Holaaa!

Jaja, de laatste verslagjes komen eraan.. Binnen 2 weken hebben Jolien en ik al Belgische frietjes in onze maag zitten.. Mjammie! Eerst nog even ten volle genieten van onze laatste 2 weken hier en een uitgebreid verslagje van ons laatste uitstapje hier!

Afgelopen weekend hebben we het project Vivir en Amor bezocht (het project waar Bénédicte en Elias stage lopen). Het was leerrijk om eens te zien hoe het er in Guatemala aan toe gaat op Belgische wijze. Je merkt wel dat er meer structuur in de verzorging zit, maar dat het ook roeien is met de riemen die je hebt! We konden zien waar Bénédicte en Elias hun tijd doorbrachten en hoe de ‘consultas’ in Yalanhuitz verliepen. Yalanhuitz op zich is een totaal ander dorp dan San Miguel Ixtahuacan. Yalanhuitz is veel kleiner, met veel minder voorzieningen, waardoor het volgens mij ook iets meer charme heeft dan San Miguel Ixt. Iedereen kent er iedereen en je loopt voortdurend iedereen ‘Beunas … ‘ na te roepen. Iedereen herkent dat je nieuw bent en vraagt naar je naam, zodat ze je de volgende morgen kunnen begroeten. Hier in San Miguel herkennen veel mensen Jolien en mij, omdat we blank zijn, maar vaak weten ze niet wat we hier precies doen… Ook qua natuur is er in Yalanhuitz veel te beleven. Yalanhuitz ligt in een vallei aan de grens van Mexico. In het weekend hebben verschillende malen de bergen over gewandeld, het oerwoud in, tot de grens van Mexico om mooie riviertjes en watervallen op te zoeken. En geloof ons, de wandeltochten waren altijd puffen met een blakende zon op je gericht, maar ze waren steeds de moeite waard en we genoten des te meer van de aanwezigheid van het vele verfrissende water, wat hier in San Miguel ver te zoeken is.  Het was ook fijn nog eens met ons viertjes samen te genieten van het paradijsje van Benedicte en Elias. Jolien en ik hadden op de chickenbus veel groenten en fruit meegesleurd van op de markt in San Miguel, waardoor we elke avond konden genieten van lekker eten. Op ons laatste avondje samen in Guatemala hebben we een vuurtje gemaakt aan de rivier samen met Nick en Lauranne (de stagebegeleiders van Vivir en Amor) en een Hollandse thuisverpleegkundige, die ook als vrijwilligster kwam werken in het project. De marshmallows hier hebben niet dezelfde kwaliteit als die van België, maar Elias had een ander ideetje bedacht! Op ons eerste ontbijtje in Yalanhuitz hebben we écht genoten van een bakbanaantje, Elias kwam op het idee om in aluminiumfolie de bakbananen te doen met wat suiker en rum. Na lange tijd garen in het vuur bekwamen we toch een lekker resultaat.

Vandaag hebben Jolien en ik ons laatste ritje op de chickenbus achter de rug en de volgende keer als we onze rugzak pakken, zal het jammergenoeg zijn om richting België te vertrekken. Nu eerst nog genieten van onze laatste anderhalve week  stage!

En zo zijn we vandaag het TBCkliniekje gaan bezoeken in Quetzaltenango.. Het was een hele opgave om het geregeld te krijgen, maar uiteindelijk stond onze wekker vanmorgen weer om 5u30 om op tijd de TBC kliniek te bezoeken. In de TBC kliniek hebben we heel veel antwoorden op onze vragen gekregen en ook de rondleiding geeft ons veel stof gegeven om verder te werken aan onze bachelorproef. Aangezien we met de auto van Difam waren, moesten er ook nog enkele boodschappen worden gedaan en zo hebben Jolien en ik ook wat van de Quetzaltenangose markt gezien! Het was een fijne dag! Morgen weer een beetje van het normale leven en gaan we werken in het Centro Salud, hopend op nieuwe leerrijke ervaringen!

Tot snel! Zonnige groetjes, Jolien en Bo.

06-04-2011 om 05:12 geschreven door Bo  

Hola amigos!

Na een weekje blogloos te zijn, is het weer de hoogste tijd een verslagje te schrijven over de afgelopen week, want er valt veel te vertellen!

Op woensdag 16 maart nodigde de dokter van het ziekenhuis ons uit om mee te jureren in de jury van het schoolfeest van het dorpje hier. Jolien en ik moesten punten geven op 13 klassen, die creatief waren geweest en kostuums in elkaar hadden geknutseld rond 3 thema’s: traditionele Guatemalteekse kledij, sport en fantasie. Sommige klassen waren al wat creatiever dan de andere, maar bij het thema fantasie hadden ze toch allemaal mooie dingen in elkaar geknutseld! Er was één meisje per klas uitverkoren om de 3 kostuums aan de rest van de school te presteren. De andere leerlingen van de klas zaten in een zaaltje de voorstelling te volgen. Jolien en ik trokken toch weer onze ogen open als we zagen hoe weinig discipline er hier in de scholen is. De kinderen zitten niet neer op hun stoel, maar lopen heel tijd van hier naar daar, zijn enorm rumoerig, dat we er achteraf hoofdpijn van hadden. Ook al wordt meermaals gevraagd neer te zitten en wat stiller te zijn, het heeft geen effect. Er wordt ook geen ‘gehoorzaamheid’ van de kinderen verwacht.

De kinderen lopen hier en in het school ook constant te snoepen, eerst een lolly, na 20 minuten een zakje chips, 30 minuten zijn ze daar alweer met een ijsje! Door al die zoetigheid zien Jolien en ik ook vaak zwarte tandjes in het Centro Salud al bij kindjes vanaf 4 jaar!

Op donderdag 17 maart konden we mee naar een ‘aldea’ (= een verafgelegen dorpje), hier zijn geen gezondheidszorgvoorzieningen aanwezig. In de aldea ‘Tierra Blanca’ gingen de verpleegkundige en arts voorlichting geven over geplande zwangerschappen en verantwoord ouderschap. Op een creatieve manier probeerde men duidelijk te maken waarom het beter is geen 8 kinderen te hebben, maar dat 3 kinderen een beter leven kunnen creëren. Dit werd gedaan, omdat eerst hun visie moet veranderen vooraleer je een gedragsveranderingen teweeg brengt. Mensen uitleg geven over anti – conceptiva terwijl ze het nut er  niet van inzien, haalt niet veel uit. Uiteindelijk bleek de meerderheid van de aanwezige dames overtuigd te zijn van het belang van geplande zwangerschappen. De stap naar gedragsveranderingen is echter nog veraf, want wanneer er vragen werden gesteld, werden er maar heel weinig antwoorden gegeven. Vragen als: hoe word je zwanger, wat zijn de geslachtorganen van man en vrouw, welke anti – conceptiemiddelen bestaan er, waar kan je deze halen, … kwamen aan bod. Sommigen konden min of meer een antwoord geven, maar extra uitleg was vaak nodig!

De voorlichting werd gegeven in een schooltje, waarlangs een zalig riviertje liep. Jolien en ik hebben dan ook even genoten van de aanwezigheid van dat water en zijn het riviertje afgewandeld. Hierop waren we natuurlijk niet voorzien en dat zorgde soms voor grappige momenten en een natte broek en schoenen voor mezelf.

Vrijdag 18 maart stond de wekker om 5u om onze tocht naar Mexico te starten, na verschillende lange busritten op wegen die niet altijd in even goede staat zijn, kwamen we om 16u30 in het hostel in San Cristobal. Na 2 weken zagen we onze 2 medereizigers van het andere project terug en we hadden elkaar heel wat te vertellen. Het was leuk weer samen te zijn en onze ervaringen, frustraties, maar vooral leuke momenten te delen. Vrijdagavond hebben we nog wat genoten van de gezellige sfeer in het stadje, een lekker restaurantje gevonden met een heerlijk stukje visFILET !!! Achteraf zijn we met ons 4 nog eens de goedkope cocktails en pintjes gaan proeven in een gezellig cafeetje.

De volgende dag moesten we echter weer vroeg uit de veren, 5u, want we hadden een heuse tocht voor de boeg! We hadden een tour gepland naar Palenque. Na een busrit van 5u en een gezellig ontbijtje in de zon arriveerden we bij de prachtige watervallen van Agua Azul. Jolien en ik konden dan ook  niet wachten om in het water te plonzen en te genieten van het prachtige stukje natuur. Het water is zo blauw (= azul), echt heel erg mooi! Ook de Misol – Ha waterval hebben we bezocht, die over een rots uitstort over een lengte van verschillende meters (de precieze hoogte weet ik niet J )!

In de namiddag zijn we de Mayaruïnes gaan bezoeken, want in onze eerste week reizen hadden we niet de tijd om iets van de Mayacultuur op te snuiven. Met de gids zijn we heel wat te weten gekomen over de gigantische eeuwenoude gebouwen, die zich te midden van het oerwoud bevonden! Waauw!

Om 22u arriveerden we dan weer in de gezellige drukte van San Cristobal. Aangezien het zo laat was, vonden we er niets beters op om onze maag te vullen in de Burger King! Wat ons natuurlijk veel deugd deed J Bij aankomst in het hostel merkte Jolien dat haar bril nog op de bus lag. Eén dag met lenzen is nog haalbaar, maar 2 dagen zou haar toch hoofdpijn bezorgen, we hebben die avond nog alles gedaan om de buschauffeur te bereiken, maar tevergeefs… De paniek begon al wat toe te slaan, wat als we die bril niet terugvonden! We wisten dat het bureau waar we onze trip hadden geboekt om 8u open was, waardoor we op zaterdag ook onze wekker zetten om zeker die bril terug te hebben! Gelukkig had de buschauffeur hem gevonden en ze vertelden ons dat we er om 16u om konden komen!

Na een heerlijk dagje genieten in San Cristobal, een stadje waar de Maya’s en toeristen over de hele wereld zich vermengen. Er klinkt salsamuziek in de straat, er zijn talloze koffiebars met natuurlijk de beste koffie en de zon straalde de hele dag! Echt superleuk!

Toen we om 16u naar het toeristenbureau gingen was de bril er nog steeds niet, ze vertelde ons dat hij er nu zeker om 18u30 zou zijn! Het verontruste ons wel weer wat, maar er zat niets anders op! In San Cristobal was een supermarkt aanwezig en daar wilden we natuurlijk héél wat lekkers kopen, die in onze dorpjes niet te vinden is.

Om 19u30 hadden we na enige moeite en dank aan Elias eindelijk Joliens bril terug en dat hebben we met paella gevierd! Guatemala, Mexico, … als het afspraken aankomt, is het toch één pot nat!

Na het eten hebben we nog een kampvuurTJE aangestoken in het hotel en nog wat bijgekletst, want ons tripje was alweer bijna afgelopen!

Eergisteren hebben Jolien en ik weer een hele dag door de bergen van Mexico en Guatemala gereden met shuttle en chickenbussen, wat ons net geen decubitus bezorgde, maar het was de moeite waard. We hebben enorm genoten van ons tripje! Om 16u30 kwamen we weer thuis in San Miguel Ixtahuacan en bereidden we ons voor op een nieuwe werkweek in Centro Salud!

Na het drukke weekend zou een rustig dagje in het Centro Salud ons deugd doen, toch stond er gisteren alweer een uitstap op het programma. We konden weer mee naar de aldea Sicabe, waar er weer voorlichting moest worden gegeven! Jolien en ik volgden aandachtig vanaf onze stoel buiten in de zon, want binnen in dat gezondheidspostje was het heel erg koud!

Vandaag was het dan weer heel erg druk in Centro Salud, want er kwam een organisatie langs die sterilisatie, het plaatsen van een plaatje in de arm en gynaecologische onderzoeken voor een goedkopere prijs uitvoerden! Jolien en ik hebben bij een sterilisatieoperatie kunnen toekijken en zo nog eens een blauwe short aangehad. Ook de plaatsing van de plaatjes in de arm konden we meevolgen. Dit duurde echter niet lang, want de mensen van de organisatie waren heel erg onvriendelijk en ze waren ons liever kwijt dan rijk. Als we vroegen om iets te herhalen, omdat het Spaans wat te snel ging, weigerden ze … Gelukkig konden we ons hart luchten bij onze collega’s in het Centro Salud, die alles met plezier meerdere keren herhalen, als we het niet begrijpen.

Zozo, dit was een uitgebreid weekverslag. Volgend weekend hebben we een werkdagje op zaterdag gepland en misschien kunnen we zondag met iemand mee naar de zee! Dan wordt het weer uitkijken naar het weekend erop, wanneer we Benedicte en Elias in Yalanhuitz gaan bezoeken!

Hasta leugo! En veel zonnige en heel erg warme groetjes Jolien en Bo!

24-03-2011 om 01:33 geschreven door Bo  

Hola!

Vandaag zijn Jolien en ik meegeweest met de dokter naar Tejutla! Waar we hem hebben geholpen in zijn Clinica de Orthopedia y Traumatologia. Dit was de eerste keer dat we in contact kwamen  met gezondheidszorg, waar patiënten moesten voor betalen. Ook hier komen patiënten op consultatie, maar hier kost consultatie en medicatie geld. Voor een consultatie vroeg de arts amper 50 Quetzales, wat voor ons slechts 5 euro is, maar voor de Guatemalteken is dat een hele som is. Daarnaast schreef de arts medicatie voor en kregen de patiënten de medicatie mee, wat de rekening vaak op een 100 – 300 Quetzales (10 – 30 euro) deed oplopen.

Aangezien de patiënten hier voor hun raadpleging moesten betalen, zagen we veel serieuzere ziektebeelden. Er kwamen verschillende patiënten met artritis langs, die we onmiddellijk een IM inspuiting mochten geven. Er kwam een man langs met een suprapubische katheter (!). Hij droeg zijn urinezak met zich mee in een plastiekzak aan zijn broek geknoopt! Hij had echter heel veel klachten en pijn in de buik, wat wees op een infectie en abces in de buik. Hiervoor kan de patiënt niet in Tejutla worden behandeld, maar moest hij naar het ziekenhuis in San Marcos. Deze man barstte in tranen uit. San Marcos is een stad, niet naast de deur voor de patiënten en de verzorging daar konden ze al helemaal niet betalen!

Er kwam ook een meisje langs van ongeveer 5 jaar, zij mankte al sinds de geboorte en de moeder wist niet wat er aan de hand was. De dokter consulteerde spierdystrofie in het dijbeen, maar ook dat kon hij niet behandelen! Het was zelf niet mogelijk een exacte diagnose te stellen zonder bepaalde technieken. Het kind moest worden behandeld in het grote ziekenhuis van Guatemala City! Wat aan de andere kant van het land ligt, zo’n 8 uur door de bergen rijden vanaf hier!

Er mag hier dan wel gezondheidszorg aanwezig zijn, toch volstaan de voorzieningen die er zijn nog lang niet en dan weten Jolien en ik al helemaal niet wat te zeggen. We staan daar mooi te blinken en zeggen dat we van België zijn. De mensen appreciëren het enorm dat we er zijn en zijn heel dankbaar, maar uiteindelijk kunnen wij niet veel doen!

Voor de rest van de week werken we weer in het Centro Salud! En van vrijdag tot maandag gunnen we onszelf een verlengd weekendje naar Mexico!

Groetjes! Jolien en Bo

16-03-2011 om 02:43 geschreven door Bo  

Het weekend is hier net weer gestart! En eigenlijk hebben we een rustig weekje achter de rug in het Centro Salud, niet zoveel speciaals meegemaakt, maar soms is het al shockerend genoeg om in contact te komen met het dagelijkse leven van de mensen hier. Jolien en ik onderzoeken de mensen hier met alle plezier, maar het is toch even slikken als zowel kind als volwassenen recht in je gezicht hoesten en niezen en het gebruik van ‘je hand voor je mond’ niet kennen. Ik moest toch ook even Jolien raadplegen of het normaal is dat een kindje het hele dorp bij elkaar krijst wanneer je gewoon een thermometer onder hun oksel steekt, want mijn oren krijgen het hier dagelijks te verduren. Bij ons leren de kindjes wat onderzoeken is: een thermometer onder je oksel doet geen pijn, een stethoscoop is koud, maar je bent er zo weer vanaf, … Hier krijgen de kindjes al bij de eerste traantjes de borst aangeboden, maar jammergenoeg volstaat dat niet altijd!

Deze week zijn we met de ambulance een ondervoed kindje gaan bezoeken. Dat hadden we nog nooit gezien! Het kindje was 2 maanden oud en woog nog geen 1 kg. Zijn gezichtje zag eruit als dat van een oud mannetje met rimpels door het ontbreken van onderhuids vetweefsel, zijn armpjes durfde ik niet vastnemen, omdat ik bang was ze spontaan te breken. Ze waren misschien zo dik als mijn vingers. Als zijn mama hem ontkleedde konden we zijn ribben tellen op zijn borstkast zonder enige moeite… Het is moeilijk te beschrijven! Er zat niet veel leven meer in het kindje, het lag gapend te kijken wat er rond hem gebeurde, sputterde niet tegen wanneer het werd onderzocht of wanneer zijn kleertjes werden uitgedaan… De moeder slaagt er niet in om borstvoeding te geven, waardoor ze synthetische melk moet aankopen, die aan de eisen van een kindje jonger dan 1 jaar voldoet. Deze melk is echter heel duur en ook moeilijk te verkrijgen, omdat heel weinig mensen dat hier nodig hebben. Jolien en ik hebben toegehapt op de vraag van de dokter om elk een blikje melk te sponsoren, maar we willen hem wel zelf kopen, zodat we weten wat er met ons geld gebeurt. Natuurlijk moeten we wachten op de dokter en wachten kan hier heel lang duren!

Woensdagavond is de dokter en een verpleegkundige komen eten, deze keer wel op afspraak! Jolien en ik wilden zorgen voor biefstuk – friet. Patrick had biefstuk besteld, maar op het laatste moment kregen we te horen dat die er toch niet ging zijn. Jolien is nog om een kip gelopen, maar de winkel was al toe, maar gelukkig kon er ons nog iemand vis bezorgen. Frietjes met vis dan maar… Gelukkig kregen we hulp bij het bereiden van de vis, want wij wisten niet hoe we aan zo’n vis met kop en staart moesten beginnen! Voor de frietjes hebben we natuurlijk zelf gezorgd… in de pan weliswaar! Een frietketel weet ik hier niet onmiddellijk te vinden! De frietjes, die eigenlijk gebakken patatjes in frietjesvorm waren, hebben toch hun succes gehad en iedereen gesmaakt. Voor de rest weten Jolien en ik niet goed wat koken, we eten hier veel groentjes afgewisseld met een keer spaghetti of patatjes… En we zien elke dag wel wat onze pot kan schaffen. Toch zijn we al verbaasd dat we hier aan toastjes kunnen geraken en yoghurt, kaas en brood wordt soms voor ons meegebracht uit de stad!

Alles verloopt hier dus eigenlijk heel goed en Jolien en ik zitten al met voorlopige ideeën in ons hoofd om volgend weekend, een weekendje Mexico te doen. Concrete plannen moeten we nog maken, maar hopelijk wordt het iets om naar uit te kijken!

Dit weekend houden we het rustig, morgen bezoeken we een regenwaterproject en hopelijk komt de zon ons na 2 dagen afwezigheid weer vergezellen!

Groetjes! X Jolien en Bo

Het weekend is hier net weer gestart! En eigenlijk hebben we een rustig weekje achter de rug in het Centro Salud, niet zoveel speciaals meegemaakt, maar soms is het al shockerend genoeg om in contact te komen met het dagelijkse leven van de mensen hier. Jolien en ik onderzoeken de mensen hier met alle plezier, maar het is toch even slikken als zowel kind als volwassenen recht in je gezicht hoesten en niezen en het gebruik van ‘je hand voor je mond’ niet kennen. Ik moest toch ook even Jolien raadplegen of het normaal is dat een kindje het hele dorp bij elkaar krijst wanneer je gewoon een thermometer onder hun oksel steekt, want mijn oren krijgen het hier dagelijks te verduren. Bij ons leren de kindjes wat onderzoeken is: een thermometer onder je oksel doet geen pijn, een stethoscoop is koud, maar je bent er zo weer vanaf, … Hier krijgen de kindjes al bij de eerste traantjes de borst aangeboden, maar jammergenoeg volstaat dat niet altijd!

Deze week zijn we met de ambulance een ondervoed kindje gaan bezoeken. Dat hadden we nog nooit gezien! Het kindje was 2 maanden oud en woog nog geen 1 kg. Zijn gezichtje zag eruit als dat van een oud mannetje met rimpels door het ontbreken van onderhuids vetweefsel, zijn armpjes durfde ik niet vastnemen, omdat ik bang was ze spontaan te breken. Ze waren misschien zo dik als mijn vingers. Als zijn mama hem ontkleedde konden we zijn ribben tellen op zijn borstkast zonder enige moeite… Het is moeilijk te beschrijven! Er zat niet veel leven meer in het kindje, het lag gapend te kijken wat er rond hem gebeurde, sputterde niet tegen wanneer het werd onderzocht of wanneer zijn kleertjes werden uitgedaan… De moeder slaagt er niet in om borstvoeding te geven, waardoor ze synthetische melk moet aankopen, die aan de eisen van een kindje jonger dan 1 jaar voldoet. Deze melk is echter heel duur en ook moeilijk te verkrijgen, omdat heel weinig mensen dat hier nodig hebben. Jolien en ik hebben toegehapt op de vraag van de dokter om elk een blikje melk te sponsoren, maar we willen hem wel zelf kopen, zodat we weten wat er met ons geld gebeurt. Natuurlijk moeten we wachten op de dokter en wachten kan hier heel lang duren!

Woensdagavond is de dokter en een verpleegkundige komen eten, deze keer wel op afspraak! Jolien en ik wilden zorgen voor biefstuk – friet. Patrick had biefstuk besteld, maar op het laatste moment kregen we te horen dat die er toch niet ging zijn. Jolien is nog om een kip gelopen, maar de winkel was al toe, maar gelukkig kon er ons nog iemand vis bezorgen. Frietjes met vis dan maar… Gelukkig kregen we hulp bij het bereiden van de vis, want wij wisten niet hoe we aan zo’n vis met kop en staart moesten beginnen! Voor de frietjes hebben we natuurlijk zelf gezorgd… in de pan weliswaar! Een frietketel weet ik hier niet onmiddellijk te vinden! De frietjes, die eigenlijk gebakken patatjes in frietjesvorm waren, hebben toch hun succes gehad en iedereen gesmaakt. Voor de rest weten Jolien en ik niet goed wat koken, we eten hier veel groentjes afgewisseld met een keer spaghetti of patatjes… En we zien elke dag wel wat onze pot kan schaffen. Toch zijn we al verbaasd dat we hier aan toastjes kunnen geraken en yoghurt, kaas en brood wordt soms voor ons meegebracht uit de stad!

Alles verloopt hier dus eigenlijk heel goed en Jolien en ik zitten al met voorlopige ideeën in ons hoofd om volgend weekend, een weekendje Mexico te doen. Concrete plannen moeten we nog maken, maar hopelijk wordt het iets om naar uit te kijken!

Dit weekend houden we het rustig, morgen bezoeken we een regenwaterproject en hopelijk komt de zon ons na 2 dagen afwezigheid weer vergezellen!

Groetjes! X Jolien en Bo

12-03-2011 om 17:25 geschreven door Bo  

Hola!

Vandaag onze derde dag stage achter de rug, het was redelijk druk in het Centro Salud waardoor Jolien en ik elkaar niet veel tegenkwamen, soms zochten we elkaar es op om hier en daar wat vertalingen te ronselen… ;)

In het Centro Salud vinden vooral prenatale consultaties plaats, maar ook veel zieke kindjes komen op bezoek. Door de vele prenatale consultaties hebben we al heel wat vroedkundig werk geleerd. We hebben al naar het hart van baby’tje kunnen luisteren, meten met een lintmeter hoeveel maanden zwanger het meisje al is en we hebben al kunnen voelen waar het hoofdje zich in de buik bevindt. Prenatale consultaties vinden al plaats bij meisjes vanaf 10 jaar !!!! En als we een meisje van 16 op bezoek krijgen met reeds 3 bevallingen achter de rug is dat ook geen uitzondering, maar wel even slikken natuurlijk!

Vandaag vertelde de dokter ons dat er om 15 uur weer een bevalling was en bij Jolien begon het al te kriebelen, want vandaag was het haar beurt! Om 15u30 vroeg ik de dokter hoe het nu zat met de bevalling en hij zei dat het pas om 17u was. Om 17u bleek het uiteindelijk pas om 20u…. (Dit is de Guatemalteekse manier van afspraken maken!) De dokter had zichzelf al om 19u uitgenodigd om nog een babbeltje te slaan en volgens hem een hapje mee te eten, maar Jolien en ik waren eigenlijk niet van op de hoogte van het hapje mee-eten en hadden zelf al ons potje spaghetti gekookt.  We waren om 19u vol spanning aan het wachten op de dokter en de eerste THUISbevalling. Om 19u30 zaten Jolien en ik al wat met onze vingers te draaienn, want die dokter bleef wel er lang weg. Ondertussen was het Guatemalteekse land volop aan het genieten van een tropische regenbui met zijn bliksem en donder erbij! Om 19u40 vroegen wij Patrick even de dokter te bellen om te vragen waar hij bleef. Na het Spaanse gesprek, waar Jolien en ik niet zoveel van hadden begrepen, begon de keuken onder water te lopen en het water stroomde van alle kanten binnen! Er was geen tijd meer voor de Spaanse vertaling, waardoor we enkel hadden begrepen dat de dokter niet kwam vanwege het slechte weer en Jolien en ik begonnen onmiddellijk te dweilen. In het begin leek het werk voor niets te zijn, maar uiteindelijk hebben we de keuken toch bijna droog gekregen J Meer over de bevalling waren we niet meer te weten gekomen en aangezien het al 21u was, gingen we ervan uit dat we vanavond geen bevalling meer gingen meemaken!

Morgen zijn we mee uitgenodigd om de vulkaan te bezoeken, maar het fijne begrepen Jolien en ik er niet van, dus dat zijn vragen voor morgen!

Afgelopen weekend kwamen er Guatemalteekse kinderen op bezoek en samen met enkele andere Belgen van het project DIFAM hier hebben we carnavalmaskers gemaakt. De kindjes hebben er echt van genoten. Zondag zijn Jolien en ik dan onze inkopen gaan doen op de plaatselijke markt hier en in de namiddag hebben we wat genoten van de zon. Zondagmiddag hebben we kunnen genieten van een Peruvaanse maaltijd, die een Peruvaan hier had bereid. Het was heel lekker, maar wat’n portie was dat zeg!

Morgenochtend om 8u staan we weer paraat in het Centro Salud voor een nieuwe dag… Wie weet wat we dan weer allemaal meemaken!

 


Bedankt voor jullie mooie reacties!

Beunos noches! Jolien y Bo

08-03-2011 om 06:06 geschreven door Bo  

Vandaag was het onze eerste stagedag, een hele belevenis!

 In het Centro Salud spreken dokter en verpleegkundigen enkel Spaans, waardoor we onze uitleg met handen, voeten en veel gelach doen. Begrijpen lukt af en toe, maar het is moeilijk om op onze woorden te komen, wanneer we zelf iets willen zeggen. Toch was het aangename dag.

In de voormiddag ging Jolien de consultaties van de dokter meevolgen en na een poos mocht ze zelf haar beste Spaans bovenhalen om de ‘patiënten’ zelf naar hun klachten te vragen. Bo ging de consultaties van de hoofdverpleegkundige meevolgen en vond het heel leuk om, als student ziekenhuisverpleegkunde, ook eens tussen de kindjes te staan. De dokter nam ons ook mee naar het nieuwe  ‘Centro Salud’ die binnen 2 maanden opent. Wij trokken onze ogen open toen we zagen wat’n vooruitgang er geboekt was. Er was een anesthesietoestel aanwezig, een RX toestel, 1 couveuse, een conclave, microscopen, … Er was plaats gemaakt voor verschillende onderzoekskamers en verblijfskamers. Ook een bevallingsruimte en postpartus  - ruimte was aanwezig. Als we deze mogelijkheden vergelijken met het centrum waar we nu werken, is dat een hele ontwikkeling.

Om 14u30 kwam een dame binnen die moest bevallen en Jolien en ik werden uitgenodigd om deze van dichtbij mee te maken en, jaja, zelf uit te voeren! De plaatselijke dokter vertelt ons dat ons niveau veel hoger is dan de verpleegkundigen hier, waardoor hij ons veel liet uitvoeren. Ze vroegen mij onmiddellijk een infuus te plaatsen en bij de bevalling het hoofdje van de baby op te vangen en de navelstreng door te knippen. Allemaal heel spannend als je nog nooit een bevalling van dichtbij hebt gezien. De volgende keer is het Joliens beurt om zich in de rol van vroedvrouw te plaatsen. Het was toch wel af en toe slikken om te zien hoe ze hun verpleegkundige zorgen uitvoeren…

Voor de rest van de tijd kregen we heel tijd hetzelfde boek voorgeschoteld, in het Spaans weliswaar, dat hun verpleegkundige bijbel is. Leer, leer, … We zullen het boek lezen en hopen dat we eruit geraken, zodat we een goed inzicht krijgen in de zorgen die hier in San Miguel Ixtahuacan nodig zijn, worden uitgevoerd en welke mooie resultaten en vooruitgangen er worden geboekt!

Gelukkig zijn we hier heel welkom en worden we met open armen ontvangen. Gisterenavond hebben we met onze Vlaamse promotor hier gedanst en onze Guatemalteekse promotor, dokter Santizzo, heeft ons al voor een etentje uitgenodigd… als we het allemaal goed begrepen hebben ;).

Besitos,

Jolien y Bo

04-03-2011 om 04:34 geschreven door Bo  

Gisterenavond zijn we aangekomen in San Miguel Ixtahuacan. Vandaag zijn we het Centro Salud gaan bezoeken, ook de plaatselijke markt hebben we bezocht en we zijn ook bij een Guatemalteek thuis kippensoep gaan eten. Morgen start onze eerste stagedag om 8u.. Echt wel spannend.
Ons logement hier is heel goed. Een douche met warm water, een comfortabel bed, plaats om te koken en af en toe internet!

Morgen een eerste verslagje van de gezondheidszorg in Guatemala!

Groetjes,

Jolien en Bo

02-03-2011 om 22:56 geschreven door Bo  

01-03-2011 om 03:39 geschreven door Bo  

Hola!

Vanavond ons laatste nachtje Panajachel. Nu net teruggekeerd van het centrum van Panajachel doorheen een gigantisch regenbui… We dachten een gezellig terrasje gevonden te hebben met uitzicht op het Lago Atitlan, maar wanneer we wilden terugkeren begon het ineens te gieten… Dan hebben we ons maar daardoor gesleurd… In het centrum van Panajachel hebben we verschillende kraampjes afgewandeld en allemaal veel souveniertjes gekocht … Deze morgen zijn we naar Solola geweest, een lokaal marktje met veel groenten en fruit, levende en dode kippen en veel mooie lokale specialiteiten, waardoor we ons dus tegoed hebben gedaan aan souveniertjes … Om in Solola te geraken, hebben we de ‘chickenbus’ genomen, het Guatemalteekse plaatselijke vervoer. Onze rit naar Solola ging gepaard met hilariteit en tussen de kleine Guatemalteekse mensen voelden we ons heel klein en was de plaats heel krap…

Gisteren zijn we met de boot naar San Marcos geweest, een gezellig medidatiedorpje. Ook onze boottrip ging gepaard met de nodige hilariteit en natuurlijk natte kleren, ook speciaal gezelschap van een hond, die na 3 uur wandelen naar San Marcos verdwaald was geraakt.

Morgen reizen we een hele dag naar Coban, waar we de watervallen van Semuc Champey en de Grutas van Lanquin gaan bezoeken… Hopelijk even mooie ervaringen als we hier al hebben opgedaan.

Veel regenachtige groetjes deze keer! ;)

Jolien en Bo

26-02-2011 om 01:35 geschreven door Bo  

23-02-2011 om 17:40 geschreven door Bo  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

20-02-2011 om 22:33 geschreven door