We loopte s avonds naar den Oran zien huse waar
ik de volgende maande zou blijve.k was diep in gedagte verzonke en Oran vroeg voortdurend
of er iet was. Ek kan em nu nog ni vertelle wat er echt met mie is. Ek wist helemaal
ni hoe ek het em moest vertelle, ek besloot het em na het ete te vertelle.
Maar na het ete zien we beginnen kasse op Oran
zien nieuwe Playstation 4, die hie gekrege hast voor ziene verjaarsdag,
waardoor ek een bietje vergete was het em te vertelle. Toen ek ronde
middernacht iendelijk in slaap viel, dacht ek er nog effe an. Maar besluit dan
tog om het em een folgende keer te vertelle. De volgende dag vertelde de meneer
nederlands dat hie ons zowa veur de rest van het jaar ging verlaten want hie
kreeg plotseling eel veel last van plofbuik. Ek ken de symptomen vrij goed want
een nonkel van mij in Sud-Afrika heeft dat ook gehad en da is nooit helemaal
meer goe gekome...
Donderdag besloot de leerkracht L.O. dat ek
met iemand anders mee moest gaan doen ene met rare naam Schwert of zoiet. Oran vertelde
mie da ek em ook Jaak mocht noeme als dat gemakkelijker was. Eindelijk heb ek
nog eens voetbal kunne spele. Matjas, Joran en die lange (Roelchen) ware daar
ook. De dag erna hadde wij nen heel rare dag, wie moesten de hele dag gaan
sporte en mochte kieze tusse verschillende sporte. Ek ben me den Oran gaan
skië, nog nooit gedaan want bij ons sneeuwt het nooit.
Die nieuw meneer de Intrimaris valt keigoed
mee, maar naar het schijnt is die gans familie leerkracht. Ocharme, volgens mie
worde al die kindere gebreinwast ofzo.
In die nacht van woensdag op donderdag benne ek
op een of andere manier uit het huse van Oran geraakt en benne ek in de rege
over het spoor beginne lope. Helemaal versuft kwam ik keinat drie uure later
terug bij het station van Boom, waar Oran mie woedend stond op wachte. Ik stond vol scheuringe en bulte en
mijn neus bloedde. Net zoals enkele maanden gelede, thuse in Sud-Afrika....
