Piet Baete wordt samen met Toni Coppers en Bavo Dhooge gezien als The
Next Generation van uitgeverij Manteau. Ze moeten garant staan voor een
vlekkeloze aflossing van de wacht die nu
wordt opgetrokken door Aspe en Deflo. Van alle drie de auteurs heb ik al kaas
gegeten, zo ook van Piet Baetes Poker.
Piet Baete debuteerde met Dromen van de dood in 2008 en Poker is zijn
eerste boek in wat een reeks moet worden met Mulders en Bonnart in de hoofdrol.
In april verschijnt Wacht maar tot ik wakker word. Poker nu!
Wanneer de mondaine badstad Knokke wordt opgeschrikt door de gruwelijke
moord op een achttienjarig meisje neemt de getormenteerde
hoofdinspecteur Briek Mulders de leiding van het onderzoek op zich.
Samen met zijn goede vriend en collega Joris Van Espen moet hij echter lijdzaam
toezien hoe nog meer op het eerste gezicht onschuldige burgers de
dood worden ingedreven.
De Knokse recherche roept daarom de hulp in van de Brusselse
topspeurder Luc Bonnart,
maar ook zijn onorthodoxe inbreng brengt geen klaarheid in de
zenuwslopende zaak. Wanneer het drietal er uiteindelijk in slaagt om het motief
van de moorden te achterhalen, vormt dit nog maar de aanzet tot een bloedstollend
kat-en-muisspel tussen speurders en dader.
Knokke is dus het decor van deze gruwelijke daden en dat merk je in de
dialogen. Leuk als je zelf West-Vlaming bent. Maar als Nederlandse lezer kan
dat wel een storende factor zijn al vind ik zelf van niet. Je moet er het
dialect wel bij nemen. Ook het Brussels en de Latijnse kennis van Bonnart zijn
lekker meegenomen. Ik ben het boek gaan lezen zonder vooroordelen en zonder het
lezen van eerder verschenen recensies. Gelukkig maar, sommigen beweren dat Piet
Baete nodeloos lang de persoonelijke situatie van zijn personages aan bod laat
komen, maar we spreken hier wel over een reeks hé, dan moet je sterke
personages creëren.
Ik ben zeker dat Pieter Baete klaar is om een mooie reeks te maken. Mulders
en Bonnart staan er. Dankzij de scenarist in Baete krijgen we een zorgvuldig
filmische thriller. Voor wie Aspe met Deflo lust, is Piet Baete zeker een must. Je leest het boek van de Flop tot de River in
één ruk uit.
Het verloren symbool is de vijfde Dan Brown en de opvolger
van De Da Vinci code, zijn grote doorbraak in Europa. Het is het derde boek met
Robert Langdon in de hoofdrol. Hier moet de professor in Washington D.C op zoek
naar een symbool die ongekende krachten zou bezitten. Via een aaneenschakeling
van codes en ontcijferen van symbolen komt hij bij zijn uiteindelijke doel
terecht. Gelukkig maar. Want het blijft allemaal een beetje lang duren. Voor
mij persoonlijk mag het allemaal breed uitgesponnen worden, als het maar
interessant blijft en leerrijk. Dat heb ik zeker gedaan met momenten. Zeker de
historische passages, die rijkelijk aanwezig zijn, waren alweer de moeite
waard. Maar naar het einde toe was het allemaal te breed
Eén ding moeten we Dan Brown wel nageven en dat is het feit
dat hij een meesterlijke verteller is. Hij neemt je echt mee in de zoektocht
van Robert Langdon door de catacomben van het Capitool . Maar hier en daar
wordt onnodig tamtam gemaakt. Ik heb echt een dubbel gevoel bij dit boek. Hij
heeft duidelijk weer goede research verricht, degelijk werk gemaakt van zijn
personages en de lokatie van het verhaal, maar de ontknoping is nogal dun.
Als Dan Brown met al deze tekortkomingen rekening zal houden
voor zijn volgende boek, zal het een schot in de roos zijn. En ik vind het dan
zeker niet erg om terug zolang te moeten wachten. Want overdaad schaadt!
