over Hubbel, de bubbel in Peggy's buik of ons gevecht met de onzichtbare berg
23-09-2009
Wachten...
De afspraak op oncologie waarvan we dachten dat die dinsdag ochtend zou zijn, blijkt pas woensdag namiddag te kunnen. We profiteren er dinsdag dus maar van orde op zaken te stellen in Peggy's huis in Lichtervelde (de poes, de buren, de vuilbakken, de frigo, pijama's bijeenzoeken, prises uittrekken etc etc). We hebben heel wat moeite de afdeling oncologie te vinden, die eerste keer. Het vocht kan niet meer uit Peggy's buik gelaten worden zoals ons gezegd was "want we sluiten om 17u". We zullen dat morgen doen, samen met een hele resem onderzoeken. En zo staan we terug buiten, letterlijk en figuurlijk in de kou. Mét nog steeds die dikke buik, die zelfs ademhalen moeilijk maakt.
Ik bestel bij de bakker petit fours want daar had je een aar dagen terug zo'n zin in, en bij de slager jonge duif, want dat maaktje je grootmoeder klaar als je ziek was als kind.
Naar onze vrienden stuur ik : Peggy is niet alleen de mooiste persoon die ik ken, maar ook de sterkste en een sterke geest kan heel veel. Onze positieve gedachten kunnen daar alleen maar bij helpen. Het wachten en de onzekerheid zijn momenteel slopend, maar we moeten erdoor. We moéten uitgaan van het best mogelijke. Bedankt, Liefs, Ellen en Peggy
7 maanden zwanger zou je denken....
21-09-2009
De dag die alles veranderde.
Ik ga first thing in the morning met Peggy naar mijn huisarts (zelfs op de onderzoekstafel valt ze in slaap terwijl de dokter de papieren voor echo en RX opmaakt ) Echo en RX kunnen pas 's avonds. Ik zie ons nog lopen, daar in de Torhoutsesteenweg. Hand in hand gaan we alletwee tesamen bijna door de knieën, een plots niveauverschil door de wegwerkzaamheden. En wij kijken niet uit waar we lopen want zijn druk doende het protocol te lezen. "Och, het is niets, een klein gezwelletje op mijn eierstok, iets goedaardigs, kleine ingreep" hoor ik Peggy zeggen. Ik rush verder door het leven naar de trampoline-les met de kinderen, mij nog van geen kwaad bewust.
"Het gaat in eerste instantie om een groot ovariumcarcinoom van 10x12 cm" staat ook ergens, zo zal ik later op de avond zien.
Ook al ben ik niet medisch onderlegd, de puzzelstukjes vallen nadien op z'n plaats.
'Mijn man heeft al met de dokter gebeld' (heb ik de radioloog nog nooit weten doen en heb er nochtans al dikwijls gezeten) 'Ik kom vanavond nog langs, maar het zal wel na 21u zijn' (de dokter)
Ik ben nog druk doende met de kinderen als de dokter er is, dus hoor het begin niet. Opeens begint het mij te dagen : een echo kan toch niet uitmaken of een gezwel goed- of kwaadaardig is? En 10x12 cm, neem maar eens tussen duim en middenvinger, dat is toch niet klein.
Als Peggy gaat slapen neem ik in de ene hand het protocol en in de andere google, wat een wel heel slechte cocktail oplevert. Het is die nacht dat de wereld stopt met draaien. Het is die nacht dat mijn leven gereduceerd wordt tot de cirkel die je krijgt als je duim- en wijsvinger-top tegen elkaar brengt - zoals de duikers doen. Het is die nacht dat ik een vuist in mijn mond steek. En heel vaak luidop tegen mezelf nee nee nee zeg. Het is die nacht dat ik mijn beslissing neem niet te starten met de lessen. Het is die nacht dat jij alleen slaapt en ik niet weet wat jij weet.
Nee en nee en nee but then I remember het universum verstaat geen nee dus alsjeblieft, laat Peggy leven
Angel Card "Depth" komt uit de hele stapel naar mij toe (de tekening toont een engeltje met een duikbril aan, op een pontonnetje temidden van niets dan zee) - ik kleef het kaartje in mijn schriftje, die gaat niet meer tussen de andere OK we gaan er samen in en we komen er samen terug uit, sterker dan ooit schrijf ik eronder
Alle puzzelstukjes vallen op z'n plaats en ik schrijf ze op om er niet meer aan te denken maar alle energie op het positieve te richten.
De keren dat ik je ziek voor me zag. Heel mager en ingevallen. Heel intens.
OK vanaf nu focus onto Jij en ik thuis liefde rust sterk zeker kinderen baby toekomst
en ik ga vechten met jou met elke vezel die ik heb
19-09-2009
Efteling
We hadden een echt week-endje gepland, net voor de lessen in de dansschool beginnen en ik altijd moet werken op zaterdag. Slapen in een trekkershut, zaterdag naar de Efteling en zondag een grote boswandeling en spelen in het "kinderspeelbos". De Efteling wordt een katastrofe, Peggy sleept zich voort en eens in de hut wil ze alleen maar slapen. Ik probeer de kindjes zo stil mogelijk te houden, we gaan nog een late avondwandeling maken want in zo'n trekkershut is natuurlijk heel weinig plaats. Zondagochtend heeft Peggy erg veel buikpijn en is nog steeds doodmoe. Ik besluit het weekendje af te blazen, ook al wil Peggy daar niets van weten.
"ze is zichzelf aan het vergiftigen"
"er groeit een alien in haar buik"
komen tijdens die lange stille autorit in mij op
De kindjes genieten toch een beetje van 2 attracties waar ze maar hebben kunnen opzitten. Ik kan Peggy niet telkens een uur in haar eentje laten zitten wachten terwijl ze zich duidelijk zo slecht voelt.
Onze trekkershut. Klein maar alles wat je nodig hebt. Alleen wel moeilijk om de kindjes stil en rustig te houden op zo'n kleine ruimte zo dicht bij elkaar.
14-09-2009
IJzer en bloeddruk te laag?
Peggy gaat naar haar huisarts. Die gaat uit van een ijzertekort en constipatieprobleem. Ook een heel lage bloeddruk 8/5. Vandaag zijn we 8 maanden samen!
CD op reis - rustige week met veel voorbereidingen voor de danslessen . Tussen ons té rustig. Ik ga elke avond samen met jou slapen, maar zelfs een nachtzoentje lukt niet meer, laat staan wat tijd voor ons, een gesprek, een knuffel, een streel. Eenzaam naast jou. De nachten zijn lang, het slapen kort.
De hele week geef ik het wat tijd, ga toch samen met jou naar bed, maar werk ondertussen niet én heb helemaal geen leuke momenten met jou.
Zaterdag rush rush rush to de gezinsdag van het Katho. De georganiseerde wandeling is nogal saai- onze gidse viel wat tegen- maar ik geniet van jou, en van jouw genieten hierbij te zijn mét je partner, en zelfs je gezin. Als je zondag 3 uur langer dan de kindjes slaapt en nog steeds doodmoe bent is het echt wel duidelijk voor mij dat er meer aan de hand is dan een uiteenlopend ritme of interesse. We gaan nog samen naar Microcosmos kijken, wat uitdraait op een totale ramp! Ik ga alleen naar de babyborrel van Wilfried's kleinzoon. Je ziet er heel slecht uit en ik maak me ongerust over je.
Ik ben blij als de kindjes in bed liggen en we kunnen praten, elkaar terugvinden. Liefde is .... ook dit.... We gaan naar bed, en toen heeft de wereld stilgestaan...
06-09-2009
Ik heb toch al ja gezegd?
Terug-naar-school-week. De zondag is het Sint-Michielse feeste en staan we op de rommelmarkt. Memorabel moment : we slenteren hand in hand rond tussen de kraampjes en hebben het (weer!?) over een eventueel kindje van ons beiden, maar ik twijfel als jij eigenlijk wel wil, waarop jij heel droog maar met een prachtige eenvoud "ik heb toch al ja gezegd" zegt.
)
