Druk op onderstaande knop voor het plaatsen van een berichtje in mijn gastenboek.
Borstreconstructie
Mijn DIEP Flap avontuur.Ik heb de knoop doorgehakt en ben er nu ontzettend blij mee!
25-04-2011
Op de kamer
Weer een slechte nacht gehad. Ik lig nog steeds in die strandstoelpositie en ben eigenlijk een buikslaper. Een paar doorligwonden zijn dan ook het resultaat.
Het ontbijt is er en, ja ,nu heb ik toch wat honger. Het is al sinds donderdagavond geleden dat ik nog wat heb gegeten. Het smaakt.
Ik heb nog steeds de blaassonde, drie drains, een infuus en een zuurstofslangetje in de neus maar ik krijg goed nieuws van de verpleging. De drain in de borst en het dikke wattenverband rond de borst mogen verwijderd worden. Joehoe, ik mag mijn sportbh aan!!!! Ook het infuus en de blaassonde hebben hun diensten bewezen. Ik voel mij al een stuk beter.
Wanneer het verband wordt weggehaald vloeien er tranen van opluchting. De wonden moeten nog helen en de borst heeft alle kleuren van de regenboog maar het eindresultaat zal prachtig zijn. Veel beter dan daarvoor. Ik heb de juiste beslissing genomen. Eindelijk ben ik af van die prothese die bij de minste armbeweging naar boven,richting oksel, getrokken wordt en hoef ik nooit meer onder het mes voor aanpassingen of voor een nieuwe prothese (zijn maar goed voor 10 jaar). Deze borst oogt veel natuurlijker en zal zich aanpassen aan mijn lichaam of ik nu kilootjes aankom of verlies.
Ik mag even uit bed. De euforie van daarnet slaat om in complete wanhoop.
WTF?!Ik sta helemaal voorover gebogen en kan niet rechtop staan. Mijn buik staat zo strak dat ik bang ben dat hij gaat scheuren. De verpleegsters houden mij vast terwijl ik in huilen uitbarst het wordt mij allemaal een beetje teveel. Ze proberen mij gerust te stellen "dit is normaal mevrouw,je zal zien, elke dag ga je er enorm op vooruit gaan". Ik geloof hen.
Het bezoek is er,mijn ventje en mijn vader. Mijn moeder kon er niet bij zijn door haar rugpijn. Ze zal het ganse verhaal wel horen van vader.
Vannacht , net als de vorige nacht,weerom weinig of niets geslapen . Mijn kamergenote E.,geopereerd aan de rug, zegt ook niet veel te hebben geslapen. Misschien durft ze niet te zeggen dat ik haar heb wakker gehouden. Ik heb veel gehoest om de fluimen naar boven te halen en excuseer me hiervoor.
Het is Pasen ..het ontbijt ziet er lekker uit: pistoletjes, chocolade paashaas, maar ik moet passen, ik word al misselijk van de geur van de koffie. Heel de dag heb ik geen hap door mijn keel gekregen. Ik voel me de hele tijd onwel en moe maar de pijn wordt wel onder controle gehouden door pijnstillers.
In de namiddag krijg ik bezoek van D. (oudste zoon) en E.. Ik ben blij om hem na meer dan een week terug te zien. Hij heeft het niet makkelijk om moedermans (zoals hij mij dikwijls noemt) zo te zien liggen. Ik weet niet hoe lang ze zijn gebleven maar ik heb aan D. nog gezegd dat papa, J. (jongste zoon) en zijn vriendin N. s avonds niet moestenkomen. Eigenlijk wil ik niets liever dan slapen.
Het avondbezoek is er. Ze zijn dan toch gekomen, mijn ventje met de jongste zoon J. en N. Het doet me wel wat. Ik ben blij dat ze er zijn.
Half negen 's avonds. Dr. Colpaert is er voor de dagelijkse controle. Alles verloopt volgens planning. Leg je sportbh maar al klaar voor morgen zegt hij nog, net voor hij de kamer verlaat. '
Vannacht heel slecht geslapen. Telkens ik wakker werd had ik het gevoel dat ik er al een paar uur slaap had opzitten maar in werkelijkheid waren het maar 5 of 10 minuutjes. Hoe dikwijls ik die klok op de muur verwenst heb! Door de lange narcose valt men regelmatig in een korte maar diepe slaap.
Rond 10u mag ik dan eindelijk mijn mond eens spoelen,s middags een ijslolly ( ijsblokje in een doekje) en rond 15u mijn eerste slok water. Nu weet ik pas wat dorst hebben betekent.
Om 16uur mag ik naar mijn kamer en daar kijk ik echt naar uit. Dan staan we weer een stapje verder want dat betekent ook dat het grootste gevaar voor het afsterven van de flap geweken is. Yes mag ik daar nog een slokje water op drinken aub?
Ik mag mijn ventje bellen en ik vertel hem het goede nieuws en dat ik me super voel??!!
Het is nu 16u15 en een verpleegster brengt mij naar mijn kamer. Eerst worden een aantal draden afgekoppeld en wanneer we vertrekken, lijkt het of ik in een rollercoaster ben beland. Eenmaal in de lift word ik echt ziek en moet ik kotsen. Ik voel me ellendig. Alles doet pijn, maar ik probeer mezelf te troosten met de gedachte dat het allemaal wel zal overgaan.
Mijn ventje is even langs geweest om te checken hoe het met me gaat. Hij zal onze jongens,hun vriendinnen en mijn ouders briefen. Alles goed dus . De jongens komen net vandaag terug uit skiverlof en ze komen morgen op bezoek. Dr. Colpaert is ook nog langs geweest en alles zag er prima uit.
Vijf uur s ochtends word ik door de verpleegster gewekt om mijn temperatuur op te nemen. Heb nog vrij goed geslapen.
Vandaag gaat het gebeuren . D-day!!! Ben eigenlijk nog redelijk kalm.
Gewassen, operatiekleedje en drukkousen aan. Al mijn persoonlijke spullen in de kast want ik kom pas zaterdag terug.
Voilà, ik ben er klaar voor, ze mogen mij komen halen nog 20 minuutjes wachten het is nu 6u40. Ik word nu wel een beetje zenuwachtig. De ingreep zal ongeveer 8 uur duren. Zal ik deze lange narcose goed verwerken? Er is geen weg meer terug...of toch wel....maar mijn besluit staat vast....ik ga ervoor Ik haal even diep adem en spreek mezelf wat moed in ja,ik ben er klaar voor. De boeken gaan nu even dicht .tot zondag
Hallo, het is ondertussen al MAANDAG 25/04 en het ergste is voorbij. Om de draad van mijn verhaal op te pikken moet ik in gedachten even terug.
Wat ik mij nog herinner:
In de operatiekamer heeft de anesthesist gezien dat ik mijn tranen niet meer kan bedwingen en stelt me gerust: We gaan goed voor je zorgen mevrouwtje ....en dan gaat het licht uit.
Ik ontwaak op de afdeling intensive care in strandstoelpositie en mijn borsten zijn helemaal ingepakt in een wattenverband.
Het is 17u10. Ik hoor Dr Colpaert zeggen dat de operatie goed is verlopen en dat hij mijn man persoonlijk op de hoogte heeft gebracht. Ok , dat is al goed nieuws.
Pff .ik hang vol met draden en buisjes. Twee drains in mijn buik en eentje in mijn nieuwe borst om het overtollige vocht te laten wegvloeien (minder kans op infecties); een blaassonde want ik zal een paar dagen bedarrest hebben; een infuus met pijnstillers en glucose;een zuurstofmasker; sensoren op beide borsten om de temperatuur op te volgen (moet aan beide zijden ongeveer gelijk zijn) en dan nog zo een lichtgevend klemmetje om de wijsvinger (ik moet aan ET denken )waarvan ik dacht dat het de hartslag en bloeddruk controleerde maar uit goede bron nu heb vernomen dat het de saturatie meet (d.i. het meten van het O2 gehalte in het bloed).
Aan mijn rechterkant hangt het scherm waarvan al de doorgestuurde gegevens kunnen worden afgelezen. Ik maak mij zorgen over mijn hartslag die meer dan 110 bedraagt en mijn bloeddruk van 9 over 4,5 . De verpleegster besluit dan maar het scherm te draaien zodat ik niets meer kan aflezen. Ze is constant in mijn buurt om alles te checken. De kleur en de temperatuur van de borstflap worden heel nauwgezet opgevolgd.
De doorbloeding van de borstflap wordt om het uur gecontroleerd met een doppler (geluidsecho).
De eerste 24 uur na een DIEP Flap operatie is deze opvolging cruciaal omdat dan het risico dat de nieuwe borst ,door een slechte doorbloeding, geheel of gedeeltelijk afsterft het grootst is. Statistisch gebeurt dit maar in 2 tot 4% van de gevallen. Maar ja, je zal maar pech hebben.
De verpleegster laat mij meeluisteren bij elke controle. Ik heb net hetzelfde gevoel als bij de echografieën van bij mijn twee zwangerschappen. Toen was ik ook zo in de wolken bij het horen van de hartslag.
Mijn ademhaling is niet zo goed. Ik moet regelmatig airosollen en proberen om dieper in en uit te ademen, maar ik durf niet. De fluimen moeten worden opgehoest opdat er geen infectie op de longen zou ontstaan. Bij elke kuch doet de buik ontzettend veel pijn.
De opname is voorzien om 17u.We vertrekken ruim op tijd,mijn ventje, E. de vriendin van onze oudste zoon en ik. Na te hebben ingecheckt en uitgepakt gaan we samen nog iets drinken in de cafetaria. Wanneer mijn man en E. naar huis vertrekken krijg ik het toch even moeilijk .
Om 20u30 komt de anesthesist langs en vertelt me hoe het morgen allemaal in zijn werk zal gaan. Ik krijg het een beetje benauwd en daar zijn dan de eerste tranen . De anesthesist is nog maar net vertrokken of Dr.Colpaert, de chirurg die de operatie zal uitvoeren, komt binnen. Hij maakt een abstracte tekening op mijn borsten en buik en raadt mij aan niet meer te douchen .
Ik krijg nog een smsje van mijn man en van onze twee zonen om mij wat moed te geven en ja ze zijn er weer, die tranen . Om mijn gedachten te verzetten breng ik al de nodige formulieren voor mijn werk en voor de hospitalisatieverzekering in orde. Ik bedenk juist dat ik een tijdje niet uit bed zal kunnen en besluit om op de gang nog een wandelingetje te maken. De nachtverpleegster heeft mij opgemerkt en neemt mij mee naar de spoedafdeling voor een nieuwe EKG want blijkbaar vinden ze mijn eerste EKG niet meer (dat begint al goed!). Terug op de kamer krijg ik medicatie om wat te kalmeren en om te kunnen slapen. Het is nu 23u.15 , lichten uit en proberen te slapen .
Vandaag voor het eerst naar het AZ Monica ziekenhuis in Deurne waar het allemaal gaat gebeuren. Om 10u moet ik daar zijn voor de preoperatieve onderzoeken: thorax scan bloedonderzoek -EKG.
Een vrijwilligster van het ziekenhuis loodst mij door alle onderzoeken heen en daarna genieten we van een heerlijk kopje koffie.
Nu naar Merksem gaan shoppen. Ik heb twee sportbhs nodig want ik zal deze de eerste zes weken na de operatie, dag en nacht moeten dragen . Niet mijn ding maar ja .
In februari 1991 kreeg ik te horen dat ik borstkanker had . Ik was toen 31 jaar,gehuwd en moeder van twee zoontjes van 6 en 2 jaar oud. Volledige mastectomie was noodzakelijk. Misschien voor sommigen onbegrijpelijk maar het feit dat ik mijn borst zou verliezen was voor mij veel erger dan de ziekte "kanker". Het was voor mij evident dat ik dit zou overleven . Er waren geen uitzaaiïgen in de okselklieren. Preventief zou ik na de operatie chemotherapie krijgen(een reeks van 6).
Op Valentijn!! (14/02/1991) werd de operatie uitgevoerd. Ik had een week de tijd gekregen om na te denken over een reconstructie met een inwendige prothese. Ik wilde niet met één borst verder leven en daarom besloot ik om tijdens de operatie onmiddellijk een expander te laten plaatsen.
Over de methode met eigen weefsel werd in die tijd niet gesproken. Misschien bestond die methode toen nog niet of misschien had ik toen niet voldoende vetweefsel.
Een jaar na het plaatsen van de expander kreeg ik mijn eerste prothese. Ik weet niet meer hoeveel ik er in de loop der jaren heb gehad (zou daarvoor mijn dossier moeten opvragen bij mijn plastische chirurg) maar het waren er genoeg. Mijn eerste prothese ging zich, na verloop van tijd, veel te hoog nestelen en leek helemaal niet op een borst. Daarna heb ik er eentje gehad die is gaan lekken. Later waren er nieuwe prothesen op de markt gekomen die de vorm van een borst beter benaderden. Die heb ik dan ook gehad. Op mijn 40ste ben ik een aantal kilos aangekomen en moest ik alweer een grotere prothese hebben. Door met de jaren alsmaar grotere prothesen te plaatsen was de borstspier al zodanig uitgerokken met als resultaat een ferme deuk in de decolleté . Het naar boven trekken (naar de oksel toe) van de prothese bij iedere armbeweging door de druk van de borstspier werd alsmaar erger. Tijdens de menopauze weer een aantal kilootjes bijgekomen. In december 2009 werd een nieuwe grotere prothese geplaatst (waardoor de deuk nog dieper werd). De linker borst werd tegelijkertijd gelift. Hoewel ik altijd redelijk tevreden ben geweest heb ik het met de protheses een beetje gehad. De laatste jaren ondergaat mijn lichaam,door het ouder worden, zoveel veranderingen. Ik wil niet meer altijd maar opnieuw onder het mes voor aanpassingen. Uiteindelijk heb ik besloten om een laatste borstreconstructie te laten uitvoeren maar dan wel eentje met eigen weefsel. Het is een zware operatie maar ze is voor mij ooh zo belangrijk. Ik wil met een gerust gemoed en meer zelfverzekerd verder zonder altijd maar herinnerd te worden aan die rotziekte.
.
! Door de lange narcose valt men regelmatig in een korte maar diepe slaap.
) en rond 15u mijn eerste slok water. Nu weet ik pas wat dorst hebben betekent. 
?
Ik mag mijn ventje bellen en ik vertel hem het goede nieuws en dat ik me super voel??!! 
. De jongens komen net vandaag terug uit skiverlof en ze komen morgen op bezoek. Dr. Colpaert is ook nog langs geweest en alles zag er prima uit.
Ik haal even diep adem en spreek mezelf wat moed in
ja,ik ben er klaar voor. De boeken gaan nu even dicht
.tot zondag 
en het ergste is voorbij. Om de draad van mijn verhaal op te pikken moet ik in gedachten even terug.
Wat ik mij nog herinner: 
. Ze is constant in mijn buurt om alles te checken. De kleur en de temperatuur van de borstflap worden heel nauwgezet opgevolgd. 
. De anesthesist is nog maar net vertrokken of Dr.Colpaert, de chirurg die de operatie zal uitvoeren, komt binnen. Hij maakt een abstracte tekening op mijn borsten en buik en raadt mij aan niet meer te douchen 
