Na heel lang mijn hersenen gepeinigd te hebben hebk dan toch
maar besloten om de eerste beste vlieger te nemen naar belgie, het land waar de
zon kan schijnen, regenen en hagelen en dat op een en dezelfde dag. Er is wel
iets raar gebeurd op mijn vlucht. Op een gegeven moment moest ik heel dringend
urineren. Op het gangpad kruiste ik een dame, ik schatte ze 18. Perongeluk raakte
ik haar aan en op datzelfde moment voelde ik een connectie. zouden die oranje
haren en die rode ogen daar misschien iets mee te maken kunnen hebben
Omda ik al bena bij iedereen van onze klas op hun kap
geleefd heb , zag ik geen andere oplossing dan bij meneer titularis in te
trekken. Opnieuw begon de dagelijkse sleur van slapen, school, leren en terug
slapen. Nu da ik bij meneer klastitularis woon moet ik wel al zijn programmas
mee volgen. Ik moest dus ook naar alloo in de buitenlandse gevangenis kijke. Plots
verscheen op het scherm iemand die als twee druppels water op mij lijkt. Ik vroeg
aan meneer titularis wie da was en hij zei da da Rop Abadu was en dat hij
vastzit voor de dubbele moord op zijn moeder en vader. Mijn vermoede werd
bevestigd. Plots stond ik daar dan, oog in oog met de tv ertussen natuurlijk-
met mijn broer. Alles werd zwart voor mijn ogen en ik sloeg alles kapot wat
kapot te slagen viel. Meneer titularis stelde voor om een cursus rock en rol te
volgen, daar kan je naar t schijnt al je energie mee kwijt.
Mijn klasgenoten hebben mij verteld dat we een nieuwe
leerling in de klas hebben. Deze reden overhaalde mij om dan toch maar naar
school te vertrekken. Op school schrok ik me rot! Het was da meisje van op het
vliegtuig, die met die rode ogen. ik vind het echt een rare, die kijkt continu
naar mij en die drinkt zo een rood sapje, precies bloed.
School was eigenlijk ni de beste afleiding. Ik zat heel de
tijd met dezelfde vraag in mijn hoofd, wat als mijn broer zijn mond voorbij
praat, dan komt de politie naar mij!
Ik had dus egt ne rotdag dus ik had besloten om me wa maties
te gaan stallen op de kaai. We zijn eerst de nachtwinkel gepasseerd en
placeerde ons dan op het einde van de kaai. Maar ineens hoorde ik sirenes , ik
was al in een redelijke beschonken toestand dus het kon ook mijn verbeelding
zijn maar ik nam het zekere voor het onzekere. Ik jumpten over de hekken en
belande met mijn voeten in de modder van de rupel. Na een tijd was het stil dus
ik dacht dat de kust veilig was. Toen ik mij omdraaide om terug over de hekken
te klimmen zag ik een plastieken zak aanspoelen. De nieuwsgierige jongen in mij
wilden meteen de zak openen. Toen ik hem had geopend kon ik niets anders
bedenken dan: bop, je moet hier weg, en dat zo snel mogelijk!
Veerlia, bezorg mij een alibi en zorg ervoor dat de politie
mijn blog niet leest!
