Mijn oudste zoon is negen jaar en hij denkt al jaren puber te zijn. Tegen spreken, de baas willen zijn over zijn jongere zus en broer, onbeleefde woorden gebruiken, met slaande deuren naar zijn kamer vertrekken,... Ik heb het allemaal al meegemaakt en hij moet nog tien worden
Ik heb me al dikwijls afgevraagd wat ik als mama verkeerd doe, of ik te streng ben, of ik niet streng genoeg ben, mijn hoofd al gebroken hoe ik de sfeer in huis kan verbeteren en mijn hart al op voorhand vastgehouden wanneer ik hem iets verbied. Ik kan alleen maar bedenken dat het de aard van het beestje is: opvliegend, koppig en zijn ongelijk niet willen toegeven. Ik durf te hopen dat hij op tijd leert wanneer de grens bereikt is. Nu kent hij geen grens, hij gaat er steevast over. Mijn man en ik moeten zijn grenzen instellen, maar ik besef dat ik dat niet ga kunnen blijven doen. En eigenlijk ben ik bang voor het moment dat ik hem ga moeten lossen. Hoewel ik hem soms tegen het plafond kan plakken van frustratie, toch blijft hij mijn kleine (bijna-even-groot-als-mama) jongen, die negen jaar geleden als kersverse baby in mijn armen lag...
Reacties op bericht (0)
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek