over Hubbel, de bubbel in Peggy's buik of ons gevecht met de onzichtbare berg
14-04-2010
Voyage voyage
HEUREUX QUI COMME ULYSSE A FAIT UN BEAU VOYAGE
05-04-2010
Hagedissen en scheerbeurt
Peggy volgt cursus over kikkers en hagedissen en andere beestjes, en maakt al een powerpoint mét geïntegreerd quizje voor school. Enkele dagen later gaan we met een vriendin in Merkenveld wandelen. Zij blijkt meester-hagedisvanger en een paar exemplaartjes worden grondig bekeken. We maken de valiezen voor Monaco in een koud huis - nog steeds geen verwarming (waarschijnlijk zit er nu ook een ondergronds lek, nu maar hopen dat de huisbaas het fixt voor we terugkomen....). We besluiten de weinige haren die nog overeind gebleven zijn op Peggy's bolleke af te scheren. Zo kunnen we uitkijken naar het nieuw haar. Een beetje zoals je elke ochtend gaat kijken wanneer je gras hebt gezaaid. En dan. Opeens. Is het er. Nieuw leven.
02-04-2010
The only way is UP!!!
Het gaat goed met Peggy!!!
Boswandeling. (We hebben een nieuw speelgoedje, een camera kleiner dan een usb-stick )
In de tekenles
Twee lekkere paaskippetjes
Een hartendief-kunstwerkje dat Peggy voor me klaargelegd heeft op de keukentafel als ik thuiskom van de kalligrafie-les.
Maïm zorgt voor originele hoofddeksels voor Peggy
Gisteren nog gingen we naar de sauna (en nèè, daar hebben we ons nieuw speelgoedje niet getest....) en hebben er allebei intens van genoten. Het ging voor Peggy beter dan verwacht, ze heeft zelfs een opgietsessie meegedaan! Uiteindelijk bleven we veel langer dan gedacht. Gelukkig maar, zo bleek achteraf toen we thuiskwamen in een koud huis..... geen mazout meer.....
Peggy gaat ook nog naar een cursus van Natuurpunt over kikkers en amfibieën. En ondertussen ook nog vlijtig ons huiswerk voor de poëzie gemaakt. De opdrachten waren : 1. maak een lijstjesgedicht van wat bestaat maar je nooit zal kunnen zien. 2. Schrijf een gedicht over een (bekend) schilderij. Terwijl onze blik gericht is op de achtergrond passeren de vier seizoenen.
GEHEIMNIS - of wat we niet zien maar wel is
de fenomedabele FANTASIE die zich jou verbeeldt de GEUR van warm hooi in je haar de gouden GLOED van jouw lichaam tegen het mijne het timbre van je STEM wanneer je "bruschetta" zegt mijn springdansend HART telkens jij verschijnt de zweefvliegende LIEFDE in de lucht het GEHEIM geliefdschap dat onze lippen schroeit en het verstolen GELUK dat groeigloeit in onze schoot
Wat bestaat maar je niet kan zien exotische hitte temperaturen onder nul electriciteit flora emoties de toekomst het geluid het kloppende hart banden van vriendschap golven van liefde een sluimerende ziekte het ongeboren leven een hunkerende huid het groeiend hout een laaiend liefdesvuur gedachten woorden die tekort schieten....
LENTEKOORTS doet dansen op een slap koord dauwkelken ontwaken bloesems hopen verwachte groei een halo met kleuren van olie in de regen rond een opalen schijf een borrelend briesje doet oerdansen op een slap koord en telkens wordt hij weer wie hij was en telkens reikt hij weer
ZOMERLUST doet de sterren tintelen hitte straalt af op fonkelende toekomst onder een zilveren vlies schemert een foetus de navelstreng rekt zich uit glinsterend zonlicht doet de zweefsterren tintelen en telkens wordt hij weer wie hij was en telkens reikt hij weer
HERFSTGEMIS doet net niet vallen tranen lossen op in de regen verdwijnt het licht achter wollige wolken daar waar woeste winden aan de strop rukken die net niet doet neervallen en telkens wordt hij weer wie hij was en telkens reikt hij weer
WINTERHARD doet krampachtig vasthouden ijle ijspegels doorboren kale vlokken maan's platina glans glijdt over donkere daken kale adem knapt bijna het strak touw en doet krampkrachtig vasthouden en telkens wordt hij weer wie hij was en telkens reikt hij weer
(Bij het werk Giacomond van Quint Buchholz - googelen maar..... hoewel de aandachtige en trouwe bloglezers zouden het moeten kennen...)
Dinsdag vertrekken we naar Bobom in Monaco. Het zal deugd doen! Peggy heeft ondertussen ook een verhaal opgevangen over vrouwen die kanker overwonnen hebben en een soort fitness-revalidatie programma volgen om terug op krachten te komen en dan samen een berg gaan beklimmen. En dat spreekt haar natuurlijk enorm aan. Dus wie weet, binnenkort plant ze haar vlag ergens op een top!!!!! Op onze onzichtbare berg staat er alvast een hele fiere dappere vlag te wapperen.....
23-03-2010
Kleine update
De dagen na de laatste chemo verlopen tot nog toe vrij goed. Vrijdag en zaterdag ben ik weinig thuis want moet nu dan toch de kastanjes uit het vuur halen in de dansschool. Peggy doet het rustig aan, maar gaat wel naar haar les kunstgeschiedenis op vrijdag en komt fier thuis met een stappenteller. Het motiveert haar enorm om "op de been" te zijn. Zaterdag komt Peggy' mama langs en zondag een vriend van Peggy, helemaal van de andere kant van het land, uit het verre Limburg.
Maandag is echt een slechte dag. Om 12u maak ik maLiefje met veel moeite wakker, omdat ze nu toch echt wel haar medicatie moet nemen. Na het middageten voelt ze zich nog steeds heel moe en heel uitgeput. Ook de moraal is below zero. Ze slaapt de hele middag in de zetel en is heel ver weg. 's Avonds praten we wat en gaat het al wat beter. Peggy begint het echt beu te geraken nu en haar geduld te verliezen. Ze wil zo graag weer dingen kunnen. En ook weer haar hebben. Nu haar haar weer uitvalt, heeft ze het er deze keer lastig mee, veel meer dan in het begin. Het is een beetje vreemde periode nu. De chemo is voorbij, het monster bedwongen. Nu dit gevecht wegvalt zijn het vooral onze innerlijke monsters die we moeten bedwingen.
En als de nacht zich om je heen sluit en je niet
kunt slapen dringen je gedachten die gewend zijn
uit te gaan of die je weg zendt zich als angstig
kleinvee dicht tegen je aan of springen
tegen je op en je ontsteekt het licht en staart ernaar
alsof die bleke nazaat nog het vuur was
dat de wilde dieren van je af kon jagen.
Elly de Waard
18-03-2010
De Laatste !!!
Vandaag krijgt Peggy haar laatste chemo!!!!! Het was even afwachten of die zou kunnen doorgaan gezien de witte bloedcellen vorige week erg laag stonden. Maar dan komt de verpleegkundige binnen met een plateau vol pillen en spuiten. De bloedresultaten van het labo zijn binnen : er mag gestart worden! Alles verloopt vlot en zoals steeds is iedereen super-vriendelijk en positief. Ondanks het feit dat het hier op oncologie toch niet om akkefietjes gaat, zie je hier toch veel meer lachende gezichten dan pakweg op straat.
Misschien is geluk
dat wat je na leed
veroorlooft
te behouden.
Marc Pairon
Als de dokter langskomt, slaapt Peggy al. Ik stel alle vragen die ze gelukkig al op voorhand had opgeschreven. Van al dat gevraag vergeet ik de attentie en het kaartje aan de dokter te geven. Een kleine blijk van dankbaarheid voor diegene die het niet opgaf, en hiermee (letterlijk) het verschil tussen leven en dood maakte. Of hoe dun is de grens
Peggy slikt even als de verpleegkundige vertelt datze nu om de twee maanden moet komen om de port-a-cath te laten spoelen. Ze had zich bijna nog meest van al verheugd op het feit dat die er na de laatste chemo uit zou mogen. Niet dus. Ze laten die standaard nog een jaar of twee zitten. Voor het geval dat
De dokter vindt het dan toch een goede beslisssing die er te laten uithalen. Ten eerste heeft Peggy er echt wel last van ( waarschijnlijk ook omdat ze zo mager is). En ten tweede is het psychologisch wel erg moeilijk om dit hoofdstuk af te sluiten en verder gaan op deze manier. Het lijkt dan wel als wachten op wanneer komt het terug?. Of het aannemen als een evidentie dát het terugkomt.
De eerstkomende twee jaar, en zeker het eerstkomende jaar blijken cruciaal te zijn. Als die terugkomvrij passeren, staan de kansen er alweer een pak beter voor.
We hebben het ook even over de babyplannen/dromen. Adoptieprocedures worden na kanker 2 tot 5 jaar uitgesteld ..Mijn gevoelvertrouwt zichzelf nog steeds niet helemaal. Hoewel we allebei iets hebben van je weet nooit wat de toekomst brengt, één van ons beiden kan ook onder een auto lopen straks, komt toch nog steeds de ratio af en toe de kop opsteken. Die spreekt dan mijn buik en buikgevoel streng toe : gebruik je verstand, het is als spelen met vuur. Peggy maakt zich hierin en hierover minder zorgen.
To be discussed. To be continued
Pas half juni wordt Peggy terug op oncologie verwacht voor een eerste controle. Een vreemd gevoel hier zo lang niet te moeten zijn. Best een beetje eng wel.
Na de Paasvakantie begint Peggy met onco-training, een soort fitnessprogramma speciaal op maat.
Gezien de chemo kon doorgaan vandaag, s avonds snel snel de tickets richting Nice geboekt. Even ertussenuit in de Paasvakantie, het zal deugd doen. De kindjes kijken er enorm naar uit Bobom te zien (en vice versa natuurlijk).
Gisteren gingen we samen op poëzieworkshop. Ik was weer eens op slag verliefd en Peggy vond dat weer eens supergrappig. Dan doet ze me weer eens beseffen hoeveel ik nog kan leren van haar manier van in het leven te staan!
Anyhow, als aflsuiter vandaag onze schrijfsels. Opdrachten waren :
Observeer alle aspecten van .. je schoenen en maak dan met de woorden die je opschreef een schets voor een gedicht.
Maak per 2 vrije associaties rond het gegeven nachtwandeling. (= speel in op de woorden van de ander). Kies dan het mooiste woord van de ander. Ga daar dan klank en beeldrijmen op maken. Iedereen nog mee? Nee? Een voorbeeldje : GLIMWORMEN : vormen : sensueel ;: kanariegeel : zon. En dan maak je een synthese tussen beider uitkomsten En dan iets met al die gevonden woorden.
Maak een waarnemingsgedicht van je lievelingsplek
Game. Set. Match. Je kan NU stemmen wie wat schreef
vreemde opdracht, vreemd gevoel
lekker zacht en gewaxed
reliëfadertjes zoals van boomkevertjes
restantjes van bladeren aan de zool
stille getuigen van een eerste lenteboswandeling
binnenin onverwacht velours
wie had ooit gedacht zoveel
verwondering bij mijn alledaagse schoen
als het zuiver
verdwijnt
sensuele heks
die mij
de hostie
doet verdwalen
wij stappen
mijn schoenen en ik
voet voor voet
stap na stap
alles tegemoet
waarnemen
ik neem waar
ik neem waar
ik neem je aan
voor waar
ik neem je aan
waar je ook bent
ik neemje waar
waar neem ik je waar
ik neem je waar
waar je ook bent
ik draag mijn schoenen
mijn schoenen dragen mij
als een comfortabele aardbeving
glijden soepele spikkels mij
wrikkelend tot thuis
nachtelijke nachtegalen zo zuiver
als stuiver
glimwormen, sensuele vormen, wij stappend
verlangend naar de zon
kanariegeel
als heksen verdwaald in een middeleeuwse dans
verheven draagt zij
het hoofd boven
het hart
rank en slank
trekt een gouden
draad steeds naar boven
ze ontstijgt, ontsnapt haar
zinnelijke geur omhoog
bij mij omlaag in
het net niet beroeren
een pees die zich soms spant
onder haar blote vel
het mooiste
allermooiste plekje
En! ja! beste mensen! er zitten twee weggevertjes in!
de boomkevertjes en het gouden draadje
rara wiens frank zal vallen
Middag Vanaf de eigenlijke medicatie begint te lopen, krijgt Peggy moeite met haar ogen open te houden. Sleeping beauty
14-03-2010
Oh Happy Day
De veertiende, "onze" verjaardag. Besef ik als er een kaartje in mijn bord ligt wanneer ik terugkom van de bakker.
We ontbijten gezellig en off we go to Damme. We genieten alle vier van de wandeling die we maken en gaan erna pannekoeken eten. 's Avonds gaan we nog helemaal uit de bol met "Lief Klein Konijntje" en "De Vogeltjesdans". Geen niveau, wel fun
Heyla Ho ho ho Hey! You!!!! Boys will be Boys Complicité
overal hoor ik je zingen kijk ik mijn ogen naar je uit ik heb jaren gezocht en nu gevonden
Proposal...?
Bouwvakker! You smiled and talked to me of nothing and I felt that for this I had been waiting long. (Tagore)
Waar bén je? Little Buddha
Hide and Seek Nu nog een skateboard...
Punkbomen Pannenkoek met ei en "kaviaar". Nemo vreest dat we de rekening niet kunnen betalen... Op de rug van Tijl Moto Wanneer komt die prins nu toch? Tien dingen die je kan doen met dingen uit je neus... (F. Adam)
13-03-2010
Koortsvrij!
Vandaag blijft de koorts eindelijk weg!!! De antibiotica lijkt dan toch aan te slaan. Vanavond zullen we genieten van een gezellig filmavondje, alle vier dicht bij elkaar voor de kachel. Heerlijk genieten!
Koorts.... Er gaat bijna een hele doos Dafalgan binnen deze week! Pfff, zo beu Familie Flodder zorgt voor afleiding Vandaag voelt Peggy zich beter en is in haar "pedagogisch element" : ze vliegt met Nemo grondig in z'n spelling!!!
10-03-2010
Koorts en baby's
Nee, dit is geen rubriekje van Kind en Gezin.
De periode na de chemo is heel rustig verlopen tot gisteren dinsdag. Afgelopen zaterdag was ik zelfs een dagje van huis : mijn eerste betoging ooit! Met Famba op de Wereldvrouwenmars in Brussel. Als we iets zitten te eten in Brussel krijg ik een sms-je van maLief : "Op één was je al in beeld! waw ik lig vanavond met een bv in bed" Jaja, zin voor humor heeft ze hoor, Peggy!
Dinsdagmiddag kom ik thuis na les-voorbereidingen in de danszaal. Peggy ligt plattekes onder een dekentje in de zetel. "Ben een beetje moetjes, slecht geslapen", zegt ze van ergens heel ver weg. Toch maar even de thermometer erbij. En jawel : 39, 2° wijst die aan. Ondertussen zijn we een thermometer-nachtwacht verder (we zijn weer content met onze supersonische infrarood-oorthermometer!). We wachten nog even op de resultaten van een bloedafname, maar vermoedelijk weer het effect van de chemo. Alleen gaat de koorts deze keer niet na 1 of 2 dosissen Dafalgan over, maar duurt nu toch al twee dagen. Telkens wanneer de koorts even daalt, is het het thema "kinderwens" die opeens wel hoog oplaait bij Peggy. Een vriendin van ons is hier ook mee bezig, en dit blijkt een soort trigger-effect op Peggy te hebben. Wanneer ze zich niet zo slapjes van de koorts voelt hebben we lange gesprekken. Er zijn ook zoveel facetten. Zoals : Nemo en Maïm, wij als koppel, Peggy's gezondheid. Maar ook minder existentiële zoals : babynamen en mama-namen (want daar hebben we er dan twee van nodig...). Of heel praktische maar wel essentieel : "de grondstof" (zoals Peggy het dan noemt). We zijn allebei van mening dat elk kind dat z'n biologische ouder(s) niet kent, zich daar vragen over stelt en willen de kans op antwoord op deze vragen kunnen bieden. En dan willen we ook nog zelf de inseminatie doen, gewoon thuis. Geen ziekenhuisgedoe, geen hormonengedoe. Dat is de theorie. De praktijk, daarmee zijn we wel nog even zoet... Dus bij deze : donoren, meldt u talrijk!! (en dit is nu eens geen grapje)
De periode na de chemo verloopt goed. Na thuiskomst donderdag gaat Peggy vroeg slapen, 16 uren later maak ik haar wakker om 11u30 om toch haar medicijnen in te nemen. Daarna is Peggy super-aktief, behalve zondag, dat was een flopdag. Het stormt buiten en we brengen onze dag warmpjes binnen door. Dinsdag maken we een korte boswandeling en genieten met elke porie, elke vezel van ons lichaam en elke kamer van ons hart van de zon!
Toen straalde opeens de zon op gras en lover, Van wild geluk vloeide mjin vol hart over. Jo Landheer de maan de lente broeien groeien gloeien le sang se remue
Donderdag vindt iedereen in de buikdansles dat Peggy er ongeloofelijk goed en stralend uitziet! Na de buikdansles trakteren we onszelf op een lekkere luch in de Lotus en gaan warempel wat winkelen!!! Volgende week zou Peggy graag eens naar de sauna gaan. Voor haar toch wel een stap, ze heeft nu immers wel een groot litteken en ook de port-a-cath zie je goed zitten om de huid. Peggy verlangt nu wel heel erg tot de port-a-cath eruit mag, want die begint serieus lastig aan te voelen. Ondertussen beginnen we alletwee stilletjesaan te plannen voor "na de zomer". Peggy was al in de weer met procenten en opdrachten.Peggy zal vermoedelijk herbeginnen met parttime te werken. Ik ga als alles goed verloopt terug lesgeven in de dansschool, maar ga toch ook wat "privé-leven" afbakenen. Zes dagen op zeven een gemiddelde van 12 à 16 uren werken zal er niet meer bij zijn. De tijd gaat sneller dan we denken! We proberen ons beiden een beeld te vormen van het leven "back to work", maar dat gaat moeizaam..... Maar het komt eraan, zachtjes, langzaam, op handen en voeten in rechte lijn op ons af.
zegt zij niets dan spreekt haar mond wanneer ze boos is verticale lijn naast elke mondhoek als een afgezakte moustache
zegt zij niets dan spreken haar ogen wanneer ze blij is horizontale lijntjes plooien zich open als een extra ster naast die in haar ogen
de mooiste lijnen echter die langs haar mooie neus- lichtjes opgetrokken wanneer ze naar mij lacht
Topdag Flopdag
in het bos moustache bosgeesten mmm lekker eten in de lotus
26-02-2010
Kerst-mirakel
Vandaag voorlaatste chemo!!!
Als we toekomen heb ik voor het eerst in m'n leven een kater. Shame on me. Ga dan maar beetje frisse lucht scheppen want ik kan het toch niet maken slecht te komen terwijl Peggy diegene is die chemo krijgt!
Port-a-cath wordt geprikt, het doet raar dat Peggy na zo'n lange tijd weer vasthangt aan slangetjes, en als ze naar toilet gaat vergeet ze dan ook even bijna dat ze vasthangt.
Naar goede gewoonte slaapt Peggy in kort nadat de chemo begint te lopen. Deze keer is het pas 18u als we buiten zijn, er was vertraging in de apotheek. De hoofdverpleegster moet overuren maken!
Peggy ziet er steeds beter uit (nóg beter) en dat vindt ook de dokter. Ik kom haar tegen in de gang. "Het is niet te geloven hé", zegt ze. "Peggy was echt ons kerst-mirakel. De resultaten van de operatie waren zo goed dat ze niet te voorzien waren." Ze zegt me ook dat dit de prognoses toch gunstiger maakt. Ik vraag haar als het kán dat het niet terugkomt. "Als iemand daar kans op maakt, dan is het Peggy wel". Stilletjesaan beginnen we wat over de toekomst te praten. Elk terug in z'n eigen huis deze zomer? Wat met het werk? Een kindje? We zullen moeten leren omgaan met angst en die een plaats kunnen geven om verder te kunnen met ons leven, want garanties zijn er niet. Maar die zijn er nooit, voor niemand.
De Kaart. De Schat. Er is geen Netscape Navigator om mij mijn weg in het leven te helpen vinden. Ik moet het zelf doen, met onverwachte en zonderlinge helpers. Natuurlijk kan ik een geplande route nemen, zoals die dingen die je op de snelweg koopt en die je vertellen welke kant je op moet. Er zijn volop georganiseerde reizen en gearrangeerde excursies. Ik hoef niet één Oudheidkundig Monument of plaats die deel uitmaakt van het werelderfgoed te missen. ik kan zelfs de gebaande paden verlaten, mits ik de wegaanduidingen volg. Als ik op safari wil, kan ik dat doen vanuit de veiligheid van een jeep, maar ik mag niet, nooit of te nimmer uitstappen om de leeuwen aan te gapen. Waarom niet? Ze zullen me opeten. Inderdaad heeft een leeuw onlangs een toerist opgegeten. De leeuw werd toen gevangen en doodgeschoten, en toen de jagers hem opensneden, vonden ze een heel been, een voet en een gymschoen in mijn maag, alsmede een brochure die de toerist waarschuwde voor de gevaren van leeuwen. Leeuwen zijn gevaarlijk. Dat is waar. Hoe zal ik het Beloofde Land anders kunnen vinden dan via de leeuwen? Er is geen garantie dat ik zal vinden wat ik zoek. Moet dat mij afschrikken? We willen tegenwoordig allemaal garanties : tegen stijgend grondwater, voor bankdeposito's, wasmachines, computerapparatuur, raszuiverheid, middelen om vlekken te verwijderen, het huwelijk en zaklampbatterijen. Is dit omdat het leven geen enkele garantie te bieden heeft? Er zijn geen garanties. Ik moet gewoon het risico nemen. (Jeanette Winterson)
RISK IT GO FOR IT
En ondertussen onze liefde trillend geluk...
23-02-2010
Vers van de pers!!!
Ha! Youtube heeft blijkbaar dan toch eens mijn "pleidooi" gelezen en de originele muziek bij de montage vrijgegeven. (of hun dispuut met Warner Music is solved, dat zou ook kunnen natuurlijk...) Any how, this is how it was meant to be.... What a beautiful lady she is!
'Dardennen'
Op de valreep beslissen we toch een paar dagen naar de Ardennen te gaan in de krokusvakantie. Peggy voelt zich stilaan beetje bij beetje beter. Dat merken we (ook) aan de niesjes die al serieuzere niezen worden en het geeuwen dat stilaan in één stuk gaat. Na een zwaar ongeluk aan de andere kant en een brugspringer aan onze kant van de autostrade komen we goed aan in Hotton. Helemaal geen last van de sneeuw. Tot we het baantje van 1 km naar Werpin moeten nemen.....We slieren de helling op, de auto zwiert met de kont van links naar rechts, maar dan doet een 90°-bocht met steile klim ons ter plaatse blijven doordraaien en ten slotte met auto en al een stukje naar beneden glijden. Daar sta je dan. We hebben ongeloofelijk veel geluk, want ze komen net 'grenailles' smijten. We krijgen al wat ze nog in de remorque liggen hebben aan steentjes voor de wielen maar het mag niet baten. Het ruikt alleen naar verbrand rubber. Ik leg uit dat 'ma femme' niet naar het huisje kan stappen. Te ver. Te steil. Die laatste 100 meter tussen ons en de gîte. De rolstoel staat helemaal achterin de koffer, die trouwens niet meer open kan omdat we ons achteruit lieten rollen in een hoekje om de weg vrij te maken. "Je vais appeler mon papa!", zegt een ventje. Even later komt een kleine jeep met twee ferm naar drank ruikende mannen ons "redden". Een lint van nog geen 2 meter lang tussen ons en de jeep. "Pas de frein! Pas de gas! Surtout vous ne faites rien!" We zijn er alle vier niet erg gerust op maar uiteindelijk lukt het! We kunnen keurig voor het huisje parkeren. Werpin-city, een kerkje en een paar huizen
Ondertussen blijkt dat "ma femme" niet doorgedrongen is, want de mevrouw van het huisje heeft het de hele tijd over "votre maman". Ik laat ze maar even na het hele gedoe om boven te geraken.
Het huisje valt wat tegen (verstopte en vuile WC's, we krijgen het beneden niet warm en in de slaapkamers boven is het om omver te vallen van de warmte zelfs met alle chauffages toe, in de sauna die we persé voor Peggy wilden ruikt het naar mazout.... We twijfelen even om te blijven, maar besluiten om er dan gewoon het beste van te maken. Gelukkig namen we proviand mee want de auto blijft waar hij staat, en de dichtsbijzijnde winkel is toch een paar kilometer verderop.
Er gingen twee vriendinnen achterkomen, maar eentje strandt in Luik met de trein en de tweede heeft zieke collega's en geraakt niet weg. Next time better!
Dinsdag testen de kindjes en ik eerst de baanligging van de rolstoel in de sneeuw en op de hellingen. Niet zo evident blijkt. Vooral bergaf is tricky. We verkennen naar de vier windstreken een paar honderd meter ver, op zoek naar een goed stukje waar we de rolstoel kunnen hanteren. De zon schijnt, de hemel is staalblauw, er ligt overal sneeuw. Peggy gaat mee naar buiten, zit een klein stukje in de rolstoel. Dan stappen we een stukje in een onberijdbaar paadje waar de jongens kunnen sleeën, en vanaf dan is het bye bye rolstoel. Het stappen gaat heel wat beter dan verwacht, dan de voorgaande dagen. Peggy geniet zichtbaar!
Oeps... Peggy in the bushes Peggy en de maretak
Woensdag regent het wat en maak ik met de jongens een grote wandeling van 9 km. Ik vermoed dat we dicht bij het huisje zijn als we een ton met nog wat smeulende houtresten zien staan voor een reuzestapel hout. Op de grond liggen wat houtsnippers en gekliefd hout in de modder. De jongens spelen wat bij een riviertje, ik met het vuur. De natte houtsnippers lijken toch te pakken, dus ik gooi er een paar stukken hout op (voel me wel een ietsjes schuldig en clandestien - dit is niet mijn hout-, maar ik wil maLief graag verrassen met dit vuur in het bos).
Donderdag is alle sneeuw weg en wagen we ons op de weg. Een tripje naar Durbuy. Langs de Ourthe is het redelijk vlak en Peggy wandelt in totaal toch een kilometer of drie tussen het bezoek aan een tuin, een klein tourtje in het klein stadje en een stukje langs de Ourthe. Is het de warmte van de sauna of de kaap van zes weken na de operatie die het 'em doet, wie zal het zeggen???
Net uit de sauna. De madonna met de bloem... Een riviertje, niet meer dan dat om uren bezig te zijn Vuil??? Wij??? Zo hoort het ook! Steil!!! De rolstoel is "out" voor Peggy. Nemo en Maïm amuseren zich ermee!
Heel voorzichtjes groeien ook wij weer wat dichter naar elkaar toe, ruimt het ziek-zijn wat plaats.
Nu wacht Peggy aanstaande donderdag de voorlaatste chemo. Die is een beetje 'grellig' (een Peggy-woordje ) want de eerste keer chemo zonder de pompjes met morfine, cotisone en maagbeschermers. We hopen dat ze ook zonder die pompen de chemo goed verdraagt zoals alle voorgaande keren. Peggy ziet er vooral tegenop weer zoveel aan kracht te verliezen, net nu ze die een heel klein beetje voelde terug komen in haar benen. En haar haar dat al zachtjes begon terug te groeien zal waarschijnlijk weer uitvallen. Maar Peggy heeft zich voorgenomen tegen december weer 5 km te kunnen gaan lopen!
Vandaag moesten we naar de controledokter van de ziekenbond. We vonden dit redelijk absurd. Om te onderzoeken als ze arbeidsongeschikt werd bevonden. Met chemo donderdag en erna nog één gepland. 's Ochtends dan toch maar eens gebeld, ik had zoiets van : het is precies alsof de dokters van schriftvervalsing worden beschuldigd, moeten ze echt haar kale kop zién, de reuze-snee zién om te geloven dat ze effectief chemo krijgt, geopereerd werd?? Waarop de dame me meedeeldt dat het ondertussen in orde is door een attest van de behandelend geneesheer en Peggy helemaal niet hoeft langs te komen. Ik ben blij gebeld te hebben, en blij dat ik Peggy lekker kan laten slapen.
These boots are made for walking... and so will be these feet, soon!
14-02-2010
Liefde is
Liefde is.. op hetzelfde moment hetzelfde kaartje aan elkaar geven
Op dinsdag hervatten we de kalligrafie-les, maar we bakken er geen van beiden iets van, we sukkelen met de ronde vormen. Nochtans... Donderdag-vrijdag-zaterdag ben ik weinig thuis, en ondertussen verlegt Peggy haar grenzen. Als ik donderdagavond laat thuis komt, vertelt maLief dat ze pitta gaan halen is!?!?!? Ik begrijp er niets van. Ze vertelt me hoe ze zich ook afgevraagd heeft hoe ze tot daar zou kunnen geraken, toch zo'n 500 meter ver. Te voet was geen optie, want misschien haalde ze de kerk wel, maar zou zeker nooit teruggeraken. De fiets? Een beetje groot en zwaar om rechtop te houden. Inventief als maLief is, neemt ze Nemo's fiets. Ze besluit te wachten tot het donker is vooraleer met de kleine fiets op baan te gaan, toch iets minder komisch. Het stuk naar de kerk gaat geniepig wat bergop en het is er ook bijna altijd tegenwind, dus dat was zwaar, maar ZE HEEFT HET GEHAALD. Wat heeft die pitta gesmaakt! De volgende ochtend vragen we ons af vanwaar die pijn in haar been vandaan komt, tot een vriendin de link legt met het fietsavontuur
Na wat twijfelen de voorgaande weken, besluiten we deze week dan toch om de Ardennen onveilig te gaan maken in de krokusvakantie. Dus morgen opgepast Hotton here we come!
Heel stilletjesaan gaat het met kleine mini-beetjes een beetje beter met Peggy. Al gaat het naar Peggy's gevoel nog steeds véél te traag. We hebben allebei zo onze momenten dat we zouden willen dat het sneller gaat, maar we moeten geduldig zijn. Als ik nu vergelijk met pakweg anderhalve week geleden merk ik toch een zachtjes stijgende lijn en dat geeft hoop! Haar ogen sprankelen weer.
When the night has been too lonely and the road has been too long And you think that love is only for the lucky and the strong Just remember in the winter far beneath the winter snow Lies the seed that with the sun's love in the spring becomes the rose
Bette Midler
.....binnenkort (her)ontdekken maLief en ik onze tuin.....
liefde is...... sprankelende ogen genieten je neus is te lang! of is het de mijne?
09-02-2010
Op 't gemakske
De vorige post is alweer even geleden. Er is ook niet zoveel te melden. Alles gaat z'n gangetje op 't gemakske. We proberen ons zo goed mogelijk neer te leggen bij het denken in termijnen van maanden. Morgen (of zelfs : "volgende week") zal het al heel wat beter gaan, is een illusie gebleken. Het herstel na de operatie is een werk van lange adem.
We hadden een gezellige namiddag bij een vriendin met een avondlijke uitloper en we volgden een avond cursus over 'Oorkaarsen'. Vooraf hadden we er geen van beiden bij stilgestaan dat we hierbij op de grond gingen moeten zitten. Peggy wou natuurlijk van geen wijken weten en wilde persé dapper naast mijn hoofd knielen. Maar dus echt ontspannend vond ik het niet want maakte me alleen maar de hele tijd zorgen over Peggy die absoluut niet comfortabel zat.
Een hele poos terug viel er op de blog iets te lezen over een spiraal en de symboliek ervan. Het tekstje heb ik ondertussen (het hoort bij een schaaltje met spiraalvorm van bij Symposion)
De spiraal is een oervorm die je in de natuur overal terugvindt...
Zo groeien de zaden van een zonnebloem bijvoorbeeld in tegengestelde spiralen en jonge varenplantjes ontrollen hun blad spiraalvormig
Spiralen vertellen over het zoeken van de mens, altijd verder en nooit hetzelfde.
Want met een spiraal kun je twee kanten uit : Als je klein bent, groei je eerst van binnen naar buiten. Later moet je als mens ook opnieuw de omgekeerde beweging maken, een spirituele beweging : van buiten terug naar binnen, op zoek naar je diepste kern, je ware zelf.
Macho!! Gezellige namiddag én avond Stinkevoetjes??? af en toe toch nog eens (verliefd) naar elkaar kijken, 't kan deugd doen! insider voor de movie-CDtjes : I SEE YOU....
02-02-2010
Achter de wolken schijnt de zon
Het gaat al een stuk beter - met de moraal toch alvast, en dat is al heel wat.
Grote veranderingen in huis : het electrische ziekenbed van de thuiszorgwinkel gaat weg en de zetel komt terug. Dat is al weer wat minder "ziekte" in huis.
Maandag neemt een vriendin ons mee voor een mini-boswandeling. We halen net de Trutselaar, maar die blijkt gesloten dus een pannekoekje zit er niet in. Het hele kleine stukje wandelen was erg zwaar voor Peggy. We profiteren ervan om even Peggy's autovaardigheid na 4 maand te testen op de parking aan het bos. Dat gaat nog supervlotjes, ik moet alleen wel zeggen wanneer ze moet draaien want ze heeft bril noch lenzen aan! We gaan dan uiteindelijk bij Marjan thuis theedrinken, maar ik kan niet zo lang blijven. Logopedie voor Maïm - taxi-mama ... Peggy besluit nog wat te blijven, en warempel, het doet me raar als ze pas een hele poos nadien terug thuiskomt. Het is voor het eerst sinds ??? dat Peggy weer ergens alleen naartoe is. Het heeft haar duidelijk deugd gedaan!!!
01-02-2010
Stil
Enige tijd stil op de blog, het is niet makkelijk de juiste woorden te vinden voor het moeizame stadium waarin we ons bevinden. Peggy sluit zich op alle vlakken hermetisch af. Honderden keren op een dag vraag ik "gaat het?". Maar het is gissen want meer dan "jaja" komt er niet. Zelfs niet als het duidelijk "neenee" is. Waar stopt de pijn en neemt het niet meer zien zitten over? Welke rol spelen de hormonen nu de eierstokken weg zijn? Ik herken mijn maLief niet meer. Proberen het beste te maken van de kaarten die we nu eenmaal kregen, genieten van het weinige dat wél kan. De sterke geest is er niet meer. En zo langzamerhand lukt het ook mij niet meer die kar alleen te blijven trekken voor ons twee. Opgeven ligt niet in mijn aard. Maar net als Peggy ben ik het B E U. En mijn lijf wil wél mee. Rennen springen schreeuwen vasthouden liefhebben wandelen buiten zijn dansen lachen gek doen knuffelen op ons hoofd staan NA DRIE JAAR KAN ZELFS EEN RAMP HAAR NUT HEBBEN valt op onze scheurkalender te lezen Ik wil ons kort en pril geluk niet verliezen in dit verhaal. Dus strijdvaardig zal ik wezen! En blijven graag zien voor twee. Je hand niet loslaten. Sterk genoeg zijn om te blijven geloven in de dag dat jij mijn hand neemt. Laat ik het maar vaak genoeg herhalen, als een mantra. Ook al kan ik óók niet meer,het móet me lukken.
Vrijdag slaapt Peggy weer héél veel. En is er niet als ze wakker is. Akelig want zo was het ook de laatste weken voor we de tumor ontdekten. Zaterdag een Nieuwjaarsbrunch met Famba. Peggy wil graag mee. Ik kijk ernaar uit. Eens iets anders dan elke dag hetzelfde. Nieuwe mensen leren kennen. Aktie. Leven. Zondag is Peggy jarig. Lekker ontbijtje, cadeautjes. We besluiten tot Moeder Siska, zo zijn we er toch even uit, de kindjes kunnen wat spelen en wij binnen zitten. Maar rijden naar Knokke voor niets. Moeder Siska is toe. Wandelen gaat niet. Niets gaat. Dus we rijden onverrichterzake terug naar Brugge. Een kaartje met de perfecte tekst onder de deur "Stap voor stap en onderweg genieten". Geurige olie op haar droge huid voor de kachel. De Tibetaanse monniken hummen. De jongens staan nog even weer beneden, en Nemo wil ook wel zo'n "Indonesische behandeling" (zo ziet het eruit vindt hij...) morgen. MaLief slaapt rustig in.
Maïm onze poëet : de tijd vliegt maar de liefde is traag
Stap voor stap en onderweg genieten, dit is de foto bij het kaartje.
Er is geen weg naar het geluk, geluk is de weg - deze woorden staan ook in onze keuken geschreven. De praktijk blijkt altijd net iets moeilijker dan de theorie. Maar we kunnen het proberen....
27-01-2010
strak omhoog
het komt, het komt het herstel we fluisteren het in elkaar
maar traag soms te traag af en toe zelfs zoals de processie van Echternach we laten ons niet misleiden houden de blik strak omhoog
24-01-2010
Erger
De afgelopen dagen heel wat bezoekers over de vloer voor Peggy, soms zelfs wissel van de wacht aan de deur. Hoewel soms wat druk, doet het vooral ook deugd te voelen dat zovelen blijven meeleven, nu al vier maanden lang.
Zaterdagavond ga ik nog even naar je kijken voor ik naar bed ga. De romantiek van het haardvuur, de gloed van de vlammen tegen de muur zijn een schril contrast met de afstand en benadrukken die. Jij beneden en ik boven. Jij 'geveld' en ik gezond. Jij slaapt en ik wakker.
Als ik opsta en een waas bloed vind in op de bodem van de wc schrik ik toch wel even. Peggy heeft sinds ze weer mag eten diarree, de darmen zijn nog steeds de shock van de operatie niet te boven (naderhand hoorden we dat die tijdens de operatie uit de buik gehaald worden en in een kommetje naast de buik komen te staan...). Waarschijnlijk is het inderdaad niets, maar ik heb het nog steeds lastig met het zo weinig meedelen, laat staan delen. Ik weet wel dat iedereen anders is, maar toch...
Erger
Lieg alsjeblieft niet tegen me niet over iets groots en niet over iets anders liever hoor ik het vernietigendste dan dat je liegt want dat is nog vernietigender
Lieg niet over liefde iets dat je voelt is iets dat je zou willen voelen. Liever word ik bedroefd dan dat je liegt want dat is nog bedroevender
Lieg niet tegen me over gevaar want ik voel toch je angst en wat ik gewaar word is waar of ik ken je niet en dat is nog gevaarlijker
Lieg niet tegen me over ziekte liever kijk ik de diepte in dan dat ik mij verlies in één van jou lieve verzinsels want daarmee verlies ik me dieper
Lieg niet tegen me over sterven want zolang we er nog zijn vind ik dat toegangsloze niet meedelen wat je denkt erger en zoveel doder J. Herzberg
Vanacht droomde ik dat ik iets had met een ander...
soms voelt het alsof jouw ziek-zijn mijn liefde gevangen houdt soms vraag ik me af of wij nog samen zouden zijn mocht je niet ziek zijn- hoe in te schatten wat ziek-zijn gerelateerd is en wat jij-zijn gerelateerd is- soms denk ik dat ik het niet kan, dit leven met jou soms
altijd denk ik dan : wat een egoïste, zo aan mezelf en mijn eigen verzuchtingen te denken terwijl jij diegene bent die het moet ondergaan
waarschijnlijk is het net deze gedachte die kettingen vormen waar mijn gevangen liefde zichzelf mee ophangt
dus omgekeerd zou het niet-hebben van deze gedachte de kettingen losmaken mijn liefde voor jou vrij
doet me denken aan een passage uit het schitterende 'Brieven aan Doornroosje" van Toon Tellegen
.... Een afschuwelijke gedachte eigenlijk. Het soort gedachte dat uitgedachte filosofen aan hun huishoudsters meegeven, voor op verlof. Maar ik heb die gedachte. of liever, die gedachte heeft mij. Bepaalde gedachten niet denken, iets moeilijkers is er niet. ...
Eerste douche sinds lange tijd.... OPGELET : foto onder deze is niet voor gevoelige kijkers!
Dé Snee Check ook eens de link onderaan... soon starring Peggy Sue....
Peggy heeft het steeds maar koud, vandaar deze elegante outfit!
Woensdag mag Peggy mee naar huis! Thuis gaat alles goed, behalve toch wel redelijk wat pijn. Ook al omdat Peggy liever niet teveel aan de Dafalgan zit. De eerste nacht wil ze graag boven slapen in het grote bed, maar gezien dat echt wel 'plat' ligt en dus 'tractie' geeft (jawel, tractie is hét woord van de dag nu ), nu toch maar weer in het bedje beneden dat zich meer plooit naar haar noden, wensen en vormen. Het eten waar ze zo naar uitgekeken had valt haar wat tegen, in die zin dat ze telkens nog reuzehonger heeft, maar niet kan verder eten omdat haar maag blijkbaar toch wat gekrompen is en direct VOL aangeeft. Vanmiddag keek ze vol verlangen naar haar koteletjes, spinazie en patatjes die er niet meer bijkonden. Ondertussen wennen we weer wat aan elkaar. En ik verlang naar de dag dat ik maLief gewoon eens heerlijk dicht tegen me aan kan houden. Straks de rest van de nietjes eruit dus een stapje dichter naar dat dichte vasthouden. Deze ochtend stapt zij naar mij toe in de straat, ze ziet me niet. Ik ren naar haar toe, en zie beelden voor me hoe we als in een vertraagde film naar elkaar toe rennen en ik haar opvang terwijl ze in mijn armen springt. Of omgekeerd. Maar zó sterk wordt ze nu ook weer niet denk ik haha.
Heer directeur en collega's van Peggy op bezoek Nog een oude foto : het laatste ontbijt vóór de operatie Home Sweet Home Sweetheart
19-01-2010
Totale remissie!!!!
We zijn bijna 4 maanden na de famueze 21 september 2009 en...
...niets van de tumor meer gevonden in het weggenomen weefsel = totale remissie door chemo!!! De chirurg zei ook nog dat dit de mensen zijn die de meeste kans maken het verder goed te doen. Morgen wordt van de hechtingen 1 nietje op 2 verwijderd, en vrijdag de rest. Morgen mag Peggy naar huis! Ze is druk denkende wat ze wil eten Er zullen nog 2 chemo's ter consolidatie gegeven worden, de eerste daarvan in de week na de Krokusvakantie. We kunnen beginnen dromen van een leuk weekje vakantie; wie weet de Ardenne, Jamaica of lekker thuis...
Richt je gezicht naar de zon, dan vallen de schaduwen achter je.
)
) want de eerste keer chemo zonder de pompjes met morfine, cotisone en maagbeschermers. We hopen dat ze ook zonder die pompen de chemo goed verdraagt zoals alle voorgaande keren. Peggy ziet er vooral tegenop weer zoveel aan kracht te verliezen, net nu ze die een heel klein beetje voelde terug komen in haar benen. En haar haar dat al zachtjes begon terug te groeien zal waarschijnlijk weer uitvallen. Maar Peggy heeft zich voorgenomen tegen december weer 5 km te kunnen gaan lopen! 
het komt, het komt
We zijn bijna 4 maanden na de famueze 21 september 2009 en...
