Heb jij ooit al eens een grote fout gemaakt? Zo'n fout dat je denkt dat, als je een deel van je leven kon veranderen, het dat zou zijn dat je zou veranderen?
Ben ik de enige?
Ja? Nee? Een kleine tip voor de bezoekers die voor het eerst mijn blog bezoeken: lees bij "Categorieën" mijn "dagboek" vanaf het begin, want anders is het nogal moeilijk te volgen...
05-05-2013
let me down
It's so true. You know that you are not accepted...
Gisteren was het m'n verjaardag. (Voor de mensen die dat niet weten...)
Ik heb van m'n zus vier strips van Suske en Wiske gekregen. Nr. 318, 319, 320, 321!!! Ik moet er nog maar ééntje lezen! M'n verjaardagscadeau van m'n ouders had ik in December al gekregen. Een kweenie oe coole gsm!!! Hiernaast zie je m'n ballonnen!!! In het begin waren er twee meer... M'n papa heeft ze kapot gestampt :'( Massas veel kabaal... En ik schrok me verre dood! Serieus!
Voor m'n verjaardag had ik 30 zakjes snoep mee naar school... Mensen van andere klassen kwamen zelfs om een zakje smeken... oké, het was misschien ook weer niet zo erg... maar dan nog!
Normaal is het de bedoeling dat je je klas trakteert... en we zijn met 22. Dat betekende dus dat ik er nog 9 over had (zelf at ik er geen). Elke één aan Jolien, Joke, Charlotte, Shirley en Gilles, want die stonden bij me aan de bushalte. Eén aan Siebe, omdat ik nog goed met hem overeenkwam (ik heb daarna heel de avond met hem zitten sms'en... en... deze ochtend ook). Eén aan Marie (aan haar wilde ik er gene geven, maar ze had het zo goed als uit m'n handen gerukt!) Elk één aan Daphne en Julie, want ik had er nog twee over en die stonden samen met mij en Joke aan de bushalte...
En juist die vrijdag hadden we ook een belangrijke toets van geschiedenis... al onze punten van DW stonden op die ene toets! Ik hoop dat ik er veel voor gehaald heb...
Op de foto zie je de dag van m'n verjaardag in m'n agenda...
Vandaag was zo gênant! Iedereen dacht dat ik vandaag jarig was! Of, beter gezegd, sommigen dachten dat, want de mensen die me beter kenden, wisten dat ik op de 3e verjaarde!
Dus het begon allemaal toen we in een gesplitst lesuur de datum op onze toets moesten zetten. 2 mei. En plots riep Talitha voor heel de klas: 'Oh, dat is ook waar, gelukkige verjaardag Kyana!' Ik wist zeker dat m'n wangen rood werden. Korneel was al begonnen met 'o wat zijn we blij, o wat zijn we blij, niet voor de jarige, maar voor de snoeperij' te zingen, toen ik zei: 'Dat is morgen.' 'Ow,' onderbrak Korneel zijn lied. (Elke keer was hij diegene die dat liedje begon te zingen, echt typisch hem!) 'Ah, oei,' zei Talitha. Ik richtte m'n blik strak op m'n blad. 'Oké,' zei de leerkracht. 'Het eerste woord.'
Ik liep naar de kast voor m'n Engels boek te halen, toen zich weer iets voordeed. 'Hé, Kyana!' zei Raf (niet de politieker! ... leg ik later wel uit... ). 'Gelukkige verjaardag!' (Hij zat in de andere groep tijdens dat gesplitste lesuur...) 'Ja, gelukkige verjaardag, hé,' viel Olivier in terwijl hij een hoop boeken in de kast gooide. Letterlijk. Gooide. 'Dat is pas morgen,' wierp ik tegen. Nu vond ik het niet zo erg dat ze het zeiden, want niet iedereen had het gehoord. 'Dat is vreemd,' zei Raf. 'Ik had nochtans gekeken en ik dacht dat er vandaag stond.' 'Ja?' Echt vreemd. Ik keerde terug naar m'n bank. 'Hoe bedoelde hij dat hij het ergens had zien staan?' vroeg ik aan Cathérine. 'Ik dacht ook dat er op facebook stond dat je vandaag jarig bent.' 'Ja? Ik dacht dat het nog altijd op 3 mei stond...' 'Ik zou eens kijken,' raadde Cathérine me aan. 'Ja, best.'
Toen ik later die dag aan Jolien vertelde over het voorval met die felicitaties, zei ze ook op facebook had gekeken en dat er wel degelijk 3 mei stond, dus... had ik geen idee wat ik ervan moest denken.
Het eerste wat ik deed toen ik thuiskwam (eigenlijk het tweede, we aten namelijk eerst) was m'n facebook profiel controleren. En wat bleek? Dat er nog altijd 3 mei stond. Vreemd niet?
Tell them all I know now Shout it from the roof top Write it on the sky line All we had is gone now Tell them I was happy And my heart is broken All my scars are open Tell them what I hoped would be Impossible, impossible Impossible, impossible
In de voormiddag hebben we een excursie voor aardrijkskunde gedaan. Je moest met de fiets komen. De hel. Ik haat fietsen. Misschien komt het omdat ik totaal geen conditie heb, maar ik haat het. Sorry voor de mensen die het graag doen...
Maar dat was niet het enige wat vandaag tegenstak. Je kon met iemand samenfietsen. Maar ik, die niet zo goed overeenkomt met de mensen van m'n klas, wist dus niet wat ik moest doen. Uiteindelijk bleek dat Silke niemand had om mee te rijden. Dus besloot ik om met haar mee te rijden. Met twee is beter dan alleen. Al was ze zo goed als een vreemde...
Alvoor ik je alles vertel, moet je weten dat ik soms rare dingen zeg. Gewoon, om de stilte te doden. Liever iemand die rare opmerkingen maakt dan doodse stilte, niet? Nou ja, Silke zei dus verre geen woord, zodat ik de stilte moest opvullen met m'n 'rare' geklets. Toen zei ze op een gegeven moment: 'Jij zegt echt wel rare dingen.' Ze leek geïrriteerd. Denk ik. Als iemand zo stil was, was dat moeilijk in te schatten. Ik lachte. 'Ik ben ook raar.' 'Je weet het.'
Wanneer Silke de kans had, ging ze elke keer bij iemand anders rijden, maar wanneer ze niemand had, kwam ze weer bij mij terecht. Hallo! Ik heb ook gevoelens, hoor! Maar goed, het laatste stuk reed ik dus alleen...
Gisteren was het m'n verjaardag. (Voor de mensen die dat niet weten...) 
