nog heel even de tijdom jullie gauw te vertellen dat ik ook de laatste dagen de tijd van m'n korfballeven beleef hier!
We hebben die Taiwanezen hun broek uitgekuist! Wat een verschil met
vorig jaar en wat een voldoening! Blijkbaar dachten ze zelf dat ze toch
een 80% kans maakten van ons te winnen, maar dan kenden ze ons niet
goed. Iedereen was in form, het resultaat zegt alles.
Gisteren en eergisteren hebben sommigen onder ons van dat beetje vrije
tijd dat we hadden, gebruik gemaakt om eens te gaan kijken naar andere
(Belgische) sporters. Zo zijn Sara, Annick en ik erop uitgetrokken nar
het beachhandbal, fistball en bowling. Allemaal super leuk om mee
kennis te maken. De sfeer bij de andere sporters en hun suppo's zit er,
net als bij ons, zeer goed in!Overal waar we komen, vragen de
chinoezekes om met hen op de fotote gaan! Zeker Saar valt op met haar
lange benen! ;0)
Het is zelfs zover gekomen dat we extra suppo's hebben kunnen
optrommelen! Men genoot zo van ons enthousiasme tijdens het supporteren
bij de beachhandbal dat het gezin naast ons gisteren naar de halve
finale van het korfbal is komen kijken!
Wat ook weer niet ontbrak is e dopingcontrole. Ik had het weer aan m'n
pan... Wat wel nieuw was, ook voor mij, is dat het me voor de eerste
keer niet gelukt is een goed plaske af te leren. De eerste poging zat
ik een half uur op de pot. Ik moest zo dringend plassen, maar kon dit
echt niet terwijl een van de begeleidsters er op stond te staren... Dus
na x aantal tijd, tweede poging. Uiteindelijk lukte dit wel. Iedereen
dolenthousiast... bleek dat het te waterig was en dus niet geldig. Deze
keer moest ik wachten zonder nog te drinken. Op dit moment kwamen er
enkele Belgische gymnasters binnen. Tatyana had zonet met haar partner
goud behaald bij het acrogym! het gemengd duo had dan ook de tweede
medaille binnen voor België. (zilver) Een tettertje dus gedaan met haar
en de coach totdat ik echt buikpijn kreeg van het moeten plassen. de
derde poging ging als vanzelf... weliswaar met wat extra hulp van m'n
begeleidster. Wat bleek, ook deze staal was niet in orde... Doch, na
twee geplaste pogingen hoef je niet meer dus konden Steve (kiné) en ik
vertrekken. Op dat moment waren we drie uur en een kwartier later. We
zijn gaan vieren met een aantal stukken pizza! Lekker dat dat was...!
binnen een kwartiertje worden we in het hotelrestaurant verwacht voor
een pastamaaltijd en dan onmiddellijk richting de sporthal voor de
laatste keer.
de computer doet hier raar, dus maak ik m'n berichtje vlug af!
Allemaal goed duimen, want we zullen het nodig hebben! Toch geloof ik
erin dat we zwaar kunnen stunten en wie weet zie ik jullie dan allemaal
in Zaventem met die gouden medaille rond m'n nek!!
Gisteren was het me wel een druk dagje. Het ontbijt was weer voorzien om 9 uur. Daarna kregen we de kans een uurtje te trainen. Velen kenden wat last met de gladde bal. Sommigen onder ons hadden polsbandjes voorzien om het zweet van de armen een beetje op te vangen. De eerste tien minuutjes helpt dit een beetje, maar dan is t gedaan. Jammer maar helaas. We zullen er hier tijdens de wedstrijden wat rekening mee moeten houden. Mss is een handdoekje in de rok, zoals de goede oude dagen, niet zo'n secht idee. Wat me wel al aan de oren gekomen is, is dat het tijdens de match wel mogelijk is om af en toe van bal te verwisselen. Hopelijk helpt dit wat. na de training gauw richting hotel voor een snelle douche want om half twee werden we in het eethotel verwacht. Daarna kregen we even de tijd om wat op bed te rusten, maar Biot kende wederom een verzorgingsmoment... tegen vijf uur terug de bus op om de derde maal van de avond te nuttigen. Er werd namelijk van ons verwacht om tegen 17u45 te vertrekken naar het stadion waar de openingsceremonie plaatsvond. Niet te begrijpen hoeveel toeschouwers aanwezig waren. En dan heb ik het enkel nog maar over de mensen die niet binnen geraakten. Buiten proportie gewoon. eens aangekomen en uit de bus moesten we, de atheleten, coachen en algemene begeleiding daar op het grasveld 40 minuten achter ons naambordje wachten. zo'n massa volk (om en bij de 5000 mensen) zorgde uiteraard voor ontzettend veel warmte. Stonden we daar met z'n allen te puffen en te zweten. Op zich geen probleem want we konden onze ogen goed de kost geven. Zo leuk om al die verschilende mensen, nationaliteiten bij elkaar te zien. Naast ons stond Brazilië. Zij brachten er heel wat sfeer in met hun liedjes en dansjes. Echt super om naar te kijken en luisteren. Uiteindelijk kwam het er dan toch van dat ons richting het stadion mochten begeven. Ondertussen was het festijn al een tijdje bezig en hoorde je geregeld de kelen opengaan van de enthousiaste massa/toeschouwers. TOch wel enkele kippenvelmomentjes hoor. ;0) Na een tripje van een dikke tien minuten wandelen stonden we vlak aan de ingang van het stadion. met ingang wil ik dan verduidelijken: de ondergrondse gang die leidde naar het veld binnenin. Op dit moment voelde ik niet enkele zweetdruppeltjes over m'n rug gaan, maar voelde ik het echt overal "vochtkriebelen". Nog twintig minuten te gaan en het oplopen zou beginnen. Ann moest nog even gauw naar toilet, dus dachten we dat dit nog wel zou lukken op deze tijd. Jammer maar helaas, we waren ze kwijt... Toen we terugkwamen was de groep reeds verder naar voren toe opgeschoven en was het voor ons onbegonnen werk ze op te zoeken. Waar wij hen achterlieten, daar stonden nu de athleten van Letland. Dan te bedenken dat de Belgen wel een eindje verderop zouden kunnen staan, ergens onder de grond, in de gang, waar het zwart zag van het volk én het gebrek aan licht... We grepen een chinoezeke bij de haren, legden hem uit dat we een taxi zochten, maar de chauffeur pas zouden kunnen betalen als we in het hotel zouden arriveren. Noch Ann, noch ik hadden centjes bij. Het moet wel geweten. Ondanks het feit dat ik in België zelden een taxi neem, kan ik jullie zeggen dat hier een ritje van twintig minuten evenveel geld kost als dat je bij ons al moet betalen als je de taxi nog maar instapt. Maar bon, om terug naar het verhaal van de dag te gaan: De vrijwilliger van de World Games die we aanspraken, hielp ons vriendelijk verder, waardoor we zonder problemen in onze kamers geraakten. Een dik uur, tot anderhalf uur later kwamen de anderen mondjesmaat aan in het hotel. Nog lekker nagekeuveld met enkelen en dan weer, om eerlijk te zijn, door het te lang babbelen en tetteren, een beetje later dan gepland, bedje ingekropen. Vanmorgen voor de allereerste keer een half uurtje vroeger dan gewoonlijk ons nestje uit om te gaan ontbijten. Samen met de tegenstrever van de dag, Engeland, waren we de enigen in het restaurant. Lekker rustig wakker worden dus. Daarna de gebruikelijke stop bij de kiné's om dan de bus terug op te stappen voor een half uurtje training in de sporthal om tien uur. Geen enkele ploeg heeft meer trainingsuren. Er zijn dagelijks maar twee uur voorzien voor de acht ploegen om te trainen. Op zich vond ik dat half uurtje vandaag meer dan voldoende, want ik gooide NIETS. Man, wat frustrerend... Snel snel met de taxi naar het hotel voor een al even snelle douche en dan naar het eethotel. Ondertussen kenden we ook reeds de starters voor de wedstrijd tegen Engeland. Biot startte op de bank. Aangekomen in de sporthal rond 14u was de eerste wedstrijd van het tornooi reeds van start gegaan. Einduitslag was winst voor Tsjechië tegen de Aussies... Iedereen getaped, behandeld, klaar om er in te vliegen. Wat ook wel een leuke verrassing was, was dat ik m'n plasmeisje van vorig jaar terug tegenkwam. (Het meisje dat mee voor zorgde dat ik kon plassen bij de dopingcontrole) Ik nam dan ook even de tijd om er een klapke mee te doen. Nu om (weeral) eerlijk te zijn. Al een chande dat ze demonstratief op mij afstapte, want als ik ze in de massa had tegengekomen, zou ik ze straal voorbij lopen... Al de menskes lijken zo hard op elkaar. Ik hou die allemaal niet uiteen hoor... Match achter de rug en winst voor de Belgen 25-13. De laatste twintig minuten viel ik in voor Annelies, kreeg ik de kans al wat te wennen aan de omstandigheden en de zaal. Vermits we de laatste wedstrijd van de dag niet wilden missen, namelijk Taipei tegen Portugal, vertrokken we richting hotel en eethotel net op het moment dat de Nederlanders zich terugtrokken om hun spelersshirt aan te doen... Vonk wel wat jammer, want ze graag eens int echt al gezien. D'olllanders wonnen hun wedstrijd overduidelijk tegen de Russen. 35-8. In het eethotel zag ik voor eerst in levende lijve, en van zeer dichtbij, enkele vrouwelijke bodybuilders... mannekes, wat is dat??? Zo raar.... Kon er m'n ogen niet vanaf houden en k denk dat ze het door hadden (op de duur zat ook heel ons tafel er henne te piepen. Viel vooral niet op. :0) Op dit moment zit er een groepje beneden in de bar wat te pokeren en zit de rest wat verdeeld over twee kamers... Ik zal me er zo dadelijk even gaan bijzetten. Gezellig wordt het sowieso, maar ik hoop echt dat ik de tijd niet uit hetoog verlies en op tijd dromenland ga opzoeken. Morgen wordt het tenslotte weer een lange, drukke en zeer belangrijke dag!
Ah ja, de wedstrijd van taipei-portugal was de eerste tijd zeer aangenaam om naar te kijken. echt wel spannend nog met de rust en ongeveer tot de helft van de tweede time. Vind het jammer voor de Portugezen dat ze op het einde van de match nog verschillende goals rond hun oren kregen, want het was echt heel leuk om te zien hoe gemotiveerd ze voor de dag kwamen. Net nu ik dit stukje schrijf komen ze aan in het hotel. Wij liggen namelijk op het zevende verdieping, samen met de Portugezen. Over de kamer van Sara en mezelf (wij liggen aan het einde van de gang) liggen er twee dames. Leuk om weten voor jullie eh ;0)
Dit gezegd zijnde laat ik jullie weer en hoor je morgen (of overmorgen) zeker van me hoe de wedstrijd verliep tegen Taipei en of ik vannacht wel op tijd ben kunnen gaan slapen :0)
){kind=link}