Met carnaval achter de rug en nu ook de openbare scholen terug gestart, keert de rust een beetje weer in ons stadje. De toeristen zijn niet meer de Braziliaanse families van de grote steden. Nu zijn er vooral jongeren tussen de 20 en de 35 met de rugzak, vooral Chilenen, Argentijnen, Denen, Nederlanders, Fransen en zelfs enkele Amerikanen. Ook heel wat mensen van Israël, bevolken nu de straten. Alle winkels hebben hun promoties zelfs in het Arabisch uithangen. De temperaturen blijven hoog en het lijkt nog lang niet het einde van de zomer. Toch zorgt de voorbode van het regenseizoen al enkele dagen voor regenbuien met de nodige maar tijdelijke afkoeling. Blijkbaar was het voor de horeca niet zo´n geweldig jaar. Met een nieuwe brug open over de rivier, kunnen de mensen uit Salvador rechtstreekser naar hier reizen en hoeven ze niet meer met twee bussen over Ilheús uren te verliezen. Daarbij brengen ze nu een koffer vol eten en drinken mee, waardoor ze niet naar de winkels noch de restauranten gaan. Ze huren dan een kamer voor twee personen, maar verblijven er met tien en slapen er in hangmatten of zonder probleem gewoon op de grond. Wie dus nu niet gespaard heeft met de inkomsten van deze zomer, voldoende voor de rest van het jaar, moet de zaak sluiten.
Pablo Mateo is terug gewoon geraakt aan het vroege opstaan, het wandelen in de hitte van 8 uur ´s morgens met schooltas op de rug en een voormiddag in de klas met ondertussen 17 leerlingen en dus 2 leerkrachten. Nieuw voor hem dit schooljaar is de extra juf, een iets groter lokaal en elke vrijdag capoeira-les gegeven door één van de ouders. Dat vindt hij natuurlijk reuze ! Toch blijkt dat ze in de klas niet zoveel leren en afwisseling bieden.
Femke heeft een grotere aanpassing te verwerken ! Een nieuwe school, les in de namiddag, een kleine klasgroep en mini-lokaal en op de koop toe klasgenootjes die helemaal niet zo vriendelijk waren tot nu toe... Leerkrachten die niets tegen haar zeggen en haar geen werk geven en haar dus uren voor Piet Snot stil laten zitten... Gesprekjes met directie en leerkrachten haalden zo goed als niets uit. Resultaat ? Een ongelukkige dochter...
Vandaar dat we (vooral Juan) op zoek gingen naar een betere school en er eentje vonden. Sinds maandag op kijkbezoek geweest en gesprekjes met de betrokken leerkrachten gehad en vandaag gingen ze er ook al naar school.
Pablo Mateo genoot !!! Een juf die mooi zong, een geweldige houten speeltuin, ruimte, groen, muziek, activiteiten, lekker eten, een gezellige klas, 24 vriendjes... Femke zit er in groep 5 met 15 klasgenootjes, een groot, licht, luchtig en mooi lokaal en een lieve juf. Ze leren nu over India en de eerste dag leek te zijn meegevallen. Voor wiskunde heeft ze een andere juf en die kon ook Engels. Het moeilijke is dat de school afgelegen is en dat we om 5u00 moeten opstaan om de bus van 6u00 te halen om dan om 7u10 in de klas te zijn. Wat een mens al niet moet doen voor een beetje goed onderwijs, zei de leerkracht, en dan zwijgen we over het prijskaartje (hihihi). Daarom verhuizen we waarschijnlijk dit weekend al naar Serra Grande, een kuststadje 35 km zuidelijker. We vonden er een huurhuisje dichtbij het strand Sarge (spreek je Sarzgie uit), met 4 slaapkamers (bedden voor 10 personen), 2 badkamertjes, paarse muren (of was het nu blauw), open keuken, living met deuren naar buiten toe, rondomrond terras met haken voor enkele hangmatten, tuin achteraan en omheining, zodat de kinderen veilig kunnen spelen. Het is een wijk met weinig tot geen verkeer, veel mensen uit andere steden of landen en vooral veel kinderen, ook van de nieuwe school. We moeten wel steeds een bus naar het stadje nemen voor inkopen, maar so be it ! Hopelijk voelen we er ons thuis !!! (Wie Femke een beetje moed wilt inspreken, mag haar altijd een berichtje op haar blog achterlaten, dat zou heel fijn zijn.)
Snel meer, we zijn moe en de wekker rinkelt om 5u00...
Na vier intense meeleefweken in de Braziliaanse cultuur en natuur was het afscheid heel emotioneel en zo anders dan in Zaventem. Toen had ik het vaste plan van zodra Bieke het licht op groen zet, ga ik hen opzoeken. En inderdaad, na amper 4 maanden kon ik opnieuw, heel dichtbij, alle lief en leed van mijn dochter en kleinkinderen meemaken. Ik heb genoten van hun nabijheid, hun gezonde uitstraling na weldadige blootstelling aan zon en zeewater en hun al-thuisgevoel in Itacaré.
Bieke spreekt al een aardig mondje Portugees en op straat en in de winkels loopt ze geregeld "bekenden" tegen het lijf. van sociale vaardigheid gesproken!
Femke troonde me mee naar haar favoriete plekje op de rotsen, waar kleurrijke visjes, die ik enkel ken van in warmwateraquaria in de zoo, zich schuilhielden. We duo-zwommen in het lauwe zeewater en vermeden samen krabjes op de zeebodem. Ze bracht me in leuke winkeltjes en hielp me mooie kraaltjes uitkiezen voor het thuisfront. En hoeveel uren heeft ze gewerkt om heel persoonlijke briefjes naar vriendinnen te schrijven en ook specifieke cadeautjes uit te zoeken om met me mee te geven...
Onze privé-uitstapjes naar Caramello, het koffiehuisje op de hoek, waren lekker en we genoten samen van het internationale volkje dat daar bijeenkomt.
Pablo Mateo wist me attent te maken op krabbenholletjes op het strand en vertelde me van de aapjes die ze geregeld onderweg zagen. Hij en Sebastián waren de grootste fans van de vuilnismannen elke morgen als ze hun vriendelijk toeriepen "Oi néné !"
Op de terugweg na zwemmen en zandkuilen maken, zat er bijna altijd wel een kleuter of peuter op mijn heup, maar tot mijn verbazing heb ik geen enkel moment echt last gehad van mijn gewrichten en genoot ik stiekem van dat lekkere vermoeide lijfje dicht tegen me aan.
Warm was het wel en er is letterlijk zonder enige moeite (want de banana-chocolat-taart en de bananasplit van de Caramello waren echt heel lekker) 3 kg zomaar weggesmolten. Goed hé!
Sebastián verbaasde me in zijn communicatieve-vaardigheid-zonder-woorden. Als hij b.v. met gespreide armen de koelkastdeur vastnam, betekende dat: ik wil een flesje met mijn sojamelk.
En als ik niet van de eerste keer wist wat hij wou, dan stelde ik vragen en met een aantal neens en zijn uiteindelijke ja kreeg hij precies wat hij wou, want verstaan, doet hij zogoed als alles. Ik ben benieuwd wanneer hij echt gaat praten.
Niet moeilijk dat na 4 weken afscheid nemen pijnlijk is. Bieke met haar kroost achterlaten, deze keer zonder te weten voor hoelang, is hard, want ik wil enkel teruggaan als ze echt gesettled zijn. Enkel nog via mail of skype met elkaar praten, geen moeder-dochter-gesprekken meer op het strand of onderweg ernaar toe, niet meer omaspaghettisaus maken waar de kinderen dan van smullen, niet meer mee handwas doen en me verbazen dat er niets écht droogt..... 't Is weer wennen, hoewel ik hier een kurkdroge badhanddoek, voor het eerst in mijn leven, bewust weet te appreciëren
De vraag van Pablo Mateo: "Waarom is iedereen nu zo droef?" toen de taxi arriveerde, bleef nog lang nazinderen onderweg naar de luchthaven. Gelukkig begreep de chauffeur dat afscheid emotioneel kan zijn en liet hij me even met rust. Na een km of 10 kon ik dan toch wel een aangename conversatie met hem houden over het leven van de Brazilianen en het voordeel van wat talen te kennen. Lieve man was dat.
Gelukkig had ik op de terugreis niet meer die lange wachttijden in de luchthavens, zodat ik bij het steeds opdoemende beeld van betraande gezichtjes en zwaaiende handjes naar oma in de taxi-terug-naar-België, niet te lang kon blijven stilstaan.
Het temperatuursverschil dat moest overbrugd worden, was immens en de eerste uren in mijn door-en-door kil huis heb ik doorgebracht met een fleecedeken rond me.
Maar de Braziliaanse zomerzon in het putje van onze recordsneeuwwinter heeft me deugd gedaan en ik merk dat mijn batterij opgeladen is en dat ik anders dan anders uitkijk naar de lente, die volgens mij heel voorzichtig in de lucht hangt.
Het skypen is toch veranderd, want ik weet nu precies waar en hoe ze voor hun scherm zitten en welke omstandigheden het moeilijk maken om een langdurig gesprek te voeren zonder gestoord te worden.
Ik begrijp nu ook wat er precies bedoeld wordt als ze zeggen: " Vandaag is het echt heel warm." Het zal dan zeker 40° zijn, want 35° is maar heel gewoon.
Ik kan me nu een duidelijk beeld maken van hoe het ginder in Itacaré is en dat is al heel wat.
Ik hoop dat ze heel, heel gauw een eigen plek vinden om zich THUIS te voelen en dat daar dan ook een kamer mag zijn waar ik geregeld mag logeren. Vooral in de winter dan, want draai of keer het zoals je wilt, een mens heeft nood aan licht en zon en een zomermaand in de winter, dat is pas luxe!
28-02-2010 om 14:55
geschreven door Bieke & Co
25-02-2010
We gaan op dokterjacht...
Na verschillende dagen een zieke zoon in huis, werd het tijd naar een dokter te gaan, want de koorts wilde maar niet zakken en met de huidige bijna 40*C temperaturen, is dat toch gevaarlijk. Plus nog eens diarree er boven op... De lokale bevolking vond dan ook dat ik naar het ziekenhuis in Ilhéus moest gaan. Een kind met koorts dat kan niet... Ikke, totaal nog niet in paniek (tussen de koortsaanvallen door speelt hij nog lustig, zoals anders), gaf Sebastián veel te drinken en hield de koorts met medicatie (waar hij wel wat allergisch op reageert, maar kom) en koude douches onder controle, want tijdens de weekends (en ook op vrijdag) werken de dokters hier niet. Maandag dan maar met zieke zoon in de draagzak en met parapluutje als parasolletje door de zon naar de talrijke ´gezondheidsposten´ en naar de ´privé-klinieken´, maar overal werd ik weer lekker warm wandelen gestuurd, geen dokters aanwezig, blijkbaar nog omwille van carnaval... Kwestie van met je patienten in te zitten ! Op één plaats konden ze me wel een afspraak geven met een verpleegster binnen een paar uur. Op aanraden van onze Engelse buurvrouw, dan maar naar de beste apotheek van het dorp. Daar kreeg ik medicatie voor een keelontsteking, want dat was wat ik dacht dat hij had, hij at niet meer, plus zijn tong was helemaal wit.
Na weer een nacht met zeer hoge koorts en weinig slaap werd het dinsdag, de 6de dag ziekjes. Opnieuw op doktersjacht, met water, pampers, zoutkoekjes, paspoorten en geld in de aanslag en met mijn beste Portugees. In één van de privé-kliniekjes, klein en in verbouwing, was geen dokter aanwezig, maar ik mocht ze bellen en dan kwam ze gewoon thuis langs ! Joepie, een makkelijke Europese manier van werken ! Vergeten dat je de Braziliaanse GSM´s ook NIET kunt opnemen natuurlijk. Dan maar weer aanschuiven in de gezondheidspost nummer zoveel... Tussen dat en dat uur kan je er een fiche krijgen (nummertje trekken voor een afspraak, zoals bij de slager). Ikke goed op tijd netjes aan het aanschuiven, twee loketten, eentje met niemand en eentje met een hele rij, niemand kon me zeggen waarom, dus ik bleef veilig mijn plaats behouden, zoals de hele kudde schapen voor en achter mij. Na een liter zweet te hebben verdampt, ongeveer 45 minuten verder, was ik aan de beurt en vertelden ze me doodleuk dat de fiches op waren. Ook de dame voor mij had er geen meer. Fijn. Goed geregeld...
Wij dus naar spoedgevallen. De enige plaats nog waar er een dokter zou kunnen zijn. Een wit met blauw gebouwtje, zonder duidelijke ingang, bleek achterin een soort overdekte koer te hebben met wat houten (gelukkig geen plastieken) bankjes. Iedereen staarde naar een telenovela op de televisie, achter de tralies van een kooi, bang dat de teevee gestolen wordt. Een oma (met haar kleinkind van 2 die duidelijk kaka in de broek had gedaan) een koppel, waarvan de vrouw dubbel zo oud was als de jongen, een oudere man met stok en pijn aan het been en een moeder met een zoontje van 10 zonder schoenen. Dat leek mee te vallen. Als ik aan de vrouw, achter een houten tafeltje en onder de tv-kooi, vroeg naar een dokter, stuurde ze me naar verpleegster Adreana. Opeens waande ik me op een filmset van de ´twighlightzone´. Ik moest achter een ijzeren hek binnen en kwam in witte, lege gangen terecht met tegels op vloer en muren. Voor de rest deuren, hoekjes, kamertjes. maar alles leeg. Er stond een vrouw in witte jas en ik nam aan dat dat Adreana was. Ze was niet vriendelijk en omdat ik van het buitenland ben, moest ik terug om een fiche in te laten vullen. Terug onder de gevangen teevee, vulde de dame Sebastiáns gegevens in. Na mij kwamen nog 3 mannen aanschuiven en die mochten plots eerst gaan, dan de oma en dan wij. Binnen mochten we weer op een bankje wachten en achter een open deur was een klein kamertje waar de dokter ons zou ontvangen. Onze beurt : we troffen een jonge dokter achter een oud tafeltje. Ik gaf de fiche af en legde uit wat er was met mijn zoon. Na een blik in de keel van mijn kereltje, die zijn lippen heel lang stijf dicht hield, bleek dat hij een al serieus etterende keelontsteking had. Daardoor de zeer hoge koorts en de diarree. Een diagnose op de fiche en een voorschrift voor straffere medicijntjes. Dag meneer de dokter. Volgende keer kom ik eerst naar u !
25-02-2010 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
14-02-2010
Carnaval of wat er voor doorgaat
Nu waren we toch benieuwd naar het Braziliaanse carnaval... Natuurlijk is Rio ´Rio´ en zitten wij daar ver vanaf, maar toch hadden we hier iets meer mensen verkleed verwacht, iets meer pracht en praal... Ondertussen is het schooljaar hier begonnen (de privé scholen op 8 februari, de publieke scholen een maand later !!!). Vier dagen les en al weer vrij tot volgende donderdag. Fijne start, rustig moet dat zijn voor de leerkrachten ! Op 12 februari, een vrijdag, was het de officiële opening van het carnaval te Rio. Pablo Mateo´s school had dan wel een dagje vrij, maar om 16u hielden ze een optocht voor carnaval. Wij alle winkels afgelopen om iets van verkleedkleren te vinden, je zou denken dat dat makkelijk is, in HET land van carnaval. Buiten echt heel vieze maskers, die je dan moet combineren (zoals de jonge gastjes hier allemaal rondlopen deze dagen) met een zonnenbril er onder, rubberen handschoenen en laarzen en een fel bloemengordijn, dat je dan in de vorm van een pak stikt, vonden we bijzonder weinig. Op straat lopen groepjes jongeren zo te zweten in hun afschuwelijk warm gordijnen-outfit en proberen dan kinderen te doen schrikken. Dus ging Pablo Mateo enkel met een pruik en een grote lach-mond naar de optocht en bleek hij nog veel bekijks te hebben ook. Een totaal niet georganiseerde stoet vertrok onder fanfare-begeleiding voor een rondje rond de driehoekige blok. Alle kindjes verkleed en ouders en toeschouwers dansend op straat. Wel okee voor een kinder-optochtje. Maar vandaag was het dan ´s avonds het echte carnaval, of toch de start ervan voor de komende 5 dagen. De orla stond vol kraampjes met hapjes en vooral drankjes. Her en der stonden auto´s geparkeerd met hun kofferruimte gevuld met gigantische luidsprekers. En dus hoor je verschillende liedjes (maar wel steeds dezelfde 5) door elkaar en dat met de volumeknop op maximum. Bij iedere auto staat dan een groep dansers vooral met de heupen te schudden. Wel leuk om eventjes te bekijken. En dat is het... Niemand verkleed, buiten mijn kindjes, die het al vlug voor bekeken hielden. Vanaf vandaag rijden er ook ´blocos´uit. Je koopt dan een t-shirt voor 6 euro en dan mag je in groep op een wagen achter de luidsprekers dansen en rijd je zo de orla op en af. Veel lawaai, weinig leuks, zeker niet voor de kinderen. Jammer, het zal carnaval van Rio op de tv worden dit jaar !
14-02-2010 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
10-02-2010
Braziliaans dessertje
Misschien wel eens leuk om thuis te proberen, een Braziliaans dessert.
Zo ging ik eens op een zwoele avond met Femke op zoek naar een winkel met meisjeskleren... Na veel zoeken en vragen stuurden ze ons naar blijkbaar de enige winkel in heel Itacaré met kleding voor meisjes van haar leeftijd : ´Carlos Moda´. De winkel vonden we toen niet, wel maanden later, omdat iemand ons eindelijk uitlegde dat de naam veranderd was in ´Bahía Brasil´. We eindigden toen in een klein, Indisch uitziend winkeltje met een zotte verkoopster van ergens in de 40; Salomé. Ze was heel vriendelijk en bij het weggaan kregen we al vele zoenen en knuffels. Salomé stelde voor ons een Braziliaans ´sobremesa´ (dessert) te leren maken en is dat dan ook enkele dagen later komen doen bij ons thuis, lief toch ! Eerst gaf ze me een boodschappenlijstje, waar ik toen niet al te veel van verstond en is dan mee naar de winkels gegaan, zodat ik zeker het juiste vroeg en kocht. Eens thuis met alle boodschappen heeft zij al taterend het dessert gemaakt, terwijl ik toekeek en noteerde. Iedereen in huis likt er zijn of haar vingers bij af en Femke vindt het zo lekker dat we het op haar verjaardag als taart aten. Hier komt het :
Benodigdheden :
2 rijpe bananen
een halve liter volle melk
250 ml gecondenseerde gesuikerde melk
een vlootje smeerkaas (ongeveer 200 a 300 gram)
2 theelepels kaneelpoeder
2 soeplepels bindmiddel (maizena)
een pak koekjes (petit beurre)
een pak zwarte chocolade (fondant)
100 ml room
hagelslag
Doe de bananen in kleine stukjes in een handige grote kom. Voeg er de volle melk, de gecondenseerde melk en de smeerkaas aan toe. Vervolgens ook het kaneelpoeder en de maizena. Mix dit voldoende tot er helemaal geen klontertjes meer zijn. Giet alles over in een kookpot en breng het al roerend net niet aan de kook tot het dik genoeg is om in laagjes te gieten. Laat ondertussen au bain marie de chocolade smelten. (doe de chocolade in kleine stukjes in bv. een mok en zet de mok in opwarmend water in een kookpot) Voeg de room toe aan de chocolade en roer regelmatig met een vork tot je een mooie saus krijgt. Neem een diepe schaal en giet er een bodemlaag in van de bananen-melk-pap. Leg er een laag koekjes op en giet de volgende laag pap erover, weer koekjes en een laatste laag pap (tenzij je nog over hebt voor een vierde laag natuurlijk). Bovenop komt de chocoladesaus. Smeer die gelijk uit en strooi er de hagelslag naar believen overheen. Dek je schaal af met huishoudfolie en laat het dessert minstens 3 uren afkoelen in de koelkast. Zoek nog een kandidaat om de pannen uit te likken en klaar is Kees. Hopelijk lukt het a.d.h.v. mijn amateur-uitleg. Alvast smakelijk ! En laat ons gerust weten of je het lekker vond...
10-02-2010 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
02-02-2010
Bezoek
De al een week op voorhand geregelde taxi stond klaar vóór het afgesproken uur (9 uur ´s morgens). De zus van de taxi-chauffeur, Anna-Paula (jonger dan mezelf, maar al moeder sinds haar 15de en dus nu al 2 jaar oma), had haar mooiste kleren, teenslippers, elastiekje voor een staart en oorbellen aan, om de reis naar Ilhéus aan te vatten. Als haar broer een vrij lege rit heeft naar de grote stad (op meer dan een uur hier vandaan, maar met de bus vaak 2 en een half uur) maakt ze van de gratische gelegenheid gebruik om mee te rijden en inkopen te kunnen doen in de vele winkels van Ilhéus. Haar man, visser van beroep, had een onderdeel voor één van zijn vishengels nodig en een nieuwe short en t-shirts. Zijzelf wou dan weer stof voor het carnavalskleedje dat ze zal naaien voor haar enige kleindochter en bijhorende naald en draad. Pablo Mateo wou oma ´helemaal alleen´ gaan afhalen, maar omdat ik had uitgelegd dat dat niet ging, vond hij dat hij ´toch maar met mij mee moest, want zoiets moet je niet alleen doen, hoor mama !´ Wij dus in de taxi met onze e.h.k.b.b.t.r. (eerste hulp kit bij braziliaanse taxi-ritten) bij de hand : een grote fles water, wc-papier, overgeefzakjes, paspoorten, beetje geld en wat fruit. Net voor de controlepost van de wegenpolitie even de gordels aan, liet de chauffeur weten. Na 5 minuten hoge snelheid op zig-zag-wegen, viel de kleine held al in slaap. We hadden namelijk weinig geslapen van de spanning, want oma kwam mét cadeautjes !!! Ondertussen zat mijn mama al op Braziliaanse grond te wachten op haar derde en laatste vlucht, van São Paolo naar Ilhéus. We kwamen vóór 10 uur aan in het centrum van Ilhéus en ik heb nog nooit zo veel winkels gedaan in zo´n korte tijd en op zo´n snelle manier iemand kleren zien kiezen voor zichzelf en anderen, zonder te passen !!! Dat Ana Paula nog inkopen wilde doen, vond ik prima, maar dat we om 10u55 nog in wéér een winkel stonden aan te schuiven voor een lelijk, blinkend zwart stofje met witte bolletjes om te combineren met de twee meter reeds eerder gekochte bonte en even blinkende bloemenstof, werd me te veel. Mijn mama´s vlucht landde om 10u57 en NIET in het centrum ! Dus dan toch holderdebolder naar de mini-luchthaven, want uiteindelijk betaalde IK de hele rit !!!, waar we een zeer bleke mama/oma/Min aantroffen, die vooral heel blij was ons te vinden ! Zij was wel op tijd... Nog nooit was ik bruiner dan mijn eigen mama, dus daar namen we later op de dag natuurlijk een foto van als bewijs. In de taxi bijbabbelend (en Pablo Mateo ontdooiend, want hij had oma al zo lang niet meer gezien) reden we terug naar Itacaré. Mijn mama vol bewondering voor de mooie en weelderige natuur. Aangekomen was het pakjestijd onder de versierde WELKOM OMA-letters en iedereen hier natuurlijk zeer blij met alles, van kaartje tot stickertje tot doosje tot boekje tot snoepje... (Bij deze veel dank aan iedereen die iets mee had gegeven, het was stuk voor stuk een fijne verrassing !!! Heel tof ! En een extra dank aan mijn nicht Vanessa en Lies, voor de super express-bezorging van een heel belangrijk dingetje voor Juan, hij was in de wolken !) Toch ook best even confronterend al die leuke spulletjes uit België en dan komt er wat heimwee boven, zeker bij de kids.
Mijn mama´s eerste indrukken zal ze hier zelf misschien nog wel neerschrijven op een vrij momentje. Min uitgepakt en wel ? Min klaar voor het strand... dat kon niet anders ! En zo draait ze nu al een weekje mee in ons leventje tussen gekko´s, palmbomen, muggen, zee en zweetdruppels. Voor het eerst in haar leven schrobt ze ook de was met haar handen... De eerste dagen had ze wel koorts ocharme en een keelontsteking en veel hoofdpijn. Resultaat van 2 nachten geen slaap, een zware reis alleen, en 40 graden verschil. Maar hier krijg je antibiotica in de eerste de beste apotheek en na drie dagen had ze al weer een schoon kleurke en voelde ze zich al heel wat beter. Ons mama maakt van alles foto´s en dat is fijn voor ons, want wij wonen hier en maken geen foto´s van het straatbeeld, de lokale mensen en de markt (waarom niet eigenlijk ?) en voor jullie, want nu zijn ze hier ook op te bewonderen ! De drie generaties vrouwen (Femke, ikzelf en mijn mama) genoten ook een reiki-massage door een Franse vrouw in een zeer gezellige ingerichte ruimte en zijn als herboren. Het is fijn meer en ander en vooral Belgisch leven in huis te hebben.
Op dit moment is Juan ook onderweg om zijn oudste zoon (ondertussen al 16 en een half) Martín op te halen in Salvador !!! Hereniging van de broers, voor 2 weekjes. Eventjes full house, met een portie Chili en België in Brazilië. Fijn voor Juan om al zijn kinderen weer eens samen te hebben. Benieuwd of Pablo Mateo en Martín gaan kunnen communiceren, nu Pablo Mateo toch al aardig in het Spaans begint te babbelen tegen Juan en vaak ook tegen Sebastián. Zo zegt hij ´mi amor´ of gewoon ´amor´ tegen zijn papa, omdat hij mij dat vaak hoort zeggen, heel grappig !!!
Eens kijken wat carnaval hier zal geven, blijkbaar moet het ´niet te doen´ en ´zot gedoe´ zijn... Hopelijk lopen onze gasten niet weg ! Warme groetjes maar weer en heel veel liefs, Bieke
P.S.: Pablo Mateo viel vandaag tegen de deurlijst aan en heeft een serieuse buil op zijn slaap. Waarschijnlijk een lichte hersenschudding, want hij had felle hoofdpijn, zin om over te geven en sliep en weende veel deze namiddag... Effe geen zon en strand voor hem...
02-02-2010 om 18:07
geschreven door Bieke & Co
Op bezoek, niet in Leuven, maar in Brazilië.
Hoe het is om je dochter, schoonzoon en kleinkinderen terug te zien in een wereld die in weinig aspecten op de onze lijkt, is op z´n minst gezegd vreemd. De natuur is paradijselijk: op de stranden palm- en bananenbomen en op sommige plekjes loop je het risico om een kokosnoot op je hoofd te krijgen. Het zeewater is lekker lauw en toch verfrissend, want zonder de dagelijkse duik in het heerlijke sop, is de hitte nauwelijks te harden.
De blonde kopjes en getaande velletjes van mijn kleinkinderen hebben veel bekijks tussen zwarte rastakrulletjes en fondantchocoladehuidjes van de inlanders.
Wat de behuizing en de plaatselijke zondagsmarkt betreft, waan ik me in de een of andere reportage van Canvas. Mensen blijken heeeeel weinig eisen te stellen aan behoorlijke behuizing en/of zijn te arm om zich een betere te kunnen permitteren. De muren zijn zo dun en alles behalve professioneel gebouwd, dat ze gewoon met een normale hamer zonder al te veel moeite gesloopt zouden kunnen worden.
Nooit eerder zag ik een vunzigere markt, waar groenten, fruit en vlees verkocht werden. Vlees dat in grijze, ingezouten lappen in de zon hangt te ¨drogen¨ en een vreselijke geur verspreidt.
De ambiance is vooral ´s avonds te vinden in de straten. Overal is muziek, en op de terrasjes van de restaurantjes en bars ontmoet de halve wereld zich.
Wat mij opvalt is dat de hippietijd hier nog helemaal leeft. Vrouwen van in de dertig die alleen rondtrekken en leven van de verkoop van zelfgemaakte juwelen en andere leuke spulletjes. Een Française gaf me in de week een heerlijke massage, die ze op cursussen in Indië geleerd had. Zij trekt de wereld rond. Je moet het maar doen.
Als ik Bieke moet geloven, mist ze buiten haar mensen zo goed als niets van België. En ik die al veertien dagen vooraf mijn valies had open staan en alles wat ik dacht te moeten meenemen verzamelde, omdat, ocharme daar in Brazilië, het allemaal zo anders is.......
Het zonnetje brandt en toch is hier niets droog te krijgen, maar dat nemen we er maar bij, want als ik me nu (moeizaam) probeer in te denken hoe iedereen in België kreunt onder de winterkou, dan vind ik het maar al te fijn om hier een maandje te genieten van ¨ the Brasilian summer¨ .
Ik vertrek nu met de kroost naar het strand en ik zal aan jullie allemaal denken als ik onder de palmboom lig en in de staalblauwe verte ergens heel ver ons besneeuwd Belgenlandje weet, Min.
02-02-2010 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
24-01-2010
Linçóis, Vale do Capão en Boipeba
Na 3 bussen, 24 uren onderweg en verschillende overgeefsessies, kwamen we aan in het stadje Linçóis, Bahia. Een nette stad, toch volgens Braziliaanse normen en mooie huizen. Maar omdat het in het binnenland ligt, toch wel een stukje warmer ! We checkten enkele pousada´s en kozen eentje met internet en een zalig lekker ontbijt. Het water bleek er drinkbaar (wel met aardesmaak) uit de kraan te komen en in de winkels vonden we ook iets meer variëteit aan eten. Rond het stadje is de natuur heel mooi en we bezochten er enkele watervallen en grote afhellende rotsvlakten met gaten in, waar het water in en langs stroomt (moeilijk uit te leggen, maar de foto´s spreken voor zich). Sommige gaten zijn heel diep en sommige stukken van de rots zijn heel glad. Gevaarlijk dus... Maar wel leuk. ´s Avonds zagen we een gigantische sprinkhaan en drie Nederlanders, leuk nog eens onze taal te horen !!! De plaatselijke percusiegroep (enkel jongeren, met als Benjamin eentje van nog geen 3 jaar) speelde en danste in de straten en toeschouwers dansten. Pablo Mateo vond het geweldig en speelt het nog na met een blikken pot en een stokje.
Enkele dagen later namen we de bus naar een valei vol buitenlanders en alternatievelingen : `Vale do Capão`. Prachtig gelegen tussen de bergen, veel groen en geen politie of burgemeester. Echt een plaatsje waar ik mijn neef Bram (Femkes peter) nog zou zien wonen. Rasta-toeristen van overal vinden dit plaatsje, dat zo moeilijk te bereiken is. Een bus tot aan een dorp in de buurt en dan met z´n elven in een auto om een uur later door elkaar geschud aan te komen op het stadspleintje in het hart van de valei. Hier was één apotheek (zonder suppo´s tegen de koorts voor baby´s !), één groentewinkeltje (nadruk op tje), twee winkeltjes met andere dingen dan groentjes, één café, één Italiaans restaurant, één kerk, één hulppost, één kunstgallerijtje, één kledingszaakje en één Chileen die lekker brood bakt en in het mandje van Roodkapje verkoopt (je moet dus geluk hebben hem tegen te komen, anders geen brood !). Enkele keren per week is er een marktje en de lokale bevolking verkoopt dan hun oogst. Wij verbleven de eerste dagen in een rond huisje op een kamping, waar we een wandelende tak als huisdier hadden en buiten aapjes zagen. ´s Avonds hadden we geen licht buiten, maar wel vele vuurvliegjes ! Ongelofelijk sprookjesachtig is dat !!! En toch werd ik er heel droef en eenzaam, geen idee waarom. Daarom zochten we een huurhuisje en Femke had er zelfs een afzonderlijke kamer, dus iedereen blij... Tot de avond viel. Kanjers van tarantula´s ! In onze slaapkamer, in de gang, in de living... Jezus, echte horror. En Juan de held, want hij doodde ze allemaal. Overdag was het er wel leuk. We leerden een kunstenaar uit Uruguay kennen en mochten er gaan schilderen. Er was een permanent circus, waar de kinderen konden kijken naar de trainingen en zelf experimenteren. Ze hebben zelfs mogen paardrijden, alledrie ! Een man van het circus kroop in een enorme boom en hakte er een enorme jaka af om op te eten. Nog nooit zo´n grote fruitsoort gezien. Lekker, maar heel erg plakkerig. Juan sleurde (want dat weegt !) er eentje mee naar hier ! Dan had Pablo Mateo een ontstoken teen en er zat een beestje in (het voetenbeestje noemen ze dat hier) en dat moets eruit gesneden. Hij met Juan op de moto-taxi naar de plaatselijke hulppost, ocharme, hij heeft nogal afgezien. Sebastián viel van een trapje en knotste tegen het wiel van een stilstaande moto... Gat in zijn voorhoofd en overal bloed. Ikke met hem naar de hulppost, maar hij moest niet genaaid worden. Femke viel op haar beurt dan van het touw bij koorddansen in het circus en verstuikte haar enkel serieus. Dus na een week hielden we het daar voor gezien...ookal was er eind deze maand het São-Sebastião-feest en vond iedereen dat we moesten blijven omwille van ons jongste zoontje ! Ik heb er heel de tijd het gevoel gehad alsof ik op een eiland zat, heel raar. Een beetje LOST-achtig...
Een autorit met z´n twaalven deze keer (Juan met Pablo Mateo en nog een volwassen man in de kofferruimte, ocharme) terug naar het dorpje, waar we tot 22 uur moesten wachten op een bus. Gelukkig was er net feest wegens het 119-jarig bestaan en konden we genieten van een Braziliaans vrij-podium. Daarna de bus in, en nog een bus en nog één en vervolgens een gammele bus en tenslotte een boottocht van meer dan een uur om op het eiland Boipeba te stranden. Heel gezellig en mooi eilandje, maar wel duur. We genoten van de autovrije wegen en de paarden, al dan niet met of zonder kar. De stranden waren groot, uitgestrekt en het water was blauw-groen-doorzichtig en warm. Zalig en dat in januari ! Maar thuiskomen is toch ook zo fijn. De kinderen blij, wij blij ! Ook fijn te weten dat we ons hier in Itacaré ´thuis´ voelen !!!
En nu, de versieringen zijn klaar, het poetswerk bijna, de koelkast gevuld, een bedje vrij ; mijn mama kan komen ! Vol verwachting kloppen onze hartjes... Maandag om 15 uur Belgische tijd halen we haar op in Ilhéus. Fijn, fijn, fijn !
Nog lieve groeten aan jullie allemaal, Bieke
24-01-2010 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
01-01-2010
Over 7 golven in het wit.
Een heel gelukkig en gezond nieuw jaar allemaal ! Wij hebben het rustig gehouden in een overvol stadje met vooral Braziliaanse toeristen die in waren voor een groot feest. Iedereen in het wit gekleed, een teken om het nieuwe jaar met een schone lei te beginnen. Om 12 uur (we hebben zelf maar afgeteld, want dat werd hier niet gedaan) zochten we de hemel af voor vuurwerk, maar niets te zien, enkel te horen. Toen we afzakten naar de Orla (de dijk aan de baai) was er wel vuurwerk op het water en daarna ging het volk massaal naar de stranden om over de golven te springen. Over zeven golven om precies te zijn, zou geluk moeten brengen in het nieuwe jaar. Dus Femke en ik hebben dat geprobeerd, wel leuk zo in het donker. Onze Kerst is al even rustig verlopen. De buren hebben voor ons ´moqueca´ gekookt en de kindjes hebben pakjes geopend. Een misviering kregen we al enkele dagen eerder op ons bord. Buiten hoorden we muziek en gezang. De jongens voegden zich direct toe aan een groep mensen op de straat rondom een tafeltje met een jezusbeeld op en twee brandende kaarsen. Iedereen las om de beurt een stukje voor van de teksten voor de mis gebundeld in een boekje en de liedjes tussendoor werden opgevrolijkt door een djembe en nog wat instrumentjes. Op het einde van de mis werd er een vrouw in de kring genomen en ze zegende haar met gewijd water. Blijkbaar was het omdat ze een nieuwkomer was in de groep, want opeens wezen de mensen naar ons en kregen we ook een volle lading over ons heen. Als afsluiter gaf iedereen elkaar een kus en een knuffel en zeiden ze iets zoals ´hare krishna´. Dus ikke ook maar bij elke omhelzing :´hare krisna´, wat ik raar vond, want ze leken niet op de Belgische groep van de aanhangers die in Antwerpen door de straten lopen... Enkele omhelzingen verder bleek het ´paz de Cristo´ (= de vrede van Christus) te zijn, dus heb ik dat maar vlug aangepast. Ik denk (lees : hoop) niet dat ze het gemerkt hebben. Toen echt iedereen iedereen vrede had gewenst, barstte het straatfeest los en werd er gedanst en gezongen op de live muziek. We zijn ook nog een waterval gaan bezoeken na Kerstmis en dat was zeer mooi !!! De natuur kan hier echt adembenemend zijn... Na deze feesten gaan we wat steden en dorpen bezoeken en tellen we de komst van mijn mama af eind januari en die van Martín (Juans oudste zoon) begin februari. We moeten ergens ook nog een spuit krijgen tegen de gele koorts (hier gratis), want we willen eind februari Itacaré verlaten en reizen naar het noorden om zo tegen april het land te verlaten via Peru en Bolivië om uiteindelijk in Chili aan te komen. We zullen zeker een stukje van Zuid-Amerika hebben gezien. Tot dan genieten we nog steeds van zon, zee en strand !
01-01-2010 om 20:25
geschreven door Bieke & Co
19-12-2009
Dengue-brigade
Eerst en vooral wensen we iedereen zeer gezellige feestdagen, veel sneeuwpret (het was hier zelfs op het nieuws !!!) en een prachtig mooi nieuw jaar 2010 met een grote portie gezondheid, geluk, liefde en vele warme mensen om jullie heen ! Hier blijft de kerstsfeer zoek, ondanks de kerstmutsen op de hoofden van de verkoopsters in de winkels en ondanks het feit dat we de enige mini-kerstboom in heel Itacaré (bloemen en planten vind je hier niet, er is maar één winkeltje met nepbloemen en daar hebben ze af en toe een echt plantje !!!) hebben gevonden en gekocht en er ook nog lampjes en versiering in hebben gehangen. ´En straks moeten we dan zingen`, wist Pablo Mateo. Gisteren knutselden we kerstengeltjes en zo krijgen we toch een beetje een kerstidee in ons hoofd. Natuurlijk, als we dan de sneeuwfoto´s uit België doorgemaild krijgen, is dat een echte ogen-uitsteker voor de kids hier en lijkt het of Kerstmis enkel daar bestaat. `Ik wil nu in de sneeuw stappen !´ Wij zijn van plan een vakantie-tje hier te houden en iets meer van dit grote land te zien. Waarschijnlijk vertrekken we maandag en zitten we met de feestdagen op voor ons nog onbekend gebied. Het werk in de pousada is afgelopen. Alles netjes gepoetst, alles in orde, maar de Italiaanse baas is nog steeds niet komen opdagen. Hij zou de 16de terugkomen vanuit het noorden (Fortaleza), maar zijn Fiat is er nog steeds niet en via de digitale weg heeft hij ook niets meer laten weten... raar. Een Duitser neemt nu de sleutels en de verantwoordelijkheid over van ons. Ondertussen hebben we weer controle gekregen van de Dengue-brigade. Ze zijn hier vrij streng en komen elk huis controleren. Er zijn 10 regels waaraan je je moet houden en daar is zelfs reclame van op televisie en de kinderen krijgen er lessen over op school. Op deze manier hebben ze in jaren al geen enkel geval meer gehad van Dengue in onze streek, dus het haalt wel wat uit. De Dengue-mug komt blijkbaar op proper, stilstaand water af. Dus je mag bijvoorbeeld geen snijbloemen hebben in een vaas (nu snappen we de plastieken en stoffen bloemen en planten overal), geen druppende kraan, geen open potjes of kruiken met vocht in, geen was te week zetten, geen plassen op een plat dak of op de koer, geen open afvoergaten enz... De mensen van de Dengue-brigade komen dan om de maand onverwacht je huis controleren. Wij hadden toch wel plantjes in water staan om worteltjes te laten groeien zeker. Fout ! Gelukkig hebben die mensen korreltjes bij om dan in het water te doen en dan blijft dat 60 dagen goed, plus het beschadigt de plant niet, maar de mug blijft er wel van weg ! Die korreltjes kan je nergens kopen, enkel via hen krijgen tijdens hun bezoekjes. Voor de rest was alles in orde en kregen we de handtekening achter op de voordeur op het officiële Dengue-papier. Oef. Toen we op een keer naar het strand liepen vorige week, stak er net een familie aapjes over. Wel tien. Ze kwamen uit het woud en gingen de weg over op zoek naar bananen in de tuinen van de huizen. Ze bleven op de omheining zitten en we konden tot bij hen komen. ze waren even geïnteresseerd in ons dan wij in hen. Mooi en zo lief. Er was een moederaap bij met een tweeling op de rug. Jammer dat we noch bananen, noch ons fototoestel bij hadden ! De kinderen hangen aan mijn rokje om naar het strand te gaan; met 36*C is het normaal dat ze een duik willen nemen in de zee. Misschien zien we weer dolfijnen, de vorige keer zwommen ze op 10 meter van ons !!! Vele groetjes van ons allemaal !!! P.S.: (even een aanvulling) we vertrekken waarschijnlijk toch pas na nieuwjaar, omdat nu de prijzen om voor één week ergens te verblijven tot 4.000 real gaan (1.200 euro) en dat is echt te zot...
19-12-2009 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
10-12-2009
Kerstsfeer...
Hoi allemaal ! Ondertussen zijn we hier al meer dan twee maanden. Het wordt hier met de dag meer en meer zomer. De was droogt beter en we zweten al van 7u00 ´s morgens. We zijn ons nieuwe huisje gewoon en beginnen wat mensen te kennen. Het Portugees begint vorm te krijgen en lijkt steeds minder Chinees. Het schooljaar is gedaan voor Pablo Mateo en Femke heeft nog twee dagen te gaan. Blijkbaar is ze door op alle vakken. Ze hadden geen exames, wel groepswerkjes, vreemd. Haar school sluit de deuren voor de laagste klassen, dus nu moet iedereen naar de enige andere middelbare school van Itacaré. Wat wij zullen doen weten we nog niet.
Ons nieuw huis valt goed mee. We hadden de eerste weken een krab op de achterkoer, nu zijn het vooral salamanders die ons komen opzoeken buiten, binnen zitten tegen de avond enkele gekko´s, misschien een gezinnetje. Als ik elke avond de vloer dweil, vallen de kakkerlakken nog mee... Enkele dagen terug vond ik in een hoekje een nest met baby kakkerlakken, hmmm...
Hier heeft iedereen in de straat een niet opeenvolgend huisnummer. Het is gewoon willekeurig, geen idee hoe het werkt, die nummers; wij hebben nummer 50, de naasteburen hebben 23... en boven ons is het 14 ? Meestal staat het nummer ook nergens tegen de gevel. Brievenbussen zijn er gewoonweg niet. Dus als de postbode komt, wat maar eens in de zoveel weken is, roept hij door de straat om te kijken of iemand de persoon op de brief kent. Je moet dus geluk hebben om je post te krijgen...
Deze week zaten er beestjes in alles wat eetbaar was (ook als het nog in de verpakking zat !!!); in het brood, tussen de rijst, bij de bonen, in de bloem, zelfs in een dichte melkfles ! Onze eetlust zwakt nogal af...
Maar (ook iets positiefs) de straten beginnen er vrolijker uit te zien. Iedereen heeft zijn huisje een prachtig kleurtje gegeven en dat geeft een gezellig effect. De lichtgevende rendieren en sneeuwmannen voor de winkels en in de restauranten passen echt niet. De nepkerstrozen en lichtgevende druiventrossen op de tafels en in de fruitwinkel doen ons lachen. Hoe we in huis een kerstsfeer kunnen opwekken, blijft een grote vraag. (tips altijd welkom) Kerst en hitte en zee passen ook niet bij elkaar in onze beleving en onze hersennen aanvaarden het woord december niet... Kerstmis is hier ook niet echt iets groots, geen speciaal etentje, geen pakjes zo blijkt.
Onze pousada-ervaring loopt bijna ten einde. De baas komt half december terug. We hebben er veel van opgestoken. Hoe je met klanten omgaat, hoe de prijzen schommelen, hoe toeristen kunnen verschillen en vuilerikken kunnen zijn of super interessante mensen, hoe je ontbijt maakt voor een hele groep, waar je winst op maakt, dat poestsen een ondankbare job is, dat wachten op klanten in een hokje aardig de keel gaat uithangen, maar vooral hoe we zelf niet en hoe we wel een pousada zouden willen runnen.
Vandaag zat de pousada zonder licht en water !!! Een lamp in kamer 7 ontplofte en er kwam heel wat rook uit... nergens electriciteit dus... Nog geen uur later begaf de motor, om het water uit de grond op te pompen, het. Opeens rook het naar brand en was er een raar geluid... Gelukkig waren we ter plaatse en is de boel niet afgebrand, oef... Dus geen klanten op dit moment, effe rust.
De kinderen zijn ziek geweest, waarschijnlijk beestjes in de buik, ´vermi´ heet dat hier. Dan hadden Femke en Juan ook nog een ontsteking op een wondje onder de voet. Er zat dan een wit beestje in, dat we er moesten uitduwen. Het is er nu uit... Pablo Mateo heeft dan weer een rare huidinfectie op zijn been dat zichtbaar groeit, maar ook dat is onder Braziliaanse zalf controle !!!
Het is laat, ik ga onder ons muggennet kruipen en proberen er niet tegen te draaien in mijn slaap, want dan steken ze erdoor. Warme groet en knuffels aan iedereen, Bieke
10-12-2009 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
17-11-2009
Pousada & scholen.
Daar zijn we weer.
Het is hier eventjes druk geweest (en nog) omdat we tijdelijk werken in een pousada. Dat betekent voor Juan uren achter een raampje zitten wachten op mogelijke toeristen die een overnachting zoeken, gelukkig met pc en internet, jammer genoeg ook met veel muggen en felle zon. En dan de administratie natuurlijk, doet hij ook. Kamers tonen, onderhandelen wat de prijs zal zijn... Als het nodig is, moet hij zelf ook overnachten om te ´waken´ op de spullen. De pousada is gelegen in de meest toeristische straat van Itacaré ( la Pituba) en er is veel volk en muziek ´s avonds tot de vroege uurtjes. Voor mezelf is het kamers poetsen (vooral de toiletten en douchen zijn leuk, Maria , ik moet aan je denken !), de was doen, nieuwe lakens en handdoeken leggen, de gemeenschappelijke keuken proper houden... Als er mensen ontbijt willen, moeten we daar ook voor zorgen. Maar enkele als het een groepje is, niet voor maar 1 persoon. Wel fijn om verschillende mensen te leren kennen van over de hele wereld. We hadden al Duitsers, Zwitsers, Fransen, een Zuid-Afrikaanse en natuurlijk de Brazilianen zelf, die nog het makkelijkste zijn.
Het schooljaar loopt hier stilaan op z´n einde. Maar voor de kinderen is het nog wennen. Pablo Mateo zit in een privé-school, Femke niet, daar wilden ze haar niet, omdat ze de taal nog niet kent ! Dat was juist de reden om haar naar school te laten gaan, maar kom.
Pablo Mateo zit in een klein kleurrijk schooltje met alle kleuters samen in één klasje. Er zijn enkel bankjes en stoeltjes en een bord. Ze hebben blokjes, waarmee ze samen mogen spelen, maar dan heeft elk kind er maar 5. Ze mogen ook in boekjes bladeren en dan ruilen. Op de speelplaats hangen schommeltjes (hele leuke) en staan er veel bomen en planten. De juffen begroeten de kinderen vaak met een knuffel en een kus. De school begint om 8u00 en stopt om 11u45. In de namiddag komen de hogere klassen er in dezelfde lokalen. In de gang (buiten) staan dan de hogere bankjes klaar om te wisselen. De juffen hebben allemaal een t-shirt aan met het logo van de school een een spreuk over het onderwijs. Bv.: een goede leerkracht daagt de leerling uit ! De kinderen hebben een blauw broekjes en een wit t-shirt aan, een beetje ons turnuniform. Het is uit heel licht materiaal gemaakt en droogt heel snel, want het moet elke dag met de hand op grootmoeders wijze gewassen worden.
Femkes school begint om 7u30 en eindigt om ook 11u45. Ze hebben dus 5 lesuren van 50 minuten per dag. Altijd de namiddag vrij ! De school heeft ijzeren hekken en een wachter. Om stipt 7u30 belt de wachter met een handbelletje en al de leerlingen, die in de straat in elk streepje schaduw van een boom of paal staan te wachten, treden masaal de klaslokalen binnen. Na 5 minuten gaat de poort terug op slot. En 50 minuten later gaat opnieuw het belletje en gaat de poort opnieuw open voor laatkomers die vanaf het tweede lesuur inpikken. Raar ? Spijbelen ? Neen, hoor, de leerkrachten komen zelf de helft van de tijd niet opdagen ! En dan is het kabaal in de klas... En mag iedereen vroeger naar huis. Femke heeft nog geen enkele week alle dagen les gehad. Er zijn altijd ´plotse´ vrije dagen... Femke heeft voor elk vak een andere leerkracht. Het is een soort middelbaar vanaf het 5de leerjaar, maar ze hebben haar in het 6de gestoken, terwijl zij hier het 5de nog zou moeten afmaken. Volgend jaar sluiten ze de laagste groepen en wordt het enkel hoger middelbaar. Op zoek naar een nieuwe school dus.
Ikzelf ben met Portugeese les begonnen gisteren. Het stagneerde een beetje en ik wil toch meer kunnen zeggen dan wie ik ben, van waar ik kom en hoeveel kinderen ik heb. De vrouw die me de lessen geeft spreekt ook Spaans en kan me dus veel uitleggen. Ze heet Chrishna !!!
Ik groet iedereen met een warme knuffel en hoop snel met meer nieuws te komen. Er zijn zoveel details te vertellen. Het is zo anders. Eindelijk hebben we ook foto´s kunnen uploaden, maar we zijn er wel 200 kwijt, omdat de geheugenkaart het begeven had... Jammer ! Tot snel, Bieke
17-11-2009 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
25-10-2009
Warm, warm, warm !
Voor de verandering is het hier weer zeer warm. (soms kruipen we half in ons diepvriesvakje van de koelkast) We zweten op plaatsen waar we nog nooit gezweet hebben ! Net onder de neus bijvoorbeeld. De afkoeling van de zee is dus dagelijkse noodzaak. Gisterenavond maakten we een tropisch onweer mee. Bliksem in de bergen, knallende donder en een stortregen die alles afkoelde, maar niet voor erg lang. Het was al een gekke avond, want tegen 19u00 keken Sebastián en ikzelf even uit het raam (zonder glas, met tralies en luiken aan de binnenkant) en hoorden we plots gejoel. Een jonge gast, van net 20 schat ik, stormde door de straat alsof zijn leven ervan afhing. Met op zijn hielen een even grote en even snelle gast, van misschien ietsje ouder, maar met een bamboe-stok van wel 3 meter in de aanslag (en dat lopend !)... Om de hoek hebben enkele mannen van de buurt de eerste kerel overmand. De politie kwam veel later. De stok is niet gebruikt. Blijkbaar wou gast nummer 1 zilver stelen uit een winkel. Nummer 2 ging er achteraan. Waar die laatste die gigantische stok, eerder halve boom, vandaan haalde, is me een raadsel.
Ondertussen hebben we weer heel wat mensen leren kennen hier. Vooral toeristen, of buitenlanders, omdat die toch makkelijker aan een gesprekje beginnen met ons. De lokale bevolking spreekt ons meestal aan over de kinderen. Zo denken ze bijna allemaal dat de twee jongens een tweeling zijn !!! Raar. De twee Belgen-buren zijn vertrokken om hun reis verder te zetten. Argentijnen vind je hier het meest. En Fransen. Ook een Spaanse en een Mexikaanse ontmoet. Er komen hier veel kunstenaars, die vooral prachtige juwelen maken, en die blijven dan enkele weken en trekken dan weer verder. Een wereldje apart. De Mexikaanse had een prachtige ketting met een maskertje van speciale steen. Ik zei tegen Femke dat dat waarschijnlijk van Mexico was en toen antwoordde het meisje/vrouw dat ze een mexikaanse was. Fijn om nog eens vlot met iemand te kunnen praten ! In het Spaans dan. Portugees is toch niet zo simpel om op te pikken. Als het schooljaar hier gedaan is, gaan we lessen volgen, toch zeker Femke en ik.
Juan gaat waarschijnlijk een maand een pousada runnen, omdat de baas, een Italiaan, op reis gaat. En die wilt er enkel een Europeaan in, die werken tenminste, zegt hij. Juan gaat er nog eens over denken... Er wordt inderdaad weinig gewerkt hier. ´s Morgens, als ik de kinderen naar school heb gedaan, hangen de mannen rond op de Orla, dat zou bij ons de dijk genoemd worden, maar het gelijkt niets. Het is een straat rond een baai, waar alle vissersbootjes dobberen of op het droge liggen, afhankelijk van het tij. Het stinkt er, ondat de riool er in uitkomt en door de urubus (vogels die precies een kruising zijn tussen gieren en kraaien), die eten de dode vissen op uit het water en stinken zelf heel erg. De meeste mannen zitten op plastieken tuinstoelen (het meubel hier bij uitstek om je zitvlak op te laten rusten, ook nu, ook in huis, overal zo´n beetje; heel mooi !) en eten dan hun ´ochtendkoffie´, want dat zeg je hier tegen het ontbijt en spelen een spelletje domino. Aan het loterij-winkeltje staat dan een rij van wel 30 a 50 mensen, die hopen op het grote lot. De vissers gaan wel rond 3 uur ´s nachts de zee op, maar dat is ook niet elke dag en omdat het nu paringstijd is bij bepaalde vissoorten, is er zelfs een visverbod, waar ze natuurlijk hun teenslippers aan lappen !!!
Als ik op straat loop, zie ik heel vaak precies Jorge-Michael lopen !!! (voor degenen die niet bij mij op school zitten of zaten; Jorge-Michael is een Braziliaanse jongen die 2 jaar bij mij in de klas zat als leerling, of dachten jullie dat ik de naam van de bekende zanger fout schreef ?) Veel jongens hier lijken op hem ! En de zwangere vrouwen lopen met hun buikje bloot !!! Echt knap.
Voila, dat was het voor vandaag. Ik ben blij, want ik skype-te met het thuisfront vandaag (jarige zus en toevallig online vrienden !!!). We gaan nu wat wii-en met de nieuwe tennisrakket (zie blog Femke). Warme knuffel aan iedereen van ons.
25-10-2009 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
21-10-2009
Hemel.
Elke dag strand, maar dan met palmbomen en echt een paradijselijk gevoel !!! Moet er steeds weer aan wennen. We gaan meestal naar een baai, met lage golven, waar het fijn zwemmen is voor de kinderen, het heet daar ´a praia concha´of ´het schelpenstrand´, maar dan moet je een vergrootglas meenemen als je een schelpje wilt vinden. Femke zwom in augustus nog niet echt en nu zwemt ze zelfs al onderwater, dat belooft !! De jongens waren eerst heel bang van de zee, omdat de golven zoveel lawaai maken hier, maar nu zitten ze er ook graag in of ze maken putten in het zand.
Er is bij dat strand een witte vuurtoren, wat verder in het water, op wat rotsen. Een beetje meer naar rechts, net tussen twee rotsen door, komen de golven van de zee binnen in de baai !!! Als ik daar naar kijk, denk ik aan thuis en aan jullie allemaal en aan veel mooie en warme Belgische herinneringen en dan lijkt het soms zo dichtbij, gewoon daar, achter dat water !
Heb ontdekt dat de witte vuurtoren in het noorden staat t.o.v. het strand en dat net rechts ervan dus iets meer naar het oosten echt een rechte lijn kan getrokken worden naar België ! Wat een goed gevoel van richting !!!
De maan hier, als ie een sikkeltje is, glimlacht !!! En de Grote Beer staat ondersteboven !!!!!!!!!!!! Vreemd gevoel, omdat ik me altijd op sterren, zon en maan richt. De zon staat ´s middags ook loodrecht boven ons en maakt dus geen boog naar het noorden, wat ik had verwacht, misschien wel in een ander seizoen, want de Aarde is een beetje gekanteld t.o.v. de zon. Heel raar, de zon duidt dus op dit moment noch het noorden, noch het zuiden aan. Ze duidt gewoon het hier en nu aan, waarschijnlijk.
Gek om iedereen zijn mails te lezen met hun leventje dat doorgaat en de herfst die de intrede doet. Hier hebben we echt geen oktober-gevoel... Hoe kan het ook, we liggen te bakken op het strand en ´s avonds in ons bed is het zonder lakens en met ventilator. En dat gaan we nu opnieuw doen. Slaapwel !
21-10-2009 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
19-10-2009
Geen water, geen melk, geen rijpe bananen, geen licht in de badkamer, maar wel twee Vlamingen
Gisteren kwamen we terug van het strand, allemaal vol zand en stof. Veel te warm gebakken van het zonneke dat naar de 35 a 40 graden C stijgt. Thuis : geen water ! In heel het stadje, geen water... Afschuwelijk... Niets en niemand kunnen wassen, niet kunnen afwassen, de vloer niet kunnen schrobben (want met al dat zand is het hier heel snel vuil...), niets kunnen koken, dus wat brood moeten eten... niet leuk ! De kids hadden dan zin in bananen-milk-shake, maar in alle winkels was bijna alles uitverkocht, ook de bananen en onze tros was te onrijp... Blijkbaar moet je er eentje kopen die half geen en half groen is !!! Dat weten we voor de volgende keer. Er was ook geen licht in de badkamer, het toilet kon niet doorspoelen en er was geen internet in heel het stadje. Dat was dus een fijne dag ! We hebben wel voor een weekje twee Oost-Vlamingen als buren. Zeer toevallig ! Ze trekken enkele weken rond in Zuid-Amerika. Altijd fijn je moedertaal te horen !!!
Ah ja : onze namen : tegen Juan zeggen ze iets als Puh-wan, tegen Sebastián See-bas-tie-ãow, tegen Pablo Mateo Mah-tee-oes, en tegen Femke en mezelf... niets, want ze krijgen dat niet nagezegd !!!
Ons Portugees gaat stilletjesaan vooruit. Zo wou ik kip vragen in de winkel, want je ziet niet wat je kan kopen van vleeswaren... Maar met mijn Spaans ´pollo´kwam ik nergens. De kerel haalde zijn schouders op en ook het meisje dat de vloer schrobde, schudde van nee, ze kende dat niet... Maar ik wou wel mijn kip, dus ikke vleugeltjes uit en toktoktok... Iedereen aan het lachen, maar ik kon mijn kip kopen en weet nu dat dat ´frango´ is !!
De ronde-punten hier zijn driehoekig !!! Er komen raar maar waar steeds 3 straten samen, nooit vier, toch niet hier in het centrum. En er bestaat een verkeersbord dat zegt : voetgangers : gebruik a.u.b. het voetpad om ongelukken te voorkomen !!! Maar bij elk huis of winkel of gebouw is het voetpad anders, hoger, lager, met trapjes, schuin aflopend... Niet te doen met een buggy dus wij lopen op de straat.
Ik heb nog veel te schrijven, maar bewaar het voor een andere keertje... Wij gaan dadelijk ook eens naar bedje, onder onze ventilator. Hele lieve knuffels, wij xxx
19-10-2009 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
16-10-2009
Derde reeks indrukken.
Terwijl ik dit schrijf is de lokale capoeira-groep een prachtige demonstratie aan het geven op straat met jongeren van 2 jaar tot 45 (schat ik, want de leefttijd schatten van de mensen hier is heel erg moeilijk en blijkbaar andersom ook, gisteren dacht een vrouw dat ik 45 was... maar wat maakt het uit). Ongelofelijk wat een kracht die hebben en snelheid en ritme ! Ze zorgen ook nog voor hun eigen percussie en zang. Dat brengt me ertoe toch nog even te melden dat de mannen, jongere en oudere, hier zeeeeeeeer gespierd door de straten stappen ! Hun schouders, borst, buik en rug zijn één en al spier. Maar hun buik en taille is heel smal en hun schouders minstens het dubbele qua breedte, wat soms grappige vormen geeft ! Precies of ze hun Jeromekes´ bovenstuk op een te smal onderstuk hebben gezet.
De vrouwen hebben vanaf heel jong al de perfecte maten, maar als ze wat ouder worden is dat plots allemaal weg. De achterwerken blijven wel zeer mooi en rond gevormd. In de winkels heb je zelfs halve paspoppen voor rokken, speciaal alleen met een serieuze ronding en dat dan naar de straat gedraaid, zodat je kan zien hoe het rokje op de poep valt... Bikini´s hier zijn altijd klein. Een GG (extra large) is bij ons een B-cup en bedekt net nikske. Niet dat de vrouwen hier kleine borsten hebben, maar ze willen het gewoon niet meer bedekken. Fijn voor de mannen, denk ik dan maar (hihihi). (badpakken zie je hier nergens) Ik hoorde wel dat grotere Éuropese´ bikini´s dit jaar IN zijn : JEEHAH !!!
Vandaag zag Femke (ze heeft de primeur) voor het eerst een familietje apen. Drie volwassen exemplaren en 1 babytje aan een buikje hangend. Hagedissen zien we plots ook volop tussen de huizen en op de straten. Een ongelofelijk iets hier is, ik vind het zelf nog steeds niet te doen, dat de mensen vaak een vogeltje in een kooitje hebben en dat hangt dan aan hun huis, aan hun terrasje of aan hun voordeur. Op zich niets raars, maar elke ochtend en avond laten ze hun vogel uit !!! Niet uit de kooi, nee, nee, ze nemen de kooi van de haak en nemen het diertje mee op wandel... Ze tonen een boom, blijven dan even staan alsof de vogel net als een hond zijn ding kan doen en lopen weer wat verder, de straat door en even later weer terug. Een buur heeft zelfs twee vogels en neemt dan ook zijn tijd om de tweede vogel evenveel tijd op wandel te gunnen...
Pablo Mateo (hier zeggen ze : Ma-tee-oes tegen hem) gaat sinds woensdag naar school. Hij vond de juf niet lief en miste zijn juf Barbara, maar de kinderen vond hij wel okee. De juffen en directie hier kussen en knuffelen alle kinderen meteen... Toch eventjes te close !!! Als we vragen wat hij deed, zegt hij :´dat weet ik toch niet´, maar ik denk dat hij bedoelt dat hij niets verstond omdat het allemaal in het Portugees was. Ze doen hier ook pipi ´met de piemel uit de broek´en dat vindt hij niet fijn. Hij is gewoon te gaan zitten, wat nu ook mag ! Alleen pipi is nu ´chichi´. (Dus dat wij ´kakmadammen´tegen ´chichimadammen´ zeggen, is dus fout ! Het zijn ´pipimadammen´) En het wc-papier moet naar Zuid-Amerikaanse gewoonte in een mandje naast het wc gegooid. En daar zijn we allemaal vierkantig tegen !!!!
16-10-2009 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
12-10-2009
We beginnen aan onze tweede week.
Een weekje en twee kakkerlakken, een gekko, enkele hagedissen, mooie libellen (Pablo Mateo zegt ´Isabellen´) en veel kolibrietjes verder.... Er zitten blijkbaar ook aapjes (makaken) heel dichtbij, maar die zagen we nog niet.
Hier voorlopig regenbuitjes tussendoor en dat is fijn afkoelen. De druppels zijn heel klein (net als de mieren en muggen hier) en drogen heel snel op. We gaan elke dag naar het strand en het voordeel van de schooluren (van 7u30 tot 11u45) is dat je dan in de namiddag ook nog naar de zee kan ! Altijd vakantiegevoel. Morgen en dinsdag zijn twee feestdagen (dag van het kind en dag van de leerkracht) dus geen school. Het stadje is nu vol Braziliaanse toeristen die een verlengd weekend nemen. Veel luide muziek en mensen die de hele dag staan te dansen in de straat. Kinderen overal, ook in de bomen ! Vandaag kwam er een hond binnen, er lopen er hier heel veel rond, toen we aten, en dat vonden de kinderen super. Hij zat heel netjes te wachten op een stukje...
De mensen hier houden enorm veel van baby´s en Sebatião heeft dus veel succes. De mensen komen dan aan hem snuffelen ! Is hier iets heel normaals ! Woensdag gaan Femke (derde schooldag) en Pablo Mateo (eerste schooldag) naar school. Femke moest een tekstje schrijven voor een van haar vakken en moet dat donderdag voorlezen ! In het Portugees, spannend. We hebben al 2 kakkerlakken (een dood en een levend) in huis gehad en een gekko. De levende kakkerlak hebben we serieus toek gegeven met een schoen en buiten gegooid, maar na 15 minuten liep hij weer verder. Niet snel dood te krijgen dus. Goh, ik spring van de hak op de tak, want er zijn zo veel kleine dingetjes te vertellen. Al onze kleren zijn te warm, wat je ook aandoet, het is te heet. Het eten lukt al wat beter... maar het blijft zoeken. (weinig variatie en weinig kindvriendelijk) Vandaag kip gemaakt (je krijgt dan een kip zonder kop en zonder pluimen en vanbinnen zit een zakje met de ingewanden en de poten, jakkes...) en het smaakte wel lekker, gelukkig. We beginnen toch al wat te wennen aan het ritme hier en aan de andere dingen dan in België. Pablo Mateo mist zijn juf en de klas, goed dat hij woensdag ook naar school mag.
Sebastián was een dag echt heel ziek, dus wij naar het ziekenhuis... Heeeeeeeeeeeel lang moeten aanschuiven in een zeeeeeeeeeeer primitief gangetje. Hij was de volgende dag weer veel beter. Deze morgen was het markt, op een veldje, elke zondag en dan kan je daar heel goedkoop groenten en fruit kopen. Dan kies je een jongen met een kruiwagen, die laden alles op en brengen het naar je thuis. Raar, maar we deden het de tweede zondag toch ook al. Vandaag kochten we voor 2 euro een gigantische tros bananen, die hang je dan in je huis omhoog. Er hangen misschien wel 100 bananen aan !!!
Dat is het voor nu, ik ga slapen. Jullie liggen er al lang in (5 uur verder in België). Groetjes aan iedereen natuurlijk en veel liefs uit Itacaré, Brasil. Bieke
12-10-2009 om 00:00
geschreven door Bieke & Co
05-10-2009
Aangekomen...
Hoi !!!
Ongelofelijk dat we er nu zijn, he. Het is toch een heel ander leven. Iedereen staat om 6u00 op, want de zon is op om 5u30. En dan is het te doen qua hitte. Tegen 8u00 is het al te warm om nog een inspanning te doen. Om 7u00 is er een marktje met vooral vlees, groenten en fruit. Echt primitief, maar goedkoop en lekker. De meeste winkels zijn open van 7u00 tot 11u00, en sluiten voor een siësta. De zon gaat op in de zee, staat om 12u00 pal boven ons en draait naar het westen om om 17u30 onder te gaan. Tegen 20u00 is iedereen uitgeteld !!!
De straten zien er heel erg arm uit. Er zijn weinig auto´s, iedereen gaat te voet. Het stadje was een vissersdorpje en tot 10 jaar geleden enkel te bereiken via boten. Nu er een weg naartoe is, zijn er meer mensen komen wonen, maar er is nog geen geld om het straatbeeld te verfraaien. Laten we zeggen het is in aangroei.
Voor Femke was het een schok, omdat het echt heel arm lijkt, maar iedereen eet goed en leeft buiten, waardoor binnen geen luxe nodig is. Ons huisje is heel basic. Het sanitair is echt Zuid-Amerika en dus van de jaren stillekes. Er zijn veel muggen en mieren, maar hele kleintjes. We staan allemaal vol met vele beten, gelukkig jeuken ze niet.
De temperatuur stijgt tot 30 graden elke dag, maar de nachten zijn te doen. Pablo Mateo en Sebastian zijn in hun nopjes, spelen veel buiten of op het strand en slapen beter dan thuis, nog niet zonder wakker worden, maar beter an thuis !
We zijn aan het bekomen van de drukke septembermaand en genieten van de rust, zon en zee aan de mooie stranden. We zijn wel een beetje de witten onder de zwarten... Soms even een raar gevoel. Ik spreek al tegen iedereen (Juan is onder de indruk !) en het lukt toch al aardig. Morgen gaan we kijken voor een school. Het schooljaar loop hier op z´n einde, maar om de taal te leren en vrienden te maken, zou het goed zijn voor Femke en Pablo Mateo. We zien wel of ze het al aankunnen. De school is van 8u00 tot 12u00 of van 13u00 tot 17u00, je mag kiezen !!!
We leerden een Engelse vrouw kennen met een tweeling zo oud als Sebastián en die helpt ons met veel kleine dingen. De buren maakten al eten voor ons en dat vonden Juan, ikzelf en Sebastián heel lekker. Brood is nergens te vinden, wel sponsbrood, maar dat is niet lekker. Het is toch een beetje zoeken qua eten. Soyamelk voor Sebastián is er niet, dus vandaag moest hij voor het eerst andere melk drinken. Na enkele slokken stopte hij, ging naar de vuilbak en haalde het lege brik soyamelk eruit... Ocharme... Nu lust hij gelukkig een van de 3 soorten die we kochten om te proberen, oef !!!
Alle, ik blijf schrijven, indrukken blijven komen natuurlijk, we zijn hier net. De maan is vol en groot aan de open hemel. We genieten van elk detail !!! Groetjes aan iedereen !!!!!!! Lieve knuffel, Bieke