Dit balspel is een combinatie van bowling en honkbal en speel je met twee personen (of in twee groepen, maar oorspronkelijk is het een spel voor twee personen). Benodigdheden : een open terrein, een harde bal met grootte tussen een voetbal en een biljardbal in (een beetje zoals een kokosnoot), twee even grote gebruikte petflessen van 1, 1,5 of 2 liter en twee houten knuppels zoals bij honkbal, maar dan plat (eventueel een omgekeerde tennisrakket).
Vul de flessen voor de helft met water of zand. De flessen worden op 10 meter van elkaar geplaatst. Deze afstand kan aangepast worden naargelang de leeftijd van de spelers en hun balvaardigheid. De spelers plaatsen zich voor en een beetje opzij van hun fles. Speler (of team) A begint en mikt de bal al gooiend naar de fles van speler B. Deze verdedigt op zijn beurt zijn fles door met de knuppel de bal weg te slaan.
Nu zijn er drie mogelijkheden :
1) De bal duwt de fles om = 1 tacopunt voor speler A. Nu is speler B aan de beurt.
2) De bal raakt de fles of gaat langs de fles door, zonder dat de fles omvalt en zonder dat speler B de bal met de knuppel kon wegslaan = speler B laat zijn knuppel liggen en rent achter de bal aan. Wanneer hij de bal heeft, loopt hij terug en tikt hij de bal af op zijn fles. Ondertussen tikt speler A 10 keer met zijn knuppel op de grond. Indien hij aan tien komt (elke tik is een seconde) vóór speler B heeft afgetikt, krijgt hij een nieuwe gooikans. Indien speler B eerder aftikt, is hij aan de beurt om te gooien.
3) Speler B verdedigt zijn fles goed en de bal wordt met de knuppel weggeslaan = speler B is aan de beurt.
De winnaar is degene met de meeste tacopunten. Je kan variëren in de grootte van de bal of van de fles, in de afstand tussen de flessen, in de mik-techniek (gooien of rollen) en in het aantal tellen dat je de andere geeft om de bal te gaan halen.
Indien je met twee teams speelt, schuiven de spelers steeds door. Je kan ook de rest van de spelers zich laten verspreiden achter de fles om de bal te vangen en terug te gooien naar de verdedigende speler bij de fles om af te tikken, zoals bij honkbal.
Voor wie het gaat proberen : veel plezier !!!
06-06-2010 om 17:30
geschreven door Bieke & Co
28-05-2010
Mijn laatste opa.
Ik zat om half zeven ´s morgens in het zonneke op de bus te wachten. Ergens langs de kustweg in Brazilië, samen met het jongste achterkleinkind in de familie, nummertje negen, heel ver van mijn opa. En opeens toetert een auto op ons. Een man, duidelijk ook een opa, stapt uit en opent zoals een echte heer het portier. We mochten meerijden naar de grote stad, Ilheús. Dan moesten we de bus niet nemen.
Alles van de man deed me denken aan mijn opa. Zijn handen, zijn manier van praten, zijn muziekkeuze, zijn kleding, zijn uitstraling. En even zat ik weer bij mijn opa achter in de auto, zoals lang geleden. Met herinneringen aan zo veel :
Kerstmis met een echte Kerstman
en Pasen met echte klokken
en zalige appeltaart voor mijn verjaardag
en ´Oma pil !´
en ´t Meuleke
en opa´s huis en tuin en de vogeltjes
en de krakende vloerbekleding boven
en de lange gang
en ´hoeveel sneetjes brood wil je morgen als ontbijt ?´
en zijn brieven in het Spaans naar Mexico
en zijn blote buik en blote voeten
en ´Weefsnitje´ om te beluisteren
en ´Isaura´ om naar te kijken
en de foto´s van al de 9 kleinkinderen onder elkaar
en zijn fietszakken
en zijn typmachine
en zijn woorden
en zijn liefde voor Moeke...
Later die dag kwam ik te weten dat mijn opa er niet meer was.
Waarschijnlijk was hij tijdens zijn tocht naar de hemel nog vlug even dag komen zeggen bij ons...
Die namiddag gingen we drinkwater halen bij een bron hier. Een vrouw zat maïs fijn te stampen voor de vogeltjes en legde het neer op een vast plekje. De duifjes kwamen meteen. Mijn opa deed dit ook, voor de vogels in zijn tuin, steeds op hetzelfde plekje. We nemen nu de gewoonte over en leggen lekkers voor de spechten, duifjes, papegaaien en andere kleurrijke gevederde diertjes op de muur rond ons huis...
Opa, mijn laatste opa. Nu zijn mijn opa´s op. Ik draag hem in mijn hart. Dankbaar voor hoe hij was. En kijk eens wat hij achterlaat. Zoveel mooie mensen ! Zoveel mooie herinneringen.
28-05-2010 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
09-05-2010
Moederdag met hapjestip.
Eerst en vooral een proficiat aan alle mama´s, oma´s, tantes, juffen, zussen, vriendinnen en ook buurvrouwen voor moederdag. Het belang van al dat vrouwvolk voor zowel een kind, door het helpen uitgroeien tot een gelukkig en evenwichtig persoontje, als voor de mama zelf, door de steun en raad in de opvoeding, is van oh zo´n onschatbare waarde. Zeker ver van iedereen voel je dat eens zo sterk !
Hier werden alle mama´s op school uitgenodigd om gevierd te worden. Pablo Mateo blij met mama (en broer) in en rond de klas. Ze hadden lekkere hapjes en een naai-etuitje voor ons. De lagere school had, buiten een kaartje en in Femkes geval een gebreid doekje, een zang- en muziekoptreden klaar. Fijn en gezellig in de openlucht. Ik leerde er een Braziliaanse kennen, Ludmila, een heel mooie vrouw, zo uit de serie ´Isaura´ weggestapt. Ze is hier pas komen wonen met haar gezin om meer in de natuur te kunnen leven en dichter bij haar Afrikaanse roots te zijn. Interessante vrouw ! Ook de beide juffen Zuleine (Zoeleinie) en Thaiza van onze kinderen zijn toffe en lieve mensen met interessante visies op het leven en op opvoeding.
Gezonde hapjestip (van in de kleuterschool) om van te smullen : ´bruin brood in dikke sneden met wortelpasta´. Eenvoudig en snel ! Vier dikke wortels fijn raspen (rauw dus). Twee teentjes look erbij persen. Een beetje zout toevoegen en een grote kop olie (kwam allemaal zo nauw niet, beetje zelf kiezen dus). En dan alles mixen tot je een smeerbare pasta hebt. We probeerden het thuis onmiddellijk en het is lekker gelukt ! Hmmmm...
Net toen ik dacht dat ik nu alles wel verteld zou hebben over de dingen die anders zijn hier, stapte ik op een gewone dag naar de bushalte om in Serra Grande inkopen te gaan doen. De dagen ervoor waren de winkels zo goed als leeg, toch wat de rekken van groentjes en fruit betrof. Op hoop van geleverde verse waren, draaide ik de weg op naar de bushalte en zag ik de Rota-bus voor mijn neus voorbij gaan. Al de vierde keer in rij dat me dat gebeurde, ondanks dat ik me elke keer weer tien minuten eerder naar de halte begaf, om dit net te voorkomen. Dan maar te voet naar Serra... De tweede keer deze week. Beter dat dan een uur wachten. En eigenlijk is het een hele mooie wandeling. Want ik heb twee trilhas ontdekt, paden door de wilde begroeiing, die de plaatselijke bevolking altijd neemt. De eerste trilha is een vaak bewandeld pad, stijl omhoog tussen de weg en de zee. Als je dan boven uitkomt op de weg en oversteekt, kan je een tweede pad volgen over rood-bruine rotsen. Een minder evident en minder zichtbaar pad, gevonden door mijn eerder mannelijk oriëntatiegevoel. Als het wat bewolkt is, valt de tocht wel mee en ben je op 45 minuten in het centumke. Maar deze keer liep ik in de vlakke zon, 35 graden die dag en het zweet stroomde naar de zee... Dit wordt gecompenseerd door het prachtige uitzicht op zee en strand ! Je kan op een bepaald punt zelfs de stad Ilheús zien ! Een dikke 55 minuten deed ik erover deze keer. Licht geroosterd en met een beetje hoofdpijn kocht ik van alle aanwezige groentjes en roodjes en geeltjes : aardappelen, uien, wortels, groene tomaten, chuchu´s, paprika´s, look, appels, groene appelsienen en heerlijke mango´s. Een hele buit vandaag. Geen sla, nooit sla hier en geen banaan, jammer voor de kinderen. De man van het supermarktje (met de drie winkelkarretjes) liet de jonge gast, die er werkt als inpakker, mijn zakken dragen tot aan de bushalte, heel vriendelijk. Ze beginnen mij te kennen denk ik, als vaste klant. Terwijl ik voor de verandering wachtte op een Rota-bus, reed een witte kever voorbij. In het achteruitrijden, vroeg de jonge chauffeur of ik naar Sargi moest. Hij ging nog een boodschap doen en zou me dan oppikken. Altijd handig zo´n aangeboden ´carona´. De kever miste een voorzetel, net zoals een Mexicaanse taxi. Niet gek dus dat ik een kleurrijke rugzak aantrof op de achterbank, die er voor mij zeer Mexicaans uitzag en het na vragen ook was. Bleek dat ik een tweetal weken geleden zijn vrouw had leren kennen aan de bushalte, toen we allen de bus hadden gemist. Ik praatte het volle wacht-uur met haar. Ze had een babytje, net zo oud als Maya van Sara. Deed deugd om te kunnen bewonderen. Aangekomen in Sargi, haalde de kerel (toch een beetje een rare gast in manier van praten, daarbij heeft hij een vreemd gevormde oorschelp) nog een electrische boomzaag op. Net toen hij terug in de kever plaatsnam, kwamen er een stuk of 6 mannen aan, allemaal met platgelopen teenslippers, kleurrijke shorts tot net onder de bilspleet en bruin gespierd bloot bovenlijf. Ze zeiden iets en toen sprong mijn chauffeur uit de auto, mompelde dat er een dief te vangen was en dat ik even moest wachten, ´zo terug !´. De aangroeiende dievenvangersbende stak de straat over en omsingelden op hun gemak een huis (van één van de juffen van de school), waar de verdachte persoon zich schuilhield. Een dame van een bouwmaterialenwinkel belde de politie, die verrassend snel ter plaatse was. Vrij snel hebben ze de man overmeesterd en hij bleek van Ilheús. Wie weet nam hij ook onze hangmat... Iedereen spreekt erover natuurlijk en iedereen is blij en opgelucht. De man van Armazém, het winkeltje hier in de straat (zie foto) had ter onze veiligheid al één van zijn waakhonden op het terrein naast ons vastgezet, om voor ons en de straat te waken. (Resultaat : jankconcerten om 3 uur ´s nachts, maar wel vriendelijk van de man). Hopelijk vindt hij de hond nu niet meer nodig...
De laatste weken vliegen er hier prachtige ooievaars en een interessante valk, steeds op dezelfde plaatsen. Het krioelt hier van de picapao´s (= paalpikkers = spechten) en de beixaflor-en (bloemkussers = kolibries). Leuk hoe de namen een betekenis hebben. Zo zijn er ook nog de aguaviva´s (levende waters = kwallen). Enkele dagen geleden zaten er 5 aapjes in één van onze kokosnotenbomen. Ze waren niet bang en kwamen om beurten een stukje banaan uit Pablo Mateo´s hand nemen, terwijl Femke de fotografe van dienst was en Sebastián als toeschouwer in zijn handjes stond te klappen van enthousiasme. Zalig.
Als je op het strand een beetje wandelt naar het zuiden, kom je bij de monding van de Sargirivier uit (zoek maar eens tussen onze foto´s van Sargi). Hier is het heel fijn zwemmen en spelen, met soms hoog, soms laag, soms stilstaand en soms snelstromend water. De favoriete plek van de kinderen. Met weinig tot geen volk. Sebastián glijdt er graag in het water via de schuine oeverrand, om er dan wat te blijven hangen en er vervolgens weer uit te klimmen. Pablo Mateo oefent zijn zwemkunstjes met zwemband en Femke geeft modderbaden voor wie wenst. Die twee laatste trekken er dan ook op uit om nieuwe plekjes te ontdekken, van eilandjes bij laagtij tot gekke beestjes en bomen met wortels boven water. Laatst kwam er een man met zijn paard en ezel voorbij. De ezel wou de rivier niet oversteken, dus het paard ook niet. Heel grappig om te zien. De man bond geduldig het touw rond een voorpoot van de ezel en trok hem zo het water in. Heel effectief en eenvoudig. Alsof de ezel na die eerste stap zijn koppigheid vergeten was !
Als afsluiter nog enkele uitspraakjes van Pablo Mateo :
- Als de tampasta (pasta) koud is, eet ik hem wel verder op, is dat goed ?
- Ik heb een ijsjeswinkel met alle smaken van mango en caju en caja en maracuja en je kan ook kiezen voor een diepe koek (hoorntje).
- Ik had een voetenbeestje in de kin van mijn voet (hiel), maar nu niet meer.
- Mama, eerst was Femke in jouw buik, daarna groeide ik er en toen Sebastián. En papa hè, die is heel groot, die is geboren uit Baloe de beer, want die heeft een grote buik ! (Juans mama heet ´Malu´, Maloe uitgesproken)
09-05-2010 om 16:12
geschreven door Bieke & Co
02-05-2010
Over dieven en graszoden en oudercontacten...
Ik liep terug van de kinderen op de bus te zetten. De zon nog laag, scheen al warm onder de wolken door. Net boven mij de rand van een regenwolkje. Rechts van mij regende het en links van mij niet. Heel koddig (is dit Limburgs ?). Er was 1/3 van een regenboog te zien. Af en toe viel er regen op mij en dan weer enkele meters niet. Een zalige verfrissing was het, zonder echt nat te worden. Mooi schouwspel van wolken en zon.
De zandstraten hier in Sargi hebben veel kuilen en gaten van de plassen en door het dagelijks plaatselijk verkeer. Als je hier met de auto komt, word je aardig doorelkaar geschud ! Soms neemt Juan Pablo, een Argentijn, ons en nog een hoop mee in zijn pick-up na school van de bushalte Sargi in. Femke zit dan mee achterin en moet zich goed vasthouden om er niet uit te vliegen. (Het liedje ´ik heb mij wagen volgeladen´ komt dan steeds weer spontaan in mijn hoofd.) Nu zijn ze stilaan de gaten in de weg aan het vullen. Iedereen die klein bouwafval heeft, zoals gebroken dakpannen, kapotte bakstenen of steengruis gooit daarmee de kuilen vol. Af en toe komt er dan een vrachtwagen met aarde en gooit enkele kuilen toe. Lang zal het niet helpen, maar toch al iets.
Tegenover ons huis (We hebben op een rekening van electriciteit ons nieuwe adres gevonden !!! Er was ons verteld dat er hier geen huisnummers en straatnamen waren... en die zijn ook niet zichtbaar. Maar met of zonder adres, post wordt hier niet bedeeld, buiten de electriciteitsrekening.) is een sympathiek koppel van tegen de 60 een huis aan het bouwen, Flor en Eri (of iets wat zo klinkt). De ramen in het huis waren eerst nog gaten, omdat de vensters maar niet geleverd werden. Dus hadden ze die maar toegemetst, zodat niets of niemand binnenkon. Ondertussen staan de ruiten er wel in. Modern voor hier, want de meeste huizen hebben geen glas in hun ramen. Dan is een werkman er met de aanleg van de tuin begonnen. Het huis ligt zo´n beetje op een heuveltje en de tuin glijdt af naar beneden; belangrijk om het regenwater weg van het huis te houden, vooral in het regenseizoen. Doel : gras verkrijgen. Methode : graszoden uitsteken in de zachte berm of in het midden (tussen de banden van de auto´s) van de weg hier en die dan in de tuin opnieuw naast elkaar schikken. Resultaat : tuintje snel groen en weg op plaatsen een beetje kaler, maar groeit al bij ! Was alles maar zo simpel.
Al sinds we hier wonen, vroegen we aan iedereen of ze geen kleine poesjes wisten, maar zonder resultaat. Tot een tijdje terug in Serra aan de kassa bij Meri, de zus van Giusi, een kassierster in Itacaré. Zij werken 7 op 7 van vroeg ´s morgens tot laat ´s avonds; chapeau ! Een man Edu (van Eduardo) genaamd, ook aan het aanschuiven, had in zijn pousada twee kleine kittens en we mochten ze hebben. Toen hij ze had gehaald, bleken ze nog zo klein, dat we besloten ze nog een weekje bij de mama poes te laten. De week kroop voorbij, want Femke kon niet wachten de kleine schatjes thuis te hebben. Dan werd het zaterdag. We hadden afgesproken in de voormiddag met Edu. Het was een hete dag. Edu was nergens te bekennen. Samen met een oudere man hebben we een uur of twee gewacht op een bankje bij de pousada. Niets. Die man zei toen : ´Ga anders eens bij zijn huis kijken.´ Na heel wat rondgevraag bereikten we (half gebakken) een mooi huis bij het meer (hei, hier is een meer in het centrumke, waar je kan zwemmen ! Rotselaar op z´n Braziliaans !!!) De man was aan het schilderen en zei doodleuk : ´Ah, kom anders deze namiddag terug, ik kan hier nu niet weg.´ Na wat onderhandelen konden we aan de mensen van een meubelwinkel (waar we gisteren een leuke kleerkast voor Femke kochten), naast de pousada, vragen om de poesjes voor ons te pakken. En toen... misten we de bus. Omdat de kans zeer groot was dat we met dieren toch niet op de volgende bus gingen mogen en omdat we geen zin hadden om nog een uur te wachten, zijn we dan maar naar huis gestapt, eerst een steile heuven af en dan via het strand. Anderhalf uur in de vlakke zon. Zwaar beladen met nog boodschappen, voelde ik me net een vrouw in de woestijn, die water is gaan halen en daarvoor uren onderweg is. De wandeling was prachtig. We kwamen langs een ´hier is het mooiste uitzicht van Bahia´ plaatsje, waar je een prachtig uitzicht hebt over de oceaan, vanop een heuvel waar ze ook parapente springen. We stopten daar voor een hapje en drankje in de schaduw. We zagen een visser op de rotsen in het water met de hand vissen. Op het strand riepen een paar vrouwen Femke bij zich, omdat ze dachten dat ze eten verkocht dat ze meedroeg in haar doos. Ze keken verbaasd op toen we hen lieten kijken wat er in zat ! Eindelijk thuis merkten we dat de poesjes niet eens zelfstandig konden drinken. Mari (V) en Kiko (M) krijgen nu met de papfles ! Leuk, maar een hele opdracht voor Femke, want ze wenen om de 2 uur van de honger. Ze doet dat heel goed, een echt verantwoordelijk moedertje. Pipi opvegen, flesjes maken, poesjes wassen, mandje proper houden, hen leren spelen, eten, zich wassen, zindelijkheidstraining... Het komt goed. De jongens vinden het ook allemaal heel plezant. Weer een stukje meer thuisgevoel, door die twee viervoetertjes bij ons.
Een paar dagen terug ging ik naar Itacaré om geld af te halen. Terug thuis om 10u00 bleek één van onze hangmatten gestolen. Iemand is dus ´s morgens vroeg over de muur gekropen en heeft, terwijl de deur van het huis openstond en Juan met Sebastián binnen was, de hangmat van op het terras meegenomen. De buren zagen niets. Iedereen praat erover, want normaal gezien wordt er hier niet gestolen (zeggen ze)... Mensen spreken me zomaar aan op straat en vragen dan alles over de hangmat (uma rede = oemaa hedjie) en beloven hun ogen open te houden en rond te kijken ! Pablo Mateo vroeg zich af waar die mevrouw woonde die onze hangmat nu had ? Gek hoe dat wij er vanuit gaan dat het een man was.
We ontmoetten een Duitse vrouw. Haar dochter is hier een jaar als vrijwilligster aan het werk in de school van de kinderen (elk jaar komen er enkele Duitse studenten er een jaar helpen, vaak geven ze dan muziekles) en de vrouw was op bezoek. We geraakten aan de praat en bleek dat ze in Duitsland woont in de stad waar Juans vader ook woont. En alsof dat nog niet toevallig genoeg was; haar zoon heeft er net een jaar uitwisseling op zitten. Hij had in Guanajuato gewoond, Mexico, en heeft er nu nog zijn vriendin, die van León is, waar ik nu bijna 20 jaar geleden ook een jaar uitwisseling deed. Ongelofelijk !
We waren uitgenodigd op het feestje van Jimi, de zoon van de Nederlandse. Eigenlijk was heel Sargi uitgenodigd op zijn feestje. Om 14u00 al de kids en vanaf 16u30 ook de ouders. Een gigantische taart en veel volk. Wel 1/3 van de aanwezigen sprak Nederlands !!! Dat was een gek gevoel. We hoorden onze taal nog eens langs alle kanten. Een interessant Nederlands koppel ontmoet die met hun drie kinderen ten zuiden van Ilheús zijn komen wonen in januari. Altijd fijn mensen te spreken die ook hun vaderland verlieten en hun bedenkingen en ervaringen te leren kennen.
Hei ! We vonden douchegel (waarom lees ik altijd douche-egel?), wat een heerlijke luxe ! Tot nu toe wasten we ons met echte zeep. De douchegel hier is één van die dingen die wél goed van kwaliteit zijn, zoals de vershoudfolie, de babybillenzalf en de (kinder)shampoo, die maken ze onderandere met honing; hmmmm ! Ze spreken hier dan ook over ´Europese kwaliteit´, als het van goede makelarij is !!! Andere dingen zijn dat zeker niet... Gisteren ontdooiden we de koelkast WEER eens. Een wekelijks werkje. In het stuk met ijs bovenaan vonden we verschillende muggen en een spinnetje ingevroren. Nice. Wat doen die eigenlijk in een koelkast ? Zo moeten we ook na het douchen het water met een aftrekker naar het putje vegen, want het afvoerputje ligt op het hoogste punt van de douchevloer. Logisch toch. En anders blijft er heel wat water staan en dan komen er vele mugjes op af en dat willen we niet. Ook viel op een dag de gigantische schotelantenne zomaar van het dak naar beneden bij het terras. Onze beschermengelen (die brachten we mee natuurlijk) zorgden ervoor dat er toen net geen kinderen aan het spelen waren op die plaats. Diepe zucht van opluchting. Ik denk dat de ijzeren paal, waarop die schotel was vastgemaakt, door de vochtigheid gewoon is doorgeroest ! En dan heb je nog de daken. Blote leien die niet enkel wat regen doorlaten... Als iemand een vuurtje stookt en de wind zit fout, dan ligt heel je huis vol as !!! We konden het bijna niet geloven. As op de vloer, de tafel, de bedden, de klamboes... Over de rookgeur zullen we maar zwijgen. Ik weet dat dit primitief klinkt en weinig luxueus. Dat is het ook, maar het is zo een ervaring en brengt je echt een stukje meer naar de kern van het leven, of toch voor zij die dat willen, hihihi.
Maandag was het oudercontact voor Femke. Een algemeen gedeelte met de mogelijkheid daarna de juf individueel te spreken. Op een werkdag-maandag om 13u00, zou bij ons niet waar zijn. Om stipt 13u00, was ik de enige ouder aanwezig. We deden het individueel gedeelte dus alvast eerst. Bleek dat Femke bij de kopgroep van de klas zit (het staartgedeelte is zo goed als analfabeet...) en de ordelijkste en netste van de hele klas is ! Voor toets wiskunde was er een oefening bij die iedereen fout had, behalve zij ! Knap he !!! Ze was heel tevreden, fijn te horen. Om 13u45 kwam er nog een koppel binnen en om 14u30 nog één, die van Itacaré moesten komen. Ik kreeg dus 3x het algemeen gedeelte te horen en een week- en jaarplanning. Typisch toch dat net die ouders aanwezig waren van een kind uit de kopgroep van de klas. Een universeel gegeven ? De juf moet nu wel een nieuw contactmoment houden voor de overige ouders op een zaterdag...
20 Maart is de herfst hier begonnen. Ondertussen maakt de zon al een minder rechte lijn van oost naar west en draait al wat meer over het noorden tijdens de middaguren. De schaduwen zijn overdag dus al ietsje langer. Ook de maan komt op in de zee en is prachtig als ie vol is ! De Sargivrouwen hier houden dan blijkbaar een ´heksen´-bijeenkomst, maar deze keer heb ik, omwille van nog steeds zieke kindjes, de bezem thuis gelaten. Benieuwd naar volgende maand.
Sebastián is aan het praten geslaan. Heel leuk en grappig. Opeens een ander contact. Zo zegt hij : papejaaj (papegaai), ahpoh (kapot), uh mie (een mier), waawaa (water/agua), atie (die of daar), been, brrrrrrrrrrrummm (auto), woef (hond), maaw (poes), pohkpohkpohk (kip), wow (vol of zwaar), tietie (navel), edaan (gedaan), uh maa (de maan), jij (jij of melk), jaj (ja), touw (koud). Maar hij maakt nog heel veel duidelijk met mimiek en geluidjes. En hij kan ook al enkele namen : Naanaa (Femke), PapaThee (Pablo Mateo), Mm-ma (oma), Ahtoo (Catho), Ieh (Giel), Okke (jawel!), papa Jah (papa Jan van Catho en Giel), Wouw (Wout), Maya of beebie, papa Tie (papa Dries van Wout en Maya), Tel (Stelle), Nico, Jaja (Jade), Miemie (Myrthe), Daan, papa Daan, An, Joohie (Joris), Joohha (Joran)... en zijn favoriet : papa Tom (van Tess en Mick), dat zegt hij de hele dag door !!! `Awoh´ zegt hij ook in heel veel situaties, maar we weten nog steeds niet wat hij daarmee bedoelt... ´Weg, grond en gevallen´ zijn enkele mogelijkheden. En Pablo Mateo spreekt al een aardig mondje Portugees, ook tegen Sebastián !!!
Het regent !!! Ik ga onze zelfuitgevonden zeer eenvoudige regencollector installeren : een grote pot met daarop een omgekeerde paraplu, met een gaatje in vanonder natuurlijk. Zeer effectief om regenwater te vangen. We drinken ook regenwater tegenwoordig. Is begonnen toen ze twee weken zonder drinkwatervoorraad zaten in de winkels hier ! Kwestie van ons probleemoplossend denken actief te houden. Echt een delicatesse van de natuur, geloof ons vrij ! Op hoop van regen dus... en lieve groetjes van ons allemaal.
P.S.1 : In augustus zouden er aardbeien zijn ! Daar zijn we nu al voor aan het watertanden ! Er is nog hoop, hahaha. Femke is een echte kokkin aan het worden. Tegenwoordig zorgt ze dat we elke dag cake of gebak of een lekker dessert hebben. De jongens helpen ook altijd graag met eten maken, gezellig.
P.S.2 : We zetten al heel lang geen nieuwe foto´s meer op de blog. Reclamaties alom. We gaan er deze week eens terug werk van maken; beloofd !
02-05-2010 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
24-04-2010
Porto Sul.
`Hoe worden we ziek, mama?´, vraagt Pablo Mateo tussen zijn hoestbuien door. Hij meent te weten dat de microben met de stofjes in de lucht meereizen en dat ze bij hem enkel in zijn borst zitten en helemaal niet in zijn armen of benen, want die zijn heel mooi . We zijn om de beurt ziekjes. Blijkbaar veel mensen, nu met de start van het regenseizoen. Maar de griepjes hier vallen beter mee dan in België. Eerst was het Juan, die een paar dagen op het toilet heeft doorgebracht, dan werd ik heel erg moe en snipverkouden en kreeg keelpijn, Femke volgde met hetzelfde. Sebastián was nummer vier in rij, maar deed er een keelontsteking bij en neemt nu antibiotica (deze keer onmiddellijk bij een dokter geraakt). Hij reageert precies wel allergisch op de medicatie... En afgelopen nacht is Pablo Mateo, als blijkbaar sterkste van ons gezin, ook geveld : hoest... hoest... hoest en oorpijn.
Voor de rest is alles hier stilletjesaan gewoon aan het worden; het vroege opstaan, de busrit naar en van school alleen voor de twee oudsten, de dieren in en rond de tuin, het grote strand, de regenbuien af en toe, de kikkers, de muggen, de mensen uit de buurt, de warmte, de taal, de simpele maaltijden, het nieuwe eelt tussen de tenen door de teenslippers, de papiermandjes naast de toiletten en het anticiperen op het mogelijk gebrek aan : water, electriciteit, droge kleren, melk, drinkwater, internet, bussen op het juiste uur, dokters, groenten en fruit... We missen ook bewuster de dingen en vooral de mensen van ´thuis´ de laatste tijd. Komt het door de verhuis en weer ´opnieuw´ te moeten beginnen, door het langer-dan-een-half-jaar-weg-zijn, doordat ´het nieuwe´ er stilaan af is, door het fotoboekje dat we veel ter hand nemen allemaal of doordat bij jullie de lente is begonnen ??? Toch blijven er altijd dingetjes te vertellen, gelukkig.
De regering heeft plannen een nieuwe haven (3 km zee-inwaarts) te bouwen, 15 km ten zuiden van hier. Het project heet ´Porto Sul´ en er zijn veel mensen serieus tegen. In het verleden hebben gelijkaardige projecten niet alleen gezorgd voor vervuild zeewater en zieke vissen, maar ook voor een volksverhuizing van het binnenland naar de kust omwille van de plotse werkgelegenheid, die dan na de bouw van de haven te kampen krijgt met een bijna volledige werkloosheid, dat op zijn beurt misdaad, prostitutie, armoede, verloedering van de buurt, enz... veroorzaakt. Overal zie je spandoeken tussen de palmbomen gespannen : PORTO SUL = PORTO MORTO. Ook op de auto´s kleven stickers met hetzelfde opschrift. Kinderen bij Femke op school dragen er zelfs t-shirts en rokjes van. Ik ben benieuwd wat het zal worden, want er wordt blijkbaar ergens snel een beslissing genomen of het project zal doorgaan of niet. Op de bus zaten een Peruaan en een Italiaanse en toen we aan de praat geraakten, bleek dat zij hier waren i.v.m. de start van het project en dat het zo goed als geklonken is, volgens hen. We horen het wel.
Onze prachtige kolibrie is al minder bang van ons en zien we vaak zitten op zijn nestje onder het afdak, als wij in de hangmatten vertoeven. Hij of zij brengt steeds takjes en twijgjes en veertjes aan voor een eventuele gezinsuitbreiding en dus ook bijbouw van zijn of haar nestje. De kinderen hopen op eitjes en kleintjes, alleen weten we niet hoe de uitdrukking ´in mei legt iedere vogel een ei´ wordt vertaald. Eens opzoeken !
Achter in de tuin waar de grote krab huist, zijn heel wat krabjes en nieuwe molshoophuisjes bijgekomen. En als het geregend heeft, loopt hun dorpje helemaal onder en lijkt het een omgekeerd eiland, met vrolijk zwemmende krabjes. We vroegen ons af wat ze eten, deze zoetwatertuinkrabben. De grootste heeft al een vogel verorberd, want de restanten lagen voor zijn holletje...
Er is een soort zwarte wespachtige bij met ballerina-achterpootjes die een kokerhuisje van klei (of van eigen uitwerpselen misschien) bouwt tegen de gevels, met onderaan een ingang, er dan eitjes in legt, vermoeden we, want plots is het kokertje ook langs onderen dicht en dan begint het ijverige beestje aan een volgend kokertje, tegen het vorige aan gebouwd. Interessant schouwspel. De kinderen houden de stand van aantal en vordering in bouw van de kokertjes nauwkeurig bij. Het meeste tot nu toe is drie kokers van één beestje (correctie : de kinderen melden net een vierde koker in de aanmaak). Eens kijken wat hun bouwlimiet is..
Tegen 17u30 a 18u00 doen we hier alle ramen en deuren toe om zo veel mogelijk muggen buiten te houden, maar dan krioelt het ´s nachts nog... De nieuwe, laten we zeggen, regenseizoen-muggen maken meer zoemgeluid ´s nachts, steken ook al overdag en laten dikke, erg jeukende beten achter. Als er plassen op de weg staan overdag en je er langs moet, komen er muggen met een witte stip op de rug op je zitten en ze steken direct. Blijkbaar wonen die dichtbij het water. Soms hebben we een invasie van beestjes tijdens de avond. Zo kwamen er eens honderden ééndagsvliegjes binnen net voor zonsondergang. Ze vlogen de hele avond rond de gloeilampen en lagen de volgende ochtend allemaal dood op de grond. Een andere avond kwamen er verschillende reuze sprinkhanen binnen, anders zien we die nooit in huis. Buiten zijn er altijd veel libellen en vlinders. Een libel noemen ze hier een lavabundas, oftewel een billenwasser, omdat die bij het vliegen boven de plassen steeds het achterlijfje het wateroppervlak laten aanraken, net als zo´n platte kei die je rakelings over het water gooit en die dan steeds even botst op het wateroppervlak. Na een nacht hevige regen lopen de straten onder en veranderen de stukken braakgrond in moerassen. Dan kan je genieten van een hele dag kikker-kwaak-concerten overal, met bassen, tenoren, alten en sopranen. Ongelofelijk en ongelofelijk oorverdovend !!!
Nu we het toch over dieren hebben; de honden van de buurt groeperen zich in de straten en gaan dan samen erop uit om vuilzakken te stelen en ergens in een tuin te openen en een afvalspoor achter te laten. Heel fijn om je huisvuil in andere tuinen te moeten gaan bijeen rapen... En als dat nu nog schattige honden waren, maar ze zijn oerlelijk, met onsympatieke koppen, opgezwollen konten, soms maar één (jawel !) oor en wel 5 cm lange ontstoken tepels. Heel lage aaibaarheidsfactor !!! Ze komen zelfs in je keuken je hele vuilbak weghalen, als je even niet oplet.
In Brazilië, of toch hier in Bahia, is er een grote illegale markt van dvd´s en cd´s. Je vindt overal wel ergens een standje met op een zelfgemaakt tafeltje een paar kartonnen dozen vol met honderden kopies van films of van muziek en ook van de hoesjesafbeeldingen. Dus een zakje met een geplooide prent in als voor- en achterkant en tussen dat gevouwd papiertje een cd of dvd. Je betaalt dan tussen de 2 en 4 real, gemiddeld 1 euro, voor zo´n illegale kopie en je kan thuis je film bekijken. Natuurlijk zit de kans er dik in dat de film er niet opstaat, of een compleet andere film, of dat de film in het Russchisch is, of dat je net het einde zal moeten missen. Maar je mag altijd gaan ruilen, als je dezelfde verkoper terugvindt natuurlijk. Enkele echte aanraders : ´The Time Traveler´s Wife´ , ´Brick Lane´ en ´Martian Child´ !!!
We worden hier vaak ´Gringos´ genoemd, in de winkel, op straat... Ze gebruiken dat voor de buitenlanders. Maar ook ´lourinhos´ oftewel blondjes. Soms, door het blonde, het blanke en de taal, ook ´Alemâes´= Duitsers, omdat hier bijna alle blonde en blanke mensen Duitsers zijn. Maar deze keer noemde een kerel ons, om stoer te doen tegen zijn maten, ´Americanos´, wat dom is, want hij is wél geboren en getogen op Zuid-Amerikaanse grond, wij niet !!!
Als afsluiter : een woordje in het Portugees, dat het meeste klinkt als mijn eigen naam is ´bico´ (biekoe). Ik ontdekte net (een woordenboekje lezend als tijdsverdrijf en zelfstudie) dat dat fopspeen én tepel betekent... fijn.
Net als bij Kerstmis, leek Pasen in het foute seizoen te vallen en waren we er niet mee bezig. De kinderen hebben wel 13 dagen vakantie gehad, maar dat was toeval, want normaal hebben ze hier enkel Goede Vrijdag vrij... Omdat hun school toch Europees is, hebben ze daar een soort pedagogische studieWEEK (leve de leerkracht !) toegevoegd aan die ene vrije paasdag. Nu in België de vakantie net is begonnen, zijn ze hier aan hun laatste 2 dagen bezig. Pasen is hier ook weinig van betekenis. Op Palmzondag liep er een kleine optocht door de straten van Serra Grande. Een 30-tal mensen (allemaal vrouwen en maar één man, die de priester bleek te zijn) zongen kerkliederen en zwaaiden met echte palmbladeren in de handen. De jonge meisjes van het stadje, van ongeveer tussen de 10 en de 15 jaar oud, kwamen druppelsgewijs uit hun huizen gelopen om zich toe te voegen aan het palmzwaaiende koor, dat nu al in de kerk had plaats genomen. Ze droegen over hun kleren een soort wit doek en een blauwe wijde kraag tot over de schouders. Waarom, geen idee, het leken net communicanten. Ik stond op een afstandje toe te kijken, terwijl een straathond me in de kuit probeerde te bijten.
Gisteren was het Juans verjaardag en deden we een BBQ (wat een gedoe om aan een beetje vlees te geraken...) met leuke muziek erbij en omdat het ook nog Pasen was (Juan komt uit een paasei !) hielden we een paas-snoepjes-met-chocolade-en-andere-koekjes-zoektocht in en rond ons huis, met opdrachten enzo. Leuker dan verwacht ons paasfeest.
Een paar avonden geleden, bij volle maan, gingen Femke en ik erop uit voor een strandwandeling. Ongelofelijk hoeveel sterren en sterrennevels je hier kan zien. Gelukkig hadden we het licht van de maan, want het kan hier heel donker zijn. Heel donker en heel stil, ´s nachts hoor je in je bed de golven omslaan alsof je op het strand zelf slaapt. Raar en speciaal om zo op het strand in de golven te stappen terwijl je ze niet ziet...We durfden bijna niet meer terug naar huis door een grote hond die op ons stond te blaffen en te grommen. Met een grote omweg is het toch gelukt van het strand weg te geraken, zonder hondengedoe. In augustus, zo vertelde ons een Nederlandse vrouw Ellis, trekken de walvissen hier voorbij met hun jongen, van het zuiden naar het noorden en kan je ze vanop het strand zien. De vissers vertellen dat ze dan tussen de walvissen vissen. Moet geweldig zijn ! Aftellen tot augustus dus. Bij Ellis thuis op het achterterras, zagen we heel wat kleurrijke papegaaien en kanaries !!! Mooi !
Ondertussen hebben we al enkele keren zonder electriciteit gezeten. Als het fel regent of onweert, valt alles uit. Kaarsen in de voorraadkast dus. En omdat we hier met een kapotte waterpomp zaten, waren er ook dagen bij zonder water... En de doorsnede in het vlinderdiagram tussen verzameling A ´dagen zonder electriciteit´ en verzameling B ´dagen zonder water´ is jammer genoeg niet leeg geweest. (Om helemaal correct te zijn, was het een klaverbladdiagram, waarbij verzameling C ´dagen zonder internet´ zorgde voor nog meer frustratie...). Voor zover het evangelie van de verzamelingenleer. En de waterpomp is gemaakt ondertussen, hèhè. Samen met de man die de pomp kwam maken, kwam ook de dorpstuinman het gras afdoen, met wat wij thuis gebruiken voor de boordjes in de tuinen, want grasmachines hebben ze hier niet. De tuin ziet er meteen veel netter uit. Er huist een reuze oranje krab in wat wij dachten dat een molshoop was en die hebben we nu goed kunnen zien. De jongens legden rondjes van stenen rond de bomen in de tuin, leuk detail, want er lag ergens een grote hoop dikke stenen en dat oogde echt niet. Daarbij huizen slangen vaak in hopen stenen of bladeren en takjes... Dat gevaar is nu ook opgelost.
Gisteren ging ik met Femke vlees kopen in Serra voor de BBQ. Een uur op de bus van de Rota gewacht, normaal is er elk uur ééntje. (Wist je dat een begin ´R´ hier als een ´H´ wordt uitgesproken ? Dus : Hoota, Hieoe die Janeiroe, Hoodrigoe, Homieoe, Hoodolfoe, Hoosa... Effe wennen. En zo zeggen de meeste Brazilianen in het Engels dus ´hoot´ voor ´road´.) De rit kost ons 1,80 real p.p. en kost de bus heel wat moeite de steile heuvel op te geraken naar het dorpsplein. Er is dan een Rota-chauffeur en een Rota-kaartjesknipper, die de opstappers een bewijsje van betaling geeft, wat je dan weer moet afgeven bij het uitstappen. Als je wilt uitstappen, zoek je het touwtje, verstopt bovenaan de ramen, naast het touwtje waar de gordijntjes aan vast hangen (let op je niet te vergissen) en trek je eraan. Dan piept het vooraan bij de chauffeur en stopt hij aan de volgende halte. Gisteren bij het afstappen deed die man de busdeur gewoonweg toe terwijl Femke er ocharme tussen zat. Geen sorry hoor ! Met mijn hulp geraakte ze toch uit de bus en ze heeft haar beide benen nog. Maar dus, toen we op vleesjacht waren in Serra, kwamen we uit de winkel en zagen we een politieman zijn pistool trekken. Hij overmande 3 jonge gasten, die blijkbaar al enkele weken huizen bij het dorpsplein beroofden. Met nogal wat gestamp en geschreew had de politieman de drie waar hij wilde, op een rijtje, benen gespreid en handen op het achterhoofd. Indrukwekkend ! We waren de enigen die ervan opkeken, de dorpelingen gingen verder met hun bezigheden, alsof er niets aan het gebeuren was.
Vorige week probeerden we een dokter te zien, maar omdat we ´Gringos´ zijn, werden we steeds weer wandelen gestuurd... Samen met de Braziliaanse buren mochten we de derde dag wel binnen. Pablo Mateo had een rare uitslag, die zoveel jeukte dat hij al de plekjes openkrabte tot vieze wondes. Plus hij had een voetendiertje, net als in Vale do Capão : groot huilconcert dus ! Thuisgekomen bleek dat hij nog zo´n beestje had in zijn teen en dat hebben we er zelf moeten uithalen... afschuwelijk, want het doet enorm veel pijn. Voor de uitslag zalf en pilletjes, die ook pas na 4 dagen te verkrijgen waren. De dokter (Isabela) was een jonge vrouw, die haar tijd nam voor ons en blijkbaar ook op hun school enkele uren presteert. Fijn haar te kennen.
Nog iets merkwaardigs : op een voormiddag kwamen alle vrouwen in Serra Grande samen met elk een houten bankje van een 15 cm hoog en een beitel en een hamer. Ze hebben cm voor cm het hele grasplein ge- of bebeiteld, maar ik kon niet achterhalen waarom ??? Heel grappig zicht die beitelende grasvrouwen !
Op 1 april verjaarde de tweeling van Sophie in Itacaré, Honey en Isabella. Ze werden 2 jaar en we waren uitgenodigd. Ondertussen daar ook het huis gepoetst en de sleutel ingeleverd. Wat een enorme verrassing toen we er post hadden liggen : het geboortekaartje van Femkes metekindje Maya (vandaag al 2 maanden oud) en een ongelofelijk prachtig fotoboek met vele en toffe foto´s van vrienden en familie, gemaakt door mijn lieve vriendin An !!! De heimwee sloeg wel eventjes serieus toe, maar het is fantastisch jullie zo allemaal te zien. Het is ons voorleesboekje vóór het slapengaan geworden. De jongens vinden het super de namen te oefenen. Zo zijn jullie toch een stukje dichterbij precies ! Dikke kus en knuffels voor An, je bent een schat !!! En ook dank aan iedereen die meehielp natuurlijk ! We missen jullie allemaal !!!!
05-04-2010 om 16:19
geschreven door Bieke & Co
25-03-2010
Sargi.
Hoi, hoi allemaal.
Net een weekje in ons nieuwe huisje. We wonen nu in Sargi, een strand van Serra Grande, Bahia. En we kennen al meer mensen dan al die maanden in Itacaré... Ons huis heeft 4 slaapkamers, waarvan 2 met een badkamer en dan nog een badkamertje apart. Femke heeft haar eigen kamer mèt dubbel bed en mèt badkamer. De jongens delen een kamer en slapen voorlopig samen in het grote bed ! In hun kamer huist er ook wel een vleermuis. Dat is minder leuk, maar het arme beestje is banger van ons dan wij van hem. We moeten nu veel licht en lawaai maken en hopelijk verhuist hij dan snel. Aan de afwezigheid van keuteltjes te zien (haleluja !) is hij al 2 dagen niet thuis geweest. We hebben allemaal muskietennetten (blijft nodig), maar buiten de gewone muggen zitten er hier ook vliegende mieren, kevertjes en vliegen. Het plafond is niet meer dan gewoon de blote leien, waardoor het wel een druppeltje kan lekken als het regent en waardoor er af en toe wel wat vuiligheid doorheen valt. Maar daardoor koelt het ´s nachts ook wel slaapbaar af en is een ventilator niet meer nodig. We slapen dus stukken beter !!! Het huis heeft dan nog een open keuken met woonruimte, waar nog geen zetels staan en geen televisietoestel pronkt. Femke mist haar dagelijkse portie telenovela wel ! En we kunnen een dubbele deur openzetten naar het terras toe.
We hebben wel al internet, maar dat is om je dubbel te lachen. Twee mannen kwamen dat installeren, internet via het gsm-netwerk. Eén van de mannen kroop het dak op, de andere keek toe. Effe wat leien opzij leggen en dan een hoge houten mast bevestigen met een antenne op. Zo gebeurd. Resultaat : internet is er, maar zo zwakjes, dat we steeds maar 1 a 2 minuten verbinding hebben, net genoeg om iets te openen en dan valt alles weg. Probleemstelling : internet aanzetten, lang wachten op verbinding, bv. hotmail openen, een mail openen en dan met wat geluk op beantwoorden duwen. Dan noodgedwongen offline de mail beantwoorden en hopen dat de opnieuw te maken verbinding daarna lang genoeg standhoudt om de mail te versturen... Skypen, MSN-en of chatten via facebook zit er voorlopig niet in. Oplossing : een buur is al met Juan een 6 meter lange ijzeren mast gaan halen in Ilheús, ze hebben die dan onder de auto gebonden en zijn zo hier aangekomen. (Heb je op het voorzetsel gelet !?!) Deze moet nu nog bevestigd worden aan de reeds staande houten mast om zo de antenne nog hoger te krijgen voor een betere ontvangst. Fingers crossed dus maar.
Het huis is gelegen in een strook tussen de weg van Ilheús via Serra Grande naar Itacaré en de kustlijn. Ergens draai je dan rechts een rode (en als het regent rood-oranje-voeten-kleurende) zandweg in en bevind je je tussen veel groen en allemaal huizen met rondomrond terras en tuin, iets wat in Itacaré bijna nergens te vinden was. Onze tuin is heel groot en heeft wel 4 kokosnotenbomen en een limoenenstruik, waardoor we elke dag verse kokos rapen, openen (Juan met zijn Braziliaans hakmes), drinken en eten ! De jongens genieten van de ruimte buiten. We hingen twee hangmatten op en een schommeltje. De was is nog steeds met de hand te doen, maar droogt nu snel in het zonneke met een zacht windje erbij. Het water komt uit een waterput en wordt opgepompt. We zullen dus geen waterrekening ontvangen ! De prijs hiervoor is koud aardekleur water om te douchen, te wassen en af te wassen... Eergisteren begaf de pomp het en we hebben 24 uur zonder water gezeten !!! Met kleine kinderen geen aanrader ! De was en afwasberg leek onoverkomelijk, maar we slaan er ons door.
Hier in Sargi staan veel vakantiehuisjes (´alugase para temporada´) maar wonen ook vele gezinnen met kinderen, die bijna allemaal naar de school ´Dendê da Serra´ gaan. Femke heeft ondertussen al 2 vriendinnetjes in de klas en 3 hier in deze wijk. Er zijn er al komen spelen (het spel Jungle Speed heeft veel succes !!!) en Femke is ook al bij hen thuis geweest. Wat een vooruitgang ! Wij mochten afgelopen zaterdag naar een feestje van een Nederlandse vrouw die hier ook met haar zoontje van 9 jaar woont. Mooi huis, lekkere hapjes, allemaal toffe mensen uit de buurt : Argentijnen, Brazilianen en zelfs een Chileens gezin, waarvan de vrouw een nicht is van een vriend uit Juans studietijd, en haar man heeft samengewerkt met de mama van Martín... kleine grote wereld !!! Gisterenavond een verjaardagsfeestje met BBQ bij Flavia, een Braziliaanse buurvrouw.
De plantengroei hier is ongelofelijk ! Ze noemen het de ´Mata Atlántica´ (Atlantisch Regenwoud ???). Palmbomen en loofbomen door elkaar, heel weelderig groen met de nodige beestjes erbij, maar blijkbaar geen tarantula´s aan de kuststrook, oef ! Dichtbij is een groot natuurreservaat van Unesco van deze Mata Atlantica. We zien enorm veel prachtige vogels in allerlei kleurtjes en met allerlei gezang en de aapjes lopen in de tuinen en via de kabels boven de straten. Als je een stukje fruit legt, komen ze met een klein groepje om het op te eten. De kinderen zijn er zot van. In huis zitten soms kleine krabjes en kleine kikkertjes (in de afvoerpijpen) en natuurlijk gekko´s. Maar die zijn we al allemaal gewoon. En onder ons afdak huist een zwarte kolibrie. We zagen ook al een gigantische kever van wel 15 cm met een soort van neushoorn-achtige-bek als neus of bek. Voor de rest zitten er enorm veel rare insecten die we nog nooit eerder zagen.
Ondertussen zijn we het al gewoon met de zon op te staan. Om 5u30 zijn we ten laatste uit de veren en om 6u00 staan we al op de bus te wachten. Het bijna uit elkaar vallende busje produceerde vorige vrijdag zoveel rook dat waarschijnlijk de motor verbrand was, want maandag moesten we ons behelpen met ´carona´ te vragen en reden enkele ouders alle kinderen op en af naar en van school. Als we dan tegen 6u40 bij de school worden afgezet, wacht er ons een hele afdaling van 140 trappen. Naast de ´trilha´ (het pad tussen de weelderige plantengroei) staan bessenstruikjes en kunnen de kinderen als ze willen lekker smullen. Beneden, na de brug over een beek, wacht een zware klim van 75 trappen. Vermoeiend voor de beentjes en zweet verzekerd ! Na de hele klim, gaan de kinderen naar de gaiaba-boom en kloppen met lange stokken de rijpe vruchten eruit. En elke dag geeft de boom verrassend weer veel nieuwe fruitjes. Pablo Mateo vindt ze heerlijk !!! ´S middags (na 5 lesuren en een speeltijdje tussen het derde en vierde uur) is het andersom, 75 tredes naar beneden stormen en dan zwoegen om er 140 op te geraken. Boven wacht er in de schaduw een vrouw die elke dag met haar kruiwagen verse fruitijsjes verkoopt of zelfgemaakte koeken die ze ´bro-oh´ noemen.. De juffen zorgen dat er voor de kinderen ook water aanwezig is. Zeker de kleutertjes komen bekaf aan ! Zij vertrekken dan ook een kwartier voor de lagere school. Een dame van de bus zorgt dan dat elk kind op tijd op de juiste bus terecht komt. En zo geraken alle kinderen thuis tegen ten laatste 13u00.
In de namiddag kunnen we naar het strand gaan, nu maar op nog geen 500 meter van ons huis. Een groot wit strand, met weinig volk, dus het lijkt dat je het voor jezelf hebt, heerlijk. Er is ook een plekje waar de rivier de Sargi uitmondt in de zee en waar het heerlijk (zonne)baden is. ´s Morgens komt de zon hier op in de zee, maar we zijn nog niet op het strand geraakt om 5 uur om dit mee te maken. Dat komt nog.
Ondertussen heb ik ook mijn eerste slang gezien, op anderhalve meter van me. Ik stapte van Serra Grande naar Sargi, normaal doen we dat met de bus, en naast de weg, in het struikgewas van de berm, kroop ze. Een slang van minstens 80 a 100 cm. Blijkbaar zitten er wel wat, ook in de tuinen, dus uitkijken geblazen. Een zwarte is het gevaarlijkste, zeggen ze.
Op 50 meter van ons huis is een klein winkeltje met enkele basisproducten zoals rijst, brood, water, boter, bloem, soms melk, wc-papier... In Serra Grande zijn er drie winkeltjes die ze supermarkten noemen, maar ze hebben lang niet alles. Soms is het fruit op, soms de groenten en vaak de sojamelk voor Sebastián. Shampoo, nagellak en teenslippers zijn er altijd in overvloed !!! Om aan geld te geraken moeten we dus naar Itacaré of naar Ilheús, want een bankautomaat is er hier niet. We kunnen dan ook wat meer boodschappekes meebrengen (vooral fruit en groenten).
En ik ben begonnen met Engelse (privé)les te geven. Er was een Nederlandse vrouw die dat deed, maar een tijdje terug vertrokken is naar Californië en haar studenten zijn blij dat ik er ben om de lessen eventueel verder te zetten. Elke woensdag en vrijdag ben ik dus weer effe juf voor een dik uur. Voorlopig nog maar alleen bij één vrouw, Flavia. De anderen zijn vol ongeduld aan het wachten op groen licht. Ik wil me eerst nog wat informeren en beter voorbereiden. Ze willen ook allemaal hun kinderen laten les volgen en dus ben ik aan het brainstormen hoe ik een kindergroepje beginners Engels zou aanpakken. Omdat hier zo weinig betaald wordt voor taallessen (30 real per maand voor 8 a 9 lessen of dus 12 euro), stelde ik een ruil voor. Flavia geeft nu Portugese les aan Femke in de plaats. Zij was 20 jaar leerkracht in de lagere school en doet dat dus super. Een andere vrouw, Patricia, mama van een tweeling Lais en Enzo, vrienden van Femke, wilt me leren Braziliaans koken in ruil voor lessen. Juan hebben ze al gevraagd te tolken als er Amerikanen van The States komen voor zaken, omdat niemand hier Engels kan en hij heeft dat al één keer blijkbaar heel goed gedaan. We geraken dus wel ingeburgerd.
Vandaag naar de gezondheidspost met Pablo Mateo, want die heeft een huidinfectie en de zalf die we kochten helpt niets. De paasvakantie start hier namelijk vandaag al, dus dan mist hij geen school, want we kunnen enkel in de voormiddag gaan.
Een dikke knuffel aan iedereen van ons allemaal ! Geniet van jullie lente ! Nieuwe foto´s zullen pas kunnen als ons internet beter werkt...
25-03-2010 om 22:36
geschreven door Bieke & Co
11-03-2010
Een nieuw schooljaar.
Met carnaval achter de rug en nu ook de openbare scholen terug gestart, keert de rust een beetje weer in ons stadje. De toeristen zijn niet meer de Braziliaanse families van de grote steden. Nu zijn er vooral jongeren tussen de 20 en de 35 met de rugzak, vooral Chilenen, Argentijnen, Denen, Nederlanders, Fransen en zelfs enkele Amerikanen. Ook heel wat mensen van Israël, bevolken nu de straten. Alle winkels hebben hun promoties zelfs in het Arabisch uithangen. De temperaturen blijven hoog en het lijkt nog lang niet het einde van de zomer. Toch zorgt de voorbode van het regenseizoen al enkele dagen voor regenbuien met de nodige maar tijdelijke afkoeling. Blijkbaar was het voor de horeca niet zo´n geweldig jaar. Met een nieuwe brug open over de rivier, kunnen de mensen uit Salvador rechtstreekser naar hier reizen en hoeven ze niet meer met twee bussen over Ilheús uren te verliezen. Daarbij brengen ze nu een koffer vol eten en drinken mee, waardoor ze niet naar de winkels noch de restauranten gaan. Ze huren dan een kamer voor twee personen, maar verblijven er met tien en slapen er in hangmatten of zonder probleem gewoon op de grond. Wie dus nu niet gespaard heeft met de inkomsten van deze zomer, voldoende voor de rest van het jaar, moet de zaak sluiten.
Pablo Mateo is terug gewoon geraakt aan het vroege opstaan, het wandelen in de hitte van 8 uur ´s morgens met schooltas op de rug en een voormiddag in de klas met ondertussen 17 leerlingen en dus 2 leerkrachten. Nieuw voor hem dit schooljaar is de extra juf, een iets groter lokaal en elke vrijdag capoeira-les gegeven door één van de ouders. Dat vindt hij natuurlijk reuze ! Toch blijkt dat ze in de klas niet zoveel leren en afwisseling bieden.
Femke heeft een grotere aanpassing te verwerken ! Een nieuwe school, les in de namiddag, een kleine klasgroep en mini-lokaal en op de koop toe klasgenootjes die helemaal niet zo vriendelijk waren tot nu toe... Leerkrachten die niets tegen haar zeggen en haar geen werk geven en haar dus uren voor Piet Snot stil laten zitten... Gesprekjes met directie en leerkrachten haalden zo goed als niets uit. Resultaat ? Een ongelukkige dochter...
Vandaar dat we (vooral Juan) op zoek gingen naar een betere school en er eentje vonden. Sinds maandag op kijkbezoek geweest en gesprekjes met de betrokken leerkrachten gehad en vandaag gingen ze er ook al naar school.
Pablo Mateo genoot !!! Een juf die mooi zong, een geweldige houten speeltuin, ruimte, groen, muziek, activiteiten, lekker eten, een gezellige klas, 24 vriendjes... Femke zit er in groep 5 met 15 klasgenootjes, een groot, licht, luchtig en mooi lokaal en een lieve juf. Ze leren nu over India en de eerste dag leek te zijn meegevallen. Voor wiskunde heeft ze een andere juf en die kon ook Engels. Het moeilijke is dat de school afgelegen is en dat we om 5u00 moeten opstaan om de bus van 6u00 te halen om dan om 7u10 in de klas te zijn. Wat een mens al niet moet doen voor een beetje goed onderwijs, zei de leerkracht, en dan zwijgen we over het prijskaartje (hihihi). Daarom verhuizen we waarschijnlijk dit weekend al naar Serra Grande, een kuststadje 35 km zuidelijker. We vonden er een huurhuisje dichtbij het strand Sarge (spreek je Sarzgie uit), met 4 slaapkamers (bedden voor 10 personen), 2 badkamertjes, paarse muren (of was het nu blauw), open keuken, living met deuren naar buiten toe, rondomrond terras met haken voor enkele hangmatten, tuin achteraan en omheining, zodat de kinderen veilig kunnen spelen. Het is een wijk met weinig tot geen verkeer, veel mensen uit andere steden of landen en vooral veel kinderen, ook van de nieuwe school. We moeten wel steeds een bus naar het stadje nemen voor inkopen, maar so be it ! Hopelijk voelen we er ons thuis !!! (Wie Femke een beetje moed wilt inspreken, mag haar altijd een berichtje op haar blog achterlaten, dat zou heel fijn zijn.)
Snel meer, we zijn moe en de wekker rinkelt om 5u00...
Na vier intense meeleefweken in de Braziliaanse cultuur en natuur was het afscheid heel emotioneel en zo anders dan in Zaventem. Toen had ik het vaste plan van zodra Bieke het licht op groen zet, ga ik hen opzoeken. En inderdaad, na amper 4 maanden kon ik opnieuw, heel dichtbij, alle lief en leed van mijn dochter en kleinkinderen meemaken. Ik heb genoten van hun nabijheid, hun gezonde uitstraling na weldadige blootstelling aan zon en zeewater en hun al-thuisgevoel in Itacaré.
Bieke spreekt al een aardig mondje Portugees en op straat en in de winkels loopt ze geregeld "bekenden" tegen het lijf. van sociale vaardigheid gesproken!
Femke troonde me mee naar haar favoriete plekje op de rotsen, waar kleurrijke visjes, die ik enkel ken van in warmwateraquaria in de zoo, zich schuilhielden. We duo-zwommen in het lauwe zeewater en vermeden samen krabjes op de zeebodem. Ze bracht me in leuke winkeltjes en hielp me mooie kraaltjes uitkiezen voor het thuisfront. En hoeveel uren heeft ze gewerkt om heel persoonlijke briefjes naar vriendinnen te schrijven en ook specifieke cadeautjes uit te zoeken om met me mee te geven...
Onze privé-uitstapjes naar Caramello, het koffiehuisje op de hoek, waren lekker en we genoten samen van het internationale volkje dat daar bijeenkomt.
Pablo Mateo wist me attent te maken op krabbenholletjes op het strand en vertelde me van de aapjes die ze geregeld onderweg zagen. Hij en Sebastián waren de grootste fans van de vuilnismannen elke morgen als ze hun vriendelijk toeriepen "Oi néné !"
Op de terugweg na zwemmen en zandkuilen maken, zat er bijna altijd wel een kleuter of peuter op mijn heup, maar tot mijn verbazing heb ik geen enkel moment echt last gehad van mijn gewrichten en genoot ik stiekem van dat lekkere vermoeide lijfje dicht tegen me aan.
Warm was het wel en er is letterlijk zonder enige moeite (want de banana-chocolat-taart en de bananasplit van de Caramello waren echt heel lekker) 3 kg zomaar weggesmolten. Goed hé!
Sebastián verbaasde me in zijn communicatieve-vaardigheid-zonder-woorden. Als hij b.v. met gespreide armen de koelkastdeur vastnam, betekende dat: ik wil een flesje met mijn sojamelk.
En als ik niet van de eerste keer wist wat hij wou, dan stelde ik vragen en met een aantal neens en zijn uiteindelijke ja kreeg hij precies wat hij wou, want verstaan, doet hij zogoed als alles. Ik ben benieuwd wanneer hij echt gaat praten.
Niet moeilijk dat na 4 weken afscheid nemen pijnlijk is. Bieke met haar kroost achterlaten, deze keer zonder te weten voor hoelang, is hard, want ik wil enkel teruggaan als ze echt gesettled zijn. Enkel nog via mail of skype met elkaar praten, geen moeder-dochter-gesprekken meer op het strand of onderweg ernaar toe, niet meer omaspaghettisaus maken waar de kinderen dan van smullen, niet meer mee handwas doen en me verbazen dat er niets écht droogt..... 't Is weer wennen, hoewel ik hier een kurkdroge badhanddoek, voor het eerst in mijn leven, bewust weet te appreciëren
De vraag van Pablo Mateo: "Waarom is iedereen nu zo droef?" toen de taxi arriveerde, bleef nog lang nazinderen onderweg naar de luchthaven. Gelukkig begreep de chauffeur dat afscheid emotioneel kan zijn en liet hij me even met rust. Na een km of 10 kon ik dan toch wel een aangename conversatie met hem houden over het leven van de Brazilianen en het voordeel van wat talen te kennen. Lieve man was dat.
Gelukkig had ik op de terugreis niet meer die lange wachttijden in de luchthavens, zodat ik bij het steeds opdoemende beeld van betraande gezichtjes en zwaaiende handjes naar oma in de taxi-terug-naar-België, niet te lang kon blijven stilstaan.
Het temperatuursverschil dat moest overbrugd worden, was immens en de eerste uren in mijn door-en-door kil huis heb ik doorgebracht met een fleecedeken rond me.
Maar de Braziliaanse zomerzon in het putje van onze recordsneeuwwinter heeft me deugd gedaan en ik merk dat mijn batterij opgeladen is en dat ik anders dan anders uitkijk naar de lente, die volgens mij heel voorzichtig in de lucht hangt.
Het skypen is toch veranderd, want ik weet nu precies waar en hoe ze voor hun scherm zitten en welke omstandigheden het moeilijk maken om een langdurig gesprek te voeren zonder gestoord te worden.
Ik begrijp nu ook wat er precies bedoeld wordt als ze zeggen: " Vandaag is het echt heel warm." Het zal dan zeker 40° zijn, want 35° is maar heel gewoon.
Ik kan me nu een duidelijk beeld maken van hoe het ginder in Itacaré is en dat is al heel wat.
Ik hoop dat ze heel, heel gauw een eigen plek vinden om zich THUIS te voelen en dat daar dan ook een kamer mag zijn waar ik geregeld mag logeren. Vooral in de winter dan, want draai of keer het zoals je wilt, een mens heeft nood aan licht en zon en een zomermaand in de winter, dat is pas luxe!
28-02-2010 om 14:55
geschreven door Bieke & Co
25-02-2010
We gaan op dokterjacht...
Na verschillende dagen een zieke zoon in huis, werd het tijd naar een dokter te gaan, want de koorts wilde maar niet zakken en met de huidige bijna 40*C temperaturen, is dat toch gevaarlijk. Plus nog eens diarree er boven op... De lokale bevolking vond dan ook dat ik naar het ziekenhuis in Ilhéus moest gaan. Een kind met koorts dat kan niet... Ikke, totaal nog niet in paniek (tussen de koortsaanvallen door speelt hij nog lustig, zoals anders), gaf Sebastián veel te drinken en hield de koorts met medicatie (waar hij wel wat allergisch op reageert, maar kom) en koude douches onder controle, want tijdens de weekends (en ook op vrijdag) werken de dokters hier niet. Maandag dan maar met zieke zoon in de draagzak en met parapluutje als parasolletje door de zon naar de talrijke ´gezondheidsposten´ en naar de ´privé-klinieken´, maar overal werd ik weer lekker warm wandelen gestuurd, geen dokters aanwezig, blijkbaar nog omwille van carnaval... Kwestie van met je patienten in te zitten ! Op één plaats konden ze me wel een afspraak geven met een verpleegster binnen een paar uur. Op aanraden van onze Engelse buurvrouw, dan maar naar de beste apotheek van het dorp. Daar kreeg ik medicatie voor een keelontsteking, want dat was wat ik dacht dat hij had, hij at niet meer, plus zijn tong was helemaal wit.
Na weer een nacht met zeer hoge koorts en weinig slaap werd het dinsdag, de 6de dag ziekjes. Opnieuw op doktersjacht, met water, pampers, zoutkoekjes, paspoorten en geld in de aanslag en met mijn beste Portugees. In één van de privé-kliniekjes, klein en in verbouwing, was geen dokter aanwezig, maar ik mocht ze bellen en dan kwam ze gewoon thuis langs ! Joepie, een makkelijke Europese manier van werken ! Vergeten dat je de Braziliaanse GSM´s ook NIET kunt opnemen natuurlijk. Dan maar weer aanschuiven in de gezondheidspost nummer zoveel... Tussen dat en dat uur kan je er een fiche krijgen (nummertje trekken voor een afspraak, zoals bij de slager). Ikke goed op tijd netjes aan het aanschuiven, twee loketten, eentje met niemand en eentje met een hele rij, niemand kon me zeggen waarom, dus ik bleef veilig mijn plaats behouden, zoals de hele kudde schapen voor en achter mij. Na een liter zweet te hebben verdampt, ongeveer 45 minuten verder, was ik aan de beurt en vertelden ze me doodleuk dat de fiches op waren. Ook de dame voor mij had er geen meer. Fijn. Goed geregeld...
Wij dus naar spoedgevallen. De enige plaats nog waar er een dokter zou kunnen zijn. Een wit met blauw gebouwtje, zonder duidelijke ingang, bleek achterin een soort overdekte koer te hebben met wat houten (gelukkig geen plastieken) bankjes. Iedereen staarde naar een telenovela op de televisie, achter de tralies van een kooi, bang dat de teevee gestolen wordt. Een oma (met haar kleinkind van 2 die duidelijk kaka in de broek had gedaan) een koppel, waarvan de vrouw dubbel zo oud was als de jongen, een oudere man met stok en pijn aan het been en een moeder met een zoontje van 10 zonder schoenen. Dat leek mee te vallen. Als ik aan de vrouw, achter een houten tafeltje en onder de tv-kooi, vroeg naar een dokter, stuurde ze me naar verpleegster Adreana. Opeens waande ik me op een filmset van de ´twighlightzone´. Ik moest achter een ijzeren hek binnen en kwam in witte, lege gangen terecht met tegels op vloer en muren. Voor de rest deuren, hoekjes, kamertjes. maar alles leeg. Er stond een vrouw in witte jas en ik nam aan dat dat Adreana was. Ze was niet vriendelijk en omdat ik van het buitenland ben, moest ik terug om een fiche in te laten vullen. Terug onder de gevangen teevee, vulde de dame Sebastiáns gegevens in. Na mij kwamen nog 3 mannen aanschuiven en die mochten plots eerst gaan, dan de oma en dan wij. Binnen mochten we weer op een bankje wachten en achter een open deur was een klein kamertje waar de dokter ons zou ontvangen. Onze beurt : we troffen een jonge dokter achter een oud tafeltje. Ik gaf de fiche af en legde uit wat er was met mijn zoon. Na een blik in de keel van mijn kereltje, die zijn lippen heel lang stijf dicht hield, bleek dat hij een al serieus etterende keelontsteking had. Daardoor de zeer hoge koorts en de diarree. Een diagnose op de fiche en een voorschrift voor straffere medicijntjes. Dag meneer de dokter. Volgende keer kom ik eerst naar u !
25-02-2010 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
14-02-2010
Carnaval of wat er voor doorgaat
Nu waren we toch benieuwd naar het Braziliaanse carnaval... Natuurlijk is Rio ´Rio´ en zitten wij daar ver vanaf, maar toch hadden we hier iets meer mensen verkleed verwacht, iets meer pracht en praal... Ondertussen is het schooljaar hier begonnen (de privé scholen op 8 februari, de publieke scholen een maand later !!!). Vier dagen les en al weer vrij tot volgende donderdag. Fijne start, rustig moet dat zijn voor de leerkrachten ! Op 12 februari, een vrijdag, was het de officiële opening van het carnaval te Rio. Pablo Mateo´s school had dan wel een dagje vrij, maar om 16u hielden ze een optocht voor carnaval. Wij alle winkels afgelopen om iets van verkleedkleren te vinden, je zou denken dat dat makkelijk is, in HET land van carnaval. Buiten echt heel vieze maskers, die je dan moet combineren (zoals de jonge gastjes hier allemaal rondlopen deze dagen) met een zonnenbril er onder, rubberen handschoenen en laarzen en een fel bloemengordijn, dat je dan in de vorm van een pak stikt, vonden we bijzonder weinig. Op straat lopen groepjes jongeren zo te zweten in hun afschuwelijk warm gordijnen-outfit en proberen dan kinderen te doen schrikken. Dus ging Pablo Mateo enkel met een pruik en een grote lach-mond naar de optocht en bleek hij nog veel bekijks te hebben ook. Een totaal niet georganiseerde stoet vertrok onder fanfare-begeleiding voor een rondje rond de driehoekige blok. Alle kindjes verkleed en ouders en toeschouwers dansend op straat. Wel okee voor een kinder-optochtje. Maar vandaag was het dan ´s avonds het echte carnaval, of toch de start ervan voor de komende 5 dagen. De orla stond vol kraampjes met hapjes en vooral drankjes. Her en der stonden auto´s geparkeerd met hun kofferruimte gevuld met gigantische luidsprekers. En dus hoor je verschillende liedjes (maar wel steeds dezelfde 5) door elkaar en dat met de volumeknop op maximum. Bij iedere auto staat dan een groep dansers vooral met de heupen te schudden. Wel leuk om eventjes te bekijken. En dat is het... Niemand verkleed, buiten mijn kindjes, die het al vlug voor bekeken hielden. Vanaf vandaag rijden er ook ´blocos´uit. Je koopt dan een t-shirt voor 6 euro en dan mag je in groep op een wagen achter de luidsprekers dansen en rijd je zo de orla op en af. Veel lawaai, weinig leuks, zeker niet voor de kinderen. Jammer, het zal carnaval van Rio op de tv worden dit jaar !
14-02-2010 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
10-02-2010
Braziliaans dessertje
Misschien wel eens leuk om thuis te proberen, een Braziliaans dessert.
Zo ging ik eens op een zwoele avond met Femke op zoek naar een winkel met meisjeskleren... Na veel zoeken en vragen stuurden ze ons naar blijkbaar de enige winkel in heel Itacaré met kleding voor meisjes van haar leeftijd : ´Carlos Moda´. De winkel vonden we toen niet, wel maanden later, omdat iemand ons eindelijk uitlegde dat de naam veranderd was in ´Bahía Brasil´. We eindigden toen in een klein, Indisch uitziend winkeltje met een zotte verkoopster van ergens in de 40; Salomé. Ze was heel vriendelijk en bij het weggaan kregen we al vele zoenen en knuffels. Salomé stelde voor ons een Braziliaans ´sobremesa´ (dessert) te leren maken en is dat dan ook enkele dagen later komen doen bij ons thuis, lief toch ! Eerst gaf ze me een boodschappenlijstje, waar ik toen niet al te veel van verstond en is dan mee naar de winkels gegaan, zodat ik zeker het juiste vroeg en kocht. Eens thuis met alle boodschappen heeft zij al taterend het dessert gemaakt, terwijl ik toekeek en noteerde. Iedereen in huis likt er zijn of haar vingers bij af en Femke vindt het zo lekker dat we het op haar verjaardag als taart aten. Hier komt het :
Benodigdheden :
2 rijpe bananen
een halve liter volle melk
250 ml gecondenseerde gesuikerde melk
een vlootje smeerkaas (ongeveer 200 a 300 gram)
2 theelepels kaneelpoeder
2 soeplepels bindmiddel (maizena)
een pak koekjes (petit beurre)
een pak zwarte chocolade (fondant)
100 ml room
hagelslag
Doe de bananen in kleine stukjes in een handige grote kom. Voeg er de volle melk, de gecondenseerde melk en de smeerkaas aan toe. Vervolgens ook het kaneelpoeder en de maizena. Mix dit voldoende tot er helemaal geen klontertjes meer zijn. Giet alles over in een kookpot en breng het al roerend net niet aan de kook tot het dik genoeg is om in laagjes te gieten. Laat ondertussen au bain marie de chocolade smelten. (doe de chocolade in kleine stukjes in bv. een mok en zet de mok in opwarmend water in een kookpot) Voeg de room toe aan de chocolade en roer regelmatig met een vork tot je een mooie saus krijgt. Neem een diepe schaal en giet er een bodemlaag in van de bananen-melk-pap. Leg er een laag koekjes op en giet de volgende laag pap erover, weer koekjes en een laatste laag pap (tenzij je nog over hebt voor een vierde laag natuurlijk). Bovenop komt de chocoladesaus. Smeer die gelijk uit en strooi er de hagelslag naar believen overheen. Dek je schaal af met huishoudfolie en laat het dessert minstens 3 uren afkoelen in de koelkast. Zoek nog een kandidaat om de pannen uit te likken en klaar is Kees. Hopelijk lukt het a.d.h.v. mijn amateur-uitleg. Alvast smakelijk ! En laat ons gerust weten of je het lekker vond...
10-02-2010 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
02-02-2010
Bezoek
De al een week op voorhand geregelde taxi stond klaar vóór het afgesproken uur (9 uur ´s morgens). De zus van de taxi-chauffeur, Anna-Paula (jonger dan mezelf, maar al moeder sinds haar 15de en dus nu al 2 jaar oma), had haar mooiste kleren, teenslippers, elastiekje voor een staart en oorbellen aan, om de reis naar Ilhéus aan te vatten. Als haar broer een vrij lege rit heeft naar de grote stad (op meer dan een uur hier vandaan, maar met de bus vaak 2 en een half uur) maakt ze van de gratische gelegenheid gebruik om mee te rijden en inkopen te kunnen doen in de vele winkels van Ilhéus. Haar man, visser van beroep, had een onderdeel voor één van zijn vishengels nodig en een nieuwe short en t-shirts. Zijzelf wou dan weer stof voor het carnavalskleedje dat ze zal naaien voor haar enige kleindochter en bijhorende naald en draad. Pablo Mateo wou oma ´helemaal alleen´ gaan afhalen, maar omdat ik had uitgelegd dat dat niet ging, vond hij dat hij ´toch maar met mij mee moest, want zoiets moet je niet alleen doen, hoor mama !´ Wij dus in de taxi met onze e.h.k.b.b.t.r. (eerste hulp kit bij braziliaanse taxi-ritten) bij de hand : een grote fles water, wc-papier, overgeefzakjes, paspoorten, beetje geld en wat fruit. Net voor de controlepost van de wegenpolitie even de gordels aan, liet de chauffeur weten. Na 5 minuten hoge snelheid op zig-zag-wegen, viel de kleine held al in slaap. We hadden namelijk weinig geslapen van de spanning, want oma kwam mét cadeautjes !!! Ondertussen zat mijn mama al op Braziliaanse grond te wachten op haar derde en laatste vlucht, van São Paolo naar Ilhéus. We kwamen vóór 10 uur aan in het centrum van Ilhéus en ik heb nog nooit zo veel winkels gedaan in zo´n korte tijd en op zo´n snelle manier iemand kleren zien kiezen voor zichzelf en anderen, zonder te passen !!! Dat Ana Paula nog inkopen wilde doen, vond ik prima, maar dat we om 10u55 nog in wéér een winkel stonden aan te schuiven voor een lelijk, blinkend zwart stofje met witte bolletjes om te combineren met de twee meter reeds eerder gekochte bonte en even blinkende bloemenstof, werd me te veel. Mijn mama´s vlucht landde om 10u57 en NIET in het centrum ! Dus dan toch holderdebolder naar de mini-luchthaven, want uiteindelijk betaalde IK de hele rit !!!, waar we een zeer bleke mama/oma/Min aantroffen, die vooral heel blij was ons te vinden ! Zij was wel op tijd... Nog nooit was ik bruiner dan mijn eigen mama, dus daar namen we later op de dag natuurlijk een foto van als bewijs. In de taxi bijbabbelend (en Pablo Mateo ontdooiend, want hij had oma al zo lang niet meer gezien) reden we terug naar Itacaré. Mijn mama vol bewondering voor de mooie en weelderige natuur. Aangekomen was het pakjestijd onder de versierde WELKOM OMA-letters en iedereen hier natuurlijk zeer blij met alles, van kaartje tot stickertje tot doosje tot boekje tot snoepje... (Bij deze veel dank aan iedereen die iets mee had gegeven, het was stuk voor stuk een fijne verrassing !!! Heel tof ! En een extra dank aan mijn nicht Vanessa en Lies, voor de super express-bezorging van een heel belangrijk dingetje voor Juan, hij was in de wolken !) Toch ook best even confronterend al die leuke spulletjes uit België en dan komt er wat heimwee boven, zeker bij de kids.
Mijn mama´s eerste indrukken zal ze hier zelf misschien nog wel neerschrijven op een vrij momentje. Min uitgepakt en wel ? Min klaar voor het strand... dat kon niet anders ! En zo draait ze nu al een weekje mee in ons leventje tussen gekko´s, palmbomen, muggen, zee en zweetdruppels. Voor het eerst in haar leven schrobt ze ook de was met haar handen... De eerste dagen had ze wel koorts ocharme en een keelontsteking en veel hoofdpijn. Resultaat van 2 nachten geen slaap, een zware reis alleen, en 40 graden verschil. Maar hier krijg je antibiotica in de eerste de beste apotheek en na drie dagen had ze al weer een schoon kleurke en voelde ze zich al heel wat beter. Ons mama maakt van alles foto´s en dat is fijn voor ons, want wij wonen hier en maken geen foto´s van het straatbeeld, de lokale mensen en de markt (waarom niet eigenlijk ?) en voor jullie, want nu zijn ze hier ook op te bewonderen ! De drie generaties vrouwen (Femke, ikzelf en mijn mama) genoten ook een reiki-massage door een Franse vrouw in een zeer gezellige ingerichte ruimte en zijn als herboren. Het is fijn meer en ander en vooral Belgisch leven in huis te hebben.
Op dit moment is Juan ook onderweg om zijn oudste zoon (ondertussen al 16 en een half) Martín op te halen in Salvador !!! Hereniging van de broers, voor 2 weekjes. Eventjes full house, met een portie Chili en België in Brazilië. Fijn voor Juan om al zijn kinderen weer eens samen te hebben. Benieuwd of Pablo Mateo en Martín gaan kunnen communiceren, nu Pablo Mateo toch al aardig in het Spaans begint te babbelen tegen Juan en vaak ook tegen Sebastián. Zo zegt hij ´mi amor´ of gewoon ´amor´ tegen zijn papa, omdat hij mij dat vaak hoort zeggen, heel grappig !!!
Eens kijken wat carnaval hier zal geven, blijkbaar moet het ´niet te doen´ en ´zot gedoe´ zijn... Hopelijk lopen onze gasten niet weg ! Warme groetjes maar weer en heel veel liefs, Bieke
P.S.: Pablo Mateo viel vandaag tegen de deurlijst aan en heeft een serieuse buil op zijn slaap. Waarschijnlijk een lichte hersenschudding, want hij had felle hoofdpijn, zin om over te geven en sliep en weende veel deze namiddag... Effe geen zon en strand voor hem...
02-02-2010 om 18:07
geschreven door Bieke & Co
Op bezoek, niet in Leuven, maar in Brazilië.
Hoe het is om je dochter, schoonzoon en kleinkinderen terug te zien in een wereld die in weinig aspecten op de onze lijkt, is op z´n minst gezegd vreemd. De natuur is paradijselijk: op de stranden palm- en bananenbomen en op sommige plekjes loop je het risico om een kokosnoot op je hoofd te krijgen. Het zeewater is lekker lauw en toch verfrissend, want zonder de dagelijkse duik in het heerlijke sop, is de hitte nauwelijks te harden.
De blonde kopjes en getaande velletjes van mijn kleinkinderen hebben veel bekijks tussen zwarte rastakrulletjes en fondantchocoladehuidjes van de inlanders.
Wat de behuizing en de plaatselijke zondagsmarkt betreft, waan ik me in de een of andere reportage van Canvas. Mensen blijken heeeeel weinig eisen te stellen aan behoorlijke behuizing en/of zijn te arm om zich een betere te kunnen permitteren. De muren zijn zo dun en alles behalve professioneel gebouwd, dat ze gewoon met een normale hamer zonder al te veel moeite gesloopt zouden kunnen worden.
Nooit eerder zag ik een vunzigere markt, waar groenten, fruit en vlees verkocht werden. Vlees dat in grijze, ingezouten lappen in de zon hangt te ¨drogen¨ en een vreselijke geur verspreidt.
De ambiance is vooral ´s avonds te vinden in de straten. Overal is muziek, en op de terrasjes van de restaurantjes en bars ontmoet de halve wereld zich.
Wat mij opvalt is dat de hippietijd hier nog helemaal leeft. Vrouwen van in de dertig die alleen rondtrekken en leven van de verkoop van zelfgemaakte juwelen en andere leuke spulletjes. Een Française gaf me in de week een heerlijke massage, die ze op cursussen in Indië geleerd had. Zij trekt de wereld rond. Je moet het maar doen.
Als ik Bieke moet geloven, mist ze buiten haar mensen zo goed als niets van België. En ik die al veertien dagen vooraf mijn valies had open staan en alles wat ik dacht te moeten meenemen verzamelde, omdat, ocharme daar in Brazilië, het allemaal zo anders is.......
Het zonnetje brandt en toch is hier niets droog te krijgen, maar dat nemen we er maar bij, want als ik me nu (moeizaam) probeer in te denken hoe iedereen in België kreunt onder de winterkou, dan vind ik het maar al te fijn om hier een maandje te genieten van ¨ the Brasilian summer¨ .
Ik vertrek nu met de kroost naar het strand en ik zal aan jullie allemaal denken als ik onder de palmboom lig en in de staalblauwe verte ergens heel ver ons besneeuwd Belgenlandje weet, Min.
02-02-2010 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
24-01-2010
Linçóis, Vale do Capão en Boipeba
Na 3 bussen, 24 uren onderweg en verschillende overgeefsessies, kwamen we aan in het stadje Linçóis, Bahia. Een nette stad, toch volgens Braziliaanse normen en mooie huizen. Maar omdat het in het binnenland ligt, toch wel een stukje warmer ! We checkten enkele pousada´s en kozen eentje met internet en een zalig lekker ontbijt. Het water bleek er drinkbaar (wel met aardesmaak) uit de kraan te komen en in de winkels vonden we ook iets meer variëteit aan eten. Rond het stadje is de natuur heel mooi en we bezochten er enkele watervallen en grote afhellende rotsvlakten met gaten in, waar het water in en langs stroomt (moeilijk uit te leggen, maar de foto´s spreken voor zich). Sommige gaten zijn heel diep en sommige stukken van de rots zijn heel glad. Gevaarlijk dus... Maar wel leuk. ´s Avonds zagen we een gigantische sprinkhaan en drie Nederlanders, leuk nog eens onze taal te horen !!! De plaatselijke percusiegroep (enkel jongeren, met als Benjamin eentje van nog geen 3 jaar) speelde en danste in de straten en toeschouwers dansten. Pablo Mateo vond het geweldig en speelt het nog na met een blikken pot en een stokje.
Enkele dagen later namen we de bus naar een valei vol buitenlanders en alternatievelingen : `Vale do Capão`. Prachtig gelegen tussen de bergen, veel groen en geen politie of burgemeester. Echt een plaatsje waar ik mijn neef Bram (Femkes peter) nog zou zien wonen. Rasta-toeristen van overal vinden dit plaatsje, dat zo moeilijk te bereiken is. Een bus tot aan een dorp in de buurt en dan met z´n elven in een auto om een uur later door elkaar geschud aan te komen op het stadspleintje in het hart van de valei. Hier was één apotheek (zonder suppo´s tegen de koorts voor baby´s !), één groentewinkeltje (nadruk op tje), twee winkeltjes met andere dingen dan groentjes, één café, één Italiaans restaurant, één kerk, één hulppost, één kunstgallerijtje, één kledingszaakje en één Chileen die lekker brood bakt en in het mandje van Roodkapje verkoopt (je moet dus geluk hebben hem tegen te komen, anders geen brood !). Enkele keren per week is er een marktje en de lokale bevolking verkoopt dan hun oogst. Wij verbleven de eerste dagen in een rond huisje op een kamping, waar we een wandelende tak als huisdier hadden en buiten aapjes zagen. ´s Avonds hadden we geen licht buiten, maar wel vele vuurvliegjes ! Ongelofelijk sprookjesachtig is dat !!! En toch werd ik er heel droef en eenzaam, geen idee waarom. Daarom zochten we een huurhuisje en Femke had er zelfs een afzonderlijke kamer, dus iedereen blij... Tot de avond viel. Kanjers van tarantula´s ! In onze slaapkamer, in de gang, in de living... Jezus, echte horror. En Juan de held, want hij doodde ze allemaal. Overdag was het er wel leuk. We leerden een kunstenaar uit Uruguay kennen en mochten er gaan schilderen. Er was een permanent circus, waar de kinderen konden kijken naar de trainingen en zelf experimenteren. Ze hebben zelfs mogen paardrijden, alledrie ! Een man van het circus kroop in een enorme boom en hakte er een enorme jaka af om op te eten. Nog nooit zo´n grote fruitsoort gezien. Lekker, maar heel erg plakkerig. Juan sleurde (want dat weegt !) er eentje mee naar hier ! Dan had Pablo Mateo een ontstoken teen en er zat een beestje in (het voetenbeestje noemen ze dat hier) en dat moets eruit gesneden. Hij met Juan op de moto-taxi naar de plaatselijke hulppost, ocharme, hij heeft nogal afgezien. Sebastián viel van een trapje en knotste tegen het wiel van een stilstaande moto... Gat in zijn voorhoofd en overal bloed. Ikke met hem naar de hulppost, maar hij moest niet genaaid worden. Femke viel op haar beurt dan van het touw bij koorddansen in het circus en verstuikte haar enkel serieus. Dus na een week hielden we het daar voor gezien...ookal was er eind deze maand het São-Sebastião-feest en vond iedereen dat we moesten blijven omwille van ons jongste zoontje ! Ik heb er heel de tijd het gevoel gehad alsof ik op een eiland zat, heel raar. Een beetje LOST-achtig...
Een autorit met z´n twaalven deze keer (Juan met Pablo Mateo en nog een volwassen man in de kofferruimte, ocharme) terug naar het dorpje, waar we tot 22 uur moesten wachten op een bus. Gelukkig was er net feest wegens het 119-jarig bestaan en konden we genieten van een Braziliaans vrij-podium. Daarna de bus in, en nog een bus en nog één en vervolgens een gammele bus en tenslotte een boottocht van meer dan een uur om op het eiland Boipeba te stranden. Heel gezellig en mooi eilandje, maar wel duur. We genoten van de autovrije wegen en de paarden, al dan niet met of zonder kar. De stranden waren groot, uitgestrekt en het water was blauw-groen-doorzichtig en warm. Zalig en dat in januari ! Maar thuiskomen is toch ook zo fijn. De kinderen blij, wij blij ! Ook fijn te weten dat we ons hier in Itacaré ´thuis´ voelen !!!
En nu, de versieringen zijn klaar, het poetswerk bijna, de koelkast gevuld, een bedje vrij ; mijn mama kan komen ! Vol verwachting kloppen onze hartjes... Maandag om 15 uur Belgische tijd halen we haar op in Ilhéus. Fijn, fijn, fijn !
Nog lieve groeten aan jullie allemaal, Bieke
24-01-2010 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
01-01-2010
Over 7 golven in het wit.
Een heel gelukkig en gezond nieuw jaar allemaal ! Wij hebben het rustig gehouden in een overvol stadje met vooral Braziliaanse toeristen die in waren voor een groot feest. Iedereen in het wit gekleed, een teken om het nieuwe jaar met een schone lei te beginnen. Om 12 uur (we hebben zelf maar afgeteld, want dat werd hier niet gedaan) zochten we de hemel af voor vuurwerk, maar niets te zien, enkel te horen. Toen we afzakten naar de Orla (de dijk aan de baai) was er wel vuurwerk op het water en daarna ging het volk massaal naar de stranden om over de golven te springen. Over zeven golven om precies te zijn, zou geluk moeten brengen in het nieuwe jaar. Dus Femke en ik hebben dat geprobeerd, wel leuk zo in het donker. Onze Kerst is al even rustig verlopen. De buren hebben voor ons ´moqueca´ gekookt en de kindjes hebben pakjes geopend. Een misviering kregen we al enkele dagen eerder op ons bord. Buiten hoorden we muziek en gezang. De jongens voegden zich direct toe aan een groep mensen op de straat rondom een tafeltje met een jezusbeeld op en twee brandende kaarsen. Iedereen las om de beurt een stukje voor van de teksten voor de mis gebundeld in een boekje en de liedjes tussendoor werden opgevrolijkt door een djembe en nog wat instrumentjes. Op het einde van de mis werd er een vrouw in de kring genomen en ze zegende haar met gewijd water. Blijkbaar was het omdat ze een nieuwkomer was in de groep, want opeens wezen de mensen naar ons en kregen we ook een volle lading over ons heen. Als afsluiter gaf iedereen elkaar een kus en een knuffel en zeiden ze iets zoals ´hare krishna´. Dus ikke ook maar bij elke omhelzing :´hare krisna´, wat ik raar vond, want ze leken niet op de Belgische groep van de aanhangers die in Antwerpen door de straten lopen... Enkele omhelzingen verder bleek het ´paz de Cristo´ (= de vrede van Christus) te zijn, dus heb ik dat maar vlug aangepast. Ik denk (lees : hoop) niet dat ze het gemerkt hebben. Toen echt iedereen iedereen vrede had gewenst, barstte het straatfeest los en werd er gedanst en gezongen op de live muziek. We zijn ook nog een waterval gaan bezoeken na Kerstmis en dat was zeer mooi !!! De natuur kan hier echt adembenemend zijn... Na deze feesten gaan we wat steden en dorpen bezoeken en tellen we de komst van mijn mama af eind januari en die van Martín (Juans oudste zoon) begin februari. We moeten ergens ook nog een spuit krijgen tegen de gele koorts (hier gratis), want we willen eind februari Itacaré verlaten en reizen naar het noorden om zo tegen april het land te verlaten via Peru en Bolivië om uiteindelijk in Chili aan te komen. We zullen zeker een stukje van Zuid-Amerika hebben gezien. Tot dan genieten we nog steeds van zon, zee en strand !
01-01-2010 om 20:25
geschreven door Bieke & Co
19-12-2009
Dengue-brigade
Eerst en vooral wensen we iedereen zeer gezellige feestdagen, veel sneeuwpret (het was hier zelfs op het nieuws !!!) en een prachtig mooi nieuw jaar 2010 met een grote portie gezondheid, geluk, liefde en vele warme mensen om jullie heen ! Hier blijft de kerstsfeer zoek, ondanks de kerstmutsen op de hoofden van de verkoopsters in de winkels en ondanks het feit dat we de enige mini-kerstboom in heel Itacaré (bloemen en planten vind je hier niet, er is maar één winkeltje met nepbloemen en daar hebben ze af en toe een echt plantje !!!) hebben gevonden en gekocht en er ook nog lampjes en versiering in hebben gehangen. ´En straks moeten we dan zingen`, wist Pablo Mateo. Gisteren knutselden we kerstengeltjes en zo krijgen we toch een beetje een kerstidee in ons hoofd. Natuurlijk, als we dan de sneeuwfoto´s uit België doorgemaild krijgen, is dat een echte ogen-uitsteker voor de kids hier en lijkt het of Kerstmis enkel daar bestaat. `Ik wil nu in de sneeuw stappen !´ Wij zijn van plan een vakantie-tje hier te houden en iets meer van dit grote land te zien. Waarschijnlijk vertrekken we maandag en zitten we met de feestdagen op voor ons nog onbekend gebied. Het werk in de pousada is afgelopen. Alles netjes gepoetst, alles in orde, maar de Italiaanse baas is nog steeds niet komen opdagen. Hij zou de 16de terugkomen vanuit het noorden (Fortaleza), maar zijn Fiat is er nog steeds niet en via de digitale weg heeft hij ook niets meer laten weten... raar. Een Duitser neemt nu de sleutels en de verantwoordelijkheid over van ons. Ondertussen hebben we weer controle gekregen van de Dengue-brigade. Ze zijn hier vrij streng en komen elk huis controleren. Er zijn 10 regels waaraan je je moet houden en daar is zelfs reclame van op televisie en de kinderen krijgen er lessen over op school. Op deze manier hebben ze in jaren al geen enkel geval meer gehad van Dengue in onze streek, dus het haalt wel wat uit. De Dengue-mug komt blijkbaar op proper, stilstaand water af. Dus je mag bijvoorbeeld geen snijbloemen hebben in een vaas (nu snappen we de plastieken en stoffen bloemen en planten overal), geen druppende kraan, geen open potjes of kruiken met vocht in, geen was te week zetten, geen plassen op een plat dak of op de koer, geen open afvoergaten enz... De mensen van de Dengue-brigade komen dan om de maand onverwacht je huis controleren. Wij hadden toch wel plantjes in water staan om worteltjes te laten groeien zeker. Fout ! Gelukkig hebben die mensen korreltjes bij om dan in het water te doen en dan blijft dat 60 dagen goed, plus het beschadigt de plant niet, maar de mug blijft er wel van weg ! Die korreltjes kan je nergens kopen, enkel via hen krijgen tijdens hun bezoekjes. Voor de rest was alles in orde en kregen we de handtekening achter op de voordeur op het officiële Dengue-papier. Oef. Toen we op een keer naar het strand liepen vorige week, stak er net een familie aapjes over. Wel tien. Ze kwamen uit het woud en gingen de weg over op zoek naar bananen in de tuinen van de huizen. Ze bleven op de omheining zitten en we konden tot bij hen komen. ze waren even geïnteresseerd in ons dan wij in hen. Mooi en zo lief. Er was een moederaap bij met een tweeling op de rug. Jammer dat we noch bananen, noch ons fototoestel bij hadden ! De kinderen hangen aan mijn rokje om naar het strand te gaan; met 36*C is het normaal dat ze een duik willen nemen in de zee. Misschien zien we weer dolfijnen, de vorige keer zwommen ze op 10 meter van ons !!! Vele groetjes van ons allemaal !!! P.S.: (even een aanvulling) we vertrekken waarschijnlijk toch pas na nieuwjaar, omdat nu de prijzen om voor één week ergens te verblijven tot 4.000 real gaan (1.200 euro) en dat is echt te zot...
19-12-2009 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
10-12-2009
Kerstsfeer...
Hoi allemaal ! Ondertussen zijn we hier al meer dan twee maanden. Het wordt hier met de dag meer en meer zomer. De was droogt beter en we zweten al van 7u00 ´s morgens. We zijn ons nieuwe huisje gewoon en beginnen wat mensen te kennen. Het Portugees begint vorm te krijgen en lijkt steeds minder Chinees. Het schooljaar is gedaan voor Pablo Mateo en Femke heeft nog twee dagen te gaan. Blijkbaar is ze door op alle vakken. Ze hadden geen exames, wel groepswerkjes, vreemd. Haar school sluit de deuren voor de laagste klassen, dus nu moet iedereen naar de enige andere middelbare school van Itacaré. Wat wij zullen doen weten we nog niet.
Ons nieuw huis valt goed mee. We hadden de eerste weken een krab op de achterkoer, nu zijn het vooral salamanders die ons komen opzoeken buiten, binnen zitten tegen de avond enkele gekko´s, misschien een gezinnetje. Als ik elke avond de vloer dweil, vallen de kakkerlakken nog mee... Enkele dagen terug vond ik in een hoekje een nest met baby kakkerlakken, hmmm...
Hier heeft iedereen in de straat een niet opeenvolgend huisnummer. Het is gewoon willekeurig, geen idee hoe het werkt, die nummers; wij hebben nummer 50, de naasteburen hebben 23... en boven ons is het 14 ? Meestal staat het nummer ook nergens tegen de gevel. Brievenbussen zijn er gewoonweg niet. Dus als de postbode komt, wat maar eens in de zoveel weken is, roept hij door de straat om te kijken of iemand de persoon op de brief kent. Je moet dus geluk hebben om je post te krijgen...
Deze week zaten er beestjes in alles wat eetbaar was (ook als het nog in de verpakking zat !!!); in het brood, tussen de rijst, bij de bonen, in de bloem, zelfs in een dichte melkfles ! Onze eetlust zwakt nogal af...
Maar (ook iets positiefs) de straten beginnen er vrolijker uit te zien. Iedereen heeft zijn huisje een prachtig kleurtje gegeven en dat geeft een gezellig effect. De lichtgevende rendieren en sneeuwmannen voor de winkels en in de restauranten passen echt niet. De nepkerstrozen en lichtgevende druiventrossen op de tafels en in de fruitwinkel doen ons lachen. Hoe we in huis een kerstsfeer kunnen opwekken, blijft een grote vraag. (tips altijd welkom) Kerst en hitte en zee passen ook niet bij elkaar in onze beleving en onze hersennen aanvaarden het woord december niet... Kerstmis is hier ook niet echt iets groots, geen speciaal etentje, geen pakjes zo blijkt.
Onze pousada-ervaring loopt bijna ten einde. De baas komt half december terug. We hebben er veel van opgestoken. Hoe je met klanten omgaat, hoe de prijzen schommelen, hoe toeristen kunnen verschillen en vuilerikken kunnen zijn of super interessante mensen, hoe je ontbijt maakt voor een hele groep, waar je winst op maakt, dat poestsen een ondankbare job is, dat wachten op klanten in een hokje aardig de keel gaat uithangen, maar vooral hoe we zelf niet en hoe we wel een pousada zouden willen runnen.
Vandaag zat de pousada zonder licht en water !!! Een lamp in kamer 7 ontplofte en er kwam heel wat rook uit... nergens electriciteit dus... Nog geen uur later begaf de motor, om het water uit de grond op te pompen, het. Opeens rook het naar brand en was er een raar geluid... Gelukkig waren we ter plaatse en is de boel niet afgebrand, oef... Dus geen klanten op dit moment, effe rust.
De kinderen zijn ziek geweest, waarschijnlijk beestjes in de buik, ´vermi´ heet dat hier. Dan hadden Femke en Juan ook nog een ontsteking op een wondje onder de voet. Er zat dan een wit beestje in, dat we er moesten uitduwen. Het is er nu uit... Pablo Mateo heeft dan weer een rare huidinfectie op zijn been dat zichtbaar groeit, maar ook dat is onder Braziliaanse zalf controle !!!
Het is laat, ik ga onder ons muggennet kruipen en proberen er niet tegen te draaien in mijn slaap, want dan steken ze erdoor. Warme groet en knuffels aan iedereen, Bieke
10-12-2009 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
17-11-2009
Pousada & scholen.
Daar zijn we weer.
Het is hier eventjes druk geweest (en nog) omdat we tijdelijk werken in een pousada. Dat betekent voor Juan uren achter een raampje zitten wachten op mogelijke toeristen die een overnachting zoeken, gelukkig met pc en internet, jammer genoeg ook met veel muggen en felle zon. En dan de administratie natuurlijk, doet hij ook. Kamers tonen, onderhandelen wat de prijs zal zijn... Als het nodig is, moet hij zelf ook overnachten om te ´waken´ op de spullen. De pousada is gelegen in de meest toeristische straat van Itacaré ( la Pituba) en er is veel volk en muziek ´s avonds tot de vroege uurtjes. Voor mezelf is het kamers poetsen (vooral de toiletten en douchen zijn leuk, Maria , ik moet aan je denken !), de was doen, nieuwe lakens en handdoeken leggen, de gemeenschappelijke keuken proper houden... Als er mensen ontbijt willen, moeten we daar ook voor zorgen. Maar enkele als het een groepje is, niet voor maar 1 persoon. Wel fijn om verschillende mensen te leren kennen van over de hele wereld. We hadden al Duitsers, Zwitsers, Fransen, een Zuid-Afrikaanse en natuurlijk de Brazilianen zelf, die nog het makkelijkste zijn.
Het schooljaar loopt hier stilaan op z´n einde. Maar voor de kinderen is het nog wennen. Pablo Mateo zit in een privé-school, Femke niet, daar wilden ze haar niet, omdat ze de taal nog niet kent ! Dat was juist de reden om haar naar school te laten gaan, maar kom.
Pablo Mateo zit in een klein kleurrijk schooltje met alle kleuters samen in één klasje. Er zijn enkel bankjes en stoeltjes en een bord. Ze hebben blokjes, waarmee ze samen mogen spelen, maar dan heeft elk kind er maar 5. Ze mogen ook in boekjes bladeren en dan ruilen. Op de speelplaats hangen schommeltjes (hele leuke) en staan er veel bomen en planten. De juffen begroeten de kinderen vaak met een knuffel en een kus. De school begint om 8u00 en stopt om 11u45. In de namiddag komen de hogere klassen er in dezelfde lokalen. In de gang (buiten) staan dan de hogere bankjes klaar om te wisselen. De juffen hebben allemaal een t-shirt aan met het logo van de school een een spreuk over het onderwijs. Bv.: een goede leerkracht daagt de leerling uit ! De kinderen hebben een blauw broekjes en een wit t-shirt aan, een beetje ons turnuniform. Het is uit heel licht materiaal gemaakt en droogt heel snel, want het moet elke dag met de hand op grootmoeders wijze gewassen worden.
Femkes school begint om 7u30 en eindigt om ook 11u45. Ze hebben dus 5 lesuren van 50 minuten per dag. Altijd de namiddag vrij ! De school heeft ijzeren hekken en een wachter. Om stipt 7u30 belt de wachter met een handbelletje en al de leerlingen, die in de straat in elk streepje schaduw van een boom of paal staan te wachten, treden masaal de klaslokalen binnen. Na 5 minuten gaat de poort terug op slot. En 50 minuten later gaat opnieuw het belletje en gaat de poort opnieuw open voor laatkomers die vanaf het tweede lesuur inpikken. Raar ? Spijbelen ? Neen, hoor, de leerkrachten komen zelf de helft van de tijd niet opdagen ! En dan is het kabaal in de klas... En mag iedereen vroeger naar huis. Femke heeft nog geen enkele week alle dagen les gehad. Er zijn altijd ´plotse´ vrije dagen... Femke heeft voor elk vak een andere leerkracht. Het is een soort middelbaar vanaf het 5de leerjaar, maar ze hebben haar in het 6de gestoken, terwijl zij hier het 5de nog zou moeten afmaken. Volgend jaar sluiten ze de laagste groepen en wordt het enkel hoger middelbaar. Op zoek naar een nieuwe school dus.
Ikzelf ben met Portugeese les begonnen gisteren. Het stagneerde een beetje en ik wil toch meer kunnen zeggen dan wie ik ben, van waar ik kom en hoeveel kinderen ik heb. De vrouw die me de lessen geeft spreekt ook Spaans en kan me dus veel uitleggen. Ze heet Chrishna !!!
Ik groet iedereen met een warme knuffel en hoop snel met meer nieuws te komen. Er zijn zoveel details te vertellen. Het is zo anders. Eindelijk hebben we ook foto´s kunnen uploaden, maar we zijn er wel 200 kwijt, omdat de geheugenkaart het begeven had... Jammer ! Tot snel, Bieke
17-11-2009 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
25-10-2009
Warm, warm, warm !
Voor de verandering is het hier weer zeer warm. (soms kruipen we half in ons diepvriesvakje van de koelkast) We zweten op plaatsen waar we nog nooit gezweet hebben ! Net onder de neus bijvoorbeeld. De afkoeling van de zee is dus dagelijkse noodzaak. Gisterenavond maakten we een tropisch onweer mee. Bliksem in de bergen, knallende donder en een stortregen die alles afkoelde, maar niet voor erg lang. Het was al een gekke avond, want tegen 19u00 keken Sebastián en ikzelf even uit het raam (zonder glas, met tralies en luiken aan de binnenkant) en hoorden we plots gejoel. Een jonge gast, van net 20 schat ik, stormde door de straat alsof zijn leven ervan afhing. Met op zijn hielen een even grote en even snelle gast, van misschien ietsje ouder, maar met een bamboe-stok van wel 3 meter in de aanslag (en dat lopend !)... Om de hoek hebben enkele mannen van de buurt de eerste kerel overmand. De politie kwam veel later. De stok is niet gebruikt. Blijkbaar wou gast nummer 1 zilver stelen uit een winkel. Nummer 2 ging er achteraan. Waar die laatste die gigantische stok, eerder halve boom, vandaan haalde, is me een raadsel.
Ondertussen hebben we weer heel wat mensen leren kennen hier. Vooral toeristen, of buitenlanders, omdat die toch makkelijker aan een gesprekje beginnen met ons. De lokale bevolking spreekt ons meestal aan over de kinderen. Zo denken ze bijna allemaal dat de twee jongens een tweeling zijn !!! Raar. De twee Belgen-buren zijn vertrokken om hun reis verder te zetten. Argentijnen vind je hier het meest. En Fransen. Ook een Spaanse en een Mexikaanse ontmoet. Er komen hier veel kunstenaars, die vooral prachtige juwelen maken, en die blijven dan enkele weken en trekken dan weer verder. Een wereldje apart. De Mexikaanse had een prachtige ketting met een maskertje van speciale steen. Ik zei tegen Femke dat dat waarschijnlijk van Mexico was en toen antwoordde het meisje/vrouw dat ze een mexikaanse was. Fijn om nog eens vlot met iemand te kunnen praten ! In het Spaans dan. Portugees is toch niet zo simpel om op te pikken. Als het schooljaar hier gedaan is, gaan we lessen volgen, toch zeker Femke en ik.
Juan gaat waarschijnlijk een maand een pousada runnen, omdat de baas, een Italiaan, op reis gaat. En die wilt er enkel een Europeaan in, die werken tenminste, zegt hij. Juan gaat er nog eens over denken... Er wordt inderdaad weinig gewerkt hier. ´s Morgens, als ik de kinderen naar school heb gedaan, hangen de mannen rond op de Orla, dat zou bij ons de dijk genoemd worden, maar het gelijkt niets. Het is een straat rond een baai, waar alle vissersbootjes dobberen of op het droge liggen, afhankelijk van het tij. Het stinkt er, ondat de riool er in uitkomt en door de urubus (vogels die precies een kruising zijn tussen gieren en kraaien), die eten de dode vissen op uit het water en stinken zelf heel erg. De meeste mannen zitten op plastieken tuinstoelen (het meubel hier bij uitstek om je zitvlak op te laten rusten, ook nu, ook in huis, overal zo´n beetje; heel mooi !) en eten dan hun ´ochtendkoffie´, want dat zeg je hier tegen het ontbijt en spelen een spelletje domino. Aan het loterij-winkeltje staat dan een rij van wel 30 a 50 mensen, die hopen op het grote lot. De vissers gaan wel rond 3 uur ´s nachts de zee op, maar dat is ook niet elke dag en omdat het nu paringstijd is bij bepaalde vissoorten, is er zelfs een visverbod, waar ze natuurlijk hun teenslippers aan lappen !!!
Als ik op straat loop, zie ik heel vaak precies Jorge-Michael lopen !!! (voor degenen die niet bij mij op school zitten of zaten; Jorge-Michael is een Braziliaanse jongen die 2 jaar bij mij in de klas zat als leerling, of dachten jullie dat ik de naam van de bekende zanger fout schreef ?) Veel jongens hier lijken op hem ! En de zwangere vrouwen lopen met hun buikje bloot !!! Echt knap.
Voila, dat was het voor vandaag. Ik ben blij, want ik skype-te met het thuisfront vandaag (jarige zus en toevallig online vrienden !!!). We gaan nu wat wii-en met de nieuwe tennisrakket (zie blog Femke). Warme knuffel aan iedereen van ons.
Net als bij Kerstmis, leek Pasen in het foute seizoen te vallen en waren we er niet mee bezig. De kinderen hebben wel 13 dagen vakantie gehad, maar dat was toeval, want normaal hebben ze hier enkel Goede Vrijdag vrij... Omdat hun school toch Europees is, hebben ze daar een soort pedagogische studieWEEK (leve de leerkracht !) toegevoegd aan die ene vrije paasdag. Nu in België de vakantie net is begonnen, zijn ze hier aan hun laatste 2 dagen bezig. Pasen is hier ook weinig van betekenis. Op Palmzondag liep er een kleine optocht door de straten van Serra Grande. Een 30-tal mensen (allemaal vrouwen en maar één man, die de priester bleek te zijn) zongen kerkliederen en zwaaiden met echte palmbladeren in de handen. De jonge meisjes van het stadje, van ongeveer tussen de 10 en de 15 jaar oud, kwamen druppelsgewijs uit hun huizen gelopen om zich toe te voegen aan het palmzwaaiende koor, dat nu al in de kerk had plaats genomen. Ze droegen over hun kleren een soort wit doek en een blauwe wijde kraag tot over de schouders. Waarom, geen idee, het leken net communicanten. Ik stond op een afstandje toe te kijken, terwijl een straathond me in de kuit probeerde te bijten.
Met carnaval achter de rug en nu ook de openbare scholen terug gestart, keert de rust een beetje weer in ons stadje. De toeristen zijn niet meer de Braziliaanse families van de grote steden. Nu zijn er vooral jongeren tussen de 20 en de 35 met de rugzak, vooral Chilenen, Argentijnen, Denen, Nederlanders, Fransen en zelfs enkele Amerikanen. Ook heel wat mensen van Israël, bevolken nu de straten. Alle winkels hebben hun promoties zelfs in het Arabisch uithangen. De temperaturen blijven hoog en het lijkt nog lang niet het einde van de zomer. Toch zorgt de voorbode van het regenseizoen al enkele dagen voor regenbuien met de nodige maar tijdelijke afkoeling. Blijkbaar was het voor de horeca niet zo´n geweldig jaar. Met een nieuwe brug open over de rivier, kunnen de mensen uit Salvador rechtstreekser naar hier reizen en hoeven ze niet meer met twee bussen over Ilheús uren te verliezen. Daarbij brengen ze nu een koffer vol eten en drinken mee, waardoor ze niet naar de winkels noch de restauranten gaan. Ze huren dan een kamer voor twee personen, maar verblijven er met tien en slapen er in hangmatten of zonder probleem gewoon op de grond. Wie dus nu niet gespaard heeft met de inkomsten van deze zomer, voldoende voor de rest van het jaar, moet de zaak sluiten.
Na verschillende dagen een zieke zoon in huis, werd het tijd naar een dokter te gaan, want de koorts wilde maar niet zakken en met de huidige bijna 40*C temperaturen, is dat toch gevaarlijk. Plus nog eens diarree er boven op... De lokale bevolking vond dan ook dat ik naar het ziekenhuis in Ilhéus moest gaan. Een kind met koorts dat kan niet... Ikke, totaal nog niet in paniek (tussen de koortsaanvallen door speelt hij nog lustig, zoals anders), gaf Sebastián veel te drinken en hield de koorts met medicatie (waar hij wel wat allergisch op reageert, maar kom) en koude douches onder controle, want tijdens de weekends (en ook op vrijdag) werken de dokters hier niet. Maandag dan maar met zieke zoon in de draagzak en met parapluutje als parasolletje door de zon naar de talrijke ´gezondheidsposten´ en naar de ´privé-klinieken´, maar overal werd ik weer lekker warm wandelen gestuurd, geen dokters aanwezig, blijkbaar nog omwille van carnaval... Kwestie van met je patienten in te zitten ! Op één plaats konden ze me wel een afspraak geven met een verpleegster binnen een paar uur. Op aanraden van onze Engelse buurvrouw, dan maar naar de beste apotheek van het dorp. Daar kreeg ik medicatie voor een keelontsteking, want dat was wat ik dacht dat hij had, hij at niet meer, plus zijn tong was helemaal wit.
Nu waren we toch benieuwd naar het Braziliaanse carnaval... Natuurlijk is Rio ´Rio´ en zitten wij daar ver vanaf, maar toch hadden we hier iets meer mensen verkleed verwacht, iets meer pracht en praal... Ondertussen is het schooljaar hier begonnen (de privé scholen op 8 februari, de publieke scholen een maand later !!!). Vier dagen les en al weer vrij tot volgende donderdag. Fijne start, rustig moet dat zijn voor de leerkrachten ! Op 12 februari, een vrijdag, was het de officiële opening van het carnaval te Rio. Pablo Mateo´s school had dan wel een dagje vrij, maar om 16u hielden ze een optocht voor carnaval. Wij alle winkels afgelopen om iets van verkleedkleren te vinden, je zou denken dat dat makkelijk is, in HET land van carnaval. Buiten echt heel vieze maskers, die je dan moet combineren (zoals de jonge gastjes hier allemaal rondlopen deze dagen) met een zonnenbril er onder, rubberen handschoenen en laarzen en een fel bloemengordijn, dat je dan in de vorm van een pak stikt, vonden we bijzonder weinig. Op straat lopen groepjes jongeren zo te zweten in hun afschuwelijk warm gordijnen-outfit en proberen dan kinderen te doen schrikken. Dus ging Pablo Mateo enkel met een pruik en een grote lach-mond naar de optocht en bleek hij nog veel bekijks te hebben ook. Een totaal niet georganiseerde stoet vertrok onder fanfare-begeleiding voor een rondje rond de driehoekige blok. Alle kindjes verkleed en ouders en toeschouwers dansend op straat. Wel okee voor een kinder-optochtje. Maar vandaag was het dan ´s avonds het echte carnaval, of toch de start ervan voor de komende 5 dagen. De orla stond vol kraampjes met hapjes en vooral drankjes. Her en der stonden auto´s geparkeerd met hun kofferruimte gevuld met gigantische luidsprekers. En dus hoor je verschillende liedjes (maar wel steeds dezelfde 5) door elkaar en dat met de volumeknop op maximum. Bij iedere auto staat dan een groep dansers vooral met de heupen te schudden. Wel leuk om eventjes te bekijken. En dat is het... Niemand verkleed, buiten mijn kindjes, die het al vlug voor bekeken hielden. Vanaf vandaag rijden er ook ´blocos´uit. Je koopt dan een t-shirt voor 6 euro en dan mag je in groep op een wagen achter de luidsprekers dansen en rijd je zo de orla op en af. Veel lawaai, weinig leuks, zeker niet voor de kinderen. Jammer, het zal carnaval van Rio op de tv worden dit jaar !
Misschien wel eens leuk om thuis te proberen, een Braziliaans dessert.
Na 3 bussen, 24 uren onderweg en verschillende overgeefsessies, kwamen we aan in het stadje Linçóis, Bahia. Een nette stad, toch volgens Braziliaanse normen en mooie huizen. Maar omdat het in het binnenland ligt, toch wel een stukje warmer ! We checkten enkele pousada´s en kozen eentje met internet en een zalig lekker ontbijt. Het water bleek er drinkbaar (wel met aardesmaak) uit de kraan te komen en in de winkels vonden we ook iets meer variëteit aan eten. Rond het stadje is de natuur heel mooi en we bezochten er enkele watervallen en grote afhellende rotsvlakten met gaten in, waar het water in en langs stroomt (moeilijk uit te leggen, maar de foto´s spreken voor zich). Sommige gaten zijn heel diep en sommige stukken van de rots zijn heel glad. Gevaarlijk dus... Maar wel leuk. ´s Avonds zagen we een gigantische sprinkhaan en drie Nederlanders, leuk nog eens onze taal te horen !!! De plaatselijke percusiegroep (enkel jongeren, met als Benjamin eentje van nog geen 3 jaar) speelde en danste in de straten en toeschouwers dansten. Pablo Mateo vond het geweldig en speelt het nog na met een blikken pot en een stokje.
Hoi allemaal ! Ondertussen zijn we hier al meer dan twee maanden. Het wordt hier met de dag meer en meer zomer. De was droogt beter en we zweten al van 7u00 ´s morgens. We zijn ons nieuwe huisje gewoon en beginnen wat mensen te kennen. Het Portugees begint vorm te krijgen en lijkt steeds minder Chinees. Het schooljaar is gedaan voor Pablo Mateo en Femke heeft nog twee dagen te gaan. Blijkbaar is ze door op alle vakken. Ze hadden geen exames, wel groepswerkjes, vreemd. Haar school sluit de deuren voor de laagste klassen, dus nu moet iedereen naar de enige andere middelbare school van Itacaré. Wat wij zullen doen weten we nog niet.
Daar zijn we weer.
Voor de verandering is het hier weer zeer warm. (soms kruipen we half in ons diepvriesvakje van de koelkast) We zweten op plaatsen waar we nog nooit gezweet hebben ! Net onder de neus bijvoorbeeld. De afkoeling van de zee is dus dagelijkse noodzaak. Gisterenavond maakten we een tropisch onweer mee. Bliksem in de bergen, knallende donder en een stortregen die alles afkoelde, maar niet voor erg lang. Het was al een gekke avond, want tegen 19u00 keken Sebastián en ikzelf even uit het raam (zonder glas, met tralies en luiken aan de binnenkant) en hoorden we plots gejoel. Een jonge gast, van net 20 schat ik, stormde door de straat alsof zijn leven ervan afhing. Met op zijn hielen een even grote en even snelle gast, van misschien ietsje ouder, maar met een bamboe-stok van wel 3 meter in de aanslag (en dat lopend !)... Om de hoek hebben enkele mannen van de buurt de eerste kerel overmand. De politie kwam veel later. De stok is niet gebruikt. Blijkbaar wou gast nummer 1 zilver stelen uit een winkel. Nummer 2 ging er achteraan. Waar die laatste die gigantische stok, eerder halve boom, vandaan haalde, is me een raadsel.
