Heb jij ooit al eens een grote fout gemaakt? Zo'n fout dat je denkt dat, als je een deel van je leven kon veranderen, het dat zou zijn dat je zou veranderen?
Ben ik de enige?
Ja? Nee? Een kleine tip voor de bezoekers die voor het eerst mijn blog bezoeken: lees bij "Categorieën" mijn "dagboek" vanaf het begin, want anders is het nogal moeilijk te volgen...
16-10-2013
De Anderen
Als je iemand nodig hebt en je komt naar me toe, zal ik er voor je zijn.
Maar als je iemand nodig hebt en er zijn zoveel Anderen die je dolgraag willen helpen, dan moet je niet verbaast zijn dat ik niet naar jou toekom, want zolang je niet naar mij toekomt, zal ik ervan uitgaan dat die Anderen er voor je kunnen zijn. Ik weet namelijk maar al te goed dat ik op zo'n momenten totaal overbodig ben. Misschien denk jij dat ik je in de steek laat, maar dat is niet waar. Als ik zie dat je je beter voelt als die Anderen je kunnen troosten, weet ik dat ik dat niet mag doen. Ik weet dat ik waar de Anderen bij zijn niet degene ben die het "recht" heeft om je te troosten als je plots in huilen uitbarst. Als ik dat wel zou doen, dan zouden de Anderen dat me kwalijk nemen. Want Zij zijn degenen die zich willen belangrijk voelen. Zij zijn degenen die je voor zich alleen willen. Maar zolang jij door Hen gelukkig wordt, neem ik Hen dat niet kwalijk. Neem ik het Hen niet kwalijk dat je door Hen denkt dat ik niet om je geef.
Maar mag ik je één kleine tip geven? Eentje dat je nooit, maar dan ook nooit mag vergeten?
"Niet Iedereen zijn motieven zijn goed. Sommigen doen alleen dingen om hun eigen bestwil. Zelfs als je denkt dat Ze het menen en er voor je zijn, doen Ze dat toch om hun eigen redenen. Niet omdat Ze je zo graag hebben. Maar Ze zijn niet allemaal zo. Sommigen menen het écht goed met je, ook al heb je een grondige hekel aan Ze. Die Mensen doen dingen die je meestal niet merkt, maar dat wel een grote invloed op je welzijn heeft."
O ja, mocht je twijfelen aan m'n woorden, lees dan eerst eens dit: Ik heb het allemaal zelf meegemaakt, heb het met m'n eigen ogen gezien, bemerkt en bestudeerd.
*zucht. Die eerste drie dagen waren veel te vermoeiend. Ik heb zo het gevoel dat er in plaats van die paar dagen een paar weken zijn voorbijgegaan. Niet te doen. Het is te veel in één.
1) Ten eerste zitten we met 28 in de klas, wat werkelijk verschrikkelijk druk is.
2) Ten tweede bestaat onze klas uit drie richtingen: - 14 lln.: Latijn 5u wiskunde - 11 lln.: Grieks-Latijn 5u wiskunde - 1 lln.: Grieks-Latijn 4u wiskunde Ik zit in Grieks-Latijn 5u wiskunde. Ik zag er al verschrikkelijk tegenop, en nu ik bemerk dat ik er verre niets meer van kan, is dat nogal ontmoedigend. En dat moet ik nog eens twee jaar volghouden. Help! Grappig is dat Raf, die Grieks-Latijn 4u wiskunde volgt, de enige is die dat volgt van heel ons jaar. Dus zit hij meestal bij ons, de "Grieken" zoals iedereen ons noemt, en dan heeft hij alleen wiskunde met een andere klas.
3) Ten derde doen we niet anders dan van lokaal veranderen. Wat een heleboel versleurwerk betekent.
4) Ten vierde ben ik zo iemand die zijn lesrooster pas na een half jaar kent. Dus dat kan later nog voor problemen zorgen.
5) Ten vijfde is onze klas het grootste deel van de week gesplitst. En telkens als ik niet weet in welk lokaal we moeten zijn, en er is toevallig iemand van m'n klas in m'n buurt, vraag ik het haar, maar dan bega ik meestal de fout dat ik het aan iemand van de andere groep vraag die dan niet de les heb die ik heb. Het is ongelofelijk verwarrend.
6) Ten zesde was het de laatste drie dagen verschrikkelijk heet. En het is algemeen bekent dat je van de warmte moe wordt.
7) Ten zesde is het juist vakantie geweest en slaap ik nu3 à 4 uur minder. De eerste dag was vreselijk, maar de tweede dag nog erger. Daarom was ik de derde dag blij dat het woensdag was. Ook al waren die vier lesuren al vermoeiend genoeg.
Op dit moment kan ik niet nog redenen bedenken waarom het zo vermoeiend was. Maar ik ben te moe om er nog verder over na te denken...
Dam, jong! Overmorgen alweer school! Ik heb zo het gevoel dat ze dat expres voor mij doen... Want ik heb er totaal GEEN ZIN in! Jach, wie wel eigenlijk?
Oké, ik moet toegeven dat ik wel zin heb in de eerste week... Maar verder? Nee. Ik wil niet terug in het schoolritme raken. Ik vind het goed zoals het nu is, in de vakantie. Gaan slapen en opstaan wanneer je zin hebt, de hele dag voor de computer hangen, veel sneukelen enz. Maar nee, straks is dat gedaan.
Weer om 6u30 opstaan. Daarna klaarmaken. Eten. Om 7u30 bij je huis vertrekken. Om tien 7u50 op de bus. Rond 8u10 op school. Naar binnen gaan. Je geestelijk voorbereiden op weer zo'n loodzware dag. Bleh. Dan om 16u gedaan, om 17u uit de studie. 17u10 à 15 op de bus. Om 17u30 van de bus. 17u35 thuis, eten. 18u beginnen met studeren tot ik-weet-niet-hoe-laat. Daarna naar beneden gaan, tv kijken. Tussen 21u30 en 22u naar bed. Slapen.
En de dag begint weer opnieuw. (Tenzij het de woensdag is, dat ik les heb tot 17u, weekend is, of een vrije dag)
De laatste tijd heb ik erg veel last gehad van zwarte vlekken voor m'n ogen, draaien en zelfs flauwvallen. Meestal, zoals ik al heb ondervonden, kwam dat door m'n regels. Dan ben ik werkelijk erg zwak, ik geraak zelfs bijna niet de trap op. In het afgelopen half jaar was ik al twee keer flauwgevallen, één keer toen ik 's morgens opstond en één keer toen ik werkelijk héél misselijk was en eerder dacht dat ik zou kotsen dan flauwvallen. Na het flauwvallen voelde ik me vreemd genoeg beter... Maar goed, het was een dinsdag, de langste schooldag van de week, toen het volgende voorviel.
Al heel de namiddag voelde ik me slecht, verschrikkelijke buikpijn en was ik ongelofelijk moe. Ik probeerde zo vaak mogelijk te zitten, maar toen ik dan opstond, draaide het voor m'n ogen. Het was het zevende lesuur, Nederlands, tijdens een toets. Het perfecte moment... Het was moeilijk om me te concentreren, maar uiteindelijk diende ik als voorlaatste m'n toets in. Toen ik naar m'n plaats wilde gaan, viel ik bijna van m'n stokje. De buikpijn stak nog heviger toe en ik haalde maar net m'n stoel. Ik voelde me zo belabberd dat ik zelfs even moest huilen. De leerkracht merkte het niet, maar m'n buur wel. 'Hé, wat is er?' Met m'n hand wreef ik een traan weg. 'Ik heb zo'n buikpijn, en ik heb het gevoel alsof ik elk moment kan flauwvallen.' 'Oeie,' zei ze, 'zou je het dan niet beter tegen de leerkracht zeggen?' Ik schudde m'n hoofd. 'Nee, het gaat alweer een beetje.' 'Wat is er wel?' vroeg Ann-Sophie die achter me zat. 'Ze voelt zich slecht en denkt dat ze zal flauwvallen.' Achter me hoorde ik haar spottend lachen. 'Je kan niet flauwvallen als je zit.' Alsof zij het allemaal beter wist. Ook al zijn allebei haar ouders dokter en valt zij één keer per jaar of zo flauw, dat betekende niet dat ze alles wist. Ik moest moeite doen om me in te houden. Uiteindelijk viel ik niet flauw. (Ook al zou ik het deze keer niet erg gevonden hebben. Ann-Sophie haar gezicht zou namelijk goud waard geweest zijn... :P)
Vandaag heb ik een film gezien die ik nooit zal vergeten. Ik heb er zeg maar m'n hoofd over gebroken. Ik heb geschreeuwd, gevloekt en geprobeerd raad te geven aan het hoofdpersonage, maar niets hielp. Pas op het einde snap je waarom ze deed wat ze deed. Waarom ze het niet anders had proberen te doen.
Oké, vandaag was ik echt lui, dat geef ik toe. Maar dan nog vond ik het een belachelijk dat ik moest gaan kijken.
Dus, ik lag languit op m'n bed een boek te lezen (Open huis - Jill Mansell), toen m'n zus vanuit haar kamer iets naar me roep. Ik, totaal geïrriteerd omdat ik diep in het boek verzonken zat, vroeg: 'Wat zei je?' 'Hoe zet je een word-document op je USB-stick?' Totaal uit het lood geslagen door die belachelijke vraag, zei ik: 'Kopiëren naar en dan naar je stick.' Dat was zo simpel dat ik het niet nodig vond om het beter uit te leggen. Even hoorde ik niets van m'n zus. 'Wat?' Ik zuchtte. 'Je klikt met je rechtermuisknop op je word-document en dan die stick.' 'Ik snap het niet. Kom es.' Voor zoiets kleins kwam ik mijn bed niet uit. 'Je zit toch bij documenten, hé?' 'Ach, ja!' riep m'n zus uit, alsof ze bij iets anders zat. Wat waarschijnlijk ook zo was. 'Zei dat dan eerder.' Maar uiteindelijk vond ze het toch niet (bizar, hé?) en omdat ik geen zin meer had om haar iets uit te leggen dat in mijn ogen simpel was, besloot m'n zus om het aan m'n ouders te vragen. En ze moest er natuurlijk ook bij vermelden dat ik dat niet had gedaan, terwijl ik het uiteindelijk wel had geprobeerd. Dus werd ik tien seconden daarna naar beneden geroepen. Fijn. Daar had ik echt helemaal geen zin in. Ze staken een hele preek af dat als m'n zus iets niet weet, dat ik het moet uitleggen. Toen ik als verdediging zei dat het zo vreemd was dat ze dat niet wist, terwijl het zo gemakkelijk was, zei m'n papa dat als hij iets aan mij uitlegt, hij het meestal ook gemakkelijk vind, omdat hij het al weet. Maar dat wilde ik allemaal niet horen. 'Maar dit had ik ook in m'n eentje gevonden!' was m'n laatste argument. M'n papa schudde zijn hoofd. 'Niet iedereen is zo'n vlug als jij. En wat zou jij doen als je Eline was? Je zou toch ook eerst naar je zus gaan in plaats van het zelf uit te zoeken? Help haar.' 'Oké.' Ik wou weer naar boven gaan, want het liet me op een vreemde manier koud. 'Ik heb nog niet gezegd dat je naar boven mocht,' zei papa kalm. Ik moest om de situatie lachen. Het kon me niets schelen, en dat hij me nu terug naar beneden dwong, was simpelweg tijdverspilling. Toen zei hij iets rond dat ik het begrepen had, maar wat precies herinner ik me niet meer. Ik schudde m'n hoofd, maar zei: 'Ja.' 'Dat kan je niet menen als je tegelijk met je hoofd schud.' De enige reden waarom ik met m'n hoofd geschud had, was dat ik het zinloos vond dat hij alles daarjuist had herhaald. 'Help elkaar. En dat geldt niet alleen voor Kyana, maar ook voor Eline.' 'Oké.' 'Goed.' Toen liep ik weer de trap op. 'Hé,' zei papa, 'Ik had je niet gezegd dat je al naar boven mocht.' 'Je zei "goed"' Ik schoot in de lach. Waarom wist ik niet, maar ik vond het niet vreemd. Ik lachte wel vaker om situaties. Zonder dat er voor anderen iets grappigs aan was. En toen vluchtte ik weer m'n kamer in.
Achteraf gezien vond ik mezelf wel gemeen, maar als m'n ouders dachten dat ik me zwak ging tonen, dan hadden ze het goed mis. Ik snapte niet wat ze daarjuist van me hadden verwacht. Moest ik op m'n knieën gaan zitten en ze smeken om me te vergeven? Maar eerlijk gezegd dacht ik gewoon dat ik van ze misschien m'n excuses had moeten aanbieden, maar dat was ik absoluut niet van plan. Dat konden ze wel vergeten. Ergens voelde ik me machtig. Maar ergens anders verachte ik mezelf ervoor. Zo was ik normaal niet, zo wilde ik niet zijn. Maar dat was ik blijkbaar wel. Fijn. Nu besef ik dat ik er later wel problemen mee zal krijgen. Dat ze niet steeds zo kalm zullen blijven. En diep vanbinnen wist ik dat het allemaal mijn schuld was. Dat ik m'n zus had moeten helpen. Maar ze waren gek als ze dachten dat ik dat ging toegeven.
Serieus, in de vakantie heb je véél te veel tijd om na te denken. Niet normaal. Dus, ik heb het volgende bedacht.
Als je vind dat anderen moeten veranderen, moet je eerst jezelf willen veranderen. Want zeg nou zelf, als je in hun schoenen zou staan, zou je dan niet hetzelfde doen? Als je hun leven geleefd had, zou je niet net hetzelfde denken?
Pas als je bereid bent om toe te geven dat jijzelf geen snik beter bent, en op iemand die je dierbaar is, zweert dat je als je in hun schoenen stond, zou veranderen, dan pas kun je van die anderen verlangen dat ze ook moeten veranderen.
Yes!!!!! Examens zijn gedaan!!! VAKANTIE, here I am!!!!
Maar eerlijk gezegd, voel ik me niet opgelucht. Ik zit nog steeds in een of andere spanning. Oké, ik weet het, dat komt doordat ik m'n rapport nog moet krijgen, maar er is ook nog iets anders... Maar dat zal ik wel eens op de blog zetten als ik niet meer aan The Sims 3 verslaafd ben!!! Oké, dat zal nooit gebeuren, dus dan zeg ik wel op de momenten dat ik van m'n mama er niet op mag spelen.
Voordat je mijn leven, mijn verleden of mijn karakter oordeelt... ga dan eerst in mijn schoenen staan, ga de weg die ik gegaan ben, onderga mijn zorgen, mijn twijfel, mijn angst, mijn pijn en mijn geluk! Onthoud: "Oordeel" niet, opdat gij niet geoordeeld worde. "Ieder mens heeft zijn eigen verhaal." Als je mijn leven geleefd hebt, dan pas kun je mij oordelen.
M'n ex, Aaron, stuurt de hele tijd door 'wdj'. Ik, omdat ik gewoon zo ben, stuur dan steeds terug. M'n nicht Shari had toevallig m'n gsm in haar handen toen hij weer zo'n sms'je stuurde, en blijkbaar was het al de tweede. Dus besloot ze iets terug te sturen.
S: Heyla. Tis ier de mega leuke nicht van kyana. Dus, ik heb me weten te vertellen dat kyana een persoonlijke stalker heeft. Gelieve hier mee te stoppen. Je bent amper e wup hoog dus doe nie irritant! Groetjes A: Hah je hoort er ni bij S: Wtf ik ben 15,7,6 dus probeer nie stoer te doen... A: En ik laat me ni commanderen door een achterlijk kind S: Dankje kvoel me gevleid. En euhm stalken is strafbaar eh. A: Je kop ook S: Ik ben 16 dus ha A: En dan, eb ik da gevraagd, dak da wil wetn S: Ma stop me aar te stalken... A: Wrm, en ik stalk ni S: Jowel. Als mensen nie willen antwoorden of nie antwoorden. En ze vindn et nie leuk daj smst. Is da stalke
Toen stuurde hij niets meer. Zelf ben ik niet van plan om nog iets te sturen... dus ik ben benieuwd. XP En eerlijk gezegd, weet ik niet wat ik ervan moet denken...
M'n ouders waren vrijdagavond uitgeput, en daarom besloten ze om rond 10 uur te gaan slapen. Normaal gezien moesten m'n zus en ik dan ook gaan slapen, maar die avond niet.
We volgden dus een reeks. Maar dat begon om kwart over tien. Het probleem was dus dat dat samen viel met een heleboel films en dat m'n papa daarom een aflevering niet opnam. Waardoor ik stronte vies werd. Het was juist een van de mooiste afleveringen in die reeks. Dat wist ik omdat ik hem al eerder gezien had, maar hem al grotendeels vergeten was. Dus we overhaalden onze ouders om te gaan slapen, zodat wij op de gewone tv konden kijken... Het was wel een raar gevoel. We zaten vaker zo alleen, maar niet terwijl onze ouders al sliepen.
Voor deze ene keer wilde ik dat ze me vergeten waren. Een hele zak snoep tegen een overschotje? Iedereen kiest toch wel voor die hele zak snoep? Ik alleszins wel.
Die gisterenmiddag was m'n leerkracht Grieks nog aan me komen vragen of ze nog iets over hadden van op schoolreis (voor degene die het niet weten, we hadden gewonnen met de opdracht!!!) en toen moest ik van niet schudden. Maar juist dat voorlaatste uur, kwam Elisabeth naar me toe met het overschotje van een grote zak snoep. Shit, was het eerste wat ik dacht. Het zou leuk geweest zijn als m'n leerkracht tegen hen zou uitgevlogen zijn. Leuke afwisseling. Het was zo jammer. Het laatste uur, het uur wanneer we Grieks hadden, was ik dus helemaal depri en voelde ik me niet op m'n gemak.
De leerkracht richtte haar blik op mij. 'En?' vroeg ze. 'Heb je het gekregen?' Ik knikte. 'Ja.' 'Ik heb het daarjuist nog gegeven,' viel Elisabeth in. Natuurlijk vroeg heel de klas wat er aan de hand was, waarna de leerkracht een hele uitleg mocht geven. En een hele tijd van de les vloog voorbij. Yes! Dan toch nog iets positiefs aan deze hele situatie...
Zaterdag was m'n zus, Eline, haar plechtige communie. De avond begon goed (als je de saaie mis van twee uur niet meerekende) tot m'n zus de kop van het ijslammetje moest afsnijden.
Vlug haalde ik m'n gsm boven om foto's te maken, maar ik was iets te laat: dat vuurwerkdinges die op het lammetje stond was gedoofd. Daarom trok ik er maar één terwijl ze erin sneed. Maar het ging moeilijk, dus moest m'n zus meer kracht in het ijs zetten. Abrupt zat ze erdoor. Eerst had ik niet door wat er aan de hand was. Eline liet het mes op tafel vallen. Ze deed een stap achteruit. Iets roods lag op haar pols en arm. Ik dacht dat ze gemorst had met het rode sap. Druppels van het rode spul viel op de grond en vormde een plas. M'n papa liep naar m'n zus toe en pakte een servetje en legde het op haar pols. 'Is het diep?' hoorde ik iemand vragen. Pas toen besefte ik wat er aan de hand was. De grond vol rodigheid, de tafel vol rode plekken, papa z'n servet die roder en roder werd. Ze was uitgeschoten en had zichzelf gesneden. 'Toon eens,' zei diezelfde persoon weer. 'Nee,' zei m'n papa, 'je moet het dichthouden, want het kan zijn dat er een slagader geraakt is.' Blijkbaar kan je daaraan sterven. Ik vond het alleszins niet kunnen. Het personeel kwam aangelopen. 'Bel de 100,' beval m'n papa hen. Ze reageerden onmiddellijk, ook al hadden ze dit nog nooit meegemaakt. 'O nee,' zei m'n neef Kjell, 'ik kan nauwelijks op m'n benen staan. Daar stroomt ook bloed door, snap je?' Ik knikte, maar zelf had ik daar nog niet aan gedacht. 'En jij lachte,' beschuldigde Kjell me. Dat was waar. Als zoiets gebeurde, kon ik m'n lachen nooit inhouden. 'Van de schrik moest ik lachen.' 'Tante Els is gaan overgeven,' zei m'n andere neef Andres, de oudere broer van Kjell. 'Serieus?' Een knik. Een paar mannen in pak kwamen de zaal in gerend. Iedereen ging aan de kant. Ze vroegen aan m'n zus (die bleek op een stoel zat) om niet te kijken. Dat deed ze ook niet. Toen ze haar arm in een verband hadden gewikkeld en ons hadden gerustgesteld door te zeggen dat het niet zo erg was, moest Eline mee met de ambulance. Toen ze eindelijk weg was, viel me iets te binnen. 'Volgens mij heb ik er een foto van.' 'Toon,' zei Kjell. Ik bekeek m'n foto's, en ja, er stond een op van het moment nadat ze in haar pols gesneden had.
En die foto had ik nog steeds. Ook al had m'n zus, nadat ze na een uur en een half was teruggekeerd van het ziekenhuis, gevraagd of ik hem wou wissen. Ik zei dat ik dat al gedaan had. Maar dat was niet zo.
Gisteren was het schoolreis. In de voormiddag gingen we naar Lier, in de namiddag naar Bobbejaanland. 's Morgens moesten we om 7 uur op school zijn en dan reden we met de bus ongeveer 2 à 3 uur naar Lier.
Lier Daar was heel ons jaar in groepjes van 4 à 5 gesplitst. M'n groepje bestond uit Elisabeth, Florentina, Talitha en ik. Degene die het bundeltje dat we hadden gekregen (over vanalles over Lier, maar vooral natuurlijk geschiedenisachtig), helemaal kon invullen, won een prijs. Maar de winnaars zouden pas in de namiddag bekend worden gemaakt.
We verbleven daar tot elf uur. Daarna zaten we nog een uur op de bus.
Bobbejaanland Als het niet zo veel geregend had, zou het waarschijnlijk een perfecte namiddag geweest zijn, maar dat was het niet. We waren namelijk doorweekt, en als je ook maar één seconde stilstond of -zat, dan kreeg je koud. Door en door koud. Niet te doen. Samen met een groepje van twaalf (waar dé groep en Ann-Sophie en Cathérine gelukkig niet bijzaten) gingen we de attracties af. De eerste die we deden was de Taifu. Die was te gek. Eerst ging je loodrecht naar boven (wat eerlijk gezegd het engst van al was) en daarna weer loodrecht naar beneden, waarna je een heleboel overkops maakte en uiteindelijk, helemaal uitgeschreeuwd, tot stilstand kwam. Jammer genoeg zijn we dan later die dag er niet nog een keer op geweest. Daarna deden we nog een heleboel attracties waarvan ik de naam niet meer weet, maar ik kan je één iets vertellen: het was SUPER. Voor de eerste keer in een hele tijd voelde ik me niet buitengesloten, geen vreemde. Op het einde bestond ons groepje nog uit vijf personen, sterk verminderd dus. Maar zo gaat dat nou eenmaal in een pretpark.
De prijs Toen we rond vijf uur in de bus zaten, deed een leerkracht (die ik voor Grieks heb) de volgende mededeling: 'Ik moet nog iets geven aan Florentina, Elisabeth, Talitha en Kyana.' Ze hield een grote zak snoep omhoog. Nee, echt, hij was enorm. De leerkracht fronste. 'Oei. Zit Talitha en zo niet op de andere bus?' Vlug stapte ze uit onze bus en liep naar de andere. Ik zag vanuit m'n raampje dat Elisabeth naar voren kwam en de zak met een glimlach aannam. Zij zaten daar... en ik hier. 'Hé! Dat is niet eerlijk,' zei Line die naast me zat, 'Jij hebt toch ook gewonnen?' Ik haalde m'n schouders op. Natuurlijk wou ik supergraag snoep, maar ik wou me niet aanstellen. Het was maar een van de zovele teleurstellingen, ik was het wel gewend. Dacht ik. 'Je moet het zeggen.' De leerkracht Grieks kwam weer onze bus op. 'Mevrouw,' riep Line. 'Kyana zit hier!' Vlug keek de leerkracht mijn kant op. Daarna wierp ze een blik op de ander bus die juist wegreed. 'Dat meen je niet.' Ik lachte flauwtjes. 'Je had beter allemaal aparte zakjes gekocht,' zei een meisje wiens naam ik nu even kwijt ben (ik ben zo slecht in namen onthouden). 'Ja, maar dan kon het zijn dat ik er een over had. Het kon ook een groepje van vijf geweest zijn.' 'Dan één voor u, hé, mevrouw,' zei Line. 'Ja, dat lijkt mij wel goed.' Toen richtte ze zich op mij. 'Weet je wat? Als ze dinsdag niets voor jou hebben overgelaten, dan moeten ze een grote, volle zak bij het kruitvat gaan halen.' Nu met een grote glimlach knikte ik. 'Ja.' 'Goed?' 'Perfect.' Ik ben benieuwd voor dinsdag, eerlijk gezegd wil ik dat ze alles opgegeten hebben, want, zeg nou zelf, een volle is beter dan één die verre op is?
Om kwart over vijf vertrokken we uit Bobbejaanland en zaten dan nog tot kwart voor acht in de bus. Dat kwam voornamelijk omdat we midden in de file zaten. Tussen Limburg en Antwerpen was het namelijk verschrikkelijk druk. We kwamen amper vooruit. Maar uiteindelijk kwamen we toch doodvermoeid in West-Vlaanderen aan.
Onze fietsen staan dus elke dag naast de bushalte gestald. Er staan daar zo'n stuk of veertig fietsen of zo. Echt mega veel. Ze hebben zelfs al komen klagen dat onze fietsen voor de voetgangers in de weg staan, maar waar moeten we ze anders zetten?! Midden op de straat gaat ook niet, hé! Maar ja, daar ga ik het vandaag niet over hebben.
We kwamen van de bus en liepen richting onze fietsen, toen Charlotte zei: 'Eigenlijk hoop ik dat m'n fiets niet is gestolen.' Ze lachte. Want nou ja, zeg nou zelf, een fiets aan een bushalte stelen? Dat valt volgens mij iets te veel op. En dat dacht Charlotte dus ook. 'Het zou wel erg zijn,' zei Joke, die er net zo over dacht als wij. Dus we kwamen daar aan en Charlotte zei zo heel droog: 'M'n fiets is weg.' 'Meen je dat nu?' vroeg Joke, er steevast van overtuigt dat ze een grapje maakte. 'Eh, ja, hij staat er niet meer.' Ze gebaarde naar de plek waar hij hoorde te staan. 'Serieus?' vroeg ik, 'is ie weg?' Ik keek even rond. 'Staat hij niet ergens anders?' 'Zou kunnen,' zei Charlotte, de rustige zelve. Maar wat bleek? Hij stond NERGENS. 'Heeft een van je ouders hem niet toevallig meegenomen?' vroeg Joke. 'Eh, nee.' 'Te hopen voor jou van wel,' zei ik. 'Ik hoop het ook.' Ze fronste. 'Ik denk dat ik dan maar te voet naar huis ga.' 'Ja, best.' 'Ik ga al door, want ik wil niet kletsnat zijn.' Ik gaf haar helemaal gelijk, zo'n rotweer dat het was... en juist als wij de bus uitkwamen. Typisch. En toen ging Charlotte te voet naar huis...
Niet te doen. Het is te veel in één. 
