De dag daarop vervolgen we onze "wildroute" naar de boorden van de Chobe-rivier, alwaar in november al dit mooi
wild naartoe trekt om te grazen en te genieten van de verse grassen op de vlakte. Van hieruit trekken ze dan door naar
Namibië. De reservaten hebben enkel natuurlijke grenzen zoals de rivieren en kunnen dus vrij doorheen de Arikaanse landen
trekken. Dit is inderdaad de plaats om olifanten te spotten. Ze komen vanuit alle kanten uit de bossen of het struikgewas.
Gezien de olifant mijn topdier is, wil dat zeggen dat er heel regelmatig "stops" worden ingelast om de olifanten gade te slaan.
Het lijken logge dingen maar ze gaan verdorie snel vooruit, in één rij en zonder verpinken.
Ze stoppen enkel om wat schaduw te zoeken onder een baobab(prachtige boom!) of een typische schaduwrijke Parapluaccacia; Afrikaanse boom met horizontaal gebladerte.
Eenmaal in Ihaha krijgen we de luxe van een sanitaire blok midden de campsite. Een douche is voor allemaal heel welkom en
toch vinden we onze vorige "natuurlijke" kampeerplaatsen, pal midden in de natuur met enkel een boom als schaduwgever een
betere spot. De vorige dagen had je echt het gevoel tussen de dieren te slapen, waarbij je hier meer het "camping"-gevoel hebt.
Alhoewel...in Savuti komen de olifanten letterlijk tot aan je barbecue grazen.
Ze genieten van het water uit de rivier, een paar meter van je verwijderd.
Je vraagt je af wat je tegen zo'n kolos zou kunnen beginnen indien uw aanwezigheid hem niet aanstaat?
Niets eigenlijk, zelfs lopen zou niet gaan...."he would outrun you"
Maar we gaan ervan uit dat deze kolossen je niets doen, zolang je hen respecteert en enkel geniet van hun natuurlijke biotoop.
Maar op onze eerste avond in Ihaha worden we uiteindelijk beloond voor ons lange wachten.
Wanneer we op het avondlijk uur moeten binnenrijden naar onze kampplaats staat er pal voor ons op de weg een leeuwin!
Moederziel alleen negeert ze onze aanwezigheid en straalt ze macht en charisma uit. Ze is uit op een maaltijd, dit staat vast!
Ze flaneert langs het struikgewas, negeert een schrikkende giraf en verdwijnt naar de waterfront. We dalen verder af naar de rivier en zien ze op een bepaald ogenblik
inderdaad terug aan de boorden van de Chobe! Ze ligt languit te kijken over de steppe en slentert dan gestaag naar een kudde drinkende
olifanten. Maar aan de gestalte van de kolossen te zien houdt ze het bij een passage en laat ze de olifanten voor wat het is. Alleen kan ze hier
weinig aanvangen tegen zo'n beesten. Ze blijft nog een tijdje aan het water liggen, maar we moeten echt binnenrijden in het kamp om problemen
met de Rangers of nachtelijke dieren te vermijden. We rollen juist voor het donker binnen en zijn gelukkig met deze mooie afsluiter van de avond. dit vraagt naar meer...
Aan ons kampvuur worden we verzwolgen door muggen, kevers en ander ongedierte. Hoe hoger ons vuur hoe meer insecten.
Aan de hemel krijgen we om de dertig seconden schitterende bliksemschichten, vallende sterren en kometen en aan de overzijde van
de Chobe-rivier, Namibië dus, staat de horizon in lichterlaaie...We vragen ons af of de hitte van de dag of de bliksem aldaar is ingeslagen.
Al bij al, bij zo'n mooi zicht van Moeder Natuur kruipen we gezellig op onze tentladder. Een meter boven de grond vallen we in een
rustige Afrikaanse roes.
De hamvraag blijft...hoe wordt er vannacht een dringend plasje gedaan..als al dat wild rond onze tenten flaneert?
Na ons woestijn avontuur vonden we dat we recht hadden op een luxe-lodge, na zes nachten in onze daktent.
Vanuit Rakops hebben we de kortste weg richting Maun genomen, één rechte streep asfalt van 200 KM.
Links en rechts wat rondavels, kralen en geiten, veel geiten,...
Op onze route installeren we ons in Audi-Camp, 12 K's buiten MAUN en krijgen we elk een prachtige safari-lodge
voor een billijk prijsje naar Botswana normen. Een buitendouche, WC onder de boom, tja ze kunnen er hier wat van. Ze hebben
natuurlijk het voordeel van die grote mooie zon iedere dag cadeau te krijgen...
HEERLIJK om eens terug in een normaal bed te slapen, een warm douchke te nemen en aan te schuiven aan de dis.
Een mals stuk vlees, de dames een visje en een paar flessen Windhoek en wat rode wijn...de innerlijke mens geniet met teugen.
Na een frisse duik maken we volop plannen voor onze tweede highlight van deze trip : Een uurvlucht boven de Okavango Delta!
We kunnen een vluchtje regelen met volle bezetting, dwz 7 mensen in een propellerke voor de luttele prijs van 45 euro. 2 mensen komen niet opdagen op het moment van de waarheid, dus lekker gezellig met zijn vijven!
Ditmaal girl power, want we krijgen de enige vrouwelijke, charmante pilote van hun 16 koppige vloot!
Taylor is een Zuid Afrikaanse schone en je weet, een vrouw in pilotenuniform....tja...het oog wil ook wat...
Ze geeft ons een korte uitleg van de te nemen vlucht en wat we te zien kunnen krijgen...no promises but there is game, much game!
November is topmaand voor de dieren want ze bevinden zich allemaal in de Delta door het toenemen van het water aan de Moremi.
De vlucht zelf is adembenemend mooi! Taylor kent haar vluchtroute op haar duim en toont ons horden olifanten van wel 50 stuks door de
Okavango trekken! 3 leeuwen met hun prooi ziet ze op de vlakte hun prooi verorberen en ze maakt daarbij zo'n mooie side-vlucht dat we ze van iedere zijde kunnen aanschowen. Grazende giraffen aan de bomen, nijlpaarden in het water dobberend,...gewoonweg National Geographic met het blote oog. DIT is de max, echt! Nog nooit zo'n overweldigend gevoel meegemaakt van wilde dieren in hun eigen biotoop!
Land met water verweven, de Delta in zijn mooiste november gedaante. November is echt DE maand om hier game te spotten.
Het uur vliegt letterlijk en figuurlijk voorbij en we genieten de hele avond nog na van deze unieke ervaring.
De dag daarna maken we onze voorbereidingen voor onze zesdaagse trip in het mooiste gebied van Botswana : Moremi Game Reserve en Chobe Game Reserve.
Het reserveren van de Camping Sites en de Park Entree Fees zijn in MAUN op zijn Afrikaans : Voor het ene park moet je naar het Apollo gebouw, de andere kant van de stad. Daar aangekomen moet je voor het andere park naar de andere zijde van de stad....we hebben zo een vijftal keer onze stadskaart moeten raadplegen en een race tegen de klok want de Offices zijn slechts open tussen 13.45u en 16.30u!
Daarna benzine, geld afhalen, SPAR inkopen doen, Liquer Store wijn gaan kopen, naar de Meat Store om wat vacuum verpakt vlees mee te kunnen nemen.....maw de hele dag weg en weer geloop om alles kant en klaar te krijgen voor onze zesdaagse trip naar de wilde dieren.
Vanavond zoeken we nog een lodge op in SEDIE Campsite, een schitterende plaats, enkel en alleen omdat we hier voor de allerlaatse keer internet zullen hebben voor de komende week.
Botswana is echt wel redelijk primitief, vergeleken met Zuid Afrika en Namibië. Alles is hier nog redelijk ruw geregeld maar dit heeft
natuurlijk aan de andere kant zijn charme : lekker alles nog zelf regelen.
We zijn echt benieuwd wat er ons de volgende zes dagen te wachten staat : leven tussen de wilde Afrikaanse dieren! De campsites zijn niet afgeschermd en alle voedingswaren moeten echt wel hermetisch weggeborgen zijn in het voertuig. We horen allerhande verhalen, gevaarlijke en gezellige, avontuurlijke en bezienswaardige....maar na de Kalahari kan ons niet meer tegenhouden....alhoewel...
30 Oktober - 31 Oktober - 01 November : Dwars doorheen Central Kalahari
Oef...!
In één woord dus....Voordien wisten we dat de Kalahari middendoor kruisen een huzarenstukje ging worden,
maar op de manier waarop we hebben mogen beleven kan tellen...
Ik probeer het verhaal zo kort mogelijk te houden....
Het begon al voor we het park inreden. De firma Bushlore liet hun mekanieker speciaal vanuit Jo'burg naar Kaudwane afkomen om ons te helpen
met de herstelling van onze koppeling. Een hele zware klus, gezien het ganse versnellingssysteem eruit moet, en voor een 4 x 4 Jeep kan dit wel tellen.
Na een nachtelijke rit komt hij bij ons aan omstreeks 5u 's morgens en na wat besprekingen begint hij met onze Jeep zowat half uit elkaar te halen.
Wij proberen hem te helpen zoveel we kunnen en onder een loden zon en zwaar labeur onder de Jeep krijgen we na een vijftal uur het ding terug aan de praat.
Een nieuwe koppeling tussen de aandrijving en inderdaad, ons wagentje rijdt als nieuw. Geladen met sateliettelefoon starten we ons avontuur.
Tegen de middag kunnen we de Central Kalahari via Khutse Entrance Gate inrijden en moeten we voor zonsondergang zeker aan de campsite zijn, gezien je uw tentje moet
kunnen opslaan bij vallicht en op een redelijke "safe" lokatie. Je slaapt nu eenmaal niet op een afgebakend terrein...
...Maar de weg ernaar toe blijkt een hel...Aan een maximumsnelheid van 25 km/uur, door zandige, hobbelige wegen, weinig grip en een immense hitte proberen
we echt op schema te blijven. Maar onze Jeep geraakt twee keer echt vast. De rubberbanden uithalen dus en onder de achterwielen, drie man/vrouw achter
de jeep en hem uit het zand sleuren.
Nog geen vijf minuten later moeten we op een zware zandstrook maneuvreren voor 2 springbokken uit het struikgewas en maken we een klein maneuver naar
links, hopla...boomstronkje mee vooraan links op de auto en het kofferdeksel geplooid en wat plastiek pare-chocs naar de vaantjes...
Bij het uitstappen zien we wat water op de grond druppelen en denken we aan de radiator, maar gelukkig komt het uit het ruitenwisserreservoir.
En we willen echt niet vast zitten in het midden van de Kalahari! Paniek slaat niet toe, maar eerlijk...het scheelt niet veel..
Met wat oplapwerk komen we bij valavond aan bij de Bape Campsite, een desolate plek met enkele bomen met subliem uitzicht op de vlakte.
Daarbovenop hebben we een lekke band en mogen we nog alles uit de kast halen om een reservenband op te leggen.
Als eerste dagje Kalahari kan dit wel tellen.
Nou ja..Bape Campsite....vier bomen en dat is het...Je dient de regels te volgen:
Na je kleine/grote behoefte, alles indelven in het zand. Geen territorium-afbakening dus.
Etensresten in een zak en terug in je Jeep. Geen geuren achterlaten.
WC-papier wordt verbrand.
Alle vuilnis wordt sowieso meegenomen, je laat GEEN sporen achter van je verblijf.
We hebben ook nog geen mens tegengekomen, dus veel bezoekers zijn blijkbaar niet tuk op een rit dwars doorheen de woestijn...
Dit hadden we al opgemerkt aan het onthaal van Khutse Entrance Gate, want daar houden ze maandelijks het aantal inkomende- en uitgaande bezoekers bij.
Voor september was dit....141....niet bijster veel.
Dag 2 : We besluiten om naar de Xadi Gate te rijden en van daaruit de Kalahari te verlaten richting Maun, maar bij de instelling van onze GPS coördinaten
blijkt dat we al van bij het prille begin een zandweg hebben gemist.....Plan B dus....
We moeten verder richting Rakops, Noordoostelijk dus....baserend op ons goede oude kompas...
Om u een beeld te geven van Central Kalahari..geen borden langs de weg, geen andere richtingssturende gegevens..woestijn en bush struikgewas...
Op een gegeven ogenblik staat er zo'n dertig meter van ons vandaan tussen de struiken een olifant, solitair in de bush.
Wanneer hij ons opmerkt stormt hij met fladderende oren naar ons toe. En een razende olifant wil je echt niet counteren.
Vliegensvlug rijden we verder in Noordelijke richting en proberen we zo goed als mogelijk op het track te blijven.
Ondertussen stoppen we bij 2 dorpjes van bosjesmensen en je vraagt je in Gods naam af hoe zij deze levensomstandigheden overleven??
We droppen quasi al onze meegebrachte kleren, water, snoepgoed. Ze vragen iets om te roken maar gezien we allen een hekel hebben aan tabak kunnen we
ze niet verder helpen.
Juist voor halfzeven, bij valavond bereiken we gelukkig ons laatste kamp aan de Matswere Gate alwaar we bekomen van onze tweede Kalahari trip.
Wanneer we anderhalve kilometer van onze slaapplaats zijn verwijderd liggen er twee leeuwen pal voor ons op de weg!
Ik kan je garanderen dat ons koplampje alle richtingen heeft geschenen voor het slapengaan...
Daarbovenop, bij het openen van onze koelbox ligt alles open en gebroken: confituurpot , boter, 2 gebroken bierflessen, eieren in diggelen, kortom "a mess"
De hobbelige zandwegen hebben hun werk gedaan.
Maar na het eten (wat nog overblijft) is de nacht avontuurlijk stil en genieten we van de immense rust die de Kalahari ons geeft.
We denken een leeuw te hebben gespot rond ons kampvuur waardoor we genoodzaakt ons tentje opzoeken rond acht uur in de avond.
Dit moet al decennia geleden zijn dat we voor 20u ons bed hebben opgezocht...
We wiegen ons in slaap op tonen van Lisa Gerrard, Heather Nova, Tom Mcrae,
's Morgens, bij het rijzen van de zon doen we een reorganisatie van ons materiaal, mesten we onze achterbak uit en rijden we nog eventjes
door naar Deception Valley met uitzicht op een immense lege vlakte, maar we keren dan op ons gemak terug om de Kalahari te verlaten via Rakops.
Genoeg zand voor ons...
Met lege frigo, lege gasflessen, halfvolle benzinetank en hopen zand zoeken we een slaapplaats 32 KM onder MAUN.
In Drifters Safari Campsite genieten we van een verkwikkende douche en een heerlijke groetepan met patatjes en porc chops.....
En die Windhoek flesjes zijn niet te versmaden..
De uitbater van de Campsite heeft 13 jaar met Overlanders rondgetoerd en kan ons alles vertellen van de beste campsites en waar er veel game valt te spotten.
Met een schat aan informatie gaan we ons laatste flesje wijn kraken...rode wijn...het kleur van ons bloed dat heeft gekookt in de hete Kalahari...
Wat onze eerste dag in de Kalahari woestijn moest zijn....is gestrand aan de rand van Khutse Game Reserve...
Het was nochtans leuk begonnen met enkele onverwachte stops aan enkele kralen langs de weg naar Khutse.
Bij onze eerste stop voor een kleine pic-nic dachten we moederziel alleen onder een schaduwrijke boom langs een gravel road wat te eten,
maar na enkele minuten was onze aanwezigheid blijkbaar gemakkelijk te spotten geweest en kwamen er een twintigtal kinderen uit God weet waar
gelopen
Ze stormden naar onze Jeep en we konden dus met hartelust beginnen met het uitdelen van de uit België meegebrachte kleren, boekjes, kleurpotloden,...
Ons brood dat al klaar lag om te worden gesmeerd moest er ook aan geloven en wat snoepgoed werd ook al soldaat gemaakt.
Kortom, allemaal gelukkige, blijde gezichten en op naar Khutse...dachten we..
Bij het buitenrijden van het laatste dorp voor de Kalahari woestijn raakt onze Jeep vast in het mulle zand.
Noch de 2wheel-drive, noch de 4wheel-drive kan ons soelaas brengen.
De differentieel wil van geen wijken weten, blokkeert de achtervelgen en we krijgen hem geen meter meer vooruit of achteruit...
We beslissen de motor te laten afkoelen en een kontaktpersoon van Bushlore te bellen die ons kan verder helpen...maar al onze
mobieltjes krijgen geen kontakt met onze kontaktnummers. Daar staan we dan, met al onze elektronica, iPods, iPhones, GPS'en en andere apparatuur...
Onder een loden zon krijgen we hem na een tijdje aan de praat en kunnen we traagjes met een enorm verbrande koppelingsstank in achteruit rijden naar het laatste dorp.
Daar is er een Wildlife Police Station, maar het woord zegt veel meer dan wat het is...
Een kleine barak waar er drie agenten op hun metalen stoeltjes de schaduw zoeken van een boom.
Twee agenten kiezen het hazepad, doch de derde kunnen we aanklampen
We leggen onze situatie uit en hij blijkt behulpzamer dan we dachten.
Ze hebben echter in het politiebureel geen telefoon of enig ander communicatiemiddel.
We besluiten voor hem 2 Botswaanse telefoonkaarten te kopen en vragen of we mogen gebruik maken van zijn lokale taalkennis en zijn telefoon.
Wie had gedacht dat een oersimpele Nokia uit de jaren stillekes ons uit de penarie ging helpen...
We hebben dus van die Afrikaantjes weeral een lesje geleerd in het simpel oplossen van problemen zonder te veel poeha...
"Die verwende Europeanen met al hun gadgets" moet hij hebben gedacht....
Na heen en weer getelefoneer komt er morgen een mecanicien uit Johannesburg ons probleem oplossen...hopen we.
We mogen van de agent onze tenten openslaan naast het politiebureel en Jan maakt voor ons een lekker visje met rijst, warme tomaten en broccoli klaar.
Wanneer we aan de kook beginnen komt een nachtwaker van de plaatselijke winkel bij ons een kijkje nemen.
Hij is gekleed in hoge zwarte bottines, lange kousen en een lange groene legerjas.
We nodigen hem uit om bij ons aan tafel aan te schuiven gezien we een ruime portie hebben klaargestoomd.
Zijn voornaam kunnen we niet uitspreken, maar hij zegt ons dat we hem gewoonweg met "Protocol" mogen aanspreken.
We delen nog wat kleren uit voor hem, zijn kindje Paco en zijn echtgenote en laten hem genieten van zijn maaltijd.
De vrouwen beginnen met hun alom bekende vragenronde en vragen of er hier geen speciale beestjes zitten die ze bang kunnen maken.
Pech..."Yes madam, there are some scorpions, but there are more snakes around here"...shit...
Tja, daarom heeft hij hoge legerslaarzen en lange kousen tot aan zijn knieën...alles wordt duidelijk
Wanneer de nachtwaker aan zijn ronde begint, gaan de vrouwen de tent opzoeken...
met het hoofdlichtje strak naar beneden gericht.....schorpioenen en slangen, weet je wel...
We kruisen de vingers opdat ons vierwielerke morgen terug gezond rond mag rijden...
28-10 : Oberon - Gaborone (overgangsrit naar Botswana)
Het ochtendlicht geeft al een andere kijk op onze overnachtingsplek. Zebra's lopen hier vrij in de natuur rond onze Jeep,
de gemsboks grazen enkele tientallen meters verder en met zicht op het nabije meer is het heerlijk wakker worden.
Iedereen heeft blijkbaar dierengeluiden gehoord, maar geen kat weet welke dieren er de revue hebben gepasseerd
We houden het bij rare vogeltjes en na de koffie kramen we onze boel op.
Vandaag rijden we vooral via de N4 en de R49 naar de grensstreek tussen Zuid Afrika en Botswana.
Vooral de steden waardoor we rijden zijn sprookjesachtig en ontspannend : Hertbeespoort, Bleskop, Swartruggens, Wondermere, Nietverdiend,...
Laat in de namiddag komen we aan Kopfontein-Gate, de toeganspoort tot Botswana.
De administratieve molen gaat wonderbaarlijk snel vooruit voor Afrikaanse normen en binnen een klein uur zijn alle stempels geslagen
en alle nodige taksen geregeld voor het gebruik van hun infrastructuur.
De lokale munteenheid (pula) op de kop tikken is een ander paar mouwen...
Na alle VISA en MASTER Cards te hebben uitgeprobeerd in Gaborone, slagen we er uiteindelijk in via onze gewone Maestro kaart geld uit de sleuf te halen.
Gelukkig want dit was echt onze laatste hoop
We zoeken snel voor het donker een kampeerplek juist voor Gaborone en starten vanaf nu ons malaria-dieet, iedere dag een pilletje..gelukkig nog geen blauwtje...
