Een kort verslagje deze keer. Waarom? De dag is voorbij gevlogen zonder grootse verhalen en het is hier weeral half één plaatselijke tijd! Tijd om in een bedje te kruipen voor de grote dag. maar toch nog snel: Voor de eerste keer tijdens deze trip konden we 'uitslapen'. Pas tegen negen uur deze ochtend werden we gewekt door de wekker van dienst, Frank. Vandaag geen training. De wedstrijd begon namelijk al om kwart voor één, dus na het ontbijt, onmiddellijk bespreking (sommigen onder ons staken nog gauw de laatste etens -en drankresten in de mond) Wat je nooit kon verwachten is dan toch gebeurd: renske kwam tien minuten te laat binnen. Zij die altijd meer dan stipt op tijd op de afspraak is, had zich om tien uur toch even verkeken. Maar geen stress hoor, we hebben het haar snel vergeven. Daarna weer de gebruikelijke date met de kiné's (naargelang het verloop van het tornooi, wordt het aantal bezoekers bij deze twee mannen steeds groter.) Ook hier weer geen stress want zij doen hun job uitstekend en daarnaast geeft het een gezellige en aangename sfeer in hun kamer! Om elf uur de bus richting sporthal om te laten zien aan de mannen van Hong Kong (en de rest van de suppo's) dat het zeker nog niet afgelopen is met België, integendeel: we hebben er ontzettend veel zin in om heel de wereld te laten zien tot wat wij in staat kunnen zijn! First things first: Duidelijke overwinning met 32-5 cijfers. aanval: Renske, Sofie, Jesse en Jeff verdediging: Annick, Patty, Nick en Jens. Geen nieuwtjes: makkelijke tegenstrever, vlot spel, enkele spelers die hun shot terugvonden en anderen die de kans kregen dit nog een tikkeltje bij te schaven. Enkele wissels werden er ook doorgebracht waardoor er enkelen rust kregen en anderen wat speelminuten. Voor de rest van de dag hadden we vrijaf. Iedereen bracht die gekregen tijd op een verschillende manier door. Zo gingen Annick en Johan op culturele uitstap en de resterende jongens en meisjes met uitzondering van mezelf en Jarrett maakten een of ander immens shoppingcenter onveilig (We weten nu allemaal dat Bess en hoogte (lees: reuzenrad) toch niet zo goed blijken samen te gaan... onze stoeren beremboy). De rede waarom ik het voor mezelf uitzonderlijk rustig hield, was omdat ik tijdens m'n behandeling van de achillenpezen al twee keer in slaap gevallen was. Een teken van het lichaam dat ik geen te zotte dingen moest uithalen, dus heb ik genoten van m'n bedje en een rustig filmpje! Voor de geïnteresseerden: "PS, I love you" is een leuke film voor sentimentele zielen. Ik heb er zelfs een traantje bij moeten wegpinken! Rond zeven uur waren Annick en Johan terug van hunnen tête à tête en kwamen de verhalen boven aan de tafel in het restaurant van het hotel. Daar we later de score (tussenstand) te horen kregen van de match Engeland en Taipei (die begon om half acht) bleek dit nog een mogelijks interessante wedstrijd te worden (winnaar van de match zou meedingen voor een plaatsje in de finale). We beslisten dus om nog snel de bus van acht uur te nemen om de tweede helft live te volgen. Ruststand 6-8, eindstand overduidelijk in het voordeel van Taiwan. De Engelsen hebben echt hun best gedaan, maar het mocht niet zijn vandaag. Dit was een ander Taiwan dan tegen België, niet zo sterk naar de mand schietend, maar wat had je anders verwacht. Teruggekomen in het hotel, nog een lekker drankje gedronken met de mannen, op de kamer met Steph en Annick, voor m'n eerste keer, het kaartspelletje manillen gespeeld (en ja, zéker twee keer gewonnen!) en nu m'n bedje inkruipen!
Lieve lieve mensen, spaar al jullie gelukwensen van morgen op, om tegen half één Belgische tijd volledig op ons los te laten. Ik geloof natuurlijk in onze eigen sterkte, want we hebben hier zonder twijfel een goed team zitten, maar geen duim is voor ons te veel. Ik hoop jullie morgen met het mooiste nieuws te kunnen begroeten! Met die gedachte in het vooruitzicht ga ik nu goed kunnen knorren.
Hier zit ik weer voor de laptop. Klaar om het verslagje van dag 7 voor jullie neer te typen. Momenteel is het hier 24u25. De dag startte vandaag om 8u. De voormiddag hield enkel in: trainen en eten eten eten... :0) Tegen kwart over twee was het aan de Belgen om weer aan de bak te komen. Ditmaal tegen het relatieve zwakke Australië. Iedereen kende zijn functies, de opdrachten waren duidelijk: volle press in verdediging en de ballen binnenprikken in aanval. Een makkie denk je dan in eerste instantie.... Maar de nederlaag tegen Taiwan ligt nog zeer vers in het geheugen. aanval: Nick, Ken, Renske en ikke :0) verdediging: Johan, Jarrett, Annick en Niki. De eerste aanval was het al onmiddellijk raak. Goed begin! Uiteindelijk zijn we de ganse wesdtrijd op hetzelfe elan voort gegaan en hebben we het maximum aantal goals in één wedstrijd verbroken. 41 tegen 9! Yes, dat kunnen de Nederlanders ons vandaag al niet meer afnemen... Enkelen onder ons scoorden 5, 6 tot zelfs 7 goals. Onder de rust word ik er af gehaald voor Stephanie, later Nick voor Jesse en Jarrett voor Lennart. Iedereen, inclusief de invallers komen tot scoren. Dit moet vertrouwen geven naar de toekomst toe! Morgen van hetzelfde laken een pak (of hoe zeg je dat ook alweer) en die Hong Kongers bij de keel grijpen zonder te lossen vooraleer die zestig speelminuten om zijn. Voor diegenen die twijfelen: niet letterlijk natuurlijk! Na onze match was het weer de beurt aan Nederland. Zij speelden tegen Zuid-Afrika. Tijdens de rust namen we terug de bus richting het hotel. De tussenstand was daar 21-3. Spannend, op dat moment nog niet wetende of zij ons aantal goals zouden overtreffen... Onmiddellijk op de kamer even enkele mails nagekeken (m'n bompa verjaarde gisteren) en gauw de douche in. De bedoeling was om nog even met m'n allerliefste te chatten, maar voor ik het wist was het reeds etenstijd. Vermits enkele dames reeds een tijdje op me stonden te wachten na m'n relatief lange douche sessie, haastte ik me dus naar het restaurant van het hotel. Na het eten was het weer aan de mannen van de verzorging om mijn onderstellen onder handen te nemen. Tegen dan was ongeveer half acht wanneer we het voorbeeld volgden van enkele begeleiders die naar de wedstrijd Rusland-Duitsland waren gaan kijken. Op zich niet zo spectaculair zou je denken, maar deze match bepaalde wie er tweedes zou worden in de andere poule en dus zou uitkomen tegen Taiwan in de kruisfinales. We kwamen in de sporthal aan tijdens de rust met een stand van 3-6 voor Rusland. Uiteindelijk gaat Duitsland de boot in met 21-9 cijfers of zoiets... In ieder geval gene vette! Oorspronkelijk was het de bedoeling om daarna terug richting het hotel te trekken voor het verdere verloop van een rustige avond op de kamer of in de bar, maar totaal onverwacht kregen we telefoon van de begeleiders uit de sporthal dat zij op het openingsfeestje stonden dat georganiseerd was door de mensen van het tornooi waarbij alle landen waren uitgenodigd. Spelers die zin hadden, konden nog even een kijkje gaan nemen. Allen dus de taxi in en richting het Art Museum waar het event doorging. Prachtig was het wel. Open lucht, gezellige tafeltjes, een drankje en vele hapjes! (had al spijt dat ik in het hotel gegeten had en niet kon genieten van eens iets nieuws en blijkbaar lekkers (ben toch een bordje gaan halen met een paar lekkernijen --> waaronder, voor de eerste keer in m'n leven: sushi!) Me echt volgestopt, (waar ik ontzettend veel zin in had) is er dus niet van gekomen! Heel de boel werd dan wat opgefrist met twee optredens van telkens een live bandje. Leuk Leuk Leuk. Daar het tornooi nog volop bezig is, werden we met bussen stipt om 23u opgehaald om zo snel mogelijk ons bedje op te zoeken! Voor de échte twijfelaars onder ons óf diegenen die het niet goed doorhebben: Dit uitstapje was niet een dansfeestje waar de alcohol rijkelijk vloeide eh. Je kan eerder spreken van een zeer gezellig, knap in elkaar gestoken receptie. Met alle lof naar het organiserend personeel. Echt waar!
Voila, dit was het weer voor vandaag. Wil je weten hoe dit avontuur nu verder zal gaan...? Kom morgen dan nog eens een kijkje nemen!
Verslag van Vero ... de dag van de pijnlijke nederlaag
dag lieve vrienden
Ik loop wat achter met m'n verslagjes, dus bij deze probeer ik dit nu een beetje in te halen. Gisteren begon de dag goed, net zoals die van voorheen. Jammer dat ze niet hetzelfde einde kende. Voor diegenen die nog niet op de hoogte zijn: we verloren van Taipei met 13-14. Vermits deze wedstrijd de strijd was voor de eerste en tweede plaats in de poule (zeer belangrijk voor de kruisfinales), was het verlies een harde dopper. Eigenlijk kan ik zeer kort zijn over het spelverloop. We lagen niet boven, dat was al probleem één. Als je er dan ook nog eens niet in lukt om te scoren, wordt het helemaal moeilijk om de overwinning binnen te halen. De taiwanezen beperken tot het scoren van slechts 14 doelpunten, is zeker niet slecht. Maar korfbal bestaat nog altijd uit twee vakken, ook aanval hoort daarbij. Moest 'de bal in de korf denken' meetellen, hadden we die match met volle overtuiging gewonnen, maar zo zit het spelletje natuurlijk niet in elkaar. We zijn er echt met z'n allen voor gegaan, doch, het mocht niet zijn. Gevoelens van verdriet, teleurstelling en woede even verwerken, later op de avond met een groot deel van de groep nog iets gedronken in het hotel en dan bedje in. Het tornooi is tenslotte nog niet op z'n einde. Persoonlijk was ik niet ontevreden over m'n eigen prestatie. Hiermee wil ik gewoon zeggen dat ik m'n vak, door impulsiviteit en slechte keuzes, niet in de steek gelaten heb. Dat geeft toch een extra boost om er voor de komende wedstrijden terug volledig voor te gaan! Hopelijk zijn mirakels de wereld nog niet uit en kunnen we na Australië en Hong Kong een superprestatie neerzetten tegen het beste korfballand ter wereld. Het zijn op momenten als gisteravond, dat ik het thuisfront en voornamelijk m'n Anneke ontzettend hard mis. Natuurlijk is het, over het geheel gezien (want hoeveel keer komt een mens in Taiwan en dan nog eens om de sport van haar leven te beoefenen), jammer dat ik deze momenten niet onmiddellijk en direct kan delen met m'n naaste vrienden en familie. Toch wil ik daarnaast nog even zeggen dat het desondanks, ontzaglijk veel deugd doet te weten, horen en lezen dat jullie toch als één blok achter mij en de ganse groep staat! Dit soort tornooien doe je niet enkel voor jezelf, maar voor alle andere mensen die ermee begaan zijn! Dus daarvoor alvast nen dikke merci!
Over het verloop van dag 7 (4 november) en dus ook de wedstrijd tegen Australië, horen jullie later meer!
