Heb jij ooit al eens een grote fout gemaakt? Zo'n fout dat je denkt dat, als je een deel van je leven kon veranderen, het dat zou zijn dat je zou veranderen?
Ben ik de enige?
Ja? Nee? Een kleine tip voor de bezoekers die voor het eerst mijn blog bezoeken: lees bij "Categorieën" mijn "dagboek" vanaf het begin, want anders is het nogal moeilijk te volgen...
07-05-2013
You don't know
Me too! They judge me when they don't know how I am.
We hadden tegen vandaag een huistaak van M.O. Je moest de benaming geven van alle soorten gitaren die er afgebeeld stonden. Dus moest je op internet de gitaren opzoeken. Wat niet gemakkelijk was. Van sommige gitaren die erop stonden, zou ik zelfs niet gezegd hebben dat het gitaren waren. Maar daar gaat het nu niet om.
'Dus wat moet er daar staan?' vroeg Cathérine die haar pen in de aanslag hield om het antwoord op te schrijven. Ze was niet de enige, ook een paar anderen waren van elkaar aan het overschrijven. 'Ukulele,' zei Ann-Sophie. Toevallig stond ik dicht bij hen in de buurt. 'Oei. Was dat ukulele?' Ik boog me voorover om het blad uit m'n boekentas te halen. 'Shit! Dan heb ik dat fout.' Ik veranderde folkgitaar (dat stond er eerst) door ukulele. 'Ja, doe gerust,' zei Ann-Sophie geërgerd, 'schrijf toch gewoon over.' Hallo! Cathérine mag wel overschrijven, en ik niet? Niet eerlijk! En ik was er zeker van dat als iemand anders van onze klas het van haar zou willen overschrijven, ze er niets op tegen zou hebben. Meer nog, ze zou het leuk vinden. Want ze zou dan het gevoel krijgen alsof ze belangrijk was en dat ze geaccepteerd werd. 'Ik heb er een paar fout.' Ik draaide m'n blad om en veranderde nog iets. Toen ze nog iets zei op die irritante toon van haar (ik weet zelfs niet meer wat), kon ik me niet meer inhouden. 'Hou toch gewoon je kop,' snauwde ik. Ann-Sophie hield midden in haar zin op met praten. Ik voelde een vreemd soort voldoening. Ook al wist ik dat het gemeen was wat ik had gezegd, ik moest het gewoon even kwijt. Ik haatte het hoe irritant ze tegen mij deed en zo dweperig bij de rest. Ik haatte het. Juist toen kwam de leerkracht en gingen we naar binnen.
M'n zus en ik zijn vanmorgen gaan joggen. Niet lang, ongeveer een kilometer, maar het was toch iets. We (eigenlijk ik) hadden besloten dat we elke zondagochtend konden gaan lopen omdat m'n conditie een ramp is. Nee echt, een RAMP. Ik ben veel te vlug uitgeput én ik was bijna de traagste van de klas. Dat vond ik dus verschrikkelijk en om er iets aan te doen, bedacht ik dat ik de zondag misschien eens zou kunnen gaan lopen. En toen had ik m'n zus erbij betrokken. Met twee is leuker dan alleen...
Gisteren was het m'n verjaardag. (Voor de mensen die dat niet weten...)
Ik heb van m'n zus vier strips van Suske en Wiske gekregen. Nr. 318, 319, 320, 321!!! Ik moet er nog maar ééntje lezen! M'n verjaardagscadeau van m'n ouders had ik in December al gekregen. Een kweenie oe coole gsm!!! Hiernaast zie je m'n ballonnen!!! In het begin waren er twee meer... M'n papa heeft ze kapot gestampt :'( Massas veel kabaal... En ik schrok me verre dood! Serieus!
Voor m'n verjaardag had ik 30 zakjes snoep mee naar school... Mensen van andere klassen kwamen zelfs om een zakje smeken... oké, het was misschien ook weer niet zo erg... maar dan nog!
Normaal is het de bedoeling dat je je klas trakteert... en we zijn met 22. Dat betekende dus dat ik er nog 9 over had (zelf at ik er geen). Elke één aan Jolien, Joke, Charlotte, Shirley en Gilles, want die stonden bij me aan de bushalte. Eén aan Siebe, omdat ik nog goed met hem overeenkwam (ik heb daarna heel de avond met hem zitten sms'en... en... deze ochtend ook). Eén aan Marie (aan haar wilde ik er gene geven, maar ze had het zo goed als uit m'n handen gerukt!) Elk één aan Daphne en Julie, want ik had er nog twee over en die stonden samen met mij en Joke aan de bushalte...
En juist die vrijdag hadden we ook een belangrijke toets van geschiedenis... al onze punten van DW stonden op die ene toets! Ik hoop dat ik er veel voor gehaald heb...
Op de foto zie je de dag van m'n verjaardag in m'n agenda...
Vandaag was zo gênant! Iedereen dacht dat ik vandaag jarig was! Of, beter gezegd, sommigen dachten dat, want de mensen die me beter kenden, wisten dat ik op de 3e verjaarde!
Dus het begon allemaal toen we in een gesplitst lesuur de datum op onze toets moesten zetten. 2 mei. En plots riep Talitha voor heel de klas: 'Oh, dat is ook waar, gelukkige verjaardag Kyana!' Ik wist zeker dat m'n wangen rood werden. Korneel was al begonnen met 'o wat zijn we blij, o wat zijn we blij, niet voor de jarige, maar voor de snoeperij' te zingen, toen ik zei: 'Dat is morgen.' 'Ow,' onderbrak Korneel zijn lied. (Elke keer was hij diegene die dat liedje begon te zingen, echt typisch hem!) 'Ah, oei,' zei Talitha. Ik richtte m'n blik strak op m'n blad. 'Oké,' zei de leerkracht. 'Het eerste woord.'
Ik liep naar de kast voor m'n Engels boek te halen, toen zich weer iets voordeed. 'Hé, Kyana!' zei Raf (niet de politieker! ... leg ik later wel uit... ). 'Gelukkige verjaardag!' (Hij zat in de andere groep tijdens dat gesplitste lesuur...) 'Ja, gelukkige verjaardag, hé,' viel Olivier in terwijl hij een hoop boeken in de kast gooide. Letterlijk. Gooide. 'Dat is pas morgen,' wierp ik tegen. Nu vond ik het niet zo erg dat ze het zeiden, want niet iedereen had het gehoord. 'Dat is vreemd,' zei Raf. 'Ik had nochtans gekeken en ik dacht dat er vandaag stond.' 'Ja?' Echt vreemd. Ik keerde terug naar m'n bank. 'Hoe bedoelde hij dat hij het ergens had zien staan?' vroeg ik aan Cathérine. 'Ik dacht ook dat er op facebook stond dat je vandaag jarig bent.' 'Ja? Ik dacht dat het nog altijd op 3 mei stond...' 'Ik zou eens kijken,' raadde Cathérine me aan. 'Ja, best.'
Toen ik later die dag aan Jolien vertelde over het voorval met die felicitaties, zei ze ook op facebook had gekeken en dat er wel degelijk 3 mei stond, dus... had ik geen idee wat ik ervan moest denken.
Het eerste wat ik deed toen ik thuiskwam (eigenlijk het tweede, we aten namelijk eerst) was m'n facebook profiel controleren. En wat bleek? Dat er nog altijd 3 mei stond. Vreemd niet?