We schrijven begin juni 2011. Een zalige 27 graden. Het regenseizoen is zeer zachtjes begonnen en we hebben precies een mooie zomer met aangename nachten en af en toe eens een verfrissende regenbui. De zon gaat wel al onder tegen 17u30 en daaraan merken we dat we een seizoen zijn opgeschoven. Ondertussen is een frustrerende en spannende meimaand voorbij met o.a. pakketjes eeuwig onderweg, moederdag, het gemis van een communiefeest, een laatste bezoekje van Sophie en haar tweeling, Sebastiáns derde verjaardag, een consult bij een gynaecoloog die voldoende aan mijn hoge eisen voldoet en een spannende zoektocht naar de eigenares van ons volgend huurhuis, omdat we maar tot eind mei een dak boven ons hoofd hadden...

Zowel wij als mijn mama hadden een pakketje opgestuurd in april. Wij als verrassing voor moederdag naar haar via internet en zij een doos met vanalles voor de kids en de baby aan ons, alles lekker op tijd. Maar wat een gedoe ! Wel handig in deze moderne tijden is dat je via de trackingsite kan weten waar je postpakket zit, maar aankomen was er niet bij... Ons cadeautje ging enkele dagen voor moederdag aan huis geleverd worden, maar toen bleek dat het opgegeven adres foutief was. Ik verwisselde twee cijfertjes van de postcode (3760 ipv 3670), alsof een postbode een plaats niet terug kan vinden zonder die code. Maar okee, na veel gemail, getelefoneer en gedoe, is het pakket uiteindelijk en verrassend toch nog aangekomen !!! 

De doos via DHL naar hier is een ander verhaal... Van Zaventem naar São Paolo ging in minder dan een dag. Daar is het lang blijven hangen bij de controle en uiteindelijk werd het naar Santiago, Chili (grappig toeval ?) gestuurd en terug, tot drie keer toe ! Toen ik belde voor informatie, bleek dit omwille van aangiftepapieren die niet volledig waren en in Chili konden ze dat dan oplossen, na drie keer. Vervolgens (let op : iedere stap neemt hier bijna een week in beslag) werd de doos naar Salvador gestuurd, er geweigerd, opnieuw verstuurd en opnieuw geweigerd. En toen moest ik telefonisch contact opnemen, melde de trackingsite. Een vriendelijke Paulista (vrouw uit São Paulo) heeft me goed geholpen. Ik moest via internet en e-mail papieren invullen, terugmailen en klaar. Er was iets mis met het adres (hahahaha, hebben we dat niet nog gehoord ?) en ik moest verklaren dat het naar een ander adres mocht gebracht worden. Natuurlijk bleek na enkele dagen dat ze ook een bewijs van identiteit nodig hadden, wat je niet kan weten als je werkt bij DHL en problemen met het aankomen van pakketjes moet oplossen elke dag. Nu al het digitaal papierwerk in orde is, zou de doos moeten in beweging geraken richting ons. De vriendelijke Paulista beloofde spoed in de zaak en een afgifte aan onze (nieuwe) voordeur ! Plots wel DHL-levering in Bahia, want een half jaar geleden kon dat niet ?! We blijven dus hopen, al 6 weken lang ! Gelukkig zat er niets eetbaars in de doos, dat had dan nu kunnen doorgaan voor een zacht en vooral behaard troetelbeertje voor de kinderen.

Voor moederdag had de school (van de jongens) gezorgd voor een fotosessie met de zonen en de mama en kreeg ik een wit plastieken wandklok cadeau met onze foto op. (Dit wel pas nadat alle mama's betaald hadden, en dat duurde zeker 10 dagen, anders betaalt de helft gewoon niet, eens ze het in handen hebben, zo blijkt.) Hoog kermisgehalte die klok, maar toch een leuk detail en we hebben het meteen geruild voor de reeds aanwezige wit plastieken wandklok die in het huis hing, maar dan met het Laatste Avondmaal op. Alvast een verbetering ! Het viel me wel op dat ik de enige moeder was met twee kinderen naast me, de nieuwe generatie hier wilt liefst maar één kind en bevallen dus met keizersnee om onmiddelijk gesterilliseerd te worden. Ook de hele jonge dames. Hier beweren de dokters dat dat niet anders kan. Het vertrouwen in de gediplomeerden is groot. 

Effe tussendoor; de moeder van een klasgenootje van Femke kreeg haar eerste kind op 17, de moeder van een ander meisje op 15 ! Een andere moeder liet haar drie kinderen heel jong achter bij haar broer en reist de wereld (binnen de grenzen van Brazilië ?) rond. Eén van haar dochters, ook bij Femke in de klas, vertelde dat haar vader jong gestorven is en dat ze haar moeder dus nauwelijks kent. Ze woont in een krot van een huis en de oom is cliché-genoeg een bullebak van een vent. Ik heb met haar te doen. Ze haalt heel trouw Femke elke dag op om samen naar school te stappen. Een jonge overbuurvrouw stapte naast me met een buggy de heuvel op en we kwamen aan de praat. Zoontje ? Ja. Hoeveel maanden ? 2. En de anderen zijn ook jouw kinderen (er liepen er nog drie naast) ? Euh, nee, maar het zijn wel de broers en zussen van de baby. Mijn zus heeft me haar baby cadeau gedaan. Ze had er al genoeg... Dan ben je effe stil... De huurders van het huis, waar we uiteindelijk in zullen gaan, hopelijk snel, zitten er met 4 generaties in. De vrouw is in de 60 schat ik en haar dochter is net oma geworden. De kleindochter, haar vriend en de baby wonen er ook. Daar sta je dan met je dikke buik te praten tegen een leeftijdsgenote die al oma is, raar gevoel.

Op moederdag zelf misten we het communiefeest van nichtje Catho in België, maar we hadden een verlengd-weekend-bezoekje van mijn Engelse vriendin Sophie en haar tweeling Honey en Isabella. Dus onze gedachten werden gelukkig wat afgeleid. Ze kwamen een laatste keer, want ondertussen zijn ze voorgoed terug naar Engeland vertrokken. We zwaaiden ze zaterdag uit op de luchthaven. We wensen hen een goede nieuwe start en wie weet komen we elkaar hier of daar nog eens tegen. Vooral Sebastián zal de meisjes missen, ze hebben dezelfde leeftijd en konden het goed met elkaar vinden.

En dan werd onze jongste drie ! Hier houden ze de kinderfeestjes liever in de klas en je moet dan iedereen een uitnodiging geven om op de afgesproken dag (directie beslist) naar zijn feestje te komen tijdens de schooluren natuurlijk. Als moeder sleep je je te pletter met slingers en ballonnen en lekkers, maar je huis blijft proper en rustig. Ik mocht erbij zijn en organiseerde o.a. een muzikaal-pak-spel met opdrachten, dat vonden die kleintjes leuk. Het alternatief was een half uur luide muziek en naar believen zot doen en roepen. Seb heeft genoten en kreeg ook enkele cadeautjes mee naar huis van de klasgenootjes. Onze geschenkjes voor hem waren vrij sober. Veel tofs voor kinderen vind je hier niet gauw. Maar hij was content ! Op naar de volgende jarige...

Omdat ik mijn gynaecoloog heel onaangenaam vond en vooral professioneel niet wat ik wil, ging ik op zoek naar een andere en eindelijk ben ik op consultatie kunnen gaan. De dokter nam zijn tijd (45 minuten) en heeft me op de één of andere manier toch gerust gesteld. Hij wil een bevalling zonder keizersnee doen, op voorwaarde dat de baby niet over de 4 kilo weegt ! Hij kan dat meten, hahahahaha. Nu wogen mijn twee andere zonen 4,060 kg en 3,940 kg, een spannend gemiddelde dus !!! Gelukkig weeg ik een pakske minder bij deze zwangerschap dan bij de vorige twee en dat zou ook wat moeten helpen. Hij schatte dat het eronder zou blijven en dat alles normaal zal kunnen gebeuren. Boeleke ligt al lang met hoofdje naar beneden en daar zijn we blij om natuurlijk, want als hij nog in stuit ligt op 6 maanden, maken ze al een afspraak voor keizersnee op 8 maanden. En ook als je een hoge zwangere buik hebt, want dan zou de baby er vanzelf niet uitkunnen. Je weet er iets over of niet natuurlijk. Je voelt je dan plots veel slimmer dan de gemiddelde passant op straat. Ik moet wel nog een hele reeks bloedonderzoeken (lekker duur) laten doen en twee spuiten krijgen. We zitten in week 32 en nu gaat het plots snel.

En uiteindelijk zijn we na veel Braziliaans gedoe weer maar eens verhuisd. Maar het is wederom tijdelijk. De eigenaars van het vorige huis, hadden ons maximum 2 maanden gegeven en dat liep op 29 mei af. Op 1 juni kwam er familie van hen in, dus we moesten er uit. De huurders van het nieuwe huis zouden er 19 mei uitgegaan zijn, maar de eigenares liet niets meer van zich horen en alle afspaken met haar waren op de één of andere manier misgelopen. Dus geen contract, geen nieuws, geen sleutel, geen idee of het huren van haar huis nog doorging, noch wanneer en geen meubels, want die moet je bestellen en laten toekomen, liefst op de dag van de verhuis. Redenen genoeg om een dagje vol te wenen, wat ik dan ook gedaan heb. Omdat ze telefonisch onbereikbaar bleef en ook via mail niet meer antwoordde, besloten we dat ik, drie dagen voor dat we op straat zouden staan, naar Serra Grande zou gaan om de eigenares (de Steinerjuf van Pablo Mateo van zijn vorige school) te 'zoeken' om minstens meer te weten te komen. Bij aankomst bleek dat ze bij Juan zat in Olivença. Trip voor niets geweest, maar gelukkig op zeker gespeeld. De huur van het huis gaat zeker door, maar de huidige bewoners zijn er nog steeds niet uit en hebben nog 2 weken nodig. Wij mogen zolang gratis in 3 van de 4 appartementen wonen die voor het huis gelegen zijn en die ze verhuren. Femke alleen boven. De jongens slapen samen. De keuken is bij ons en de koelkast werkt bij de jongens. Femke had eerst geen licht, nu plots wel. De eerste nacht was afschuwelijk, want er zaten veel muggen en er was niets om onze netten aan op te hangen. Femke viel pas tegen het ochtendgloren in slaap, want dan verdwijnen de meeste stekende insecten weer. Juan de volgende dag dus muggennetten met opklapbaar systeem gaan kopen (niet eenvoudig om te vinden)... Wat een zaligheid !!! En ikke poetsen, want de appartementjes hadden precies zeer lang leeg gestaan. En hier kruipen rare wormpjes rond, die niets of niemand kwaad doen, maar enorm stinken en als je er tegen stoot zich in een spiraaltje opdraaien. Ze komen zelfs uit de muur. (???) Vooral bij de jongens veeg ik er om het uur tussen de 10 en 20 buiten... Femke zit dan weer met vleermuizen... En de hond is al enkele keren ontsnapt, waardoor Juan de ijzeren poort heeft zitten herstellen, want Noak kon erdoor. Weer een ervaring rijker allemaal, maar nu ben ik er, als hoogzwangere, toch echt wel aan toe om de eindverhuis achter de rug te hebben en alles klaar te kunnen maken voor de komst van de kleine spruit. Gelukkig is het uiteindelijk huurhuis echt wel de moeite en het wachten dus waard !!! Duim maar mee dat de bewoners woord houden, want ze zouden er deze week ten laatste uitgaan... En ik wens ze echt geen kwade hoogzwangere Belgisch vrouw aan hun deur toe !!! (Knipoogje, Bieke)

P.S.: Femke volgt hier paardrijles elke week en viel er afgelopen weekend, tijdens een strandwandeling, voor de eerste keer vanaf. Enkel verstuikt en rugpijn... Ocharme, kon bijna niet stappen, nu wel aan de betere hand. Maar ze staat toch te popelen om opnieuw te gaan rijden, gelukkig !

Weer even geleden dat ik hier nog aanvulde. Niet dat er niets te melden was, maar met de zwangerschap, de kinderen thuis, huizenzoektocht en een zwaar ontstoken oog, kwam het er nooit van me even voor het scherm te zetten en te schrijven. Foto's vulden we wel al aan een weekje terug, mét commentaar deze keer, maar duidelijk niet foutloos, sorry.

Okee, update dus. Na het vertrek van mijn mama, begon voor Pablo Mateo de school weer. Hij super blij. Sebastián hielden we thuis, omdat er niemand van zijn leeftijd was en ze heel wat zelfstandigheid van die jonge kinderen verwachten. Zo moeten ze er alleen een trilha stappen van de bus naar de klas en een grote vijver over via een brugje met niet overal iets om aan vast te houden... Ik zag hem er al invallen. 

Na 4 dagen moest ik op gesprek gaan bij het financieel comité van de school en tot mijn verbazing zaten er plots 3 medeouders in dat groepje en één vrouw van de school zelf en zij beslissen over wie hoeveel betaalt voor de kinderen. Moet kunnen, als ouder de financiële situatie van alle gezinnen en dus medeouders van de school kennen én eens lekker beslissen wie veel en wie weinig betaalt. Hmm. Opeens is alles ook duurder geworden voor het nieuwe schooljaar én plots (wel in december beloofd) kwamen we niet meer in aanmerking voor een vermindering, terwijl er nu wel twee kinderen zouden schoollopen. Met andere woorden, Pablo Mateo van school gehaald en besloten te verhuizen. Het was in Sargi toch wat te afgelegen en ook Femkes school deed opeens moeilijk en wou haar niet meer inschrijven, omdat ze nogmaals een papier wilden van België én niet wisten hoe ze een anderstalige leerling moesten opvangen, want dat hadden ze nog nooit meegemaakt. Plus Sebastián had ook nood aan kindjes rond zich en eens wat weg van huis en moeders vangnet met een aanbod aan andere en nieuwe activiteiten. 

Dus, op een dagje moest ik op consultatie in Ilhéus bij de gynaecoloog, maar bleek dat ik pas in de namiddag aan de beurt zou komen, terwijl ik er al heel vroeg stond. Vele uren in het centrum en in de hitte rondlopen, vond ik niet echt een optie. Vandaar dat ik een bus nam naar Olivença, 17km ten zuiden van Ilhéus. (We waren er ooit geweest, hadden het tof gevonden, zelfs een prachtig huurhuis bezocht, maar omdat er toen een groot houten bed op Sebastián viel, gingen we nooit terug.) Scholen bezocht en gevraagd of er nog plaats was. Een half uurtje voor mij had er net een mama aan de directrice gemeld dat ze ging verhuizen en er kwamen toevallig twee plaatsjes vrij, net in de groepen van mijn jongens, over geluk gesproken. Prijskaartje ? Bijna een kwart vergeleken met de vorige school ! Een klein gebouwtje deze keer, zonder tuin, eigenlijk een rijhuis, met de vroegere kamers omgevormd tot klasjes en een speeltuintje achteraan, tegen een heuvel omhoog. Sympathieke leerkrachten en directrice, dat viel al mee. Les van 13u tot 16u50 en op vrijdag tot 16u. 

De school (openbare, dus gratis) voor Femke met uitzicht op zee, had ook plaats in een klas van al een 35 jongeren. Heel sympathieke directeur, met hart voor de leerlingen. Ze was er zeker welkom. Ook in de namiddag, steeds van 13u10 tot 16u45. Ikke nog enkele huizen bezocht, maar omdat carnaval nog moest komen, waren de meeste huurhuizen bezet én waren de prijzen veel hoger dan na de feestperiode. Wel mooie huizen bezocht en dus zin in een verhuis.

Terug naar Ilhéus. De baby super in orde en in hangmat-positie (rugje naar beneden, hoofdje links, voetjes rechts, al een echt Braziliaantje). Het was overduidelijk een jongetje ! De Velasco-Barros stamboom buigt duidelijk door onder mannelijk nazaad. De jongens zeiden dat het toch een meisje was, maar toen ik zei dat ik de piemel had gezien, snapten ze dat dat dus niet kon. De baby in de buik is dus een broertje mét piemel ! Nu nog een naam vinden, wat met al die talen niet simpel gaat worden.

En dan is het carnaval. Wat waren we blij dat we nog zo afgelegen woonden. Sargi had wel veel volk, maar we moesten geen stoet zien en al te veel lawaai horen. Mijn Engelse vriendin Sophie had haar huis duur verhuurd voor de  feestdagen en kwam dus met haar tweeling Honey en Isabella bij ons logeren. Gezellig druk, de kinderen hebben zich geamuseerd en wij veel bijgebabbeld. Ook Silke en haar zoontje Leon zijn twee dagen op bezoek gekomen. Nog eens lekker Nederlands kletsen en natuurlijk... frietjes eten !!!

En dan stak ik toch wel mijn eigen vinger in mijn linker oog... Enkele dagen later zat ik bij de oogarts. Ik kon geen licht meer verdragen, zag bijna niets meer aan één kant en had veel pijn. Het oog traande constant en was rood. Ik botste ook overal tegenaan, zelfs tegen de muur, omdat ik met één oog geen dieptezicht meer had. Grappig, dom en pijnlijk tegelijkertijd.

Bleek dat de ontsteking al in het oog zelf zat en ik reeds 70% van mijn zicht verloor. Nog flauw gevallen in de wachtzaal (door het effect van de druppels in mijn oog) en toch meer dan een half uur bij de verpleegster in de airco gelegen. De baarmoeder was ook helemaal samengetrokken (best akelig) en de baby leek een bang bolletje rechts in mijn buik, links was de buik helemaal plat. Soms kwam ik half bij en dan hoorde ik een vrouw zeggen, adem, adem voor je baby... Ikke terug rechtop met zachte buik en baby terug in positie.

Potje zout gegeten en met de juiste medicatie voor mijn oog in mijn rugzak op naar een labo om bloedstalen te laten nemen, want de ontsteking in mijn oog zou ook van een vieze ziekte kunnen komen, en dan is er gevaar voor mijn oog en voor de baby. TBC, cyfilis of toxoplasmose. Klinkt gezellig. De resultaten voor de laatste twee zouden na 3 dagen, want het was dringend, klaar zijn. En ook de TBC-test zou een zichtbaar resultaat geven op mijn arm na drie dagen, waar ze 'spul' (best pijnlijk) hadden ingespoten, waarvoor ik terug naar dat centrum (SESP) moest gaan. Blijkbaar komt TBC hier nog veel voor, want overal in de stad hangt er reklame op voor de gratis behandeling ervoor. 

Thuis overlegd en besloten verder op huizenjacht te gaan in Olivença. Iedereen enthousiast. Drie dagen later terug voor nazicht van oog (met bloempje voor de verpleegsters) en testresultaten, die natuurlijk nog niet klaar waren. Alleen TBC was al negatief, dus okee en genoteerd in het grote TBC-boek van Ilhéus ! Oog ook al veel beter gelukkig. Nog een Belgisch koppel leren kennen in de apotheek. Ik hoorde opeens Vlaams en we hebben er toch een tijdje staan babbelen. Ze waren op cruise, de Zuid-Amerikaanse kust aan het afgaan en dat viel duidelijk reuze mee. Fijn om nog eens een stukje België hier aan te treffen. 

Daarna weer op huizenjacht. Ben dus in het totaal een 4 a 5 keer geweest (steeds een hele tocht met al die bussen) en 18 huizen later besloten we voor een tijdelijke oplossing te gaan; een groot en net huis, dat eigenlijk te koop staat, met uitzicht op zee, het strand op 50m van de voordeur, grote tuin met kippen, één haan en één kuikentje, een meid die achter het huis inwoont en met de bushalte ook op 50m stappen. Het is maar voor twee maanden en daarna kunnen we naar een ander huis, gebouwd door een Duitser; groot, stijlvol, net, met minder verkeer voor de deur dan nu, dus rustiger, maar wel centraal gelegen en nog steeds dichtbij de scholen, geen zeezicht (of misschien toch een klein stukje op het terras), maar er niet ver vanaf, goedkoper en voor onbepaalde duur. Jammer dat het nu nog niet vrij is, maar goed. We zullen daar wel alle meubels moeten kopen, want tot nu huurden we steeds gemeubelde huisjes. Wel leuk, eindelijk onze eigen spulletjes weer. 

Wij zijn dus ondertussen zuidelijker verhuisd. Ikzelf met de kids vorige dinsdag al en vrijdag is ook Juan met de spullen en de dieren aangekomen. De poes beviel een half uurtje later van 4 kleintjes. Die had echt gewacht om hier bij ons te zijn.

Iedereen voelt zich direct thuis. Het huis is zaaaaaaaaalig met een aangename zeebries. Grote tuin met die grappige kippen die al de vieze beestjes oppeuzelen, dus veilig er te spelen. (Noak, de hond hapte de eerste dag wel een groot deel van de haan zijn staart af... ai.) Een grote living met teevee, de kids worden gek... Proper !!! sanitair en doorzichtig water, ongelofelijk. Een mooie en moderne koelkast (met al je magneten op, An !) in een nette en ruime keuken. Super dus.

En nu genieten we allemaal van dit heerlijk huis en van zon, zee en strand natuurlijk. We leerden een Nederlandse vrouw kennen met een dochter die hier ook woont en Femke heeft vandaag al de hele namiddag en avond met hen doorgebracht. Ze zijn samen naar een rivier geweest met er heel dichtbij slangen en krokodillen... Maar ze is heelhuids en happy terug thuis gekomen.

Na mijn ooggedoe (alles veel beter, maar toch nog steeds een licht wazig zicht) is Juan aan de beurt. Met de verhuis moest de antenne voor internet van het dak gehaald en toen is er stof of iets van splinters van de dakpannen in zijn oog gevallen. Na enkele uren een knalrood oog en veel pijn ! Om 5 uur 's morgens hield hij het niet meer uit en heeft hij bijna blind de eerste bus genomen naar Ilhéus. Daar met spoed behandeld. Oog verdoofd en dan met een speciaal toestelletje opengesperd gehouden (jak), want de splinter moest verwijderd worden. Hij liever dan ik... Nu om de twee uur medicatie in druppelvorm in het oog, ook 's nachts !!! En er zit dus echt een duidelijk gaatje in het oog, heel koddig om te zien. Dat moet nu toegroeien. Precies zoals bij glas waar een steentje is door gevlogen. Gelukkig is het al goed aan het genezen en had hij een goede dokter. Morgen (4 april) wordt hij 40 mét nog beiden ogen.

De kids gaan ondertussen naar school hier, eindelijk, na zo'n lange zomervakantie. Enkel les in de namiddagen, dat is pas lekker relaxed opstaan ! 

Sebastián voor het eerst, wel even spannend... En dan komt zijn speciale kant toch naar boven, want het is en blijft een koddig manneke...

De eerste dag heeft hij enkel opzij van de groep gespeeld op een glijbaan in het klasje en daarna zich op de grond gelegd en in slaap gevallen of hij deed alsof. De rest van de namiddag heeft hij boos en koppig op een bedje gelegen tot ik kwam, hij wou niets eten, drinken noch doen... En hij zei heel de tijd `laten nu' tegen de twee juffen, gelukkig verstonden die dat niet, hihihi. 

De tweede dag de hele 4 uur geweend... Ocharme. Hij was zo blij me te zien !

De derde dag efjes geweend bij het afscheid en daarna gespeeld en gegeten, maar op zijn tempo en naar zijn goesting. 

En vrijdag, als afsluiter van de week, efjes maar geweend (wel heel luid, want ik was al bijna thuis en hoorde hem nog schreeuwen) en alles meegedaan met de groep !!! Goeie start dus en hij is na school een zalig lief en vrolijk manneke !!! Hij heeft wel dagelijks huiswerk !!! Moest zelfs de letter 'a' al schrijven !!! Nog maar 2 jaar, kan je dat geloven ?

Pablo Mateo heeft natuurlijk al vriendjes en geniet van de sociale contacten. Hij is heel fier op zijn werkboek; hij kreeg niet meteen huiswerk en was al jaloers op zijn kleine broer. Hij vond het zalig dat ze mochten kleien, want dat doet hij graag, net als zijn opa...

Femke is nog nooit zo goed ontvangen als in deze school. Ze krijgt een apart leerprogramma, de leerkrachten spreken haar persoonlijk en geïnteresseerd aan, ze krijgt elke dag extra Portugese les van de juf Engels en twee keer per week heeft ze ook nog privé-les in de voormiddag. De meisjes van haar klas nemen haar overal mee op de speelplaats, wandelen fier rond met haar, leren haar woordjes, komen haar thuis afhalen om naar school te gaan... Anderen komen haar nieuwsgierig bekijken tijdens de pauze. Ze voelt zich net een belangrijk persoon met haar bodyguards en haar fans, hihihi, toffe vergelijking.

En ikke blij met eindelijk 3 kids 4 uur tegelijk op school ! Wat een super-de-luxe !!! Mijn huisje en was is steeds net en proper, eten op tijd op tafel én tijd voor mezelf !!! De buik groeit en is sinds een week plots groot geworden ! Ik denk dat de baby gedraaid is en uit zijn hangmat-positie is gekomen en nu meer volume naar voren inneemt. Hij verstopt zich niet meer en laat van zich voelen !!! Hoofdstuk 'verhuis' rond, hoofdstuk 'baby' krijgt nu de volle concentratie ! 

Veel zonnige groetjes van ons allemaal.

32 graden (de zon loodrecht boven ons ´s middags = zeer kleine billen-en-borsten-schaduw onder ons), 17 weken ver (morgen weten we hopelijk het geslacht), blauw oog (cliché; keukenkastdeurtje viel uit zijn scharnier met de punt op mijn jukbeen net onder mijn oog, auw) en al een hier-kan-je-niet-meer-naastkijken-buikje.

Vandaag eerste schooldag van het nieuwe schooljaar voor Pablo Mateo. (De openbare scholen hebben nog niet beslist wanneer ze starten... Vóór carnaval komt er waarschijnlijk toch geen kat opdagen, vooral de onderwijzende katachtigen dan, dus veel zin heeft dat niet.) Om 5u30 op, te vroeg, maar hij heel vrolijk met zin om te spelen. De vakantie duurde echt wel te lang, bijna drie maanden. De zelf uitgekozen kleertjes aan en op naar de bushalte. Onderweg 3 aapjes en een prachtige regenboog gezien, van de ene pot met goud tot aan de andere. Knalgroene en felblauwe papegaaitjes overal. En op de terugweg een magnifieke maansondergang ! Bus ? Chauffeurke had geen zin om maar voor één school te rijden, dus moesten de juffen en meesters iedereen oppikken. Ikke mee. Niet dat zoon-lief dat zo nodig vond; ik zit wel alleen in de bus en ik stap ook alleen, hoor mama ! Pablo Mateo krijgt een nieuwe juf en die wou ik toch wel even zien. Op school aangekomen, konden we een nieuwe trilha (pad) volgen naar de klassen, iets minder lang en minder stijl, oef. De helft van de leerlingen was er natuurlijk niet. Zelfs de dochter van een juf in de lagere school was niet aanwezig in Pablo Mateo´s klas, want de mama dacht dat de kleuters pas dinsdag zouden beginnen. Zover de goede communicatie binnen de school zelve. Het eerste leerjaar begint zowiezo een dagje later, (waarom ook niet ?) omdat ze daar een soort ceremonie hebben, om te vieren dat ze in de lagere school beginnen. Binnen 2 weken is het hier carnaval, dus vele ouders houden de kinderen gewoon thuis tot na die week vakantie. Wat kunnen ze nu op twee weekjes leren ? Pablo Mateo´s nieuwe juf heet Claudia, ze is groot, struis en ik dacht spontaan aan het liedje ´zie de boerinnekes met de rokjes zwaaien´. Ze was heel lief met de kinderen en toen ze even met me babbelde, kwam ze gelukkig veel intelligenter over dan dat ze er op het eerste en tweede zicht uitzag. Ze komt van São Paolo. Pablo Mateo had een leuke eerste dag en slaapt nu uitgeteld in de hangmat ! Sebastián laten we pas na zijn derde verjaardag beginnen... Pablo Mateo is al zo goed als de jongste van de klas, en hij is twee jaar ouder dan zijn kleine broer. Hopelijk stappen er nog wat 3-jarigen in tegen dan.

Begin deze maand is de nationale watermaatschappij begonnen met in Sargi waterleiding aan te leggen. Ze kwamen deur aan deur vragen wie hun water wou (wat als je dan net niet thuis was ?) en het zou betekenen dat eind maart ons water uit kranen en douches niet meer oranje-bruin zou gekleurd zijn, maar doorzichtig ! Een hele verbetering, vooral voor was en poets; geen bruin-grauwe vloeren, douchetegels, wc-potten en kleren meer. Iedere straat hier heeft dus al open gelegen en de buizen liggen erin (onder het bewonderend toezicht van onze twee nieuwsgierige jongens !). Alleen de verbindingen naar de huizen toe, zijn ze precies vergeten, dus dat gaat allemaal opnieuw opengegooid moeten worden. Efficiëntie in z´n kinderschoenen. Moet ook kunnen.

De laatste tijd hebben we buiten Argentijns, Italiaans, Duits, Vlaams en Engels ook heel wat beestenbezoek gehad. Buiten de normale gasten van kakkerlak, over wandelende tak, tot kolibrie, kwam er plots een groene slang op het terras piepeloeren. De poezen er onmiddellijk achter (zo´n staartje zwiept zo lekker) en Juan heeft het kronkelende diertje handig onthoofd met zijn groot hakmes. Gelukkig was de rest van ons niet thuis... Juan had het hoofdje en lijfje wel bewaard om te tonen. En stinken dat dat lijkje deed na een dag ! Maar enkele dagen later kwam er weer zo´n groen kop-lange buik-staart beest zijn kopje opsteken en deze keer was iedereen thuis, behalve de man des huizes... Ikke dus een borstel genomen (het eerste potentieel wapen in mijn buurt) en de slang letterlijk de kop ingeslaan, om te voorkomen dat ie het huis binnen kroop. Mission gelukt, kroost save ! Ikke de heldin van de dag. Resultaat : Pablo Mateo heeft ´s nachts schrik dat er slangen in zijn bed komen en Sebastián slaat in zijn spel met stokken denkbeeldige slangen de kop in. Femke vond het toch ook maar akelig. Enkele dagen later zat er de grootste niet-vogel-spin in mijn kamer die ik ooit gezien heb ! (gelukkig mijn mama net op tijd weg) Tegen de deurlijst... Juan in volle actie... beestje nam te snel de 8 benen. Na heel wat gespeur (want met zo´n harig troetelding in de buurt kan ik de slaap niet vatten) het beestje gelokaliseerd, bespoten met vergif en in stukken vaneen geklopt. Oef ! 2-1 voor Juan !

Juan is een weekje geleden, samen met een Braziliaan en een Italiaan, op bezoek geweest bij een Amerikaan die hier bij Serra Grande een fazenda heeft. Een hele bijzondere ervaring. Die man heeft een machine om zelf, met een bepaald soort aarde van hier in de grond, dakpannen te maken. Heel interessant. De fazenda zelf was ook tof, met een speciale bouwstijl en veel mooie natuur er rond. Zo was er ook een prachtige waterval en iedereen mocht een verfrissend duikje nemen. Plots kwamen ook andere bewoners van de fazenda met hen babbelen, helemaal naakt (wat hier echt niet kan; een extra-mini-string mag wel, maar niet monokini of als nudist, de politie kan je zelfs komen oppakken daarvoor !) hihihi. Eentje ervan was een hoogzwangere Argentijnse vrouw. Blijkbaar is het buiten een dakpannen-potterij ook een beetje een commune en kan je er verblijven met kost en inwoon in ruil voor 5 uur handenarbeid per dag. Kleren zijn duidelijk geen vereiste !

Voor de rest gaan we nog lekker veel naar het strand en blijven we op zoek naar een andere woonst, want het huren van het speciale huis van het Frans koppel is niet kunnen doorgaan... Ondertussen leerden we wel nog wat grootmoedersmiddeltjes tegen:

- zwangerschapsmisselijkheid : eet citroenen/limoenen ! Neem ze in je tas in een plastieken zakje voorgesneden mee en voel je de misselijkheid opkomen eet je een stukje. En het helpt !

- wagenziekte : hou een limoentje vast in je hand de hele rit. Femke probeerde het uit en heeft niet moeten overgeven die keer.

- verkoudheid : neem een diep bord en snij schijfjes citroen. Leg een laagje citroen met daarop een goed laagje suiker, weer een laagje citroen, weer suiker, zo´n 4 a 5 keer. De suiker vermengd met het citroensap sijpelt langzaam naar beneden en als je dan na een uurtje je bord schuin houdt, loopt er langzaam een soort siroop (hier noemen ze het een honing) uit. Lekker en verlicht snel de verkoudheid.

Hoge zuurtegraad bij deze middeltjes, maar het werkt.

We doen jullie allemaal vele groetjes en sturen een portie graden en zon jullie kant op. Graag tot de volgende lezing.

P.S.: Er lopen hier in Sargi gordeldieren rond !!! Hier ´tatú´ (taatoe) genaamd. Blijkbaar zijn ze een lekkernij, maar de lokale bevolking vindt ze te snoezig om op te eten !

Sebastián is sinds Kerstmis van zijn troostgevend flesje melk af en is aansluitend plots zindelijk en zelfs 's nachts ook zonder pamper. Hij blijft gefrustreerd omdat hij nog maar weinig verbaal duidelijk krijgt, maar zijn mimiek spreekt meer dan boekdelen ! Hij is de clown in huis. Fysiek is hij wel heel sterk en moet hij voor niemand onderdoen. 

Pablo Mateo mist de school en de vriendjes en het Portugees. 'Als ik lang niet meer naar school ga, mama, dan vergeet ik bv. het woord 'barquinhos' !!!' Hij heeft een zalig bruin kleurtje en oefent met de surfplank, met een zwemband of alleen om op de golven van de zee te drijven. Soms kan hij al rechtstaan op de plank, met zijn grote broer Martín als idool !

Femke fleurt op met oma in de buurt en leest uren aan een stuk het overgevlogen leesvoer (brieven, tijdschiften en leesboeken). Ze knutselt en schrijft voor haar vriendinnen en familie 'back home' en is dus vaak creatief bezig. Ze maakte al speculoos met gekregen kruiden van de zus en genoot van iedere kruimel !!! Ze kroop meters hoog op een ladder om ons zelf-bedacht kastensysteem eindelijk in elkaar te krijgen. We hadden al maanden alle benodigdheden, maar geen ladder die hoog genoeg reikte. En opeens bleken de buren er toch eentje te hebben die we mochten lenen. Ikzelf vond het te akelig hoog en Juan was er niet. Maar Femke kroop zonder enige moeite omhoog. Nu hangt er in twee slaapkamers een lange stevige en mooie houten stok aan sterke touwen vast aan het dak en zo hebben we een open kleerkast waaraan de kleren op kapstokken lekker uithangen en niet vochtig zijn. Net op tijd af vóór oma's aankomst. Nu hoeft ze geen beschimmelde kleren mee terug naar huis te nemen, maar er is wel een gesmolten t-shirt bij !

Juan is ondertussen terug van een geslaagde kortvakantie in Argentinië met zoon en tante, maar heeft zijn reis in het zuiden van Brazilië afgelast en kwam daardoor gelukkig net op tijd thuis om onze hond te redden, die er doodsziekjes en mager bijlag. Hij was 6 dagen met twee andere honden, waaronder zijn vader, op stap geweest en toen hij weer op de proppen kwam, ging het alleen maar slechter met hem. Hij at niet meer, dronk niet meer en het zag er niet goed uit. Dan begonnen zijn poten op te zwellen en bleek dat er heel veel voetenbeestjes (in het Nederlands zandvlo genoemd) in zijn poten zaten. Een lokale visser / buurman heeft ze er samen met Juan uitgesneden... zielige en pijnlijke zaak. Zowel Pablo Mateo, als Juan en zelfs oma hadden plots ook zo'n beestjes in hun voet... Hmmm, gezellige boel. Wie lekker wil griezelen: zie de voetenbeestjes-link op :

http://www.google.com.br/images?um=1&hl=en&biw=1024&bih=607&tbs=isch:1&sa=1&q=bicho+de+p%C3%AA&aq=f&aqi=&aql=&oq=

Of tik gewoon 'bicho de pê' in op 'google images'...

Oma geniet van de rust en de zee, het strand en de zon (30 graden en meer) en vooral van de kleinkinderen. Zo'n zomer midden in de winter doet haar deugd ! Ze haalt iedereen snel in op gebied van bruintegraad. Ze leert de jongens liedjes en versjes en ze kruipen spontaan op haar schoot voor verhalen en boekjes. Femke doet dan weer meisjes-dingen met haar, kijkt samen een film of babbelt voluit over wat dan ook. Oma had ook veel engelstalige muziek voor haar bij en daar luistert ze uren naar.

Ikzelf begin een buikje te tonen en voel me stilaan iets beter. Het overgeven is gestopt, maar ik blijf een lage bloeddruk hebben en soms ben ik een hele dag zo slap dat de hangmat de enige mogelijkheid is om de dag door te komen. Ook huilbuien komen vooral te onpas opduiken. Tof. Blijkbaar is de baby nu zo groot als een kleine vuist en de baarmoeder als een pompelmoes. Soms denk ik iets te voelen bewegen, maar dat is nog zo miniem, dat ik toch nog wacht op de eerste duidelijke en onverwarbare boks of stamp. 

Het zal raar en leeg zijn als oma terug naar België vertrekt. Maar eerst nog een weekendje Itacaré en genieten van de laatste dagen samen. Daarna uitpluizen hoe en waar ik zal bevallen. En binnenkort de start van een nieuw schooljaar hier. Hmmm.

Lieve knuffel van en aan iedereen !

En zo laten we een jaar vol avontuur, ontdekken, leren, missen, genieten, zoeken, nieuwe mensen, natuur, groeien, woordenschat, leven... achter ons en stappen we het futuristisch klinkende 2011 in, met grotere en kleinere plannen; zoals het bezoek van oma (bijna !!!), een reisje van Juan naar Argentinië met Martín en daarna op de terugweg het uitpluizen van het zuiden van Brazilië, een bezoekje van Juans vrienden uit NY, misschien een nieuwe woonst, de komst van ons zoontje of dochtertje eind juli en hopelijk, als afsluiter van dit nieuwe jaar, een bezoekje aan België tegen de kerstperiode. Voor zover mijn openingszin.

De twaalfde en laatste maand van 2010 was een zware, vooral voor mij. Buiten de verrassende ontdekking dat ik zwanger ben, had ik ook nog last van afschuwelijk knagende tandpijn, die alleen maar erger werd en meer dan 3 weken heeft geduurd. De zoektocht naar een goede tandarts was makkelijk. In Ilhéus is er een gebouw met wel 10 verdiepingen vol tandartsen, allemaal gespecialiseerd in het één of het ander. Alleen door de zwangerschap wou niemand me helpen en moest ik eerst naar een gynaecoloog voor een verwijzingsbrief. Eerst je aanmelden bij één van de 5 plaatselijke schoonheden die als secretaresse werken aan de balie van het medisch centrum van dokters. Na het betalen van 100 real ontvang je een cijfertje in een bepaalde kleur, afhankelijk van de dokter die je nodig hebt (het mijne was oranje 45), kon je uren wachten op de plastieken stoelen tussen wel honderd andere wachtenden. Je kon ondertussen de meisjes aan het werk zien; wachten, kletsen, nagels verzorgen en af en toe een telefoontje aannemen om dan de volgende wachtende blij maken en naar het juiste verdiep en lokaal sturen via de microfoon. Een oude dame kwam rond met koekjes. Een lieve vrouw sprak iedereen aan, en smeekte voor financiële hulp na de uitleg over haar gezinssituatie en gezondheidstoestand van haar moeder en dochter. Ze weende en schaamde zich zo te moeten bedelen. Velen staken haar een centje toe. Ook ik kon het niet laten. Eindelijk waren ze aan oranje 45 en mocht ik de b-trap op en vond ik een 5-tal wachtenden voor mij. Een oudere vrouw zat er al 2 uur vertelde ze en had nummertje 23. Ik liet haar voorgaan, want omdat ze met een verzekeringsplan kwam en de dok duidelijk liever de privé en meer betalende patiënten liet voorgaan, had ze wel tot allerlaatste kunnen wachten. De dokter bleek een oude grommelpot die om de 5 minuten (1200 real per uur, kassa, kassa) een patiënt afhandelde en mij dus ook nauwelijks aandacht gaf. Het kleine vruchtje (gelukkig maar eentje) leek nog maar op een boontje en het enige wat je extra zag was een kloppend hartje. Ik kreeg een uitprint met fotoke en wat gegevens en dat was het. Ik moest nog eens extra vragen naar de brief voor de tandarts, waarvoor ik dus gekomen was. Met het nodige papiertje in handen op naar de 10de tandartsenverdieping. Twee liften, bediend door telkens een vrouw op een houten bankje (ocharme wat een job) zorgen er dagelijks voor de nodige op-en-af-organisatie van dokters en patiënten. Een vriendelijk vrouwelijke tandarts opende zonder verdoving mijn tand (150 real) en ontdekte dat de kies tot aan de wortel gebarsten was, vandaar ook de enorme pijn. Hij moest getrokken, maar dat was een specialiteit van tandarts Matheus op de 6de verdieping en die had pas plaats twee dagen later. Krijg een kind, verlies een tand, doet zichzelf als gezegde eer aan ! Dus 2 dagen bang afzien, krioelend van de pijn... Uiteindelijk is de tand getrokken (140 real) en was de pijn van het trekken niets t.o.v. de pijn gedurende de week erna. Nog de draadjes eruit (0 real) 5 dagen later en stilletjesaan ging toen ook de pijn wat minderen. Alleen werd nu de misselijkheid (zelfs gedurende mijn nachten, zucht...) enorm en kon ik enkel overgeven en in de hangmat hangen. Slap, lage bloeddruk, geen etenslust (alles, zelfs water, smaakt vies), duizelig, moe en weenbuien is niet direct het ideale voor de moeder/vrouw des huizes en het was/is ook duidelijk weerspiegeld in de orde in huis. Niet kunnen koken, poetsen, wassen, zorgen, opruimen... Dan heb je pas door hoeveel je doet op een dag voor het gezin... Gelukkig doet Juan nu de inkopen, want toen ik de laatste keer ging, ben ik bijna flauwgevallen op de stoep en heb er in elkaar gezakt wel 10 minuten zitten bekomen. 

Ondertussen is ook de kerst- en nieuwjaarsperiode hier gekomen en gegaan. Plots werd ons anders zo lege en stille dorpje overspoeld door vakantiegangers uit Ilhéus, Uruçuca, Salvador, Vítoria da Conquista, Itabuna, Jequié en Una met hun volledige families en hun luide muziek. Kerst was onmogelijk voor ons om te vieren. Geen boom, geen sfeer, geen pakjes, geen diner, geen sneeuw... Jammer, maar ik kon het niet opbrengen... Gelukkig komt oma snel en vieren we dan samen met haar. Naast ons huis is er een bistro / bar / restaurant / winkeltje / ijskraam geopend ´Espaço Estrela do Mar´ en opeens waanden we ons op een kermissite, want langs alle kanten klonk onverdraagzaam luide muziek uit auto´s en ook van bij de Espaço. Je hoorde wel 4 liedjes tegelijkertijd en aangenaam is toch iets anders. Daarbij is het muzikaal repertoire hier erg beperkt en waren het steeds dezelfde tien populairste Braziliaanse Johny-en-Marina-liedjes die steeds weer herhaald werden. Het enige voordeel aan de feestgangers was dat er ook mensen in Sargi iets aan de deur komen verkopen; fruit, groente, kip, hangmatten,... En op het strand kon je ijsjes, pizza, broodjes of acarajé eten. 

Wil je dus oudjaar vieren in Bahia en ben je de rijkste oom van de familie ? Laat dan je buitenverblijf aan zee begin december opnieuw verven in een nieuw kleurtje, nodig heel je familie uit en buren en vrienden en co uit en vul je huis met koelkasten en drank. Laat je tuin maaien, want die moet dienen als kampeer- en vooral als parkeerplaats. Ben je de vrouw van deze geliefde suikeroom ? Huur dan een meid in om voor de bende feestgangers te koken die dagen en zorg voor bv. 100-en witte ballonnen als versiering. Ben je te gast bij je rijke oom, vriend of buur voor de feestdagen, pak je zwembroek of bikini, een handdoek, een tent en matrasje, en witte kleren en oefen alvast de ik-heb-de-hele-drie-feestdagen-een-pint-bier-vast-greep. Ben je een man ? Tatoëer dan jouw naam, de naam van je lief of die van je kindje op je bovenrug of arm, slik een maand op voorhand wat hormonen en hef wat gewichten en zie er zo breed en sterk mogelijk uit in je lapje van een zwemslipje tussen de rest van de (jonge)mannen. Ben je een vrouw ? Lak dan vooral je nagels, zet een zonnebril op en vergeet je schampoo en door-kam-gel niet. Heb je de grootste auto ? Plaats er de grootste muziekinstalatie in die past en koop de illegale kopie van de cd met de tien populairste liedjes van het moment. Zet je kofferruimte open naar het huis toe en draai deze must van tien liedjes steeds over and over again !!! Reactie hierop van jong en oud is wat licht heupenwerk dat in de verte aan dansen doet denken. Om middernacht met de jaarwisseling zak je allemaal af naar het strand om voor geluk en wensen over 7 golven te springen en om van het vuurwerk te genieten. En op 1 januari rij je je auto met boenke-boenke-muziek stapvoets rond in het kustdorpje, zodat iedereen je met je gevolg kan bewonderen, want achter jouw auto stapt in het wit gekleed en blootvoets de groep jongeren tussen de 20 en de 30 van jouw familie of vrienden allemaal sincroom dansend op jouw muziek ! Op 2 januari keert iedereen terug naar zijn oude routine tot tegen de carnavalsperiode (valt dit jaar zeer laat, ergens begin maart) om dan alles weer eens over te doen... De meeste niet-Brazilianen ontsnappen dan ook het feestgewoel en proberen een rustiger plekje op te zoeken. Ook de inwoners van de badplaatsen verhuren vaak hun hele huis tegen een maandloon per dag en kruipen dan met enkele families samen voor die periode. Zo verdienen ze zonder veel moeite en met wat geluk een jaarwedde bij elkaar !

Het mooie en uitgestrekte Sargi-strand werd op een ochtend verrast door tonnen rivierwier, dat na een nacht hevige regen allemaal los was geraakt en in de vloedlijn van de zee terecht was gekomen. ´s Morgens oogde het strand zwart in plaats van wit. De afgelopen week heeft de gemeente dan ook dagelijks vrachtwagens vol afgevoerd van het plantaardig spul, tussen de toeristen door, en het is weer proper... als je de achtergelaten blikjes en zakjes en plastiekjes afval door de vingers ziet natuurlijk.

Ondertussen is ook de doos met Femkes schoolboeken aangekomen. Je zou denken dat DHL dat snel levert, maar nu bleek dat, het pakketje volgend via de tracingsite op internet, DHL niet in Bahia werkt en dus werd de doos  gestokkeerd in São Paulo. Het pakketje is dan na wat telefoontjes en mijn toestemming met de gewone post opgestuurd... Hmmm. Een maand later hoorden we via via dat de doos nog maar twee dagen in het postkantoor van Uruçuca zou gehouden worden om vervolgens terug naar het land van oorsprong te keren. Uruçuca, een dorpje landinwaarts, warm, zonder frisse zeebries, maar wel met het gemeentehuis en postkantoor voor Serra Grande. Heel moeilijk te bereiken, eerst naar Ilhéus en dan een andere bus van weer meer dan een uur. Ikke dus naar Uruçuca maar met een rijk Duits-Zweeds koppel ook uit Sargi (wat een geluk) die er moesten zijn om hun trouwdatum te laten vastleggen, want hier kiest de gemeente dat (!!!). Aangekomen bleek de post toe omwille van een sterfgeval, maar via een bevriende advokate van het verloofde koppel, kreeg ik de doos toch mee, oef. Naast de weg tussen Ilhéus en Uruçuca, zie je veel zwart plastieken ´huisjes´ (wat houten stokken als geraamte met plastiek over en rond) waar heel arme gezinnen proberen om op die manier land te verkrijgen. Er ligt daar kilometers niet-bebouwde natuur, waarschijnlijk van de gemeente of van een grootgrondbezitter die er niets mee doet, noch van plan is. Ze zetten er een 10 a 20-tal krotjes neer, meer kunnen ze niet betalen, bewerken er het land en leven van hun kippen, fruit en groente. Als ze na verschillende jaren niet zijn weggejaagd, vervangen ze de plastieken muren beetje bij beetje door bakstenen en na een hele tijd staat er een huizeke of zelfs een straat van huisjes. En zo geraken deze mensen zonder geld toch aan een stukje land, waar ze blijkbaar heel moeilijk officieel van weg te krijgen zijn. Goed voor hen dat dit hier kan en dat ze zo een stukje hun leefwereld kunnen verbeteren, toch ?

Via de postbus in Ilhéus kregen we ook al wat briefjes en kaartjes, fijn. Niet alles komt aan, zo blijkt, maar laten we zeggen 80% wel en daar zijn we blij mee. 

Wel een prachtige boom ontdekt op de terugweg naar het bushokje. Een grote loofboom, geen idee wat ´merk´ het is, hihihi, met onder de brede takkenwaaier en fel roos tapijt (lijkt echt een tapijt !!!) van afgevallen bloemblaadjes in de vorm van naalden. De bloesembloempjes aan deze boom zijn prachtig ! En de schaduw onder het dikke bladerenpak zalig verfrissend ! De dagtemperatuur de laatste tijd ligt tussen de 32 en de 35 graden. Gelukkig is er hier dicht bij de zee een welkom briesje. Ondertussen zijn de caju-vruchten zo goed als geoogst. Hier en daar hangen er nog aan de bomen, maar vooral heel hoog, waar niemand ze kan plukken. Het is een mannenvrucht precies, want de meeste mannen eten het graag, terwijl de vrouwen eerder rillen bij de gedachte eraan. Gelijkenissen met marsepein dus. Nu is er een simpele manier om die hoogste en lekkerste vruchten toch te pakken te krijgen ! Men neme een lange en stevige stok, men binde er bovenaan de onderste helft van een brede petfles aan met de opening naar boven, men brenge deze collectiepot tot onder de begeerde vrucht en schudde heen en weer tot de vrucht erin valt ! Makelijk en effectief ! Pablo Mateo plukt onderweg van de bushalte naar huis (´s middags na schooltijd) graag veel vruchten en komt er dan fier mee thuis. Hij weet ook welke vruchtjes eetbaar zijn en welke niet. Nu zijn de mango´s aan de beurt. De mangobomen laten hun takken al sterk doorhangen letterlijk gebukt onder het gewicht van de groeiend rijke hoeveelheid aan nu nog groene mango´s ! Gratis mango´s van de bomen plukken en dan op het strand opeten doet ons al watertanden !!!

Ondertussen zijn mijn drie mannen al terug van hun ´twee-emmertje-water-halen-tocht´. Door het gebrek aan voldoende nachtelijke regenbuien, is er nog weinig drinkwater in de bron van het dorpje hier, dus maar 40 liter mogen aftappen deze keer. Eens kijken hoe lang ze me rustig laten tokkelen hier. De bovenstaande reden blijkt (zo zegt Juan me net terug van een nieuwe poging water-zoeken) niet waar te zijn !!! Juan is bij Juju water gaan halen, een prachtig en gigantisch buitenverblijf van een rijke stinkerd, ik denk van Salvador, waar je ook gratis drinkwater kan gaan halen, van diezelfde bron. Er woont daar een koppel, in een apart huisje, die alles onderhouden en bewaken samen met twee grote herdershonden. Zij mogen genieten van het prachtige terrein met alles erop en eraan, maar in het zwembad mogen ze niet ! De eigenaar komt maximum twee keer per jaar met heel zijn familie. Daar wisten ze te vertellen dat de buis, die het bronwater tot bij Maria brengt aan de overkant van de weg, is stukgereden door de machine die vorig weekend hier de zandwegen terug heeft gelijk gemaakt. Raar dat mensen hier zo vaak liegen om kleine dingen, die niet eens een leugentje om bestwil nodig hebben... Cultuurverschilletje ?

We hebben een vogelnestje op ons terras met waarschijnlijk 2 jonkies. De ouders vliegen af en aan om ze te voeden, mooi om zien. November is hier voor de vogeltjes de meimaand van daar ! In de maand november legt elke vogel zijn ei-mber... In het Portugees rijmt het wel : No mês de novembro cada ave bota seu ovo ! Ook onze kolibri is terug in zijn oud nestje en gaat blijkbaar opnieuw broeden !

Vorige week, bij het vallen van de avond, hadden we opeens een invasie van vliegende mieren in huis ! 1000-en en overal aanwezig ! Vooral rond de lichtpunten. De kids veilig onder het muggennet gezet met een filmpje en ikke op killersmissie met de anti-insecten-spuitbus ter hand. Ze kropen zelfs in de gaten (waar ooit een klink zat of moest komen) van de deuren. Ik denk dat het een kolonie was op zoek naar een nieuwe woonst en ik denk ook dat ik de koningin heb gedood !!! Een reuze-exemplaar naast mijn bed. Ocharme. Zonder stofzuiger was het een hele klus al de lijkjes buiten te krijgen. Het bed van de jongens bijvoorbeeld lag vol. We vinden er nu nog in hoekjes en kiertjes. 

Femke was jarig vorige week. Twaalf ! Ze wou geen feestje, maar naar de grote stad skypen en frietjes eten. Na de vele kleine geschenkjes geopend op haar bed en de busrit met overgeefbeurt, op naar het internetcafé mét airco. Bleek dat we het niet troffen; een slechte internetverbinding die dag... Maar ze was toch blij met de live contactjes die er wel geweest waren ! Vervolgens nieuwe schoenen (cadeau één) gezocht en gevonden. Daarna naar een ´per kilo´- restaurant (je betaalt het gewicht) waar ze ook frietjes hebben, die wel lauw waren, maar dat deerde niet. Nog een ventilator gaan kopen (cadeau twee) die na één dag al stuk bleek... Benieuwd of de jaargarantie hier werkt !? Omdat er een triathlon werd gehouden die dag was in Ilhéus de helft van de stad afgesloten voor verkeer en gingen alle winkels heel vroeg toe. Ook bij de post stonden we voor gesloten deuren. Piepen in de postbus van onze buren om te kijken of er langverwachte post lag, was er dus niet bij. Na nog een suikerspin zijn we dan maar naar huis vertrokken. Thuis wachtte ons een heerlijk dessert, dat Femke nog de avond ervoor zelf had gemaakt. Hmmmmm. Ons fototoestel liet het wel afweten en de hier-blaast-ze-dan-haar-12-kaarsjes-op-het-dessert-uit-als-bewijs-foto is dus foetsjie. Jammer.

Binnen enkele dagen ben ik aan de beurt. Ik kan niet geloven dat het al mijn tweede verjaardag in Brazilië is ! Twintig jaar geleden vierde ik mijn 18de verjaardag in bonito León, Guanajuato in Mexico. Wat vliegt de tijd ! Wat ik ga doen op mijn dagje weet ik nog niet zo. Ik zou eens graag ontbijten bij zonsopgang op het strand, maar omdat het een schooldag is, stel ik dat misschien uit tot in het volgend weekend. Mijn cadeautjes dit jaar : twee nieuwe hangmatten, een radio en een parasol voor op het strand. De maand november is hier dé maand van de verjaardagen, omdat het net 9 maanden na carnaval is. (Laat je fantasie maar de vrije loop...) Ook onze Engelse vriendin Sophie is de dag voor mij jarig en onze Vlaamse vriendin Silke verjaarde begin van de maand. Sophie heeft haar huis te koop gezet en vertrekt met de tweeling terug naar haar regenlandje. Silke woont nu een heel stuk meer naar het zuiden en zien we dus ook te weinig. Op naar nieuwe vriendschappen dus. De oude blijven natuurlijk.

Femke krijgt de laatste tijd veel bezoekjes van haar nieuwe vriendinnen ! En dat is tof. Vooral Emilly en Ellen (heel erg Braziliaanse namen) komen wekelijks met de schoolbus van de voormiddag en blijven dan tot ze samen in de namiddag naar school moeten. De communicatie blijft moeilijk, maar het is wel altijd een fijn contact ! Of ze knutselen samen of gaan zwemmen of luisteren muziek of oefenen Engels en Portugees. Femke ging ook al naar hun thuis. Een klein huisje in een dorpje 8 km verder: Mamoã. Ze hebben een hele lieve mama, Rosalia van mijn geboortejaar en een kersverse stiefpapa die veeeeeel jonger lijkt. Ze zijn heel gelovig en luisteren veel naar religieuze populaire muziek, dat is hier in !

Bij Femke in de klas is het vooral toetsen maken samen met een andere leerling en dan krijgt Femke ook de zelfde punten. De leerkrachten geven hier bv. één theorieles, dan één toetsles, vervolgens één herhalingstoetsles voor degenen die niet door waren, vervolgens komen ze niet meer opdagen. Eigenlijk enkel tijdens de theorieles is de leerkracht effectief aanwezig. De toetsmomenten worden door de secretaresse afgenomen. En ik die dacht dat leerkrachten willen onderwijzen en zich inzetten voor hun vak... Niet overal waar, zo blijkt. De leerkracht Engels spreekt zelfs geen woord Engels !!! En nu jij !

Juan kocht een boksbal, nog zijn laattijdig verjaardagscadeau. Maar hij stootte zijn kleine teen aan de koelkast en kon enkele dagen bijna niet lopen, dus van het kickboxen met de bal is nog niet veel in huis gekomen. De teen is dubbel zo dik als ervoor en zou wel eens gebroken kunnen zijn. Naar de dokter hier in Serra gaat niet meer. De gemeente betaalde zijn dokters niet meer, dus ze stapten op. Enkel op maandag en donderdag voormiddag zit er nog een oude onsympathieke en volgens mij onbekwame dok, liever naar Ilhéus dan naar hem te gaan. De teen is al heel wat beter ondertussen.

Ik had nog veel meer in mijn hoofd om hier te schrijven, maar het zal voor een volgende keer zijn. Nu tijd voor ontbijt ! Heel veel liefs aan onze trouwe én sporadische lezers. We sturen wat graden Celsius jullie kant op !!!

Op 10/10/'10 was er hier een vissersfeest in Serra Grande. Het stelde echter niet veel voor. Je kon je gratis laten verzorgen : manikuur en een nieuw kapsel, indien je wenste. Wij wensten het niet. Ik had net, na een briefje van de school dat er in Pablo Mateo's klas luizen gesignaleerd waren, enkele neten ontdekt en dus de jongens, die één groot bed delen, gekortwiekt. Femke wou dan ook een nieuwe coupe en mijn eigen haar ging er ook enkele cm's af. Alleen Juan heeft nog dezelfde lange lokken... Er was ook een tweedehandskledingsverkoop, alle kleren gewoon op de grond, maar kom. Voor 2 keer niets een paar toffe spulletjes gekocht voor Femke en mezelf. Altijd leuk. Dan ging er nog een optreden komen met wat amateur gedans van wat meisjes en in de late namiddag zakte het volk af naar het strand van Pé da Serra voor wat meer muziek en waarschijnlijk bier, maar omdat het regende zijn we lekker niet gegaan.

Op 12/10/'10 was het de dag van het kind. Een soort van Sinterklaas, zonder de leugen. Pablo Mateo had een week vakantie hierdoor en Femke 2 dagen. Pakjes kochten we niet. Als we nog eens naar 'de stad' gaan, mogen ze wel iets uitkiezen... 

Voor de rest alles rustig, op z'n zon-zee-strands hier, zoekend naar een vastere stek, vooral Juan bezoekt en onderzoekt gronden en huizen en plant weer een reisje naar verdere plaatsen... Bij een gevallen beslissing, horen jullie het vast snel ! Tot de volgende...

De dubbele cultuurschok is stilletjes aan het wegebben. Dubbel, want de confrontatie met de Belgische cultuur die we achterlieten, doet ons beseffen hoe wij hier al veranderd en aangepast zijn, en dat is toch erg verrassend. En voor hen : het leven in een afgelegen stukje prachtige natuur, met de bijhorende rust, maar ook enorme afzondering, is niet niks. Daarbovenop nog eens een aardige portie Bahiaanse probleempjes, waaronder geen electriciteit, geen water, veel muggen, weinig variatie in eten, kakkerlakken, een kapot toilet, geen wasmachine... En om het geheel op te vrolijken : al dagen aan een stuk regen ! We zitten volop in het regenseizoen nu. Als je aan de lokale bevolking vraagt of ze het weerbericht hoorden en of ze weten wanneer het misschien eens opklaart, krijg je als antwoord : ooh, euh, de regen duurt tot augustus, maar dan in augustus regent het nog meer dan nu ! Opbeurend antwoord... We zullen het dus met regen moeten doen. Met als gevolg veel plassen, vieze oranje-bruine modder (die niet uit de kleren blijkt te gaan), nog meer muggen en als overmaat van ramp : slangen, die als er wat zon om het wolkje komt piepen, uit het struikgewas komen om op te warmen. Gisteren werden we (Femke, Pablo Mateo en ikzelf) verrast door een grote geel-zwarte slang die op een halve meter van ons haar kopje opstak... Stokstijf stilstaan is dan de boodschap. Daarna achteruit stappen en toen hebben we het op een lopen gezet. Zo oog in oog met een slim-uitziende-slang van bijna 2 meter lang is toch een geheel nieuwe ervaring !

Hier is de school gisteren terug begonnen. Opstaan om 5u30 is plots weer heel erg vroeg ! En de tocht omheen de vele plassen met een wakend oog voor slangen in en langs het struikgewas is ook niet het meest aangename om de dag mee beginnen. Dan hebben ze een extra bus ingelegd voor al die schoolgaande kids, want de bus zat ´s middags gevaarlijk overvol, maar hierdoor denken de beide chauffeurs : ´De ander zal wel rijden !´, waardoor alle leerlingen een uur in de regen langs de kant van de weg stonden te wachten op Piet Snot ! Gelukkig was er vandaag wel een buschauffeur die wou rijden ! Misschien mag Wout wel eens mee naar de klas gaan, zou leuk zijn.

Ondertussen geniet hij van de zee en het strand en de rivier. Hij zou graag op slangenvangst gaan met Pablo Mateo, ze kunnen die slangen samen (en met een stevige stok) wel aan, zeggen ze, maar dat raden we toch maar af. Maya is een zalig mooi en vrolijk schatje, die alles wel zou willen vastpakken en proeven. Sara is al aardig gebruind na hun overal-rood-verbrand-strand-ervaring van de eerste dag. Dries is al gaan vissen met Juan, probeerde te surfen op de wilde golven en wacht nu vooral op beter weer om eindelijk te kunnen gaan parapente vliegen. De parapente-kerel van de streek (een Argentijn met kletskop en lange paardenstaart) beloofde gisteren hem mee te nemen, zodra het weer het toelaat. Kwestie van regelmatig op het strand de wind te gaan voelen, de urubu´s in ´t oog te houden en te speuren naar parapenters boven de rots van Serra Grande in het noorden. Het zal starten zijn vanop die hoge rots boven de zee en landen op dezelfde plek. Ongelofelijk te zien hoe ze uren blijven vliegen en eigenlijk niet dalen. Hopelijk kunnen we mooie actiefoto´s maken van Dries high in the sky ! Hier zijn er veel die dat ´high´ letterlijk en figuurlijk opvatten !!! Femke zou het ook eens graag meedoen in een dubbele vlucht dan wel natuurlijk... Hmmm, wij fronsen de ouderlijke wenkbrauwen.

Het aankomend weekend gaan we Itacaré bezoeken, terug naar de beschaafde (???) wereld. Efjes genieten van een restaurantje, mensen om ons heen, winkeltjes om ons goed te laten gaan en eens andere stranden om op te relaxen ! Hopelijk zijn de weergoden ons goed gezind. 

Snel meer. En een lieve knuffel van ons allen !

De kinderen hebben vakantie nu. Wintervakantie. Van 24 juni tot 19 juli. Best lang in vergelijking met onze kerst- en nieuwjaarsdagen als winterverlof. De maand juni is hier een belangrijke maand omwille van de juni-feesten. Verschillende heiligen worden gevierd, met als belangrijkste São João, waarbij iedereen imposante vuren bouwt om aan te steken. Het is een hele techniek de grote houtsblokken juist te stapelen. Hoe groter je blokkentoren, hoe geweldiger iedereen het vindt. Dichtbij het vuur zetten ze dan wat plastieken tuinmeubels buiten, ze klimmen in een palmboom en hakken wat verse palmbladeren af, waarmee ze hun feestplekje opsmukken (en eerlijk gezegd het oogt direct tropischer) en natuurlijk zijn er de klassieke vlagjes geel en groen die ze van paal naar boom hangen, liefst als stralen van een cirkel, met als middelpunt een boom, geeft een beetje een doorkijkcircustentendakgevoel. Bij het vuur wordt dan een BBQ gehouden en eigenlijk wordt er voornamelijk bier gedronken, in een plastieken potje of in een glazen gerecupereed bokaaltje waar eerst tomatenpuree of olijfjes in zaten. Volgens mij viel São João op 23 juni, maar zowel er voor als nu nog worden er vuren aangestoken en één van de grootste gebouwde houten blokkentoren hier in Sargi, staat nog op z´n vuurtje te wachten. Waarom je beperken tot één dag, als je een hele maand kan vieren ? Daarbij geeft de wereldbeker voetbal genoeg redenen om opnieuw en opnieuw te vieren ! Ze zijn heel fier op en zeker van hun ploeg. Mooi om te zien hoe ze van hun land houden !!!

De trimester op school eindigde dan ook met het grote junifeest met als hoogtepunt van de feestdag (die van 10u00 tot 18u00 duurde) het grote vuur en de lampionnentocht. Iedereen bracht eten mee en grote ketels tropisch vers fruitsap hielden het volk gelaafd. De kinderen konden spelletjes doen en kregen elk gratis bonnetjes om te eten, te drinken en te spelen. Anders zouden velen niet eens komen. ´s Morgens en ´s avonds reed ook de schoolbus iedereen naar en van school, want de meeste ouders komen niet mee. Er was ook een tweedehandsklerenmarktje met echt afgedragen broekjes en rokjes en t-shirts voor 1 of 2 real (40 tot 80 eurocent) het stuk. De opbrengst gaat naar de eindejaarsreis van het 8ste jaar. Ik kocht en wit topje met gaatjes in en Femke een zacht, goedzittend shortje met verkleurde plekjes. Kwestie van solidair te zijn. Er waren moeders die een hele zak kochten, omdat ze waarschijnlijk in een gewone kledingszaak niets kunnen betalen. Dan waren er nog de opterdekes van de klassen met veel zag, muziek en dans, maar wij vertrokken al tegen 14u00 terug naar huis. De jongens waren stikmoe en Pablo Mateo sliep dan ook van 16u00 tot de volgende ochtend ! São João-vuur én op school en in de straat gemist... Jammer. 

Op naar het volgend feest : 2 juli, onafhankelijkheidsdag van de staat Bahia. Traditie : stoet in de straten met waarschijnlijk veel muziek. We zwaren uitgenodigd om het in Itacaré te gaan vieren bij een nieuwe Vlaamse vriendin van ons, Silke. Dubbel feest, want Brazilië speelde dan ook tegen Nederland !!! Daardoor moesten we een dag eerder vertrekken, want bussen reden niet... Tranen bij het verlies door de Braziliaanse ploeg... Grote teleurstelling, maar zeker en vast ook erkenning van de sterkte van de Nederlanders ! De stoet liet 2 uren op zich wachten en was maar kort. Tof te zien hoe ze hun geschiedenis herdenken, vieren en eren; van de Indianen, de slavernij en de bevrijding. We hebben genoten van een Vlaamse driedaagse, met veel lekker eten, Vlaams getater en een bende spelende kinderen. Dank, Silke !

En nu aftellen tot de aankomst van Sara en haar gezin. Nog 5 keer slapen...

Resultaat : vroeg douchen, kleren aan met lange mouwen en pijpen, kousjes en je insmeren met anti-muggen-melk. Ramen en deuren als het begint te schemeren toe en wie teevee wilt kijken, kruipt ook best onder een klamboe ! En zo hopen we nooit bloed te moeten delen met de dengue-mug ! 

Hoop : je kan er ook gewone koorts en toestanden van krijgen en NIET sterven, gelukkig ! En er is een bedrijf met serieus wetenschappelijk onderzoek bezig om een vaccijn te maken tegen dengue, als dat geen goed nieuws is !!!

Opeens zie je in de straten allerlei geel met groene slingers hangen, de Braziliaanse vlag steekt zelfs boven de auto´s uit en hangt aan de huizen. Mensen, jong en oud, halen plots allemaal geel met groene kleren uit de kast of doen een t-shirt aan met hun vlag op. Ik zag zelfs een hond met een jasje aan met de vlag op !!! Mensen die de verf kunnen betalen, schilderen de vlag op het stukje straat voor hun huis. De vuilbakken op straat zij nu een geel-groene voetbal of iets anders dat met voetbal te maken heeft. Grappig detail. Reden ? De wereldbeker voetbal natuurlijk. De dagen dat Brazilië moet spelen, heeft of neemt echt iedereen minstens een uur voor de wedstrijd vrij. Het hele land ligt dan plat; geen bussen rijden, geen winkels open, iedereen voor de buis, thuis of bij een ander. Doodgaan of bevallen kan dan even niet. 

Wij waren bij verschillende buren uitgenodigd om de wedstrijd te gaan volgen. Wie te kiezen ? (Trap je op tenen als je niet komt ?) We kozen voor een vriendelijke vrouw Maria. Ze is 46, heeft 5 zonen en kreeg haar eerste kind toen ze 16 was. Deze zoon is nu 30 en samen met een vrouw uit Ilheús, ook een Maria van 45. Gekke bedoening. De vader des huizes woont samen met een andere vrouw in Serra Grande. De twee Maria´s zijn heel lief voor kinderen en we voelden ons heel welkom. Ze hebben een tamme, sprekende parkiet/ara/papegaai (ik ken dat verschil niet zo) die de kinderen op hun vinger mochten laten zitten en een grote hond en zoetwatervissen in een bak buiten. Gelukkig won Brazilië de wedstrijd, maar de onverwachte tegengoal van Noord-Korea op het einde van de wedstrijd zette toch een domper op de blijdschap van de Brazilianen hier. Wel hoor je, waar je je ook bevindt in Brazilië, wanneer er een goal is gemaakt ! Toeters, geroep en kreten va vreugde !!!

Zondag spelen ze opnieuw. Waarschijnlijk gaan we dan in openlucht kijken. Naast ons huis gaat er een ´plaats´ open waar je in een winkeltje prulletjes kan kopen van t-shirts tot oorbellen tot strandvliegers, waar je ook kan eten en kan drinken aan gezellige tafeltjes, waar een podium is gebouwd voor muziekgroepjes en waar een zeer eenvoudige wip staat en een schommel voor de kids. De hond, een zwarte labrador, die de boel er ´s nachts moet bewaken, beviel een weekje geleden van 8 jonkies. Ze liggen onder het podium en we horen ze piepen tot bij ons. Het arme dier ligt vast aan een korte ketting... Ze werken er nu al een maand en ik hoop dat het snel klaar is. De kinderen hebben veel zin om er te gaan ´rondhangen´ en om de puppies te zien !

Gisteren waren de zonen van de eigenares er aan het klussen. En toen ik in onze tuin de was aan het ophangen was, zeiden ze dat er slangen in onze tuin zaten. Jonge slangen, een nest dus. Slik ! We moesten een vuur maken om ze te verdrijven. Wij, toch met voldoende schrik, alles wat brandbaar is verzameld en het vuur heeft uren gebrand... Hopelijk zijn de slangen er echt bang van zoals ze hier beweren. Gelukkig spelen de kinderen altijd op het terras en komen ze zelden in de tuin. Nu wordt het ´ jongens, ik haal de was even af !´-moment toch weer wat spannender !

Pablo Mateo is nu al een week 4 jaar. Hij vindt het geweldig en voelt zich bij de groten. Hij zegt steeds dat hij zo groot gaat groeien tot tegen het dak of tot aan de wolken. Uiteindelijk is zijn feestje reuze meegevallen. ´s Morgens ging ik hem mee wegbrengen naar school omdat de cake die Femke voor hem maakte groot en zwaar was. Hij was heel fier, want het was een super mooi versierde cake ! Ik ben dan ´s middags de kinderen gaan ophalen om de hele bende met de schoolbus naar ons huis te begeleiden. De juf zei dat er 4 jongens meegingen en nog 3 meisjes zouden nakomen met een mama die ook de juf van het tweede leerjaar is. Maar toen de schoolbus aankwam, zeiden sommige kinderen dat ze ook meegingen en plots had ik een hele rij kinderen... Maar de juffen wisten duidelijk wie wel en wie niet en we lieten lieve gezichtjes teleurgesteld achter. Maar goed, enkele enthousiastelingen waren wel mee, allemaal 5 of 6 jaar. 

Tijdens de rit (enkel de leerlingen mogen zitten, volwassenen moeten rechtstaan; goed geregeld !) stond er een vrouw naast me. Donker van huid, mager, waarschijnlijk zo´n 40 jaar, maar ze zag er ouder oud. Ik zag haar nog al op de bus, maar het is iemand die geen oogcontact maakt. Plots zag ik dat ze aan het wenen was. Dus ik raakte haar schouder aan en vroeg of alles okee is. En op dat moment viel ze flauw. De mannen van de bus (er zijn twee helpers die de kinderen laten in- en uitstappen, een juiste plaats geven, diegenen die er eerst uitmoeten vooraan bijvoorbeeld, en helpen met oversteken) hebben zeker ook kennis van eerste hulp en waren er snel bij, maar de dochter van de vrouw weigerde alle hulp en zei dat zij voor haar mama zou zorgen. Eén van de mannen had haar al in een stoel gelegd en ik gaf een flesje water. De vrouw trilde en deed haar ogen niet meer open. Ze kon ook niet antwoorden op vragen. Best wel akelig, zeker voor al die kleine kinderen. Na een te lange rit kwamen we bij de gezondheidspost aan in Serra Grande. De dochter die geen hulp wou, kreeg haar mama niet zelf uit de bus en één van de busmannen droeg haar dus naar buiten. Hij liet de dochter wel eerst beleefd om hulp vragen ! Ik vroeg de volgende dag aan hem hoe het met de vrouw was en alles was goed. Gewoon flauwgevallen blijkbaar. Gelukkig.

In Sargi aangekomen wachtte ons nog een, toch voor kinderen, lange wandeling in de zon naar ons huis. Daarom had ik allemaal ballonnen gehangen aan paaltjes en bomen, als een soort zoektocht, zodat de jongens zin zouden hebben om te stappen. Maar alle ballonnen waren weg ! Niet stuk door de felle zon, zoals ik gevreesd had, maar meegenomen door kinderen, met touwtje en al, waarschijnlijk omdat die nooit of zelden een ballon hebben... Geen zoektocht dus, maar iedereen stapte flink, zelfs Sebastián, want die was mee het feestvarkentje gaan halen. Thuis aangekomen dronk iedereen enorm veel vers mangosap en inspecteerden ze het hele huis. Pablo Mateo kreeg twee geschenkjes. Een indiaca (hadden we wel al...) en een synthetisch blinkend grijs Itacaré t-shirt met een lelijke haai op. Gelukkig was mijn grote zoon heel dankbaar en blij. Etenstijd : croque monsieur. Alles al klaargemaakt in de voormiddag. Drie van onze gasten (Ian, Yanis en Gabriel) aten het graag en veel. Het was muisstil opeens. Alleen Rogeiro deed heel beleefd alsof hij at. Hij kende het niet en eet thuis enkel rijst met bonen legde zijn juf achteraf uit. Dus kreeg hij lekker fruit in de plaats, waar hij duidelijk wel content mee was. 

Na het eten legde ik het weinige speelgoed van onze jongens in het midden van de living en ik zag nog nooit zo´n toch wilde jongens zo rustig en blij spelen, terwijl Femke de verjaardagscake voor thuis aan het maken was en ik aan de fruitsla begon. Ze maakten wel 4 speeltjes stuk, maar het is dan ook Braziliaanse kwaliteit. Daarna gooiden ze met waterballonnen in de tuin. Ik kocht ook schmink en moest in tegenstelling tot de vraag naar spiderman en monsters of enge beesten door de kinderen in België, kolibries en vlinders schilderen, en liever op de arm dan op het gezicht ! De schmink was van de zelfde kwaliteit als ons speelgoed, maar kom, ze waren content en fier. Ondertussen kwam er ook nog een 5de jongetje aan, Justi, met zijn mama (het zijn Chilenen) en de juf van het tweede met 3 meisjes, twee van de klas en een grote zus van één van de jongens. Hier is het de gewoonte dat de mama´s komen helpen bij het feestje. Wel fijn en logisch eigenlijk. Pablo Mateo kreeg nog een buis vol knikkers cadeau : geweldig ! En een lief hartje uit stof (zelf)gemaakt, wat nu boven zijn kamerdeur hangt. Ook de meisjes werden beschilderd. En opeens was het al tijd voor de cake en het parabens-moment. Iedereen rond de cake, kaarsje aan en van die knetter-mini-vuurwerk-stokjes. De gasten zongen in het Portugees, wij in het Nederlands. Pablo Mateo genoot. De cake was weer prachtig en lekker en er was ook nog heerlijke fruitsla. Pablo Mateo´s eigen juf Zuleine kwam ook aan, want zij had voorgesteld om alle kinderen naar huis te rijden, als dat niet ongelofelijk lief is !!! Ze had een zelfgemaakt zakje met twee kaboutertjes in voor hem bij. En onze dokter hier, Isabela, een jonge vrouw van 25 jaar, kwam ook meevieren. Ze is blijkbaar samen met de papa van Ian, ook een stukje taart en fruitsla voor hem ! Ondertussen klommen de kids nog op de omheinig en speelden ze voetbal in de straat.

Het was een gezellig boeltje en te snel gedaan voor mijn uitgetelde zoon. Wat opviel was dat er geen enkele keer ruzie was geweest tussen al die kinderen en dat geen enkel kind naar het toilet is moeten gaan... Ongelofelijk. Na een groepsfoto en afscheid, volgde veel opruim en kwamen nog buren proficiat wensen met een doos vol chocolade. Pablo Mateo kon pas de volgende dag zijn e-cards bekijken, zo moe was hij. En zijn cadeau van ons kreeg hij eergisteren pas, een fiets uit Ilheús !!! We hadden problemen aan geld te geraken, door een verandering van de banksystemen hier... Zeer frustrerend kan ik je verzekeren.

Vorig weekend gingen we naar Itacaré. Daar werd Pablo Mateo nog eens gevierd samen met het buurjongetje Sammy, die ook 4 werd. Hij kreeg nog een speelgoed auto met boot bij en een tof memory-spel van wilde dieren ! Cake en feestje op het strand is pas echt verjaren in Brazilië !!! Gelukkig hadden we Sammy meegenomen... Zijn mama was werken en zijn papa had de grotere broer meegenomen naar een voetbalwedstrijd. Sammy had anders de hele dag alleen thuis gezeten... Ook zijn enige cadeautje was dat wat wij voor hem bijhadden... Het was dan ook nog São João, wat hier de dag van de geliefden is. Iedereen maakt dan een vuurtje op straat. Zelfs kleine kinderen. Waarom ? Geen idee. Het vuur van de liefde misschien ?