Druk op onderstaande knop voor het plaatsen van een berichtje in mijn gastenboek.
Borstreconstructie
Mijn DIEP Flap avontuur.Ik heb de knoop doorgehakt en ben er nu ontzettend blij mee!
10-05-2011
2de controle
2de controle
Vandaag heb ik terug een afspraak bij Dr. Colpaert.Vorige week had hij me beloofd dat ik mij vandaag heel wat beter zou voelen en hij heeft nog gelijk ook.....dat noemen ze dan vakkennis . Ik kan weer helemaal rechtop lopen zonder pijn.Het kleine stukje necrose op het buiklitteken zal hij nog eens goed moeten bekijken. Ik vrees ervoor maar hopelijk krijg ik groen licht om een douche te nemen. Daar snak ik echt naar.
Net terug van bij dokter Colpaert.
De necrose manifesteert zich op het buiklitteken als een harde korst, waaronder de wond probleemloos geneest. Behandeling is gericht op het DROOG HOUDEN en beschermen van de droge necrotische korst totdat deze loslaat van het onderliggende weefsel.
Dit wil dus zeggen dat ik nog niet onder de douche mag de eerstvolgende 2 weken !!! Had zo al een voorgevoel hé, maar kom, het belangrijkste is dat het geneest.
Vandaag mijn laatste prik met bloedverdunner. Daar ben ik dan ook al vanaf.
G.is niet erg gerust in het kleine stukje van de buikwonde dat precies meer ontstoken is. Ze stelt voor om de dokter van wacht te bellen om antibiotica voor te schrijven. Misschien eerst Dr. Colpaert bellen. Dinsdag moet ik bij hem op consultatie en hij zal het dan bekijken,zegt hij. We gaan dus nog even afwachten. Het zal wel goed komen.
Ik voel me nu al stukken beter ..het gaat echt de goeie kant op. De operatie is net nog geen 14 dagen geleden gebeurd . Als het zo verder gaat dan kan ik volgende week zelf een beetje in het huishouden doen want ik voel mij wel een beetje schuldig t.o.v. mijn man . Het is tenslotte nog maar 5 weken geleden dat ook hij geopereerd werd aan een sleutelbeenbreuk.
Vandaag op controle bij Dr. Colpaert. Ik kan nog niet helemaal rechtop lopen maar het gaat al stukken beter. De dokter zegt dat een stukje van de buikwonde traag zal genezen (dat zei G.ook al) .6 to 8 weken .ik zal dus geduld moeten hebben.
Wat betreft de krampen van de buikspieren, daar zegt hij niet veel over. Hij duwt even op mijn buik en zegt je hebt nu wel een heeeeeeele strakke buik . Ik heb een beetje harder moeten trekken dan bij de meeste DIEP Flap operaties ( blijkbaar had ik minder vetweefsel dan verwacht)om de buikwand dicht te krijgen. Het zal dan ook wat meer tijd vragen alvorens de spieren zich meer gaan ontspannen.
De borst voelt, vooral onderaan, nog hard aan maar daar zou met de tijd verandering in komen. De dokter spreekt dat het zelfs tot een jaar kan duren. Dus ook hier weer, geduld.
Toch verzekert de dokter mij dat wanneer ik volgende week terug op controle kom, ik mij al een heel andere vrouw zal voelen. Ik ben benieuwd.
G. denkt dat het litteken in het midden van de buikwonde veel tijd zal vragen om te genezen maar het komt allemaal wel dik in orde. Ze vindt dat de chirurg heel mooi werk heeft geleverd .
Heb wat last van mijn buikspieren die voortdurend gaan verkrampen maar voor de rest voel ik dat het elke dag beter met me gaat.
Ik heb heel slecht geslapen en heb mijn ventje ook wakker gehouden. Zou het niet beter zijn om een ziekenhuisbed te huren? D. zegt van het nog even te bekijken. Misschien heeft hij wel gelijk. De thuisverpleging komt vanaf vandaag,dagelijks,gedurende 4 weken om de wonden te verzorgen.De eerste tien dagen moet ik ook nog een prik met bloedverdunner krijgen.
Verpleegster G. is een heel vlotte en aangename verpleegster die haar werk heel serieus neemt. Ik kan het dus niet beter treffen.
Vanaf hier zal ik enkel de belangrijkste momenten neerpennen.(niet meer dagelijks)
E. mag vandaag naar huis. Ze wordt met de ziekenwagen vervoerd en moet nog 5 weken in bed liggen. Ik heb wat last in mijn buik en denk dat het door die vacuümpotten komt. Ik wil die eraf! dus beslis ik om ook naar huis te gaan. Heb geen zin om hier alleen achter te blijven en kan thuis ook rusten en pijnstillers nemen.
Ik breng de verpleging op de hoogte van mijn beslissing en kort daarop komen ze de drains verwijderen. Diep ademhalen en met een snelle vloeiende beweging wordt het buisje eruit getrokken. Geen prettig gevoel maar er zijn ergere dingen in het leven . Ik voel mij al heel wat beter.
De ziekenwagen is er. E. moet vertrekken. We nemen afscheid, geven mekaar een dikke knuffel en beloven in contact te blijven. Nog even en dan komt mijn ventje mij ook halen.
Ondertussen maak ik een afspraak met de thuisverpleging opdat ze morgen zou langskomen.
Het is 17u en mijn man is er. Er moet nog een beetje ingepakt worden en dan kunnen we naar huis. We gaan nog even langs bij het verplegend personeel om hen te bedanken voor de goede zorgen.
De rit naar huis is nog goed meegevallen maar bij mijn thuiskomst wil ik toch zo vlug mogelijk gaan liggen.
E. en ik konden vannacht de slaap niet vatten. We zijn beginnen babbelen over van alles en nog wat en waren nog volop in gesprek toen de nachtverpleger ,om middernacht, langs kwam om mijn borst te controleren ( moet nu om de 4 uur gebeuren). Om 2u hebben we het licht uit gedaan in de hoop toch nog een beetje te kunnen slapen. Om 4 uur was er terug de borstcontrole. Half zes.... we zijn allebei wakker of nog wakker. E.ruikt verse koffie. Eén druk op de knop en de nachtverpleger brengt ons een lekkere kop koffie. De verpleging is hier top.
Het ziekenhuis ontwaakt en zoals elke morgen is het een drukke bedoening. Mijn dag begint zoals altijd met airosollen en een prik in de bil met bloedverdunner. Even later krijg ik hartkloppingen en voel me onwel worden. Al elke dag heb ik dat gevoel en nu heb ik pas door dat het door het airosollen komt.
Eerst ontbijt en dan worden we gewassen en verzorgd. De vacuümpotten aan mijn buik mogen er vandaag nog niet af en dat enerveert me wel.
Dr Colpaert is er vroeg bij vandaag. Ik geloof mijn oren niet! Ik mag morgen of overmorgen naar huis (al naargelang ik mij voel) maar de vacuümpotten blijven zitten tot de dag van mijn vertrek. Pfff... ik wil die er nu af .begint mij echt te irriteren.
Weer een slechte nacht gehad. Ik lig nog steeds in die strandstoelpositie en ben eigenlijk een buikslaper. Een paar doorligwonden zijn dan ook het resultaat.
Het ontbijt is er en, ja ,nu heb ik toch wat honger. Het is al sinds donderdagavond geleden dat ik nog wat heb gegeten. Het smaakt.
Ik heb nog steeds de blaassonde, drie drains, een infuus en een zuurstofslangetje in de neus maar ik krijg goed nieuws van de verpleging. De drain in de borst en het dikke wattenverband rond de borst mogen verwijderd worden. Joehoe, ik mag mijn sportbh aan!!!! Ook het infuus en de blaassonde hebben hun diensten bewezen. Ik voel mij al een stuk beter.
Wanneer het verband wordt weggehaald vloeien er tranen van opluchting. De wonden moeten nog helen en de borst heeft alle kleuren van de regenboog maar het eindresultaat zal prachtig zijn. Veel beter dan daarvoor. Ik heb de juiste beslissing genomen. Eindelijk ben ik af van die prothese die bij de minste armbeweging naar boven,richting oksel, getrokken wordt en hoef ik nooit meer onder het mes voor aanpassingen of voor een nieuwe prothese (zijn maar goed voor 10 jaar). Deze borst oogt veel natuurlijker en zal zich aanpassen aan mijn lichaam of ik nu kilootjes aankom of verlies.
Ik mag even uit bed. De euforie van daarnet slaat om in complete wanhoop.
WTF?!Ik sta helemaal voorover gebogen en kan niet rechtop staan. Mijn buik staat zo strak dat ik bang ben dat hij gaat scheuren. De verpleegsters houden mij vast terwijl ik in huilen uitbarst het wordt mij allemaal een beetje teveel. Ze proberen mij gerust te stellen "dit is normaal mevrouw,je zal zien, elke dag ga je er enorm op vooruit gaan". Ik geloof hen.
Het bezoek is er,mijn ventje en mijn vader. Mijn moeder kon er niet bij zijn door haar rugpijn. Ze zal het ganse verhaal wel horen van vader.
Vannacht , net als de vorige nacht,weerom weinig of niets geslapen . Mijn kamergenote E.,geopereerd aan de rug, zegt ook niet veel te hebben geslapen. Misschien durft ze niet te zeggen dat ik haar heb wakker gehouden. Ik heb veel gehoest om de fluimen naar boven te halen en excuseer me hiervoor.
Het is Pasen ..het ontbijt ziet er lekker uit: pistoletjes, chocolade paashaas, maar ik moet passen, ik word al misselijk van de geur van de koffie. Heel de dag heb ik geen hap door mijn keel gekregen. Ik voel me de hele tijd onwel en moe maar de pijn wordt wel onder controle gehouden door pijnstillers.
In de namiddag krijg ik bezoek van D. (oudste zoon) en E.. Ik ben blij om hem na meer dan een week terug te zien. Hij heeft het niet makkelijk om moedermans (zoals hij mij dikwijls noemt) zo te zien liggen. Ik weet niet hoe lang ze zijn gebleven maar ik heb aan D. nog gezegd dat papa, J. (jongste zoon) en zijn vriendin N. s avonds niet moestenkomen. Eigenlijk wil ik niets liever dan slapen.
Het avondbezoek is er. Ze zijn dan toch gekomen, mijn ventje met de jongste zoon J. en N. Het doet me wel wat. Ik ben blij dat ze er zijn.
Half negen 's avonds. Dr. Colpaert is er voor de dagelijkse controle. Alles verloopt volgens planning. Leg je sportbh maar al klaar voor morgen zegt hij nog, net voor hij de kamer verlaat. '
Vannacht heel slecht geslapen. Telkens ik wakker werd had ik het gevoel dat ik er al een paar uur slaap had opzitten maar in werkelijkheid waren het maar 5 of 10 minuutjes. Hoe dikwijls ik die klok op de muur verwenst heb! Door de lange narcose valt men regelmatig in een korte maar diepe slaap.
Rond 10u mag ik dan eindelijk mijn mond eens spoelen,s middags een ijslolly ( ijsblokje in een doekje) en rond 15u mijn eerste slok water. Nu weet ik pas wat dorst hebben betekent.
Om 16uur mag ik naar mijn kamer en daar kijk ik echt naar uit. Dan staan we weer een stapje verder want dat betekent ook dat het grootste gevaar voor het afsterven van de flap geweken is. Yes mag ik daar nog een slokje water op drinken aub?
Ik mag mijn ventje bellen en ik vertel hem het goede nieuws en dat ik me super voel??!!
Het is nu 16u15 en een verpleegster brengt mij naar mijn kamer. Eerst worden een aantal draden afgekoppeld en wanneer we vertrekken, lijkt het of ik in een rollercoaster ben beland. Eenmaal in de lift word ik echt ziek en moet ik kotsen. Ik voel me ellendig. Alles doet pijn, maar ik probeer mezelf te troosten met de gedachte dat het allemaal wel zal overgaan.
Mijn ventje is even langs geweest om te checken hoe het met me gaat. Hij zal onze jongens,hun vriendinnen en mijn ouders briefen. Alles goed dus . De jongens komen net vandaag terug uit skiverlof en ze komen morgen op bezoek. Dr. Colpaert is ook nog langs geweest en alles zag er prima uit.
Vijf uur s ochtends word ik door de verpleegster gewekt om mijn temperatuur op te nemen. Heb nog vrij goed geslapen.
Vandaag gaat het gebeuren . D-day!!! Ben eigenlijk nog redelijk kalm.
Gewassen, operatiekleedje en drukkousen aan. Al mijn persoonlijke spullen in de kast want ik kom pas zaterdag terug.
Voilà, ik ben er klaar voor, ze mogen mij komen halen nog 20 minuutjes wachten het is nu 6u40. Ik word nu wel een beetje zenuwachtig. De ingreep zal ongeveer 8 uur duren. Zal ik deze lange narcose goed verwerken? Er is geen weg meer terug...of toch wel....maar mijn besluit staat vast....ik ga ervoor Ik haal even diep adem en spreek mezelf wat moed in ja,ik ben er klaar voor. De boeken gaan nu even dicht .tot zondag
Hallo, het is ondertussen al MAANDAG 25/04 en het ergste is voorbij. Om de draad van mijn verhaal op te pikken moet ik in gedachten even terug.
Wat ik mij nog herinner:
In de operatiekamer heeft de anesthesist gezien dat ik mijn tranen niet meer kan bedwingen en stelt me gerust: We gaan goed voor je zorgen mevrouwtje ....en dan gaat het licht uit.
Ik ontwaak op de afdeling intensive care in strandstoelpositie en mijn borsten zijn helemaal ingepakt in een wattenverband.
Het is 17u10. Ik hoor Dr Colpaert zeggen dat de operatie goed is verlopen en dat hij mijn man persoonlijk op de hoogte heeft gebracht. Ok , dat is al goed nieuws.
Pff .ik hang vol met draden en buisjes. Twee drains in mijn buik en eentje in mijn nieuwe borst om het overtollige vocht te laten wegvloeien (minder kans op infecties); een blaassonde want ik zal een paar dagen bedarrest hebben; een infuus met pijnstillers en glucose;een zuurstofmasker; sensoren op beide borsten om de temperatuur op te volgen (moet aan beide zijden ongeveer gelijk zijn) en dan nog zo een lichtgevend klemmetje om de wijsvinger (ik moet aan ET denken )waarvan ik dacht dat het de hartslag en bloeddruk controleerde maar uit goede bron nu heb vernomen dat het de saturatie meet (d.i. het meten van het O2 gehalte in het bloed).
Aan mijn rechterkant hangt het scherm waarvan al de doorgestuurde gegevens kunnen worden afgelezen. Ik maak mij zorgen over mijn hartslag die meer dan 110 bedraagt en mijn bloeddruk van 9 over 4,5 . De verpleegster besluit dan maar het scherm te draaien zodat ik niets meer kan aflezen. Ze is constant in mijn buurt om alles te checken. De kleur en de temperatuur van de borstflap worden heel nauwgezet opgevolgd.
De doorbloeding van de borstflap wordt om het uur gecontroleerd met een doppler (geluidsecho).
De eerste 24 uur na een DIEP Flap operatie is deze opvolging cruciaal omdat dan het risico dat de nieuwe borst ,door een slechte doorbloeding, geheel of gedeeltelijk afsterft het grootst is. Statistisch gebeurt dit maar in 2 tot 4% van de gevallen. Maar ja, je zal maar pech hebben.
De verpleegster laat mij meeluisteren bij elke controle. Ik heb net hetzelfde gevoel als bij de echografieën van bij mijn twee zwangerschappen. Toen was ik ook zo in de wolken bij het horen van de hartslag.
Mijn ademhaling is niet zo goed. Ik moet regelmatig airosollen en proberen om dieper in en uit te ademen, maar ik durf niet. De fluimen moeten worden opgehoest opdat er geen infectie op de longen zou ontstaan. Bij elke kuch doet de buik ontzettend veel pijn.
De opname is voorzien om 17u.We vertrekken ruim op tijd,mijn ventje, E. de vriendin van onze oudste zoon en ik. Na te hebben ingecheckt en uitgepakt gaan we samen nog iets drinken in de cafetaria. Wanneer mijn man en E. naar huis vertrekken krijg ik het toch even moeilijk .
Om 20u30 komt de anesthesist langs en vertelt me hoe het morgen allemaal in zijn werk zal gaan. Ik krijg het een beetje benauwd en daar zijn dan de eerste tranen . De anesthesist is nog maar net vertrokken of Dr.Colpaert, de chirurg die de operatie zal uitvoeren, komt binnen. Hij maakt een abstracte tekening op mijn borsten en buik en raadt mij aan niet meer te douchen .
Ik krijg nog een smsje van mijn man en van onze twee zonen om mij wat moed te geven en ja ze zijn er weer, die tranen . Om mijn gedachten te verzetten breng ik al de nodige formulieren voor mijn werk en voor de hospitalisatieverzekering in orde. Ik bedenk juist dat ik een tijdje niet uit bed zal kunnen en besluit om op de gang nog een wandelingetje te maken. De nachtverpleegster heeft mij opgemerkt en neemt mij mee naar de spoedafdeling voor een nieuwe EKG want blijkbaar vinden ze mijn eerste EKG niet meer (dat begint al goed!). Terug op de kamer krijg ik medicatie om wat te kalmeren en om te kunnen slapen. Het is nu 23u.15 , lichten uit en proberen te slapen .
Vandaag voor het eerst naar het AZ Monica ziekenhuis in Deurne waar het allemaal gaat gebeuren. Om 10u moet ik daar zijn voor de preoperatieve onderzoeken: thorax scan bloedonderzoek -EKG.
Een vrijwilligster van het ziekenhuis loodst mij door alle onderzoeken heen en daarna genieten we van een heerlijk kopje koffie.
Nu naar Merksem gaan shoppen. Ik heb twee sportbhs nodig want ik zal deze de eerste zes weken na de operatie, dag en nacht moeten dragen . Niet mijn ding maar ja .
In februari 1991 kreeg ik te horen dat ik borstkanker had . Ik was toen 31 jaar,gehuwd en moeder van twee zoontjes van 6 en 2 jaar oud. Volledige mastectomie was noodzakelijk. Misschien voor sommigen onbegrijpelijk maar het feit dat ik mijn borst zou verliezen was voor mij veel erger dan de ziekte "kanker". Het was voor mij evident dat ik dit zou overleven . Er waren geen uitzaaiïgen in de okselklieren. Preventief zou ik na de operatie chemotherapie krijgen(een reeks van 6).
Op Valentijn!! (14/02/1991) werd de operatie uitgevoerd. Ik had een week de tijd gekregen om na te denken over een reconstructie met een inwendige prothese. Ik wilde niet met één borst verder leven en daarom besloot ik om tijdens de operatie onmiddellijk een expander te laten plaatsen.
Over de methode met eigen weefsel werd in die tijd niet gesproken. Misschien bestond die methode toen nog niet of misschien had ik toen niet voldoende vetweefsel.
Een jaar na het plaatsen van de expander kreeg ik mijn eerste prothese. Ik weet niet meer hoeveel ik er in de loop der jaren heb gehad (zou daarvoor mijn dossier moeten opvragen bij mijn plastische chirurg) maar het waren er genoeg. Mijn eerste prothese ging zich, na verloop van tijd, veel te hoog nestelen en leek helemaal niet op een borst. Daarna heb ik er eentje gehad die is gaan lekken. Later waren er nieuwe prothesen op de markt gekomen die de vorm van een borst beter benaderden. Die heb ik dan ook gehad. Op mijn 40ste ben ik een aantal kilos aangekomen en moest ik alweer een grotere prothese hebben. Door met de jaren alsmaar grotere prothesen te plaatsen was de borstspier al zodanig uitgerokken met als resultaat een ferme deuk in de decolleté . Het naar boven trekken (naar de oksel toe) van de prothese bij iedere armbeweging door de druk van de borstspier werd alsmaar erger. Tijdens de menopauze weer een aantal kilootjes bijgekomen. In december 2009 werd een nieuwe grotere prothese geplaatst (waardoor de deuk nog dieper werd). De linker borst werd tegelijkertijd gelift. Hoewel ik altijd redelijk tevreden ben geweest heb ik het met de protheses een beetje gehad. De laatste jaren ondergaat mijn lichaam,door het ouder worden, zoveel veranderingen. Ik wil niet meer altijd maar opnieuw onder het mes voor aanpassingen. Uiteindelijk heb ik besloten om een laatste borstreconstructie te laten uitvoeren maar dan wel eentje met eigen weefsel. Het is een zware operatie maar ze is voor mij ooh zo belangrijk. Ik wil met een gerust gemoed en meer zelfverzekerd verder zonder altijd maar herinnerd te worden aan die rotziekte.
. Ik kan weer helemaal rechtop lopen zonder pijn.Het kleine stukje necrose op het buiklitteken zal hij nog eens goed moeten bekijken. Ik vrees ervoor maar hopelijk krijg ik groen licht om een douche te nemen. Daar snak ik echt naar.
!!! Had zo al een voorgevoel hé, maar kom, het belangrijkste is dat het geneest.
. Het is tenslotte nog maar 5 weken geleden dat ook hij geopereerd werd aan een sleutelbeenbreuk.
! dus beslis ik om ook naar huis te gaan. Heb geen zin om hier alleen achter te blijven en kan thuis ook rusten en pijnstillers nemen.
) en rond 15u mijn eerste slok water. Nu weet ik pas wat dorst hebben betekent. 
?
Ik mag mijn ventje bellen en ik vertel hem het goede nieuws en dat ik me super voel??!! 
Ik haal even diep adem en spreek mezelf wat moed in
ja,ik ben er klaar voor. De boeken gaan nu even dicht
.tot zondag 
. Ze is constant in mijn buurt om alles te checken. De kleur en de temperatuur van de borstflap worden heel nauwgezet opgevolgd. 
. De anesthesist is nog maar net vertrokken of Dr.Colpaert, de chirurg die de operatie zal uitvoeren, komt binnen. Hij maakt een abstracte tekening op mijn borsten en buik en raadt mij aan niet meer te douchen 
