15/16 November : Marken ( Waterberg District - Lapalala ) - Mokopane Shikwaru Lodge (Limpopo)
Tijdens ons ontbijt in Palapye hadden we al gemerkt dat het regenseizoen ons aan het inhalen is.
Donkere, zwarte wolken schieten ons voorbij en besparen ons wat nog komen zal...
De natuurlijke grens tussen Botswana en Zuid-Afrika is de machtige Limpopo rivier, naar waar de aangrenzende Zuidafrikaanse
provincie is genoemd.
Aan de grens worden we snel en vriendelijk bijgestaan door een volslanke Douane-lady. Zij blaast op 20 november 40 kaarsjes uit en
krijgt van ons een Happy Birthday lied als geschenk.
De zon steekt als geen ander..maar wisten wij dat dit de laatste zonnestralen gingen worden voor de komende dagen...
Het rainy season is echt wel héél nabij en we trekken, samen met de gitzwarte lucht boven ons door naar het Limpopo berggebied.
Van asfalt gaan we terug op zandwegen, en het zand wordt omgeruild in rotsen en keien...
Een hemels mooie streek met enorme vergezichten maar veel komen we hier niet tegen.
We tikken al tegen vieren aan en willen echt nog een veilige overnachtingsplaats vinden.
Na een tijdje rijden komen we, pal in het verre wildgebied rond Waterberg een "Masebe Reserve" tegen...maar de poort is roest en alles staat leeg.
Vergane glorie blijkbaar. Aan de overkant zit een man op zijn kofferdeksel van zijn aftandse Toyota te kijken naar onze reakties,
maar geeft zelf geen kik. We stappen op hem af en vragen of er hier ergens een mogelijkheid is om te overnachten.
I don't know sir, but :my wife works here at the other side. Een gesloten poort zonder enig teken van leven erna.
Hij kan niet uitleggen wat er achter die poort is, maar in ieder geval...zijn vrouw werkt daar, da's toch al een goed teken.
Ik vraag hem op wat hij eigenlijk aan het wachten is. I think there will be someone coming to open this gate sir...
Yeah ok, fine, but how long we have to wait? I don't know sir...until he comes.....tja, da's good thinking....
Na 20 minuten komt er inderdaad een jeep buitengereden en we glippen binnen met ons karreke.
een dolle rit van een dik kwartier over rotsen en putten treffen we op het einde enkele tenten aan.
Een vrouw komt wakker uit één van de tenten en na enig rijp beraad mogen we ons installeren op een vrije spot tussen de tenten.
Eén probleempje..na ons Botswana-avontuur hebben we nog geen kans gekregen om de Zuid Afrikaanse Rand ergens aan te schaffen en het enige
wat we nog hebben van het begin van onze reis is welgeteld 210 Rand....
Maar met Afrikanen kun je babbelen. We besluiten de volledige inhoud van onze gezamenlijke portemonnee te legen in hun handen
en zeggen dat dit het enige is wat we hebben, naast onze VISA-kaart. Die VISA kaart lijkt me hier van geen tel, dus die Randen moeten
het doen. Voor hen is dit OK. we mogen blijven en we mogen morgenochtend zelfs gebruik maken van hun in elkaar geknutselde douche!
En wat voor een
Een emmer met onderaan een kraantje geinstalleerd en een kop van een watersproeier. Geniaal! We moeten gewoon wat water opwarmen,
in de ketel gieten en de ketel met een katrolsysteem omhoog trekken en hopla: een douche. Machtige kerels hier!
We maken een schitterend kampvuur, de dames maken een lekkere maal...maar wanneer we aan tafel willen aanschuiven breekt de hel los!
Donder, bliksemschichten rondom de vallei en daarna...bakken regen!
We vluchten naar een van die lege tenten en schuilen op de verhoogde plankenvloer.
We zien dat de pasgeboren vogeltjes uit de bomen donderen en naast ons in dikke plassen water terecht komen.
De regen sijpelt de tent binnen en de wind doet ook nog zijn duit in het zakje.
Tja, dat regenseizoen waren we toch eventjes uit het oog verloren blijkbaar...
Wanneer de avond goed valt plooien we onze tenten uit en besluiten met enige redelijk droog hout wat we vinden nog een vuurtje te stoken.
Daarna in onze tent en afwachten wat morgen zal bieden.
Maar 's ochtends is de rust terug gekeerd en kunnen we op ons gemak opkramen en onze weg verder zetten.
We besluiten een vroege stop te maken in de Shikwaru Lodge, want een warm bed hebben we nu wel verdiend na de sloten water op ons hoofd.
Een prachtige lodge in een mooie omgeving en waar we morgen nog een private game-drive kunnen meepikken voor een luttele 50 Rand.
De beestjes zitten hier wel achter fences, maar de kans dat we ooit weer zo'n prachtig wild zullen zien zal niet meer voor direkt zijn, dus moeten
we profiteren van het feit dat er hier nog van wild kan worden genoten.
We beseffen dat binnen een drietal dagen dit machtig mooie avontuur aan zijn einde komt.
's Avonds babbelen we nog heimelijk na van de vele perikelen die ons die kleine vier weken hebben geteisterd, waarvan we hebben genoten en
die ons hebben doen lachen, de mensen, de mentaliteit, de autopech, de wilde dieren, de bange momenten bij het kampvuur, de glinsterende ogen in het
avondlijk struikgewas,... maar alles is zoals altijd terug goed verlopen...
Maar stiekem wordt er ook al eens aan thuis gedacht. De kinderen thuis, de schoolse aktiviteiten, die kleine Nora, loopt alles nog vlotjes in Kuurne...
We hebben, door het weinig beschikbaar hebben van internet, bitter weinig gehoord van het thuisfront, maar zijn gerust dat alles wel zijn gangetje
zal hebben gelopen in Kuurne.
We genieten zeker nog drie daagjes van het Afrikaanse leven en de natuur...vooraleer onze zinnen te zetten naar het Europese gedachtegoed.
Een ding is zeker...hier kan je wegdromen met die wolken...hier kan je samenvallen met die sterren....
De dag daarop vervolgen we onze "wildroute" naar de boorden van de Chobe-rivier, alwaar in november al dit mooi
wild naartoe trekt om te grazen en te genieten van de verse grassen op de vlakte. Van hieruit trekken ze dan door naar
Namibië. De reservaten hebben enkel natuurlijke grenzen zoals de rivieren en kunnen dus vrij doorheen de Arikaanse landen
trekken. Dit is inderdaad de plaats om olifanten te spotten. Ze komen vanuit alle kanten uit de bossen of het struikgewas.
Gezien de olifant mijn topdier is, wil dat zeggen dat er heel regelmatig "stops" worden ingelast om de olifanten gade te slaan.
Het lijken logge dingen maar ze gaan verdorie snel vooruit, in één rij en zonder verpinken.
Ze stoppen enkel om wat schaduw te zoeken onder een baobab(prachtige boom!) of een typische schaduwrijke Parapluaccacia; Afrikaanse boom met horizontaal gebladerte.
Eenmaal in Ihaha krijgen we de luxe van een sanitaire blok midden de campsite. Een douche is voor allemaal heel welkom en
toch vinden we onze vorige "natuurlijke" kampeerplaatsen, pal midden in de natuur met enkel een boom als schaduwgever een
betere spot. De vorige dagen had je echt het gevoel tussen de dieren te slapen, waarbij je hier meer het "camping"-gevoel hebt.
Alhoewel...in Savuti komen de olifanten letterlijk tot aan je barbecue grazen.
Ze genieten van het water uit de rivier, een paar meter van je verwijderd.
Je vraagt je af wat je tegen zo'n kolos zou kunnen beginnen indien uw aanwezigheid hem niet aanstaat?
Niets eigenlijk, zelfs lopen zou niet gaan...."he would outrun you"
Maar we gaan ervan uit dat deze kolossen je niets doen, zolang je hen respecteert en enkel geniet van hun natuurlijke biotoop.
Maar op onze eerste avond in Ihaha worden we uiteindelijk beloond voor ons lange wachten.
Wanneer we op het avondlijk uur moeten binnenrijden naar onze kampplaats staat er pal voor ons op de weg een leeuwin!
Moederziel alleen negeert ze onze aanwezigheid en straalt ze macht en charisma uit. Ze is uit op een maaltijd, dit staat vast!
Ze flaneert langs het struikgewas, negeert een schrikkende giraf en verdwijnt naar de waterfront. We dalen verder af naar de rivier en zien ze op een bepaald ogenblik
inderdaad terug aan de boorden van de Chobe! Ze ligt languit te kijken over de steppe en slentert dan gestaag naar een kudde drinkende
olifanten. Maar aan de gestalte van de kolossen te zien houdt ze het bij een passage en laat ze de olifanten voor wat het is. Alleen kan ze hier
weinig aanvangen tegen zo'n beesten. Ze blijft nog een tijdje aan het water liggen, maar we moeten echt binnenrijden in het kamp om problemen
met de Rangers of nachtelijke dieren te vermijden. We rollen juist voor het donker binnen en zijn gelukkig met deze mooie afsluiter van de avond. dit vraagt naar meer...
Aan ons kampvuur worden we verzwolgen door muggen, kevers en ander ongedierte. Hoe hoger ons vuur hoe meer insecten.
Aan de hemel krijgen we om de dertig seconden schitterende bliksemschichten, vallende sterren en kometen en aan de overzijde van
de Chobe-rivier, Namibië dus, staat de horizon in lichterlaaie...We vragen ons af of de hitte van de dag of de bliksem aldaar is ingeslagen.
Al bij al, bij zo'n mooi zicht van Moeder Natuur kruipen we gezellig op onze tentladder. Een meter boven de grond vallen we in een
rustige Afrikaanse roes.
De hamvraag blijft...hoe wordt er vannacht een dringend plasje gedaan..als al dat wild rond onze tenten flaneert?
