Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
WAT EEN BEESTENBOEL
beestjes , allemaal beestjes
17-10-2007
GORILLA
GORILLAS ONDER VUUR
In Kongo zijn duizenden mensen op de vlucht voor het oplaaiende geweld in Oost- Kongo. Om te kunnen koken, gingen ze in de bossen op zoek naar brandhout. Daarmee bedreigen ze ongewild het voortbestaan van de berggorilla.
De oorlog in Oost- Kongo heeft al veel verwoestingen aangericht. Aan de rand van het Virungapark verblijven naar schatting 40000 vluchteling. In dat nationale park leven 150 van de 700 laatste berggorillas op aarde. (als niet dringend iets gedaan wordt, sterft deze diersoort uit, zegt het WWF, de organisatie besloot zowel mens als dier te helpen in de crisissituatie in Kongo. Het WWF werkt samen met andere organisatie om met andere organisaties om de vluchtelingen hout te bezorgen uit andere bossen. Zo kunnen de gezinnen voorhun voeding een warmte instaan. Bovendien moeten ze het hout niet meer halen uit het leefgebied van de berggorillas. het WWF roept iedereen op om deze actie te steunen.
De witte tijgers zijn geen alledaagse dieren. Je ziet ze vooral in een dierentuin of circus. In het wild kunnen ze nauwelijks overleven
Foutje
De witte tijger is geen aparte soort. Het is een gewone tijger die de oranjebruine kleur mist. Door dat foutje heeft hij een roomwitte vacht met dunne, zwarte strepen. Heel af en toe wordt er in het wild een wit tijgertje geboren. Maar meestal houdt die bleke kat het niet lang uit in de donkere jungle. Logisch, want het besluipen van een prooi is best moeilijk met zon opvallende vacht. Bovendien zien jagers een witgestreept hemd veel eerder dan een bruin. Daar komt nog bij dat de mensen in tijgerland India vroeger witte tijgers haatten. Ze dachten dat het spoken waren. Drie eeuwen geleden was er zelfs een vorst, da maharadja, die speciaal jacht maakte op witte tijgers. Hij deed erg zijn best om alle spookkatten uit te roeien.
Witte tralie-tijger
mede door deze maharadja zijn er in India bijna geen witte tijgers meer in het wild. De afgelopen honderd jaar zijn er maar een stuk of tien gezien. Wel begonnen mensen anders over de zeldzame witte tijgers te denken. Rond 1950 kreeg de Indiase prins Shri martand Singh een wittijgertje van negen maanden oud te pakken. De prins , die dol was op de tijgerjacht, doodde het bijzondere jong niet. Hij hield Mohan in gevangenschap en begon ermee te fokken. Eerst deed hij een gewoon gekleurde tijgerin bij zijn witte mannetje dat leverde alleen maar normale jonkies op. Toen de prins een van die bruine dochters bij haar eigen vader zette, leverde dat wel witte nakomelingen op. Met deze witte tijgers fokte hij weer verder, maar het werd geen succes. Dat kwam door inteelt. Als familieleden steeds maar met elkaar paren, hebben hun jongen veel kans op foutjes. Zie zien er raar uit, kunnen geen kinderen meer krijgen of hebben enge ziektes. En zon mislukte witte tijger wil natuurlijk niemand hebben.
Succes
In de verenigde Staten ging het fokken van witte tijgers een stuk beter. Sinds een witte dochter van Mohan in de National Zoo in hoofdstad Washington aan het publiek getoond werd, waren de Amerikanen helemaal gek op witte tijgers. Andere dierentuinen en circussen probeerden van alles om ook aan zon zeldzame tijger te komen. Eerst kregen ze dezelfde inteeltproblemen als de Indiase prins. Maar later lukte het om witte tijgers te krijgend die net zo gezond waren als gewone tijgers. Nu lever er enkele honderden witte tijgers in gevangenschap. Ook in Nederland en België zijn er dierentuinen waar ze witte tijgers houden. Bij het fokken wordt er nu meestal wel goed op gelet dat de dieren geen directe familie van elkaar zijn. Zo gaat het steeds beter met de witte tijgers. Tenminste, in de dierentuinen.
Beschermen
De witte dierentuin-tijgers kunnen niet teruggezet worden in het wild.
Daar zouden ze het niet redden. Om iets vaker een witte tijger in de vrije natuur te hebben, moeten er eerst meer gewone tijgers zijn daarbij kunnen de witten in de dierentuin wel een rol spelen. De mensen die hen achter de tralies bewonderen, willen vast helpen om de tijgers in het wild te beschermen. En als er maar genoeg tijgers in de jungle rondsluipen, wordt er heel af en toe een echt natuurlijke witte tijgerwelp geboren.
Amersfoort en olmen
In België kun je witte tijgers zien in de Olmense Zoo. Vorig jaar werden er maar liefst vier witte welpjes geboren: Hannibal, hoek, Hover en Hermelien. Dat was een enorme verrassing. Zeker omdat alleen moeder Ashley wit is. Papa Gino heeft de gewone bruine tijgerkleur. De jongen zijn een jaar in olmen gebleven. In het foorjaar van 2007 zijn ze verkocht aan de dierentuinen in frankrijk en Italië. De enige witte tijgers in Nederland leven in dierenpark Amersfoort. In het jaar 2000 kochten ze daar de witte tijgerin Reena van een dierentuin uit frankrijk en het witte mannetje Brooklyn van een safaripark uit Duitsland. Na drie jaar kreeg het stel twee witte welpen. Het jaar daarop overleed Reena aan een nierziekte. Nu zijn er dus nog drie: Trixo, Maxi en hun oude vader Brooklyn.
Geen albino
Witte tijgers missen niet al de kleurstoffen van hun huid. Ze hebben een zwarte neus, donkere strepen en blauwe ogen. Het zijn dus geen albinos. die hebben helemaal geen kleur. Een albino is echt spierwit. Zelfs zijn wimpers, snorharen en ogen zijn kleurloos. Wel zie je soms het rood van de bloedvaatjes in zijn ogen of onder zijn huid. Albinos leven nooitlang in het wild. Dieren die slechts een deel van hun kleurstof missen houden het soms wel lang uit. Behalve over tijgers zijn er bijvoorbeeld verhalen over leeuwen of giraffen die jaren in het wild leven. En wat dacht je van een witte raaf? Bij bruine of zwarte beren komen best vaak roomwitte exemplaren voor. Terwijl het bij de ijsbeer juist volkomen normaal is om wit te zijn. Bij hen is een bruine vacht juist een zeldzaamheid.
De wolf (Canis lupus) is een zoogdier uit de orde Carnivora. Het is naar alle waarschijnlijkheid de voorouder van de hond (Canis lupus familiaris). In ieder geval kunnen ze samen vruchtbare nakomelingen voortbrengen, zodat de hond en de wolf, althans volgens bepaalde definities, tot dezelfde soort kunnen worden gerekend. De wolf heeft een grijze tot grijzige vacht, met een rossig bruine kleur op rug, kop en oren. De verschillen tussen individuele wolven en ondersoorten zijn echter groot en ze komen in allerlei kleurvariëteiten voor, van geheel wit via roodbruin tot geheel zwart.
kenmerken Wolven hebben een kop-romplengte van 80 tot 160 cm, en een staart van 30 tot 50 centimeter. De schouderhoogte is 65 tot 80 centimeter. Vrouwtjes zijn zo'n tien procent kleiner dan mannetjes: mannetjes wegen 20 tot 80 kg, vrouwtjes worden gemiddeld 18 tot 50 kg zwaar.
De wolf heeft in rust een hartslag van 90 slagen per minuut en een ademhalingsfrequentie van 15 tot 20 per minuut. Bij grote inspanning kan dit oplopen tot een hartslag van 200 per minuut en een ademhalingsfrequentie van 100 per minuut.
Het gehoor, de reukzin en het zichtvermogen zijn goed ontwikkeld. Een wolf kan tegen de wind in andere dieren ontdekken die zich op een afstand van 300 meter van hem bevinden. Ook kan hij uitstekend zien in het donker. De wolf heeft een zichthoek van 250° (ter vergelijking: 180° bij mensen). De wolf kan tonen horen tot 40 Khz, tonen die te hoog zijn voor het menselijk gehoor. Speciale hondenfluitjes zijn ontwikkeld, die niet voor mensen, maar wel voor honden en wolven hoorbaar zijn.
voedsel De druk van de hoektanden, de druk die een wolf kan uitoefenen tijdens het bijten, is 150 kg/cm2. De wolf is een opportunist. Hij eet knaagdieren, haasachtigen, hoefdieren en vogels, maar ook aas en afval worden gegeten. Enkele grotere prooidieren zijn eland, edelhert, wild zwijn, rendier, bever en ree.
Indien voldoende aanwezig vormen hoefdieren de belangrijkste prooidieren. Bij een onderzoek naar het menu van Pools-Duitse wolven bleek dat ree ongeveer de helft van het menu beslaat, edelhert dertig procent en wild zwijn ongeveer vijftien procent. Kleinere dieren beslaan slechts vijf procent van het menu.
Ook vee en zelfs honden worden gegrepen. Een onbeschermd schaap is voor een wolf vaak een eenvoudige prooi, makkelijker dan bijvoorbeeld een ree Een gemiddelde roedel van ongeveer 10 dieren zal per dier ongeveer 2 tot 4 kg vlees per dag eten. Op jaarbasis eet een roedel wolven dus ongeveer 125 reeën, 30 edelherten, 5 wilde zwijnen, plus nog wat kleinere dieren.
communicatie De wolf kent een grote verscheidenheid aan expressies en geluiden. Het bekende huilen is vooral bedoeld om te communiceren over langere afstanden.Afhankelijk van de omstandigheden kunnen wolven het gehuil van andere wolven op afstanden van zes tot tien kilometer horen. Het afbakenen van het territorium, door middel van te urineren met een opgetilde achterpoot, is voorbehouden aan dominante dieren. De wolven begroeten anderen door onderwerping te laten zien, met neergeslagen ogen en een zacht gejank. Als wolven boos of bang zijn laten ze dat meestal zien met ontblote tanden en gegrom.
voortplanting De paartijd verschilt per gebied. In Scandinavië duurt dit van februari tot april. Het nest van een wolf bevindt zich in een grot of een hol, verscholen onder boomwortels of tussen rotsen. Soms graaft hij zijn eigen hol, of vergroot hij het hol van een vos of een dassenburcht Tussen maart en mei, na een draagtijd van 63 dagen, worden de welpjes -drie tot zeven per worp- geboren. Beide ouders zorgen voor de jongen. Ze krijgen daarbij hulp van de andere roedelleden. De reu brengt voedsel aan het zogende teefje.
Na acht weken zijn de jongen gespeend en ze blijven minstens een jaar bij de roedel. Vaak blijven ze langer bij de roedel, maar soms verlaten één- of tweejarigen de groep, vooral als ze worden gedomineerd door broertjes en zusjes en andere roedelleden en ook afhankelijk van het voedselaanbod en de jachttechniek. In gebieden met grotere prooidieren, zoals eland, bizon en edelhert is het voordelig een grote roedel te hebben.
Wolven kunnen vijftien tot twintig jaar oud worden in gevangenschap, maar worden in het wild niet zo oud; iets van 5 tot 10 jaar
leefgebied Wolven passen zich makkelijk aan allerlei omstandigheden aan, en leven in een grote verscheidenheid aan habitats. Zowel op toendra's, steppen en prairies als in dichte bossen komen ze voor, in laagland en in gebergten. Hierdoor hebben ze zich verspreid over de gehele Holarctis, noordwaarts tot voorbij de poolcirkel, en zuidelijk tot Mexico, Zuid-Europa, Noord-India, China en zelfs in Arabië. De wolf was vroeger het roofdier met het grootste natuurlijke verspreidingsgebied. Tegenwoordig gaat deze eer naar de vos.
Er zijn twee soorten olifanten: de Aziatische en de Afrikaanse olifant.
Wist je dat de olifant het grootste dier is dat op het land leeft? Bij de geboorte weegt de olifant al meer dan honderd kilo. En als hij volwassen is , kan hij wel 6000 kilo wegen en is hij bijna 4 meter hoog. De olifant is zo zwaar dat hij staand moet slapen en hij kan zelfs niet over de kleinste hindernis springen. De olifant is een vreedzaam dier, maar als hij zich bedreigd voelt, aarzelt hij niet om dreigend op zijn aanvaller af te stormen.
Daarbij spreidt hij zijn enorme oren, waardoor hij er heel indrukwekkend, maar ook gevaarlijk uitziet. Die oren zijn trouwens heel bijzonderhet zorgt voor verkoeling tijdens extreme hitte
DE OLIFANT
