen van toen (de deftige ;-)
Na een gezellig etentje in hartje Brugge nog wat nagekletst in Ellens huisje hebben we onze eerste ontmoeting afgesloten rond een uur of drie. Wat kan ik zeggen? Mooi, charmant, spontaan, natuurlijk, babbelkous, zin voor humor, sprankelende lach, ongedwongen, lief Stof genoeg voor zoete dromen. De eerste gelegenheid om haar terug te zien uiteraard met beide handen gegrepen. Na de shiatsu-les binnengesprongen in het reeds bekende charmanteben ik huisje in de hoop om nog wat puntjes bij elkaar te sprokkelen Weeral vertoeven in hogere sferen- die avond ben ik zeker gezwicht voor de liefdeen kon ik nog maar aan één iets denken . Maar bon . Ook weer effe met twee voetjes terug naar de aarde komen, want Ellen is verliefd op iemand anders! Eerlijk als ze is krijg ik het verhaal te horen. Mij een raadsel waarom de tegenpartij kansenlaat liggen, maar ja zo blijf ik natuurlijk hopen. Onbegrijpelijk hoe alles zo snel kan gaan. Heb echter het gevoel dat we elkaar al heel ons leven kennen.
De Avonturen van Peggy en Ellen
waarin hun verhaal staat opgeschreven
het verhaal dat ze zelf schrijven
onderweg hebben ze al veel geleerd
en beginnen nu aan het schrijven van
een succesverhaal
een bestseller
een love-story
Hun Eigen Mooi Verhaal
de laatste dag van het jaar- een leuke verrassing in mijn mailbox na een lange dag werken in de danszaal
en ik antwoord je dat ik1 januari wel vrij ben s avonds
en grap dat wie weet moest het ooit iets worden tussen ons, het wel makkelijk wordt de datum te onthouden waarop we elkaar leerden kennen
en jaja, s ochtends (om 10u!!) op 1 januari krijg ik telefoon
je doortastendheid bevalt me wel!
je staat voor de deur en ziet er een beetje verschrikt uit
ik dacht- aan je foto te oordelen- dat je een grote, zelfs watstruise vrouw was!
nadien, bij mij thuis
babbelen
lachen
je spreekt over verkennende massage (shiatsu ) terwijl ik
op het trapkastje zit
later vertel ik mn mama dat het heel leuk was, je heel erg rustig bent, klein en fijn, we erg veel gelachen hebben en ik me gewoon goed voel bij je.
Ontluikende liefde in SMS
Hey Ellen massage en zweettent waren super. Heb geslapen als als een baby. En jij? Waren je leerlingen braaf en heb je wat meer kunnen slapen? Geniet nog knuffel. 08/0107u34
Ha jij denkt blijkbaar ook aan mij, maar dan vroeg in de ochtend. Hmmm J 08/01 10u24
In de vroege ochtend, in de ochtend, op de middag, in de late namiddag, naar de avond toe om dan weer aangenaam in dromenland te verzeilen. Hm en nu jij haha 08/01 10u57
Ik schel patatten en glimlach!08/01 11u00
En dan bel ik aan en vraag me af hoe vaak ik nog door deze deur zal gaan.
Je zit op de grond.
Je bent zo rustig, gelaten bijna zelfs, en je straalt zoveel vertrouwen uit. Vertrouwen in dat wat moet gebeuren zal gebeuren. WAW!
Je zit zo ver.
Je zit zo dicht.
Je aanrakingen
doen me sidderen van verlangen
en in gedachten grijp ik telkens weer je hand en trek je tegen me aan
(en jij, wat zie jij voor je?)
s Avonds dan de uren tellen tot eindelijk de bel gaat . En daar is ze dan. Nog stralender en verrukkelijker dan ik in mijn dromen had gezien. Voel mij in de zevende hemel dat ze echt bij mij is. Dan het verhaal van dinsdag, de warmte van de kachel, de romantiek van de vlammetjes. Ik stel voor haar een shiatsu-massage te geven- zo kan ik haar toch eens aanraken en zucht-hoe zalig! Een droom komt uit en het is nog niet alles! Ellen vraagt dan om eens naast haar te komen liggen ook zij heeft het lastig J. En dan .. CENSUUR . maar het was zalig, heerlijk, fabulastisch en hilarisch.
Wandeling... Peggy ziet er een beetje "Elephant Man" uit met haar sonde
Uitgeput van het stappen Een zoentje... het vergt enige oefening en handigheid....
13-01-2010
Gewone kamer
Peggy mag naar een gewone kamer vandaag, en is ook al heel wat "aansluitingen" kwijt. In de namiddag wordt ook de pijnpomp weggenomen, maar als ik 's avonds aankomt heeft ze erg veel pijn. Kort ervoor was ik nog aan het stoefen in de dansschool hoe goed het al ging, maar het was toch een beetje té mooi om waar te zijn. Ze kreeg al Perfusalgan, zeg maar Dafalgan via de baxter, maar dat helpt niet. Uiteindelijk krijgt ze dan nog iets bij (éénmalig, zeiden ze..) en dan gaat het na verloop van tijd toch beter, de pijn wordt draaglijk. Ik blijf tot dan bij haar, en als ik rond 22u vertrek ben ik blij dat ik haar tenminste niet in hevige pijnen moet achterlaten.
Wie dat wenst kan via de site van het ziekenhuis een kaartje maken. Deze worden dagelijks rondgebracht. Het kamernummer van Peggy is 1058. Voor bezoek is het nu nog te vroeg, maar wie weet is tegen het week-end de maagsonde weg en ziet Peggy het al zitten om af en toe een kort bezoekje te ontvangen. Ik laat wel nog iets weten via de blog wanneer Peggy zich goed genoeg voelt.
Vanaf nu elke dag een klein beetje beter, met af en toe eens een off-dagje, zoals we allemaal wel eens hebben...
12-01-2010
Alles gaat goed, alles gaat beter
Vandaag gaat het al een heel stuk beter met Peggy.
De nacht was nog zwaar, misselijk en dus niet willen duwen op pijnpomp en dan dus ook pijn.
Maar vandaag geen pijn, niet misselijk.
Missy Peggy heeft een tekenfilm-piepstemmetje, alsof ze wat helium ingeademd heeft, door het buisje dat achter in haar keel loopt.
Armen en hoofd kunnen al bewogen worden. 's Ochtends had ze al een drukke agenda : RX thorax, kinesiste, pijndeskundigen, grote wassing. Tenen bewegen, zelfs knieën optrekken. De chirurg komt nog langs. "Ik heb vanacht goed geslapen, want ik heb gisteren een goede daad gedaan", zei hij. Met het blote oog is Peggy nu tumorvrij. Resultaten van de microscoop tegen eind van de week, die worden dan dinsdagmiddag op de overlegvergadering besproken.
Tegen de avond heeft Peggy tussen de slaapjes door al bijna een heel boek uitgelezen!
Heel af en toe begin ik te denken dat het écht écht zal gaan zoals Peggy altijd zegt : een slecht jaar maar dan is het voorbij. Ja, stilletjesaan durf ik al wel eens te dromen....
When the lady smiles.... 's Avonds mogen Nemo en Maïm even binnen om goeiedag te zeggen
11-01-2010
Veni Vidi Vinci
De volgende veldslag, en wat heeft malief die weer dapper gestreden!
We hebben beiden slecht geslapen, harde matrassen, zenuwen, luidruchtige deuren en dees meer. De avond voordien nog gezellig een filmpje gekeken in elkaars armen samen op één bedje. Alleen de popcorn ontbrak . Peggy mocht wel nog een beschuitje eten.
We zitten naast elkaar op het bed -armen om elkaar heen bungelende voetjes kleine kusjes- heel stil te zijn
aan alle wachten komt een plots einde
Om 09u30 vertrek naar het operatiekwartier. Peggy ziet er toch al heel wat "opgevulder" uit dan de vorige keer.
11 januari 2010 1 oktober 2009
Ik ga boodschappen doen, kinderen van school halen, koken, schoenen kopen. Bezig blijven. En denk de hele tijd : ze zijn nu nóg bezig... Ik pak thuis de spullen van het ziekenhuis uit. De kleren van Peggy die in de was mochten, mogen dat niet. Af en toe ga ik wat van haar geur opsnuiven, als een junkie. Om 15u15 belt Marc, mijn nonkel die in het operatiekwartier werkt om te zeggen dat de operatie gedaan is en goed verlopen is. Peggy is in de ontwaakkamer voor nog minstens een uur. Op mid-care geldt een bezoekregeling van 3x/dag een half uurtje. Het tweede bezoekuur is voorbij als Peggy op de mid-care aankomt, maar ik mag toch even bij haar.
Hoe ze haar ogen opent en langzaam naar me glimlacht....
Ze heeft geen pijn, alleen wat aan haar neus van de maagsonde. Ze is nog heel erg suf van de verdoving, maar toch genoeg bij de pinken om te vragen naar het "bakje aan haar linkerhand" waar ze haar over verteld hebben (om de pijnpomp te bedienen). Om 19u30 terug, Peggy ligt te slapen met een nierbekkentje onder haar kin. Ze wordt wakker en is erg misselijk. Door een combinatie van : - lange anesthesie - bijwerking pijnpomp - darmen zijn ferm gemanipuleerd bij operatie en nu in "shock" - maagsonde : moet telkens met een spuit leeggezogen worden, loopt niet vanzelf weg Peggy is heel erg dapper. Ze krijgt een inspuiting tegen de misselijkheid en een zakje "maagbeschermer" bij alle andere zakjes. Haar hartslag is aan de hoge kant, ze moeten haar weer wat "opvullen". Plots krijgt ze jeuk. Telkens op een ander plekje. Ik moet telkens eerst checken als de kust veilig is alvorens te krabben want er hangen een twintigtal draden en buisjes aan Peggy. De jeuk blijkt ook een bijwerking van de pijnpomp te zijn.
De assistent van de chirurg, die ook bij de operatie aanwezig was, komt nog even langs. Eerst vetschort verwijderd. Dan klieren langs grote bloedvaten. Dan beide eierstokken en baarmoeder. Het gezwel op de (rechter, nu weten we eindelijk welke kant) eierstok was al veel gekrompen, en op macroscopisch vlak (= met het blote oog waarneembaar) was niets meer te zien van alle uitzaaiingen. Darmen en lever zagen er goed uit. Er werden weefselstalen genomen om deze nu ook microscopisch te onderzoeken. Binnen een paar dagen resultaat hiervan.
"DIT IS ERG GOED NIEUWS VOOR U", zegt hij.
10-01-2010
Klean Prep
Een uitgebreid ontbijt met croissantjes, pistolets en een zachtgekookt eitje.
Nog wat spulletjes inpakken. Nog even diep de buitenlucht op de parking inademen. We gaan door de draaideur, voor Peggy zal het wel een tijdje duren voor ze weer door deze deur stapt en buitenlucht kan inademen.
De namiddag glijdt voorbij en gaat onopgemerkt over in de avond. Peggy krijgt een darmvoorbereiding. Hiervoor krijgt ze een drankje te drinken Klean Prep. Voor mij valt de smaak best mee, het ruikt naar bruisvitamine-tabletjes en smaakt erg zout, maar Peggy vindt het echt heel vies en heeft de grootste moeite om het binnen te krijgen.
Een pot van 1,25 liter in een uur, het volgende uur een liter gewoon water, en dan nog eens de hele behandeling. In het eerste uur is er nog niet eens één glaasje binnen.Vier uur later is de eerste pot voor 2/3 leeg. Peggy hoopte dat ik wat zou gaan wandelen zodat ze stiekem wat kon weggieten, maar dat brengt natuurlijk niets op.
Ondertussen komen we stilaan weer in de routine van temperatuur opnemen, spuitje tegen flebiet, bloed nemen enz enz. Nieuw zijn nu de wissertjes waarmee staaltjes genomen worden om te testen op de ziekenhuisbacterie.
We kijken door het raam naar de vijver beneden waar mensen aan het schaatsen zijn, en ik mis nu al de buitenlucht. Gelukkig kan Peggy veel beter tegen binnenblijven dan ik.
Vanavond slapen we samen in Residence Sint Jean de kindjes zijn bij hun papa.Zo moet Peggy niet in haar eentje liggen zenuwachtig worden voor morgen.
Ondertussen blijven drinken. (de kamer en het meubilair heeft z'n beste tijd gehad... want een contrast met de reeds vernieuwde afdelingen).
Een laatste foto van De Buik Zonder Snee
We krijgen heel veel berichtjes van familie en vrienden die nog steeds aan ons denken, en dat doet erg veel deugd.
's Avonds ga ik snel even naar huis iets eten en wat spullen inpakken, en vind een lieve verrassing op bed. Peggy ten top, wat is ze toch een schat. Een hele waaier enveloppes, voor elke dag van de naar schatting 14 dagen in het ziekenhuis één, met telkens een gedichtje, citaat, spreuk, wijze woorden en loieve woordjes. Wat ben ik toch een gelukzak!
Peggy vindt het drankje echt héél erg vies... maar ze doet haar best!
Maandagis boodschappen en weg-en-weer-vliegdag (logo-kine-trampoline). Ik ben een beetje out en Peggy vindt de gedachte aan eens een ander in bed op de blog heerlijk.
Dinsdag gaan we kalligraferen en in de namiddag een kleine boswandeling, waartoe ik Peggy met enige moeite kan bewegen. De zetel, het tasje thee, het boek, wat trekt dat allemaal hard.
Woensdag is het druk in huis, jong geweld vol energie van de dansschool komt langs zodat ik hun muziek voor Kunstbende kan monteren. En wat later komt een vriendin de kindjes hun haar knippen. Nemo, wiskundig als steeds, merkt op dat er nog nooit zoveel mensen samen in huis geweest zijn, 15! En hij heeft waarschijnlijk nog gelijk ook.
Donderdag is verwendag. De lunch in de Tanuki gaat niet door wegens geen plaats, dan maar ergens anders een tafeltje gezocht waarwe ook goed gesoigneerd worden. En zie, van aan tafel kijken we uit op een toeristisch winkeltje met hoedjes die wel wat lijken voor Peggy. We gaan er buiten zonder hoedje, maar met oorbellen en 2 ringen. Bij het overmeesteren van de bruidsluier verloor ik een oorbel van mijn lievelingsoorbellen die ik al sinds mijn late tienertijd heb. Niet gedacht die nog heel gelijkend terug te vinden. En we vinden er ook ringen met een spiraalvorm, de vorm die ik gebruikte bij de projecties bij Amor Mundum.
Amor
Mundum fecit,
Gignit amorem,
Non est medicabilis herbis
Istud corpusculum
Qui tenerum tunc lavi
Manu tenera,
Ocelle mi,
Amavi te
Et amo amore sempiterno
Love,
Mum of creation,
You generate love,
Your force cannot be cured
By herbs
You allowed me to wash you,
To sprinkle water over
Your frail body,
And i loved you,
And i love you
And always will,
For ever and ever
Nicolas Lens
De vorm die toch wel een beetje onze vorm werd sinds we er een stempel van hebben. Onlangs mooie tekst gelezen bij Symposion over de symboliek van de spiraal.Iets over zoals het leven, eerst groei van binnen naar buiten, en later de groei weer van buiten naar binnen. Maar dan heel mooi verwoord.
Daarna tot s avonds laat heerlijk genieten in de sauna geen fotos beschikbaar uiteraard ;-) Zelfs de opgietsessies lukken goed voor Peggy, we ondergaan een floating-sessie, en rollen in de sneeuw tot we rozig zien.
Vrijdag gaan we een kijkje nemen in een nieuwe fitnesszaak, want ik moet toch echt wel wat beweging gaan krijgen. In de namiddag blijft Peggy thuis met een boek en ga ik een wondere winterwandeling maken.
PUNKBOMEN
Zaterdag gaat Nemo dansen en doe ik eens de balletles mee, amaaizo frustrerend!!!Ik voel mij precies een kwal zonder spieren die aan de grond gezogen wordt.
Maïm en Peggy stellen het goed samen thuis. In de namiddag verbranden we de kerstboom.
Als de kindjes vertrokken zijn naar hun papa geniet Peggy van haar voorlopig laatste avondmaal, en haar keuze viel op .. pizza quattro stagione.
Ik bracht een doosje geluksthee mee maar daar drinken we niet meer van want Peggy kan niet slapen als er munt inzit. Als we om 22u alle twee al indommelen, was die munt misschien toch niet zon slecht idee after all
oor-ruisend deur onsoverweldigd door ons
houvassende kapasiteitvermogen om vast te houden
op hierdie kniebare aardmantelop deze kneedbare aardmantel
kan ek nie nie-jy wees niekan ik niet niet-jij zijn
jy nie niemand wees niejij niet niemand zijn
ons nie nêrens wees niewij niet nergens zijn
die ongehoorde behorende woordhet ongehoorde behorende woord
nie nie-gesê word deur ons nieniet niet-gezegd worden door ons
my hart haper- gewigloser as tevore mijn hart hapert- gewichtlozer dan tevoren
dog brugbaarmaar overbrugbaar
daar waar ek anders as jy isdaar waar ik anders ben dan jij
begin ekdis waarbegin ikhet is waar
maar daar waar ek jy ismaar daar waar ik jou ben
jy geword hetsing ek buite myselfjou geworden benzing ik buiten mezelf
iets anderkant alle mensheid gekaatsiets voorbij de hele mensheid gekaatst
Uit : Waar ik jou word Antjie Krog
05-01-2010
Iets of niets
Kalligrafieles en bloedafname in de ochtend. Inzakking in de warmte van thee en een boek in de middag. Een duwtje richting bos, onszelf eens uitlaten voor het binnen van het ziekenhuis ons weer omsluit. Het vraagt een inspanning los te komen uit de knusse zetel, maar eens de eerste stap gezet doet elke volgende meer deugd.
jij en ik in het bos één arm om je heen de andere houdt je hand vast in de holte van mijn rug
de gedachte aan jouw dood stapt een stukje met ons mee uit het niets hoe graag wil ik geloven iets of niets maar wel iéts geloven
de waarheid is een onbekende
In de nacht lees ik nog een passage die me in het licht van de dag opvalt.
Ik telde het eten dat ik nog had. Voor vier weken, drie weken, twee. Ik streepte de dagen af met mijn oogpotlood. Als ik minder at, kon ik er langer mee toe. Maar als Amanda niet snel kwam, zou ik doodgaan. En dat kon ik me echt niet voorstellen. Glenn zei een keer dat je jezelf niet dood kon voorstellen omdat je het woord 'ik' gebruikte zodra je zei : 'Ik ga dood', en je dus tijdens die zin nog leefde. En zo kregen mensen het idee dat de ziel onsterfelijk is, dat was een gevolg van grammatica. En dat gold ook voor God, want zodra er een verleden tijd is, moet er ook een tijd vóór die verleden tijd zijn, en zo kun je steeds teruggaan in de tijd todat je uitkomt bij Ik weet het niet, en dat is God. Het is wat je niet weet, het donkere het verborgene, de onderkant van het zichtbare, en dat allemaal omdat we grammatica hebben, en grammatica niet mogelijk zou zijn zonder het FOXP2-gen, dus God is een hersenmutatie en dat gen is hetzelfde gen dat vogels nodig hebben om te zingen. Muziek is dus ingebouwd, zei Glenn, het is ons ingebakken. Het zou erg moeilijk te amputeren zijn, omdat het een essentieel onderdeel van ons is, net als water. Ik vroeg of God dan ook in ons ingebakken was. Hij zei misschien wel, maar dat had ons niet veel goeds opgeleverd. Zijn verklaring van God was heel anders dan die van de Hoveniers. Hij zei dat 'God is een Geest' niets betekende, omdat je een geest niet kon meten. En hij zei : 'Gebruik je vleescomputer' als hij bedoelde : 'Gebruik je hersens'. Ik vond het een weerzinwekkende gedachte dat mijn hoofd vol vlees zat.
Uit: Het jaar van de vloed - Margaret Atwood
03-01-2010
Fluister roze woordjes in mijn oor
Wandeling aan zee met vrienden.
Golven Aanrollen Verdrinken Drijven Meevoeren .... Verlangen Golvend verlangen. Verlangen als golven. Krachtig. Af en aan. Fluister roze woordjes in mijn oor.
Veerle is net als Peggy medisch geschoold. Misschien heeft ze gelijk en moeten we toch eens in het UZ langsgaan. Kwestie van zeker te zijn al het mogelijke te doen. "Het gaat tenslotte om je leven...." Waar is de grens tussen zoeken en vertrouwen? Hoe ondernemend moet je zijn in zo'n geval? Wanneer ben je zeker? Schrik om een kans te laten liggen. Wie weet een levenskans Maar ook schrik om te blijven zoeken en daar uiteindelijk onze kracht in te verliezen. In ieder geval nu eerst de operatie.
Nog zoveel mogelijk genieten voor de operatie. Daar horen ook glaasjes cava, pannekoeken en nog wat dingetjes bij...
02-01-2010
Rode harten op de badrand
Le silence s'installe...
De stress voor de operatie leeft, onderhuids.
Hoe meer je samen bent, hoe meer je elkaar mist. Hoe meer je elkaar mist, hoe meer je samen bent.
Hoe kan ik mijn vleugels uitslaan op de winden van samenzijn als de vogel van mijn hart aan het ruien is in het nest van jouw afwezigheid?
Hafiz
Net vandaag valt dit te lezen op de scheurkalender. Hmmm.
Het doet ons deugd, even weg van elkaar. Peggy een gezellige namiddag met haar mama, ik naar de solden. Een onvoorstelbaar romantische verrassing wacht in de badkamer. Alleen is Peggy ondertussen moe geworden. Ik ben als Peggy gaat slapen nog lang in de weer met vanalles, maar kruip dan midden in de nacht toch nog in het meest romantische bad ooit. Al is het dan alleen.
Verlanglijstje
Geef mij Nescio en Tsjechov, oude boeken. Geef mij na mijn zoveelste kale reis iemand die mij twee haren uittrekt en glimlachend zegt : je wordt grijs. Geef mij alles en zeg : het is niets.
Geef mij niets en zeg : dat is alles. Geef mij mezelf, geef mij jou. Ik heb gezocht naar wist ik maar wat. Geef mij nu eindelijk wat ik altijd al had.
Herman de Coninck (het hoeft niet te verbazen: ook gedichten van Herman de Coninck lagen onder de kerstboom)
Inséparables - symbool uit Zuid-Afrika, stond te lezen op het kaartje bij de armbandjes die we kregen,onder de boom.
Vandaag doen we onze allereerste ontmoeting van nu precies één jaar geleden nog eens over in restaurant Hemelrycke. Het valt ons alletwee op dat we heel wat stiller zijn aan tafel dan vorig jaar.
Twee soorten niets
Luxe is het verschil tussen in een auto rijden zonder autoradio, en in een auto rijden mèt een autoradio die niet aanstaat.
Stilte is het verschil tussen niets zeggen, en alles al gezegd hebben. (....) Herman de Coninck
Ik herinner me hoe je op de stoep stond. Ik had alleen nog maar je foto gezien, en had me daarbij een groot struis Hollands type voorgesteld..... Je stond - 2 treden lager dan ikzelf- klein en frêle op het plankier. Met een verschrikte blik in je grote ogen. En opeens weet ik hoe ik je ga noemen : Bambi. Rijmt trouwens mooi op scampi, zoals je me van in het begin noemt (god knows why)
Correctie. Dulle scampi, noemt ze me. (Toegegeven, bij dat dulle kan ik me toch iéts voorstellen...)
31-12-2009
De laatste dag van het eerste jaar
Dinsdag gaan we naar de ouders van Peggy voor de feestdagen. Op woensdag gaan eten met Iris en Inneke. Donderdag thuis vieren. De laatste dag van het eerste jaar dat we elkaar kennen.
Let op de strategische plaats van de rode "floschen" Fun met een blauwe bal
62 pakjes onder de boom.... het potje met nummertjes was pas na middernacht leeg Keukenprins Maïm onder supervisie van Bobom Het bed doet nog steeds dienst - Bobom geveld tussen de cadeautjes Chimie is dol op onze nieuwe broodmand - die moeten we dus steeds ondersteboven wegleggen...
28-12-2009
Feesten als de beesten...
Na een very-off-day zaterdag gaat het ondertussen weer heel wat beter! Peggy voelt zich goed. Ze maakt dapper kennis met mijn twee grote families en morgen vieren we nog steeds verder bij Peggy's ouders in Bazel. We proberen voor de operatie nog een sauna-bezoekje in te plannen, en zoveel mogelijk te genieten. Peggy voelt zich heel wat beter nu ze de druk op haar wangen al voelt afnemen, en ook haar gevoel keert al wat weer! De overgang naar de pilletjes en de pleisters gingen in het begin moeizaam, maar werpt nu toch al z'n vruchten af.
Peggy op het Vandekerckhove-feest
26-12-2009
Liefde is....
Peggy voelt zich nog steeds niet goed. Zwakjes en kouwelijk en depri. De overgang van de spuiten naar de pilletjes verloopt niet zo schitterend als gedacht. Peggy heeft het moeilijk nu weer veel duidelijker te voelen hoe zwak ze eigenlijk is. Ook het spiegelbeeld waarin ze zichzelf niet meer herkent weegt steeds zwaarder op haar. De schrik voor de operatie en vooral voor de eerste 8 dagen na de operatie. Het winterweer en het weinig kunnen doen. Ze sluit zich af en veel van bovenstaand is raden voor mij. Ik kan alleen proberen me zo goed mogelijk in haar te verplaatsen. Porberen in te schatten hoezeer ze fysiek last heeft, en in hoeverre het mentaal niet gaat. Heeft ze "een schup onder haar viole" nodig, wat frisse lucht, some action?? Of toch rust?? Het is niet evident ons als koppel te handhaven. Elkaar niet te verliezen in dit verhaal. Een evenwicht te vinden. Genoeg uitdagingen en prikkels. Genoeg dromen om verder te kunnen. Gelukkig te zijn. Gelukkig zijn we geen van beide van het opgeef- of wegloop-type. Liefde is.... ook als het moeilijk is kiezen voor elkaar.
Een extra warme tenue voor je uitgezocht. Je een beetje geschminkt. Je voelt je toch al een pak beter zo!
25-12-2009
Bescheten commessie
Vandaag Kerst. Een beetje troosteloos. Onze vogels in de regen. Peggy voelt zich niet tiptop.
Expeditie "Bonbon verrassen op Zaventem met spandoek" Eerst Nemo en Maïm oppikken bij hun papa in Izegem. Vind het sneu te horen dat ze op kerstavond om 22u30 al naar bed moesten, maar het is niet anders. Dan rijden we door naar Brussel. Parkeer en wil net sleutel van contact halen. Telefoon. Bonbon is nog niet vertrokken, het vliegtuig heeft startproblemen en de vlucht wordt afgelast. De kindjes en ik zwerven nog een uur doelloos rond in de luchthaven tot alles duidelijk wordt en blijkt dat Bonbon pas 6 uur later zal landen. 300 km gereden en 6 uren onderweg voor niets. De verrassing valt helemaal in het water. Peggy zit de hele tijd alleen thuis. Mijn mama zit alleen op een koud vliegveld met alleen een lauwe hamburger te eten want al de rest is gesloten. De hoogst onvriendelijke baliemedewerker van Brussels Airlines was er teveel aan..... Kerst 2009. Het was niet anders. Volgend jaar beter.
Kerst op Zaventem....
Rainbirds
24-12-2009
Spuiten weg
Groots moment! De spuiten worden afgekoppeld en Peggy is vrij van naalden en slangetjes. Geen zakje meer. Alles wordt nu via pilletjes en pleisters gegeven (dan spreekt Peggy zo heel serieus met de dokter over "orale medicatie" en dan is het toch de dierenartse in haar die bovenkomt - het woordje oraal doet mij toch aan iets anders dan pilletjes denken ). We hopen dat ze niet teveel last krijgt van de overgang en daarna het afbouwen. De spuiten en de pompen Alles eerst goed "hepariniseren" zodat de port-a-cath niet verstopt De naald eruit Bevrijd!!!!
In de namiddag gaan we nog naar een erg leuke winkel, schrijfwinkel Symposion, waar we lange tijd rondkijken, genieten van de mooie dingen en leuke geschenkjes kopen. Het creatief omgaan met het woord trekt me nog steeds aan, er hangt een hele leuke sfeer, en ik krijg direct het gevoel 'zoiets zou ik ook graag doen". Het is nog steeds niet duidelijk wat me in de toekomst te wachten staat op werkvlak. Voor mezelf wordt ondertussen wel steeds duidelijker dat mijn visie en prioriteiten veranderen. We doen er de idee op om onze koelkastpoezië-woordjes gewoon allemaal op de frigo te zwieren, in plaats van af en toe wat woordjes uit het potje te trekken. Veel leuker, zo kan iedereen die zich geroepen voelt spelen met de woorden. Zoals :
wij bron van schittering
's Avonds het eerste feest in een lange lange rij, maar wel een "light-versie" voor ons dit jaar. We blijven enkel voor het aperitief met hapjes. Dat is toch nog tot 23u!!! De kindjes zijn bij hun papa. Een vreemde kerst, dit jaar.
Vandaag wordt het centraal infuus uit Peggy's hals weggenomen, en ook de "Easy Flow" - een soort buisje dat uit haar buik kwam voor het afvoeren van het wondvocht in haar buik. Helemaal draadloos dus nu.
))
