Alles leek er redelijk goed uit te zien toen de auto’s onder de kerktoren van den Uil geparkeerd werden en de fietsen in elkaar geschroefd werden.  Toch keken we met bang hartje naar de lucht.  Geen van de jongens die opdaagden hadden er een echt goed oog in.  Toch ging de vrees niet verder dan hooguit een beetje motregen.
De jongens waarover sprake waren:  voor Belisol Daan, Edwin, Theo, René en Steven.  Zij werden aangevuld met semi-Belisollers, voor de gelegenheid vermomd als Gaffelo’s: Frank en Hans.

De vrije inschrijvingsgelden werden in een (hopelijk) veel te kleine bus gestopt.  Ook al om ons in de stemming voor de, euh, stemming van de dag nadien te brengen wellicht.

Niets, behalve een korte inschatting van het aantal te rijden ronden, kon de staat nog in de weg staan.  Dus werd het eerste rondje van ongeveer 33 kilometer aangevat tegen een mooi tempo.  Niet mooi genoeg om de buien voor te blijven.  Op de verbindingsweg in de Kalmthoutse heide zagen we ze letterlijk hangen en naderen.  Geen motregen maar stortbuien.  Alsof de heer pastoor zijn kwast iets te uitbundig in het wijwater had gestoken en naar hartelust zegende.  Druipend nat bereikten we de aankomst.  Voor Theo en Daan het sein om er de brui (vanwege de bui) aan te geven. Na een schoeiselwissel van Edwin vertrokken de overgebleven dappere jongens onder het motto ‘je kunt maar één keer nat worden’ toch voor een tweede rondje.  Ook al omdat we in het eerste rondje blijkbaar de flosj gemist hadden.

Het weer beterde er niet op.  Het tempo wel.  Net voor de Nieuwmoer konden we ons karretje aanhangen aan de locomotief van de Arabieren.  Ook hun tulbanden zeikende nat.  In ruil om uit de wind te zitten, kregen we wel alle nattigheid van hun achterwielen cadeau.  Gelukkig was Theo er niet meer bij want dan hadden we ook nog wat schuim te verwerken gekregen.  In het eerste rondje sloegen de vlokken ons om de oren.  Bij een gedrogeerde coureur staat het schuim meestal op de mond.  Bij Theo stond het schuim op zijn kont.

Aan een bitsig tempo werd, nog steeds onder de wisselende kracht van de regenvlagen, de tweede ronde beëindigd.  Niemand die nog echt klaar uit de ogen keek.  De Arabieren, de hoofdletters staan hier helemaal terecht,  sloegen ze snel wat energiebrokken naar binnen en sprongen te snel weer op hun fiets.  Te snel althans voor Frank en René.  Zij misten de boot (met al dat water is het beter deze vergelijking te gebruiken dan bijvoorbeeld de trein).  Wij vermoedden dat Edwin en Steven nog wel mee vertrokken waren.  Grote zekerheid bestaat daar niet over.

Frank en René zagen dat er opheldering kwam. Niet over diegenen die met de kopgroep mee waren maar in de lucht.  Dus besloten ook zij er nog een rondje ‘droogrijden’ aan toe te voegen.  Frank moest kilometers maken want binnenkort liggen er 240 kilometers voor de spaken in de Elfstedentocht.  René moest zich, al enigszins afgepeigerd, in het wiel nestelen.  Niet meer in staat om zijn Strava in te stellen.  Verkleumd tot op het bot.  Voor we het viaduct van Kalmthout bereikten probeerde René het al op een akkoordje te gooien met Frank om rechtdoor te fietsen.  Homeward bound.  Eenmaal daar toch maar beslist om verder te harken.  Maar de man met de hamer bleek te hebben postgevat aan de kerk van de Hoek.  Frank rechtdoor (kilometers maken weet je wel).  René recht richting Essen alwaar hij helemaal begaf bij het Sportcentrum alwaar zijn sportdirecteur hem opwachtte met droge kleren, een meewarige lach en het van-lotje-getiktteken.

Dit verslag eindigt dus, noodgedwongen, aan het Sportcentrum van Essen.  Ik neem aan dat de andere jongens naarstig hebben doorgezet.

Volgende rit :