Elke week op dinsdag krijgen mijn twee oudste kids huiswerk mee naar huis, een weekpakket waar ze de hele week mee aan de slag moeten. De bedoeling is dat de nieuwe leerstof door de juf in de klas uitgelegd wordt en dat de leerlingen dan zelfstandig hun bundeltje afwerken. Wat ze in de klas niet gedaan krijgen, moeten ze dan in het weekend verder thuis vervolledigen.
Dat is dus de theorie... Maar de praktijk heeft me al dikwijls geleerd dat we op zondagavond nog aan de slag moeten met zoon-en (soms ook) dochterlief. Meestal maakt de dochter er geen drama over en begint ze plichtsgetrouw aan de nog af te werken oefeningen. Maar de zoon is "A master in evasion" geworden. Hij heeft de hele week door elke avond een ander excuus klaar om toch maar niet aan dat huiswerk te moeten beginnen: "De juf heeft dat nog niet uitgelegd, dat moesten we nog niet maken, dat doe ik morgen wel in de klas,..."
En alle lappen krijgt hij het voor elkaar om een hele week niets te moeten doen. Omdat ik moe ben en even een me-time wil, omdat ik zijn huiswerk vergeten ben, omdat HIJ zijn huiswerk "vergeten" is op school, omdat ik vind dat hij niet elke avond moet werken, omdat er iets gepland stond,...
Dan begint de miserie op zondagochtend... Als ik hem attent maak op het feit dat hij aan zijn huiswerk moet beginnen, steekt de koppigheid weer op. Een standaard NEE, gevolgd door een rits ideeën die hij liever wil uitvoeren op zondag. Een gezeur en een afsluitende scheldparade aan mijn adres, en dan de traantjes... wanneer hij beseft dat hij niets zinnigs meer in te brengen heeft. Elke zondag opnieuw... tot treurens toe...
Dus deze week heb ik mezelf voorgenomen me niet te laten inpakken door die snotter van 9 jaar. Vandaag is het dinsdag en hij heeft al 2,5 oefeningenblad afgerond. Ik neem me voor om deze week voet bij stuk te houden, zodat we zondag gewoon nog eens moeten kijken of alles goed ingevuld is. Want ik weet niet of het besmettelijk is, maar soms heb ik de indruk dat ik ook last krijg van huiswerkitis.
De jongste telg in ons gezin is al een aantal dagen buiten strijd. Niets speciaals zullen jullie denken, elk kind is toch eens ziek? Jawel, maar bij nummer drie begint er toch een chronisch kantje op te steken... Even de statistieken erbij halen: 5x antibioticakuur in 2017 om luchtweginfecties tegen te gaan. En dit telkens gepaard gaande met uit-de-pan-swingende koorts. Wel, ik heb de indruk dat mijn mannetje beestjes in zich aan het kweken is die resistent zijn tegen antibiotica.
En dus met meneertje naar de huisarts, die hem al heel lang opvolgt en die ook vond dat het tijd was voor verdere stappen. Goed, doorverwijzing naar de kinderarts.... In het weekend steeg de koorts tot 40°C en dus vond ik het welletjes geweest. Telefoon naar de wachtdienst van kinderartsen. "Nee mevrouw, de kinderarts is opgeroepen, er zijn een aantal patiënten niet komen opdagen en dus is ze niet beschikbaar en kan u niet komen."... "HUH? Excuseer? Dit is toch de WACHTDIENST?!" "Wel mevrouw, dan moet u naar spoed gaan."
Ligt het aan mij of is het steeds moeilijker om een kinderarts te zien te krijgen? Willen die dan alleen maar de "erge en met aanziende"-ziektes behandelen?! Nu goed, ik met mijn rillende en ijlende ventje naar spoed, waar ze ons snel en zeer professioneel geholpen hebben.
Moraal van het verhaal?... Kinderartsen hoeven voor mij niet meer. Het lijkt me wel een uitstervend ras met hoogheidswaanzin. Lang leve de huisarts en thumbs up voor de mensen op spoed die heel kindvriendelijk met kleine en zieke deugnieten omgaan. Spreek me gerust tegen als jullie andere (en hopelijk fijnere) ervaringen hebben.
Mijn oudste zoon is negen jaar en hij denkt al jaren puber te zijn. Tegen spreken, de baas willen zijn over zijn jongere zus en broer, onbeleefde woorden gebruiken, met slaande deuren naar zijn kamer vertrekken,... Ik heb het allemaal al meegemaakt en hij moet nog tien worden
Ik heb me al dikwijls afgevraagd wat ik als mama verkeerd doe, of ik te streng ben, of ik niet streng genoeg ben, mijn hoofd al gebroken hoe ik de sfeer in huis kan verbeteren en mijn hart al op voorhand vastgehouden wanneer ik hem iets verbied. Ik kan alleen maar bedenken dat het de aard van het beestje is: opvliegend, koppig en zijn ongelijk niet willen toegeven. Ik durf te hopen dat hij op tijd leert wanneer de grens bereikt is. Nu kent hij geen grens, hij gaat er steevast over. Mijn man en ik moeten zijn grenzen instellen, maar ik besef dat ik dat niet ga kunnen blijven doen. En eigenlijk ben ik bang voor het moment dat ik hem ga moeten lossen. Hoewel ik hem soms tegen het plafond kan plakken van frustratie, toch blijft hij mijn kleine (bijna-even-groot-als-mama) jongen, die negen jaar geleden als kersverse baby in mijn armen lag...
Om een dino zoals ik het digitale tijdperk in te leiden, heb je veel overtuigingskracht nodig. En die kracht heb ik gekregen, vanuit een onverwachte hoek... door iemand die ik niet veel zie, maar die me wel op weg helpt om mijn saaie bestaan wat meer kleur te geven.
Hhhmm... saai... niet het meest positieve woord voor een getrouwde vrouw met drie kinderen en een fulltime job... maar wel realiteit Ken je dat gevoel, het is-het-dit-nu-syndroom? Heb ik hiervoor gestudeerd? Ben ik hiervoor al niet wat te oud? Om elke dag een routine te moeten ondergaan waar ik niet echt zélf voor gekozen heb?
Wel, het nieuwe jaar is ondertussen verwelkomd, de feestdagen met een kater en motilium verteerd en dus staan die goede voornemens weer te springen om eraan te beginnen...
Right...
Ik wil jullie graag meenemen naar het reilen en zeilen van mijn gezin, en hoe ik alles ervaar en probeer te kanaliseren. Want zeg nu zelf... waar halen we als vrouw kracht uit en modderen we verder aan? Juist, door al de verhalen van die àndere vrouwen die evenzeer soms het noorden kwijt zijn en de weg weer terug vinden door lotgenoten.
So, fasten your seatbelt and let's take this bumpy ride... Till next time TADA
Willen die dan alleen maar de "erge en met aanziende"-ziektes behandelen?! Nu goed, ik met mijn rillende en ijlende ventje naar spoed, waar ze ons snel en zeer professioneel geholpen hebben.
Ken je dat gevoel, het is-het-dit-nu-syndroom? Heb ik hiervoor gestudeerd? Ben ik hiervoor al niet wat te oud? Om elke dag een routine te moeten ondergaan waar ik niet echt zélf voor gekozen heb? 
