Mijn oudste zoon is negen jaar en hij denkt al jaren puber te zijn. Tegen spreken, de baas willen zijn over zijn jongere zus en broer, onbeleefde woorden gebruiken, met slaande deuren naar zijn kamer vertrekken,... Ik heb het allemaal al meegemaakt en hij moet nog tien worden
Ik heb me al dikwijls afgevraagd wat ik als mama verkeerd doe, of ik te streng ben, of ik niet streng genoeg ben, mijn hoofd al gebroken hoe ik de sfeer in huis kan verbeteren en mijn hart al op voorhand vastgehouden wanneer ik hem iets verbied. Ik kan alleen maar bedenken dat het de aard van het beestje is: opvliegend, koppig en zijn ongelijk niet willen toegeven. Ik durf te hopen dat hij op tijd leert wanneer de grens bereikt is. Nu kent hij geen grens, hij gaat er steevast over. Mijn man en ik moeten zijn grenzen instellen, maar ik besef dat ik dat niet ga kunnen blijven doen. En eigenlijk ben ik bang voor het moment dat ik hem ga moeten lossen. Hoewel ik hem soms tegen het plafond kan plakken van frustratie, toch blijft hij mijn kleine (bijna-even-groot-als-mama) jongen, die negen jaar geleden als kersverse baby in mijn armen lag...
Om een dino zoals ik het digitale tijdperk in te leiden, heb je veel overtuigingskracht nodig. En die kracht heb ik gekregen, vanuit een onverwachte hoek... door iemand die ik niet veel zie, maar die me wel op weg helpt om mijn saaie bestaan wat meer kleur te geven.
Hhhmm... saai... niet het meest positieve woord voor een getrouwde vrouw met drie kinderen en een fulltime job... maar wel realiteit Ken je dat gevoel, het is-het-dit-nu-syndroom? Heb ik hiervoor gestudeerd? Ben ik hiervoor al niet wat te oud? Om elke dag een routine te moeten ondergaan waar ik niet echt zélf voor gekozen heb?
Wel, het nieuwe jaar is ondertussen verwelkomd, de feestdagen met een kater en motilium verteerd en dus staan die goede voornemens weer te springen om eraan te beginnen...
Right...
Ik wil jullie graag meenemen naar het reilen en zeilen van mijn gezin, en hoe ik alles ervaar en probeer te kanaliseren. Want zeg nu zelf... waar halen we als vrouw kracht uit en modderen we verder aan? Juist, door al de verhalen van die àndere vrouwen die evenzeer soms het noorden kwijt zijn en de weg weer terug vinden door lotgenoten.
So, fasten your seatbelt and let's take this bumpy ride... Till next time TADA
Ken je dat gevoel, het is-het-dit-nu-syndroom? Heb ik hiervoor gestudeerd? Ben ik hiervoor al niet wat te oud? Om elke dag een routine te moeten ondergaan waar ik niet echt zélf voor gekozen heb? 
