30 Oktober - 31 Oktober - 01 November : Dwars doorheen Central Kalahari
Oef...!
In één woord dus....Voordien wisten we dat de Kalahari middendoor kruisen een huzarenstukje ging worden,
maar op de manier waarop we hebben mogen beleven kan tellen...
Ik probeer het verhaal zo kort mogelijk te houden....
Het begon al voor we het park inreden. De firma Bushlore liet hun mekanieker speciaal vanuit Jo'burg naar Kaudwane afkomen om ons te helpen
met de herstelling van onze koppeling. Een hele zware klus, gezien het ganse versnellingssysteem eruit moet, en voor een 4 x 4 Jeep kan dit wel tellen.
Na een nachtelijke rit komt hij bij ons aan omstreeks 5u 's morgens en na wat besprekingen begint hij met onze Jeep zowat half uit elkaar te halen.
Wij proberen hem te helpen zoveel we kunnen en onder een loden zon en zwaar labeur onder de Jeep krijgen we na een vijftal uur het ding terug aan de praat.
Een nieuwe koppeling tussen de aandrijving en inderdaad, ons wagentje rijdt als nieuw. Geladen met sateliettelefoon starten we ons avontuur.
Tegen de middag kunnen we de Central Kalahari via Khutse Entrance Gate inrijden en moeten we voor zonsondergang zeker aan de campsite zijn, gezien je uw tentje moet
kunnen opslaan bij vallicht en op een redelijke "safe" lokatie. Je slaapt nu eenmaal niet op een afgebakend terrein...
...Maar de weg ernaar toe blijkt een hel...Aan een maximumsnelheid van 25 km/uur, door zandige, hobbelige wegen, weinig grip en een immense hitte proberen
we echt op schema te blijven. Maar onze Jeep geraakt twee keer echt vast. De rubberbanden uithalen dus en onder de achterwielen, drie man/vrouw achter
de jeep en hem uit het zand sleuren.
Nog geen vijf minuten later moeten we op een zware zandstrook maneuvreren voor 2 springbokken uit het struikgewas en maken we een klein maneuver naar
links, hopla...boomstronkje mee vooraan links op de auto en het kofferdeksel geplooid en wat plastiek pare-chocs naar de vaantjes...
Bij het uitstappen zien we wat water op de grond druppelen en denken we aan de radiator, maar gelukkig komt het uit het ruitenwisserreservoir.
En we willen echt niet vast zitten in het midden van de Kalahari! Paniek slaat niet toe, maar eerlijk...het scheelt niet veel..
Met wat oplapwerk komen we bij valavond aan bij de Bape Campsite, een desolate plek met enkele bomen met subliem uitzicht op de vlakte.
Daarbovenop hebben we een lekke band en mogen we nog alles uit de kast halen om een reservenband op te leggen.
Als eerste dagje Kalahari kan dit wel tellen.
Nou ja..Bape Campsite....vier bomen en dat is het...Je dient de regels te volgen:
Na je kleine/grote behoefte, alles indelven in het zand. Geen territorium-afbakening dus.
Etensresten in een zak en terug in je Jeep. Geen geuren achterlaten.
WC-papier wordt verbrand.
Alle vuilnis wordt sowieso meegenomen, je laat GEEN sporen achter van je verblijf.
We hebben ook nog geen mens tegengekomen, dus veel bezoekers zijn blijkbaar niet tuk op een rit dwars doorheen de woestijn...
Dit hadden we al opgemerkt aan het onthaal van Khutse Entrance Gate, want daar houden ze maandelijks het aantal inkomende- en uitgaande bezoekers bij.
Voor september was dit....141....niet bijster veel.
Dag 2 : We besluiten om naar de Xadi Gate te rijden en van daaruit de Kalahari te verlaten richting Maun, maar bij de instelling van onze GPS coördinaten
blijkt dat we al van bij het prille begin een zandweg hebben gemist.....Plan B dus....
We moeten verder richting Rakops, Noordoostelijk dus....baserend op ons goede oude kompas...
Om u een beeld te geven van Central Kalahari..geen borden langs de weg, geen andere richtingssturende gegevens..woestijn en bush struikgewas...
Op een gegeven ogenblik staat er zo'n dertig meter van ons vandaan tussen de struiken een olifant, solitair in de bush.
Wanneer hij ons opmerkt stormt hij met fladderende oren naar ons toe. En een razende olifant wil je echt niet counteren.
Vliegensvlug rijden we verder in Noordelijke richting en proberen we zo goed als mogelijk op het track te blijven.
Ondertussen stoppen we bij 2 dorpjes van bosjesmensen en je vraagt je in Gods naam af hoe zij deze levensomstandigheden overleven??
We droppen quasi al onze meegebrachte kleren, water, snoepgoed. Ze vragen iets om te roken maar gezien we allen een hekel hebben aan tabak kunnen we
ze niet verder helpen.
Juist voor halfzeven, bij valavond bereiken we gelukkig ons laatste kamp aan de Matswere Gate alwaar we bekomen van onze tweede Kalahari trip.
Wanneer we anderhalve kilometer van onze slaapplaats zijn verwijderd liggen er twee leeuwen pal voor ons op de weg!
Ik kan je garanderen dat ons koplampje alle richtingen heeft geschenen voor het slapengaan...
Daarbovenop, bij het openen van onze koelbox ligt alles open en gebroken: confituurpot , boter, 2 gebroken bierflessen, eieren in diggelen, kortom "a mess"
De hobbelige zandwegen hebben hun werk gedaan.
Maar na het eten (wat nog overblijft) is de nacht avontuurlijk stil en genieten we van de immense rust die de Kalahari ons geeft.
We denken een leeuw te hebben gespot rond ons kampvuur waardoor we genoodzaakt ons tentje opzoeken rond acht uur in de avond.
Dit moet al decennia geleden zijn dat we voor 20u ons bed hebben opgezocht...
We wiegen ons in slaap op tonen van Lisa Gerrard, Heather Nova, Tom Mcrae,
's Morgens, bij het rijzen van de zon doen we een reorganisatie van ons materiaal, mesten we onze achterbak uit en rijden we nog eventjes
door naar Deception Valley met uitzicht op een immense lege vlakte, maar we keren dan op ons gemak terug om de Kalahari te verlaten via Rakops.
Genoeg zand voor ons...
Met lege frigo, lege gasflessen, halfvolle benzinetank en hopen zand zoeken we een slaapplaats 32 KM onder MAUN.
In Drifters Safari Campsite genieten we van een verkwikkende douche en een heerlijke groetepan met patatjes en porc chops.....
En die Windhoek flesjes zijn niet te versmaden..
De uitbater van de Campsite heeft 13 jaar met Overlanders rondgetoerd en kan ons alles vertellen van de beste campsites en waar er veel game valt te spotten.
Met een schat aan informatie gaan we ons laatste flesje wijn kraken...rode wijn...het kleur van ons bloed dat heeft gekookt in de hete Kalahari...
Wat onze eerste dag in de Kalahari woestijn moest zijn....is gestrand aan de rand van Khutse Game Reserve...
Het was nochtans leuk begonnen met enkele onverwachte stops aan enkele kralen langs de weg naar Khutse.
Bij onze eerste stop voor een kleine pic-nic dachten we moederziel alleen onder een schaduwrijke boom langs een gravel road wat te eten,
maar na enkele minuten was onze aanwezigheid blijkbaar gemakkelijk te spotten geweest en kwamen er een twintigtal kinderen uit God weet waar
gelopen
Ze stormden naar onze Jeep en we konden dus met hartelust beginnen met het uitdelen van de uit België meegebrachte kleren, boekjes, kleurpotloden,...
Ons brood dat al klaar lag om te worden gesmeerd moest er ook aan geloven en wat snoepgoed werd ook al soldaat gemaakt.
Kortom, allemaal gelukkige, blijde gezichten en op naar Khutse...dachten we..
Bij het buitenrijden van het laatste dorp voor de Kalahari woestijn raakt onze Jeep vast in het mulle zand.
Noch de 2wheel-drive, noch de 4wheel-drive kan ons soelaas brengen.
De differentieel wil van geen wijken weten, blokkeert de achtervelgen en we krijgen hem geen meter meer vooruit of achteruit...
We beslissen de motor te laten afkoelen en een kontaktpersoon van Bushlore te bellen die ons kan verder helpen...maar al onze
mobieltjes krijgen geen kontakt met onze kontaktnummers. Daar staan we dan, met al onze elektronica, iPods, iPhones, GPS'en en andere apparatuur...
Onder een loden zon krijgen we hem na een tijdje aan de praat en kunnen we traagjes met een enorm verbrande koppelingsstank in achteruit rijden naar het laatste dorp.
Daar is er een Wildlife Police Station, maar het woord zegt veel meer dan wat het is...
Een kleine barak waar er drie agenten op hun metalen stoeltjes de schaduw zoeken van een boom.
Twee agenten kiezen het hazepad, doch de derde kunnen we aanklampen
We leggen onze situatie uit en hij blijkt behulpzamer dan we dachten.
Ze hebben echter in het politiebureel geen telefoon of enig ander communicatiemiddel.
We besluiten voor hem 2 Botswaanse telefoonkaarten te kopen en vragen of we mogen gebruik maken van zijn lokale taalkennis en zijn telefoon.
Wie had gedacht dat een oersimpele Nokia uit de jaren stillekes ons uit de penarie ging helpen...
We hebben dus van die Afrikaantjes weeral een lesje geleerd in het simpel oplossen van problemen zonder te veel poeha...
"Die verwende Europeanen met al hun gadgets" moet hij hebben gedacht....
Na heen en weer getelefoneer komt er morgen een mecanicien uit Johannesburg ons probleem oplossen...hopen we.
We mogen van de agent onze tenten openslaan naast het politiebureel en Jan maakt voor ons een lekker visje met rijst, warme tomaten en broccoli klaar.
Wanneer we aan de kook beginnen komt een nachtwaker van de plaatselijke winkel bij ons een kijkje nemen.
Hij is gekleed in hoge zwarte bottines, lange kousen en een lange groene legerjas.
We nodigen hem uit om bij ons aan tafel aan te schuiven gezien we een ruime portie hebben klaargestoomd.
Zijn voornaam kunnen we niet uitspreken, maar hij zegt ons dat we hem gewoonweg met "Protocol" mogen aanspreken.
We delen nog wat kleren uit voor hem, zijn kindje Paco en zijn echtgenote en laten hem genieten van zijn maaltijd.
De vrouwen beginnen met hun alom bekende vragenronde en vragen of er hier geen speciale beestjes zitten die ze bang kunnen maken.
Pech..."Yes madam, there are some scorpions, but there are more snakes around here"...shit...
Tja, daarom heeft hij hoge legerslaarzen en lange kousen tot aan zijn knieën...alles wordt duidelijk
Wanneer de nachtwaker aan zijn ronde begint, gaan de vrouwen de tent opzoeken...
met het hoofdlichtje strak naar beneden gericht.....schorpioenen en slangen, weet je wel...
We kruisen de vingers opdat ons vierwielerke morgen terug gezond rond mag rijden...
28-10 : Oberon - Gaborone (overgangsrit naar Botswana)
Het ochtendlicht geeft al een andere kijk op onze overnachtingsplek. Zebra's lopen hier vrij in de natuur rond onze Jeep,
de gemsboks grazen enkele tientallen meters verder en met zicht op het nabije meer is het heerlijk wakker worden.
Iedereen heeft blijkbaar dierengeluiden gehoord, maar geen kat weet welke dieren er de revue hebben gepasseerd
We houden het bij rare vogeltjes en na de koffie kramen we onze boel op.
Vandaag rijden we vooral via de N4 en de R49 naar de grensstreek tussen Zuid Afrika en Botswana.
Vooral de steden waardoor we rijden zijn sprookjesachtig en ontspannend : Hertbeespoort, Bleskop, Swartruggens, Wondermere, Nietverdiend,...
Laat in de namiddag komen we aan Kopfontein-Gate, de toeganspoort tot Botswana.
De administratieve molen gaat wonderbaarlijk snel vooruit voor Afrikaanse normen en binnen een klein uur zijn alle stempels geslagen
en alle nodige taksen geregeld voor het gebruik van hun infrastructuur.
De lokale munteenheid (pula) op de kop tikken is een ander paar mouwen...
Na alle VISA en MASTER Cards te hebben uitgeprobeerd in Gaborone, slagen we er uiteindelijk in via onze gewone Maestro kaart geld uit de sleuf te halen.
Gelukkig want dit was echt onze laatste hoop
We zoeken snel voor het donker een kampeerplek juist voor Gaborone en starten vanaf nu ons malaria-dieet, iedere dag een pilletje..gelukkig nog geen blauwtje...
Na een schitterend ontbijt halen Jan en ik de Jeep bij het afhaalpunt in Midrand en na de nodige administratieve formaliteiten en het checken van de onderdelen
vertrekken we richting luchthaven om de vergeten reiszak op te halen.
In de plaatstelijke Pick & Pay voorzien we ons daarna van de nodige proviand en in iedere supermarkt staat er al een....kerstboom
Je kunt nooit genoeg op tijd je marketing-strategie beginnen blijkbaar
Anno 2014, dit wil zeggen USB-ingang in ons autootje en op de tonen op de iPod van Chris Rea, Glen Hansard en David Gray rijden we richting het Magaliegebergte.
De zon, het zomers gevoel en die vriendelijke Zuid-Afrikaanse levensstijl maken dat we laat in de namiddag ons hazepad kiezen...
De GPS die we hebben bijgehuurd is een bijtands, Middeleeuws stuk elektronica...maar functioneert voor geen meter..
We houden het bij de goede, oude landkaart en na een eindje rijden voelen we ons perfekt in ons sas...R561, N2, R565 en zo richting het Magaliegebergte.
Omstreeks 18u zoeken we op ons goed gevoel en intuïtie een camping site en in Oberon vinden we aan een rustig meer een zalige plek.
Eén groot veld, waar zebra's en gemsboks thuis zijn, parkeren we ons tussen enkele bomen.
In het zwarte donkere gat en met de lamp op ons voorhoofd installeren we ons en stoken een vuurtje om onze groentjes en het vlees gaar te bakken.
Een overheerlijk, avontuurlijk gevoel heerst...bij een glaasje rode wijn genieten we stil van de sterrenhemel, van de immense rust en beseffen we welk geluk we hebben
om hier te mogen vertoeven...
Voetjes op de grond, sereen maar overdonderd van innerlijk geluk voelen we ons Koning....koning van een leven met de natuur, een leuke babbel met elkaar
en te mogen reizen...het leven beleven.
Hier te mogen zitten met het geluid van de krekels en de kikkers en een verslagje te mogen maken van "A Day in a Life"...is overweldigend.
Nederig en voldaan ledigen we ons glaasje, op naar een nieuwe dag.
Een laatste nachtelijke plaspauze boven een immense sterrenhemel en met de plaatstelijke gemsboks op 5 meter van je verwijderd laten je voelen dat je als mens enkel
en alleen gelukkig mag zijn hier dit moment te mogen ervaren...
Op naar een nieuwe dag...richting Gaborone, Botswana.
Na het theater-spektakel van de Lettergeletterden en het feestgedruis van het verjaardagsfeest van Kris Duchi vertrekken we met tonnen adrenaline naar Schiphol,
Op naar ons volgend Afrikaans avontuur.
Eenmaal de boardingpassen afgedrukt blijkt dat we...op de "waiting list" staan voor de vlucht naar Jo'burg...indien er plaatsen over zijn krijgen we deze toegewezen.
Het feit dat we deze tickets al 11 maanden geleden hebben aangeschaft blijkt van geen tel. KLM reserveert altijd overboekingen, omdat er
altijd mensen zijn die niet komen opdagen voor hun geboekte en betaalde vlucht..Huh??
KLM....
Na een uurtje bang afwachten krijgen we het heuglijke nieuws mee te mogen vliegen naar Zuid Afrika. Oef..!
Na het opstijgen heeft ons Mieke last van hoogteziekte, is ze zwanger of krijgt ze de eerste symptonen van het Ebola-virus....feit is dat ze zich de de ganse vlucht niet
echt kiplekker voelt en braakneigingen heeft, maar het goedje komt er maar pas uit éénmaal geland in Jo'burg.
Een elftal uurtjes later landen we in Tambo International Airport en na ons te hebben afgedropt aan ons eerste verblijf stellen we vast dat er één van de reiszakken is blijven
liggen in het luchthavengebouw..! Man,man,man...
We vragen aan Papa Dineo, onze vriendelijke taxidriver, of hij bij zijn terugkomst aan de luchthaven eventjes wil checken of er geen bagage is achtergebleven.
Wanneer we hem terugbellen zegt hij dat ze nog in de aankomsthal stond en vermoedelijk door ons werd vergeten bij het wisselen van onze Euro-Currency.
Wel, wel Johannesburg niet veilig?
No way..De altijd goedlachse, vriendelijke Zuid Afrikanen...
Papa Dineo wilde zelfs onze reiszak komen brengen maar kreeg hem niet mee van de Airport Security...
We besluiten morgen terug te rijden naar de luchthaven en de reiszak te gaan ophalen wanneer we onze Jeep hebben opgepikt.
Bij onze aankomst in de African Footprint Lodge in Midrand blijkt dat ze onze kamers hebben moeten veranderen,
omdat een grote groep reizigers is aangekomen.
Door de "Change of Rooms" krijgen we onze nieuwe kamers EN het ontbijt....gratis aangeboden...Huh again?
Yes, sorry for the inconvenience sir.....tja als je aandringt....
We besluiten toch wat kosten te maken en maken een flesje witte wijn soldaat om te bekomen van onze intercontinentale vlucht.
