Het weekend is hier net weer gestart! En eigenlijk hebben we een rustig weekje achter de rug in het Centro Salud, niet zoveel speciaals meegemaakt, maar soms is het al shockerend genoeg om in contact te komen met het dagelijkse leven van de mensen hier. Jolien en ik onderzoeken de mensen hier met alle plezier, maar het is toch even slikken als zowel kind als volwassenen recht in je gezicht hoesten en niezen en het gebruik van je hand voor je mond niet kennen. Ik moest toch ook even Jolien raadplegen of het normaal is dat een kindje het hele dorp bij elkaar krijst wanneer je gewoon een thermometer onder hun oksel steekt, want mijn oren krijgen het hier dagelijks te verduren. Bij ons leren de kindjes wat onderzoeken is: een thermometer onder je oksel doet geen pijn, een stethoscoop is koud, maar je bent er zo weer vanaf, Hier krijgen de kindjes al bij de eerste traantjes de borst aangeboden, maar jammergenoeg volstaat dat niet altijd!
Deze week zijn we met de ambulance een ondervoed kindje gaan bezoeken. Dat hadden we nog nooit gezien! Het kindje was 2 maanden oud en woog nog geen 1 kg. Zijn gezichtje zag eruit als dat van een oud mannetje met rimpels door het ontbreken van onderhuids vetweefsel, zijn armpjes durfde ik niet vastnemen, omdat ik bang was ze spontaan te breken. Ze waren misschien zo dik als mijn vingers. Als zijn mama hem ontkleedde konden we zijn ribben tellen op zijn borstkast zonder enige moeite Het is moeilijk te beschrijven! Er zat niet veel leven meer in het kindje, het lag gapend te kijken wat er rond hem gebeurde, sputterde niet tegen wanneer het werd onderzocht of wanneer zijn kleertjes werden uitgedaan De moeder slaagt er niet in om borstvoeding te geven, waardoor ze synthetische melk moet aankopen, die aan de eisen van een kindje jonger dan 1 jaar voldoet. Deze melk is echter heel duur en ook moeilijk te verkrijgen, omdat heel weinig mensen dat hier nodig hebben. Jolien en ik hebben toegehapt op de vraag van de dokter om elk een blikje melk te sponsoren, maar we willen hem wel zelf kopen, zodat we weten wat er met ons geld gebeurt. Natuurlijk moeten we wachten op de dokter en wachten kan hier heel lang duren!
Woensdagavond is de dokter en een verpleegkundige komen eten, deze keer wel op afspraak! Jolien en ik wilden zorgen voor biefstuk friet. Patrick had biefstuk besteld, maar op het laatste moment kregen we te horen dat die er toch niet ging zijn. Jolien is nog om een kip gelopen, maar de winkel was al toe, maar gelukkig kon er ons nog iemand vis bezorgen. Frietjes met vis dan maar Gelukkig kregen we hulp bij het bereiden van de vis, want wij wisten niet hoe we aan zon vis met kop en staart moesten beginnen! Voor de frietjes hebben we natuurlijk zelf gezorgd in de pan weliswaar! Een frietketel weet ik hier niet onmiddellijk te vinden! De frietjes, die eigenlijk gebakken patatjes in frietjesvorm waren, hebben toch hun succes gehad en iedereen gesmaakt. Voor de rest weten Jolien en ik niet goed wat koken, we eten hier veel groentjes afgewisseld met een keer spaghetti of patatjes En we zien elke dag wel wat onze pot kan schaffen. Toch zijn we al verbaasd dat we hier aan toastjes kunnen geraken en yoghurt, kaas en brood wordt soms voor ons meegebracht uit de stad!
Alles verloopt hier dus eigenlijk heel goed en Jolien en ik zitten al met voorlopige ideeën in ons hoofd om volgend weekend, een weekendje Mexico te doen. Concrete plannen moeten we nog maken, maar hopelijk wordt het iets om naar uit te kijken!
Dit weekend houden we het rustig, morgen bezoeken we een regenwaterproject en hopelijk komt de zon ons na 2 dagen afwezigheid weer vergezellen!
Groetjes! X Jolien en Bo
Het weekend is hier net weer gestart! En eigenlijk hebben we een rustig weekje achter de rug in het Centro Salud, niet zoveel speciaals meegemaakt, maar soms is het al shockerend genoeg om in contact te komen met het dagelijkse leven van de mensen hier. Jolien en ik onderzoeken de mensen hier met alle plezier, maar het is toch even slikken als zowel kind als volwassenen recht in je gezicht hoesten en niezen en het gebruik van je hand voor je mond niet kennen. Ik moest toch ook even Jolien raadplegen of het normaal is dat een kindje het hele dorp bij elkaar krijst wanneer je gewoon een thermometer onder hun oksel steekt, want mijn oren krijgen het hier dagelijks te verduren. Bij ons leren de kindjes wat onderzoeken is: een thermometer onder je oksel doet geen pijn, een stethoscoop is koud, maar je bent er zo weer vanaf, Hier krijgen de kindjes al bij de eerste traantjes de borst aangeboden, maar jammergenoeg volstaat dat niet altijd!
Deze week zijn we met de ambulance een ondervoed kindje gaan bezoeken. Dat hadden we nog nooit gezien! Het kindje was 2 maanden oud en woog nog geen 1 kg. Zijn gezichtje zag eruit als dat van een oud mannetje met rimpels door het ontbreken van onderhuids vetweefsel, zijn armpjes durfde ik niet vastnemen, omdat ik bang was ze spontaan te breken. Ze waren misschien zo dik als mijn vingers. Als zijn mama hem ontkleedde konden we zijn ribben tellen op zijn borstkast zonder enige moeite Het is moeilijk te beschrijven! Er zat niet veel leven meer in het kindje, het lag gapend te kijken wat er rond hem gebeurde, sputterde niet tegen wanneer het werd onderzocht of wanneer zijn kleertjes werden uitgedaan De moeder slaagt er niet in om borstvoeding te geven, waardoor ze synthetische melk moet aankopen, die aan de eisen van een kindje jonger dan 1 jaar voldoet. Deze melk is echter heel duur en ook moeilijk te verkrijgen, omdat heel weinig mensen dat hier nodig hebben. Jolien en ik hebben toegehapt op de vraag van de dokter om elk een blikje melk te sponsoren, maar we willen hem wel zelf kopen, zodat we weten wat er met ons geld gebeurt. Natuurlijk moeten we wachten op de dokter en wachten kan hier heel lang duren!
Woensdagavond is de dokter en een verpleegkundige komen eten, deze keer wel op afspraak! Jolien en ik wilden zorgen voor biefstuk friet. Patrick had biefstuk besteld, maar op het laatste moment kregen we te horen dat die er toch niet ging zijn. Jolien is nog om een kip gelopen, maar de winkel was al toe, maar gelukkig kon er ons nog iemand vis bezorgen. Frietjes met vis dan maar Gelukkig kregen we hulp bij het bereiden van de vis, want wij wisten niet hoe we aan zon vis met kop en staart moesten beginnen! Voor de frietjes hebben we natuurlijk zelf gezorgd in de pan weliswaar! Een frietketel weet ik hier niet onmiddellijk te vinden! De frietjes, die eigenlijk gebakken patatjes in frietjesvorm waren, hebben toch hun succes gehad en iedereen gesmaakt. Voor de rest weten Jolien en ik niet goed wat koken, we eten hier veel groentjes afgewisseld met een keer spaghetti of patatjes En we zien elke dag wel wat onze pot kan schaffen. Toch zijn we al verbaasd dat we hier aan toastjes kunnen geraken en yoghurt, kaas en brood wordt soms voor ons meegebracht uit de stad!
Alles verloopt hier dus eigenlijk heel goed en Jolien en ik zitten al met voorlopige ideeën in ons hoofd om volgend weekend, een weekendje Mexico te doen. Concrete plannen moeten we nog maken, maar hopelijk wordt het iets om naar uit te kijken!
Dit weekend houden we het rustig, morgen bezoeken we een regenwaterproject en hopelijk komt de zon ons na 2 dagen afwezigheid weer vergezellen!
Vandaag onze derde dag stage achter de rug, het was redelijk druk in het Centro Salud waardoor Jolien en ik elkaar niet veel tegenkwamen, soms zochten we elkaar es op om hier en daar wat vertalingen te ronselen ;)
In het Centro Salud vinden vooral prenatale consultaties plaats, maar ook veel zieke kindjes komen op bezoek. Door de vele prenatale consultaties hebben we al heel wat vroedkundig werk geleerd. We hebben al naar het hart van babytje kunnen luisteren, meten met een lintmeter hoeveel maanden zwanger het meisje al is en we hebben al kunnen voelen waar het hoofdje zich in de buik bevindt. Prenatale consultaties vinden al plaats bij meisjes vanaf 10 jaar !!!! En als we een meisje van 16 op bezoek krijgen met reeds 3 bevallingen achter de rug is dat ook geen uitzondering, maar wel even slikken natuurlijk!
Vandaag vertelde de dokter ons dat er om 15 uur weer een bevalling was en bij Jolien begon het al te kriebelen, want vandaag was het haar beurt! Om 15u30 vroeg ik de dokter hoe het nu zat met de bevalling en hij zei dat het pas om 17u was. Om 17u bleek het uiteindelijk pas om 20u . (Dit is de Guatemalteekse manier van afspraken maken!) De dokter had zichzelf al om 19u uitgenodigd om nog een babbeltje te slaan en volgens hem een hapje mee te eten, maar Jolien en ik waren eigenlijk niet van op de hoogte van het hapje mee-eten en hadden zelf al ons potje spaghetti gekookt.We waren om 19u vol spanning aan het wachten op de dokter en de eerste THUISbevalling. Om 19u30 zaten Jolien en ik al wat met onze vingers te draaienn, want die dokter bleef wel er lang weg. Ondertussen was het Guatemalteekse land volop aan het genieten van een tropische regenbui met zijn bliksem en donder erbij! Om 19u40 vroegen wij Patrick even de dokter te bellen om te vragen waar hij bleef. Na het Spaanse gesprek, waar Jolien en ik niet zoveel van hadden begrepen, begon de keuken onder water te lopen en het water stroomde van alle kanten binnen! Er was geen tijd meer voor de Spaanse vertaling, waardoor we enkel hadden begrepen dat de dokter niet kwam vanwege het slechte weer en Jolien en ik begonnen onmiddellijk te dweilen. In het begin leek het werk voor niets te zijn, maar uiteindelijk hebben we de keuken toch bijna droog gekregen J Meer over de bevalling waren we niet meer te weten gekomen en aangezien het al 21u was, gingen we ervan uit dat we vanavond geen bevalling meer gingen meemaken!
Morgen zijn we mee uitgenodigd om de vulkaan te bezoeken, maar het fijne begrepen Jolien en ik er niet van, dus dat zijn vragen voor morgen!
Afgelopen weekend kwamen er Guatemalteekse kinderen op bezoek en samen met enkele andere Belgen van het project DIFAM hier hebben we carnavalmaskers gemaakt. De kindjes hebben er echt van genoten. Zondag zijn Jolien en ik dan onze inkopen gaan doen op de plaatselijke markt hier en in de namiddag hebben we wat genoten van de zon. Zondagmiddag hebben we kunnen genieten van een Peruvaanse maaltijd, die een Peruvaan hier had bereid. Het was heel lekker, maar watn portie was dat zeg!
Morgenochtend om 8u staan we weer paraat in het Centro Salud voor een nieuwe dag Wie weet wat we dan weer allemaal meemaken!
