03-05-2011 om 17:48 geschreven door patje  

Den Dag Van Den Arbeid. Moeten we ons nu schuldig voelen, goed beseffend dat we onze luie konten niet bewegen en we hier zitten op jullie kosten? Mag het een troost zijn dat het weer nogal maarts is: dikke NO-wind en af en toe een buitje, fleece&lange broek. Ondertussen zitten we reeds op Leros, Syros en Patmos liggen achter ons.Poppy, dezelde dame die ons bracht met de taxi, voerde ons, wederom in stilzwijgen, naar de haven.Een massa volk met of zonder valiezen, auto's of brommerkes verzamelden zich op de kade, de havenpolitie hield alles in de hand, moest wel want die grieken hebben de neiging tot anarchie.De ferry was goegevuld, buiten op het dek zitten was niet echt aangewezen wegens felle bries en opspattend water, hebben het wel geprobeerd. Op Syros aangekomen om 20u30, de avond was ingevallen. We konden nog tickets op de kop tikken voor Leros, vertrek dezelfde nacht om 3u, en vonden ook een dutplaatske voor enkele uren, een hoekkamertje (van hotel Esperanza, op kruipafstand) langs een brommerkessluipweg. Het inschepen verliep vlot, het was weer een knoert van een schip met een hoge verlorenloopindex. De ferry zat stampvol. Elke bank, stoel, hoekje, gangetje, was ingenomen door de Duttende Mensheid. We vonden wonderwel een stel pilot-stoelen en soesden tot Patmos. Wat suf belandden we om 6u30 in Scala, Patmos, op de kade. Een verblijfplaats hoefden we niet te zoeken. Een vitale pee, Stefanos, overtuigde ons om voor zijn pension te kiezen, we volgen hem naar zijn 30-jarige Toyota Starlet. Hij laadde ons bagage in de veel te kleine koffer, en spurtte terug naar de kade om een koppel USA-ers te strikken. Met zijn allen persten we ons in die kleine doos en vertrokken. Het studiooke beviel ons, had een terras met een beperkt zicht op berg met klooster, wel in een achterafstraatje maar rustig. Het eiland had voor avonturiers zoals wij weinig te bieden, te klein, te toeristisch. Het was een tussenstop, maar een van de belangrijkste kloosters van Griekenland konden we niet zomaar aan ons laten voorbijgaan. Niet alleen het klooster van den Heilige Johannes den Theosoof hebben we bezocht, ook de grot waar hij bliksemschichtgewijs de “Apocalyps” werd doorgegeven door onzelieveneer. Beiden ademden een middeleeuwse sfeer uit. Rond de grot, waarin de Jan zijn goddelijke ingeving kreeg rond 100 naC,verrees een complex van kapellekes, waartussen we afdaalden naar het Dieptepunt, de grot. Een eenvoudige dienst, maar met prachtige gezangen, was bezig. De ruimte werd half overspannen door een enorme rots, de schaarse verlichting benadrukte de sacrale sfeer. De pappas declameerde luid, deels gezongen, vanuit een zijbeuk weerklonk antwoord, dialoog werd duet, wondermooi, en voor geen geld. De klooster-burcht boven op den berg bezochten we op een rustig moment, tijdens het hoogseizoen is het hier stijf aanschuiven. Series cruise-schepen worden aangevoerd. Door de poort kwamen we in een middeleeuwse setting: kleine binnenplaats met galerijen, vervagende muurschilderingen, een doolhof van gangetjes, waterputten om belegeringen te doorstaan, een kapel als een stripboek (van de plinten tot de nok van het dak 1 groot schilderij), en pappas (meestal ferme gasten met zware baard in zwarte soutane). We dwaalden rond en vergaten de tijd.De Stefanos leek ons wel te mogen, hij nodigde ons uit voor een etentje bij hem thuis, enkele straatjes verder. Octopus, zelfgevangen. We deelden de tafel met 2 andere gasten, Grieken maar van Patras (Patrijzen), engels niet machtig. De octopus werd in een stoofpot met rijst klaargemaakt, de vrouw bleef in de keuken, wij bleven stil aan tafel, die pensionhouders kennen enkele standaardzinnen in 't engels en voor de rest Niks. Het eten was buitengewoon lekker, niet zonder risico gezien de olijfolieallergie van Bies.Dit was de eerst keer dat we dit meemaakten, zo bij locals thuis te eten gevraagd worden, en beschouwden dit als een bijzondere ervaring.Vrijdag vertrokken we naar Leros, met de Pride Dodekanisos, een razendsnelle catamaran, enkel voor personen. Op de kade van Aghia Marina werden we opgewacht door Carolina, een hollandse die hier 20 jaar geleden (zoek op: groot schandaal met psychiatrische kliniek) een humanitaire missie bijstond en toen een “lokal” aan de haak sloeg (de Nikos). Zij voerde ons naar boven, Platonos, en toonde ons het huisje van Ruard, een klein optrekje (beneden: ommuurde koer, keukentje, slaapkamer met dubbel bed, ruime badkamer met douche, toilet en lavabo); buitentrapje op, boven: living met zetel, tafel en bureautje, een extra kamerje met bed, een ruim terras met uitzicht).Vrij snel viel het grote aantal voorbijrazende brommerkes op, nog niet gezien. En vooral niet gehoord, er werd hard aan de uitlaat gesleuteld om hun gedrochtjes van 50 tot 125cc vooral te laten klinken als een tweecilindermotor van 1000cc, loeihard, we hoorden ze van ver door de vallei aanknallen, Echte Rust zouden we ver moeten zoeken.Het huisje stond in Platanos, hoofdzetel van het eiland en op een rug tussen twee haventjes gebouwd, een keten van vierkante huizen en huisjes, van de Alinta Baai in het NW tot de Panteli Baai in het ZO. Op een heuvel op 200m hoog lag een kasteel, Kastro Pantelou, daterend uit de 11de eeuw en redelijk bewaard. Een steile klim langs een aangelegd pad bracht ons boven. De Kastro was gerestaureerd met hulp van de EU, voor de meeste projecten weten ze hun weg te vinden naar de Grote Graaikast (de iets lager gelegen antieke molens, van 't zelfde laken een broek). Schitterend uitzicht.

03-05-2011 om 17:43 geschreven door patje  

Ongelooflijk, maar de Paashaas is langs geweest (niet echt een Grieks gebruik). Helga bracht ons een mandje met koekjes en zelfgekleurde hardgekookte eieren, schattig.Het autotripje de bergen in verliep niet echt vlot. Het weer sloeg razend snel om, regen en mist of laaghangende wolken, geen 10 meter ver zagen we, stapvoets reden we verder tot de weg onberijdbaar werd. Rechtsomkeer, dezelfde hel weer door, tot lagere en veiligere oorden. De “echte” weersverbetering begon de volgende dag, eindelijk. Opnieuw probeerden we een trip door de bergen, langs kleine, gezellige dorpjes. Steil bergop belandden we op een pas, waar de stormwind ons onderbroek uit blies, nooit meer teruggezien. Aan de ander kant ging het even steil naar beneden, haarspeldbochten (een heel kapsalon vol) treiterden de Civic. Beneden wachtte ons een door holbewoners uitgehakte tunnel, stapvoets genomen. Magganitis bleek een mini-kustdorp, piepkleine aanlegsteiger, en geen fameus klooster zoals we abusieflijk dachten en waarvoor we in de eerste plaats gegaan waren.

Gelukkig versperde een pick-up de nauwe weg, wat verder zouden we recht de ravijn ingereden zijn, de weg was weggespoeld. Terug omhoog achteruit met nen ouwe Jap deed me het koud zweet uitbreken. De uitbater van het buurtwinkeltje-kafeneon (met terras) was even weg, maar een ouwe “lokal” wilde ons wel bedienen, dacht, zoals de meesten, dat we moffen waren, NIET dus. Hij was een Terugkeergriek (van de USA), zoals velen hier. De bediening was excellent, zoals zijn engels. We bleven wat plakken op het terras, met leesgerief.

Op de terugweg maakten we een zijsprong naar het haast onvindbare Monasterio Théoktistis, tisteenentander. Grote granieten rotsblokken, op elkaar gestapeld door Schwarzenegger, herbergen een kluizenaarsverblijf, schitterend gelegen. In het vlakbijgelegen bos merkten we beweging op, everzwijnen? Nee toch, toeristen! We geraakten aan de klap, zoals dat hier nogal snel gebeurde, aan de rand van dat bos in the middle of nowhere. Een Letse, vertaalster voor het Europees Parlement in Brussel, en nen Indiër, gestudeerd in Zweden en werkt in Bergen (280 dagen regen per jaar), Noorwegen, beiden prille dertigers. We gaven hen een lift, ze hadden geen rijbewijs en konden dus geen auto huren. We breidden er nog een vervolg aan: etentje bij “Thea”, restaurantje in Nas, een aanrader. Geweldige gastvrouw (teruggekeerd uit USA), good food, gezellige avond met Onze Nieuwe Vrienden. Zij moesten een serieus stuk terug met den taxi.Zaterdag hadden we onze benen extra ingesmeerd voor een uitdagende wandeling: de toer rond Rahes, een kring van bergdorpen rond de Charakakloof. 18 km, een dagvullend programma, in de loop van de voormiddag vertrokken en na 19u terug thuis. Schitterende wandeling. Diep in de kloof merkten we de ravage van het noodweer van 20 oktober 2010: uitgerukte en opeengestapelde bomen, enorme zandbanken, veel puin, elke begroeing van de oever weggespoeld, ook bruggen en wegen moesten eraan geloven. Het zal heel wat tijd vergen voordat zich dat wat hersteld heeft.Pasen is hier het grootste feest van 't jaar. Van heinde en verre komen de uitwijkelingen terug naar hun geboortegrond, ferry's en vliegtuigen stampvol, geen enkele huurwagen vrij op 't eiland. Veel van de cafees, restaurants, pensions gaan voor deze periode even open, om daarna snel weer te sluiten tot half of eind mei. Het is de gewoonte dat er in familieverband een lam wordt klaargemaakt, een paaslam. De laatste dagen werd er heel wat rondgesleurd met kadavers in plastiek zakken, bloedsporen druppelend op de straten. Collectieve horror. Niemand ontsnapte, ook wij niet. Onze huisbazen hadden ons en de rest van de gasten uitgenodigd tot het nuttigen van hun paaslam, klaargemaakt in hun eigen buitenluchtoven. Om 15u was het zover. Het gezelschap zat kringsgewijs rond een tros ronde tafetjes. De duitstalige horde was in de meerderheid. Twee Brusselaars dreven het belggehalte omhoog, we hoefden dus niet constant in het mofs te improviseren. De zon knalde op onze bol terwijl Dimitri de borden volschepte, er zorgvuldig over wakend dat de mooie stukken vlees op andere borden dan die van ons terecht kwamen. Nochtans hebben we goe gebuffeld, er was gelukkig nog wat anders te eten dan knoken. Het was er zelfs gezellig te noemen, niet zozeer door Dimitri die er wat bokkig bij zat en even later verdween voor een siësta. Het koppel Brusselaars (prille zeventigers?) waren bevlogen Griekse eilandvaarder en trokken rond met hun volgestouwde Nissan Patrol. De woestijn daagde hen ook uit: hun jeep hing vol stickers van hun “raids” de laatste 5 jaar (Mauretanië, Libië,...). Als oud-leraars oud-grieks vonden ze snel hun draai in Greece en grieks was de enige gemeenschappelijke taal met onze huisbazen. Vreemde conversaties. Met ons spraken ze frans, alsook tegen de duits-sprekenden die er natuurlijk niks van verstonden. Tegen Dim en Helga spraken ze grieks, en wij spraken met de moffen engels-mofs. De "home-made-wine" maakte het wat gemakkelijker. Maar genoeg is genoeg. We moesten onze valiezen nog pakken, maandag nemen we de ferry naar Syros om 17u.

25-04-2011 om 11:28 geschreven door patje  

We zitten nu in een internetcafé in Armenisties op Ikeria, buiten schijnt de zon voor het eerst in 3 dagen, 't was barkoud (11°) en een strakke noorderwind blies door ons onderbroek, een wilde zee dreigde aan land te gaan. Niet echt om buiten te komen, hebben enkele dagen binnen gezeten, eerst met de open haard (maar die gaf te veel rook), daarna met een electrisch blazerke. Zielig hé! Maar ons humeur werd niet aangetast.
Gisteren wat gaan toeren met een oude huurwagen, info halen ivm verder vervoer naar Patmos en Leros. Blijkt dat we geen rechtstreekse verbinding kunnen vinden, pas eind mei zijn die beschikbaar, en zouden we helemaal terug over Piraeus (vlak bij Athene) moeten terugvaren om daar een ferry naar Leros te boeken. Wat overdreven, en we zoeken een andere oplossing. We proberen over Syros te gaan.Het verblijf op Samos was uitstekend. Het koppel waarvan we een huisje huurden, Suzy & Patrick komen uit Mol, waren heel gezellig en behulpzaam (ivm zoeken naar tickets, huurwagen, goed restaurant, enz...). Het kleine huisje staat in 't midden van het dorp Myli, vlak bij Ireon waar S&P wonen. Kleine straatjes waar nauwelijks een auto doorkan (Koreaanse bakjes doen het goed), in het zwart gekleedde oude en minder oude dames (zwart, wegens overleden man), zeldzame kinderen, iedereen passeerde voor de deur waar onze bank stond en zei vriendelijk goeiedag, een vrouw stapte zelf brutaal binnen in huis (beweerde dat ze de vorige eigenares was, wat niet waar was!) om curieus rond te kijken. Een echt dorp!
Appelsienen, een massa appelsienen, en nog steeds aan de bomen, de Grieken plukken niks omdat ze er niet genoeg geld voor krijgen en laten ze nog liever aan de bomen rotten. Good for us! Elke dag, na de wandeling vullen we onze rugzakken, niet alleen met appelsienen, ook pompelmoezen en citroenen. Wat een verspilling.
Een week is wat kort om heel het eiland te omvatten, voornamelijk in het zuiden en westen gezeten. Dus komen we nog wel eens terug.Een enorme ferry bracht ons naar Evdilos op Ikaria, tegen 1 uur 's nachts legden we aan. Gelukkig hadden we al een taxi geregeld, een dame stond ons op te wachten en bracht ons in stilzwijgen naar Villa Dimitri. Helga (von Deutschland, getrouwd met een Duits-sprekende Griek) verwelkomde onsen begeleidde ons, 100 trappen lager, naar ons verblijf : de Poseidon (waarschijnlijk omdat het appartementje het dichts bij de zee is gelegen, het valt er bijna in). Met een 'home made' wijntje klinkten we de nacht in. Het mooie weertje van de volgende dag maskeerde perfect het stormweer van de volgende dagen en de nog koudere nachten zoals op Samos.Maar nu is er dus beterschap.Seffes gaan we nog wat rondkrossen met den ouwe Honda Civic, de bergen in. Misschien ligt er wel sneeuw?

De Verzopen Kiekens kussen jullie.

22-04-2011 om 00:00 geschreven door patje