Heb jij ooit al eens een grote fout gemaakt? Zo'n fout dat je denkt dat, als je een deel van je leven kon veranderen, het dat zou zijn dat je zou veranderen?
Ben ik de enige?
Ja? Nee? Een kleine tip voor de bezoekers die voor het eerst mijn blog bezoeken: lees bij "Categorieën" mijn "dagboek" vanaf het begin, want anders is het nogal moeilijk te volgen...
25-04-2013
alleen (donderdag)
Wat doe je als de vrienden waarmee je altijd samenloopt, je
niet meer bij zich willen hebben? Nou, dan sta je er lekker alleen
voor.
Donderdag. De speeltijd verliep als de dag ervoor, maar in de middag... Ik stond in de gang en deed alsof ik iets zocht in m'n locker (wat totaal niet kon omdat ik er maar één iets in had zitten). Toen Amber, Daphne, Julie, enz. ook naar hun locker ging, twijfelde ik. Zou ik bij Daphne en zo gaan zitten? Geen idee. Af en toe had ik al bij hen gezeten... maar ik zag de meeste van hen bij de bus en zo leuk waren ze ook weer niet. Toen ik Jolien en Joke (niet die van C) zag aankomen bedacht ik dat ik bij hen kon zitten... (ik ken Jolien nog redelijk goed van op de bus) maar dat had ik nog nooit gedaan. Pas dan bemerkte ik dat Daphne en zo al door waren, dus had ik geen keus.
Ik ging dichter bij hun staan. 'Hey.' 'O, hallo,' zei Jolien. Ik had haar dinsdag ongeveer alles vertelt door haar de link van deze blog door te sturen... en het voelde echt veel beter toen ze het eindelijk wist. Jolien bestudeerde me. Ze wist wat ik hier alleen stond te doen. Ze draaide zich om naar Joke. 'Mag ze bij ons zitten?' 'Eh, oké, ja.' Joke klonk niet zo overtuigd. Wat normaal was, ik kende haar alleen van zien en omgekeerd. Dus at ik samen met hen. Rond tien voor één gingen we naar buiten en toen vertelde Jolien me het probleem waar ze al een paar dagen mee zat. Dat zal ik jullie nu niet vertellen, want ik mocht het niet door vertellen. Sorry. Ze mag het wel zelf hier komen vertellen... Ik vind wel dat het een stomme ruzie is en ik sta helemaal aan Jolien haar kant. Zij heeft zich al zo veel keer verontschuldigd en toch blijft diegene waar ze ruzie mee heeft, boos.
'Ik vind het beter als je je er niet mee bemoeit.' 'Huh?' Ik keek naar Joke. Jolien was even naar de wc's. 'Het gaat jou niets aan.' 'Eh, oké.' Sorry dat ik besta hoor. Volgens mij had ze me niet graag. En daarna bemoeide ik me er toch maar mee. Ik vond het zo erg voor Jolien... Ze leek helemaal van haar stuk...
Ben ik de enige die er soms bij stil staat dat je een vriend(in) die je bv. nu kent, maar vroeger niet kende?
Allee, het is toch raar om te beseffen dat diegene er altijd is geweest, maar dat jij niet van zijn/haar bestaan wist. Oké, je vindt het misschien logisch klinken, maar toch... Je moet eens dieper nadenken, want dan zul je begrijpen wat ik bedoel. Diegene kon evengoed dood zijn. Zonder dat jij er ook maar een flouw benul van had. En je zou het zelfs niet beseft hebben. Je zou niet beseft hebben dat een toekomstige vriend(in) van je dood was.
Raar, niet?
Het lijkt misschien wel ver gedacht (wat ik niet uitsluit), maar ik vind toch dat je er eens moet bij stil staan. Er kan nu elk moment een vriendin van je sterven terwijl je gewoon door zou gaan met je leven... zonder ook maar het minste verdriet te voelen.
Sta jij daar ook wel eens bij stil? Of eigenlijk juist helemaal
niet? Stem of reageer dan op dit bericht.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:Ben ik de enige?
24-04-2013
alleen (woensdag)
Wat doe je als de vrienden waarmee je altijd samenloopt, je niet meer bij zich willen hebben? Nou, dan sta je er lekker alleen voor.
Woensdag. Was ik effen blij dat het maar een halve dag was. Ik zou niet weten bij wie ik zou moeten eten. Zelfs bij sommige anderen kon ik niet bij gaan zitten omdat de kans bestond dat Cathérine en Ann-Sophie erbij zaten... In de speeltijd liep ik alleen naar de wc's (volgens mij drink ik te veel... leg ik later wel uit) en toen ik eruit kwam, besloot ik om met de eerste de beste die ik tegenkwam en ik kende, te praten. Wat ik ook deed. Ook al kende ik ze niet zo goed. (ik kende van één haar naam niet)
Eén van de redenen waarom Ann-Sophie en Cathérine afstand van me namen, was het volgende.
Dus. Stel je voor. Je bent met drie. En jij bent altijd degene die aan de zijkant loopt. Als die twee anderen tegen elkaar praten, dan kan je er toch niks van horen. Tenminste, als er veel lawaai in de buurt is. Dat was dus het probleem.
Elke keer als ze tegen elkaar bezig waren, verstond ik er geen woord van. Ik weet nog dat ik ze ooit eens heb gezegd dat ik er niks van verstond, maar ze hadden het gewoon negeerd en waren verder gegaan met tegen elkaar babbelen. En ik stond er bij van: hallo! Ik besta ook nog! Maar ja...
Waarschijnlijk dachten Ann-Sophie en Cathérine dat ik er gewoon maar wat bij liep (wat eigenlijk zo was, ook al was het niet mijn schuld) en dachten misschien ook dat ik niet geïntereseerd was in wat ze te vertellen hadden. Wat niét zo was. Maar ja, veel kon ik er niet aan doen...
Ik moest me haasten naar techniek. Je moet er altijd vijf minuten van voordien zijn. Door de voetbalwedstrijd waren we sowieso al laat gaan eten, dus kwam ik net op tijd aan. Toevallig tegelijk met Cathérine en Ann-Sophie wie ik de hele middag niet gesproken had. Ik zette m'n boekentas in de gang, haalde m'n spullen uit m'n boekentas en liep naar buiten. (We moesten altijd buiten wachten.)
Ik liep naar Ann-Sophie en Cathérine. 'Die zon is zalig,' zei ik tegen niemand in het bijzonder. 'Waarom volg je ons?' vroeg Ann-Sophie plots. Ze keek me geërgerd aan. 'Wat?' Zei ze dat nou echt? 'Waarom volg je ons?' herhaalde ze. 'Huh?' zei ik uit verbazing. Ze fronste, schudde haar hoofd en keek me aan alsof ik gestoord was. 'Laat ook maar.' Ik zuchtte. Volgde ik hen? Het was toch normaal dat ik bij hen liep? We waren toch vriendinnen? We liepen al twee jaar bij elkaar en nu plots veranderde dat? Het klopte gewoonweg niet... We liepen de techniekklas binnen.
Tijdens Nederlands (in de klas zit ik naast Cathérine) zei Cathérine wel dingen tegen mij, maar ik, die me totaal niet op m'n gemak voelde door vanmiddag, sprak tegen haar alsof ze gewoon een klasgenoot was, en geen vriendin.
Die speeltijd was ik alleen. En dat is echt niet leuk.
Na het vierde lesuur gingen de meisjes die moesten voetballen naar de kleedkamers. Ook Ann-Sophie was een van hen.
Cathérine en Ann-Sophie liepen naast elkaar voor me in de gang toen ze zich moesten opsplitsen. Ann-Sophie naar rechts, Cathérine naar links. Ongeveer vijf meter voor Cathérine, liepen Silke en Justine (van m'n klas). Volgens mij wist ze dat ik achter haar liep. En toch liep ze, ja echt, liép ze naar Silke en Justine toe. En ik stond daar van 'Wat!?' Van Ann-Sophie verwachtte ik wel dat ze zoiets deed, maar van Cathérine... nee.
Toen we beneden kwamen ging ze haar boekentas in de rekken zetten. Ik deed hetzelfde, maar twee rekken bij haar vandaan. Ze wist dat ik daar stond, en toch draaide ze zich om en liep naar buiten... zonder mij... terwijl ik haar sprakeloos nastaarde.
Even bleef ik daar staan, maar toen zette ik me in beweging en liep naar de buitenwc's (ook wel bekend als die wc's in dat huisje). Juist voor ik naar binnen ging gaan, kwam zij naar buiten. Ze zag me niet. Denk ik. Ik haar wel. Ik zei niets. Wat zou ik moeten zeggen? Dus ging ik maar naar de wc.
Toen ik eruit kwam, zag ik het volgende: leden van dé groep waaronder Justine (klas), Charlotte, Silke en Joke. Een paar seconden nadat ik uit de wc was, kwam Cathérine eruit. Ze zag me weer niet. Of deed alsof. Toen het groepje met z'n allen wilden doorgaan, hield ik Cathérine tegen. 'Ga je twee keer naar de wc?' Ze keek me geïrriteerd aan. 'Achtervolg je me of zo?' En ze liep door. Wauw. Ik had nooit verwacht dat Cathérine zo tegen me zou doen.
De rest van de middag negeerde zij mij en ik haar.
Vanochtend, toen we nog maar net van de bus kwamen, ging ik naar het wc (dat moest je eigenlijk niet weten) en toen ik eruit kwam, zag ik de groep staan. Ik kwam nog goed overeen met de meeste van hen...
Shirley had net haar schuld van vijf euro aan me afbetaald (eindelijk, want het was al van voor de vakantie dat ze het van me geleend had...), toen ik zei: 'Zouden de deuren al open zijn?' De deuren van de middengang gingen altijd om kwart over acht open. We stonden nog altijd in een soort apart "huisje" waar een gang met daarin de deuren van de jongens- en meisjestoiletten. We bevonden ons dus in die gang. 'Ik denk het,' zei Ann-Sophie die in m'n buurt stond. 'Ik ga kijken.' 'Wacht, ik ga mee.' Ik zag dat er er niet blij mee was dat ik meeging. 'Ik ook,' zei Justine die in een andere klas zat dan de onze (in m'n klas zit er nog een Justine). Ann-Sophie haar gezicht klaarde op. 'Oké,' zei ze opgewekt. Toen we bij de deuren waren aangekomen, bleken ze nog dicht te zijn. 'Hé, Clea!' riep Justine. (Ik denk toch dat ze zo heet, want ik ken haar niet goed.) 'Wacht even!' En ze liep weg. Ik bleef alleen met Ann-Sophie achter. Ze keek om zich heen om te zien of ze naar iemand toekon, in plaats van bij mij te blijven wachten. En juist op dat moment gingen de deuren open. Dus gingen we samen naar binnen. Op weg naar de lockers praatte ik tegen haar, maar het enige wat ze zei was 'hmm'. Of het kon ook gewoon niets geweest zijn, want ze kon evengoed gezucht hebben van ergenis.
We kwamen bij onze lockers aan en ik liet me op m'n knieën vallen. M'n locker was de tweede van onder getelt en die van Ann-Sophie bevond zich links boven mij. Ik haalde m'n boeken eruit die ik nodig had. (Er zitten er echt niet veel in, alleen vakken waar je niet zo veel les, toetsen en huiswerk van hebt.) Toen kwam dé groep. Of toch een deel. Dé groep bestond grotendeels uit meisjes van onze klas A, maar ook nog een paar van klas C. Ik schat een stuk of tien meisjes. Ann-Sophie probeerde bijna wanhopig vrienden met hen te worden. Ze deed heel anders tegen hén dan tegen mij. Ik had het gevoel alsof ik moest kotsen. (ps: neem me niet te letterlijk) Ann-Sophie en ik waren teglijk klaar en toen ik al door wilde gaan naar de klas, bleef ze gewoon staan, wachtend op dé groep. Ze waren maar met drie. En ze liet me stikken voor hén. Ik besefte wat ze verlangde wat ik ging doen: alleen doorgaan. Het voelde raar, maar toch liep ik in m'n eentje door. Het was wel even slikken...
Oké, ik heb dus een Word-document gevonden in m'n "documenten" en het is echt vreemd. Nee, serieus, vreemd! Van iets meer dan een jaar geleden... Toen typte ik dat naar waarheid, maar nu... ben ik helemaal veranderd. Is iedereen in m'n omgeving totaal veranderd. Echt waar.
Nou, uitleg over m'n document: het schuingetypte is (denk ik) een soort interviewer en het gewone is wat ik erover denk. Maar hou je goed vast. Het is NIET NORMAAL.
Een jaar geleden heb ik een grote fout gemaakt. Mijn beste vriendin had ik van me afgeduwd, Ann-Sophie heette ze. En nu draag ik nog altijd de gevolgen... Op dit moment ben ik nog niet bereid om je te vertellen waarom, want, nou ja, het ligt gevoelig en met deze blog ben ik nog maar pas begonnen... maar misschien kom je er zelf wel geleidelijk aan achter...
Ik. Die naar voetbal kijkt. Als je me kent, zou je me niet geloven. Echt waar. Maar dit was anders. Ik wou gewoon supporteren voor de jongens van m'n klas. Het waren klascompetitie waarin alle klassen tegen elkaar speelden. Nou ja, eigenlijk alle klassen die meededen. Onze klas moest tegen een klas van een jaar lager. Het eerste kwartier maakten de tegenspelers twee punten, maar toen kwam onze klas terug en maakten ze vier doelpunten!!! Ondertussen maakten de tegenspelers geen enkel punt, dus was de stand op het einde 4-2. Onze klas won. Morgen spelen de meisjes van onze klas. Ik doe niet mee. Met mij ben je toch niets. Als ik tegen de bal schot, is er een wonder gebeurd...
Ann-Sophie, Cathérine (twee goeie vriendinnen... hoop ik) en ik zaten in de eetzaal samen te eten. Ann-Sophie zat voor me en Cathérine naast me. We hadden het over m'n bomma die in het ziekenhuis was opgenomen... en toen vroeg ze het.
'Eh, Kyana?' vroeg Ann-Sophie aarzelend. 'Zou je het erg vinden als Cathérine en ik maandagmiddag samen iets zouden doen?' We moesten sowieso op school blijven, dus veel konden ze niet doen. Ik slikte. 'Zingen?' Ik had ze al tegen elkaar daarrond iets horen zeggen. Over dat als iedereen was gaan eten, zij op de weide konden gaan "zingen". Ze fronste. 'Eh, ja.' Ze had waarschijnlijk niet doorgehad dat ik dat gesprek had meegevolgd, omdat ik zo vaak niet luisterde... 'En waarom mag ik niet mee?' Nu was het mijn beurt om te fronsen. Ann-Sophie leek niet op haar gemak. 'We willen iets met z'n tweeën doen.' Auw. Dat deed zeer. Ik voelde me de laatste tijd al zo buitengesloten. 'Oké,' fluisterde ik, half mompelend. Ik keek naar de klok. 13.00 u. Op het uur. Juist dan gebeurde dit. Ik had het wel zien aankomen, maar ik was zo koppig om te geloven dat ze me niet wegwilden... 'Met wie ga je dan eten?' 'Geen idee,' bromde ik zowat. Toen negeerde ik ze. Ik wou niet doen alsof het me niks kon schelen, want dat deed het wél. Maar, mij kennende, zat ik na een paar minuten alweer tegen ze te praten. Ik kon niet tegen ongemakkelijke stiltes... dus zei ik uiteindelijk iets. Ook al hadden ze me erg gekwetst. Ze beseften waarschijnlijk niet hoe erg.
Die zelfde middag nog, ongeveer vijf minuten voordat de bel ging, kwam ik van het wc en zag dat ze plots weg waren, ze waren weggegaan zonder mij...
Ben ik de enige die soms denkt dat anderen geen hersens hebben? Ik bedoel, het is toch raar om te denken dat andere mensen net als jij denken en dingen doen? Het lijkt net vanzelf te gaan. Alsof ze er geen hersens voor nodig hebben. Nu vraag je je, volgens mij, waarschijnlijk af of ik gek ben. Of, je staat er net als ik soms bij stil en geeft me helemaal gelijk. Allee, het is toch zo? Als iemand iets zegt tegen jou, dan denk je toch niet direct: hé, die heeft nagedacht over datgene wat hij ging zeggen en sprak het daarna uit.
Dat slaat toch nergens op?
Of, iemand gaat ergens op een bank in bv. een park gaan zitten, dan sta je er toch ook niet bij stil dat diegene eerst iets dacht van: ik moet even ergens even zitten en o, kijk daar, een bank! Dat ze er daarna naar toe loopt, bedenkt dat ze moet gaan zitten en dan kijkt ze even rond om te kijken of ze ergens iemand in de gaten of zo kan houden. Nee, hé? Dat denk je niet.
Sta jij daar ook wel eens bij stil? Of eigenlijk juist helemaal niet? Stem of reageer dan op dit bericht.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:Ben ik de enige? Tags:gedachten
Hallo!!!
Hey! Ik ben Kyana (zoals je waarschijnlijk al doorhad) en ik ben deze blog begonnen omdat ik wil uitzoeken of iedereen net zo denkt als ik. Of dat ik juist heel anders ben. Wie weet? Maar het is niet alleen voor mij bedoeld, maar ook voor jou! Misschien zit jij net als ik met diezelfde vragen... Zover ik weet is er nooit onderzoek naar gedaan, dus... Als je af en toe eens naar m'n blog zult komen, zal je merken dat ik zelf vol twijfels zit en dat ik zelf niet weet wat ik moet doen. Misschien dat jij kunt helpen? O ja, liefst geen haters of zo graag, want, nou ja, niemand wil dat zeker? Als je iets tegen m'n blog hebt, dan hoef je alleen maar op het rode kruisje rechts bovenaan op je scherm klikken. Niet moeilijk. Je gaat er niet aan dood.
Dit is zowat een korte inleiding. Ik hoop dat je vaak komt kijken en me helpt om deze blog tot een succes te maken zodat ook anderen deze blog in de gaten krijgen!
Ps: schrijf je EIGEN verhalen gerust op! Niemand geeft er kritiek! (Ik toch alleszins niet...) En dan NOG! Trek je er niets van aan! Je kent die mensen toch niet...
