|
Een viool en een harp ontmoetten elkaar toevallig op het marktplein. De harp stond eenzaam een droevig liedje te tokkelen toen de viool, gehaast als altijd, haar bijna omver liep. De viool mompelde een verontschuldiging en wou al weer verder gaan toen de harp zei: Heb je geen zin om samen iets te spelen? Ik ben zo alleen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Dat wou de viool wel dus hij bleef staan. Maar wat konden ze spelen? Ze stonden een tijdje onwennig bij elkaar. Geen van beiden wist iets om samen te spelen. Pas toen de viool bijna naar huis moest wist de harp een liedje.
Ik ken een heel treurig maar mooi liefdesliedje, zei ze en ze begon te spelen.
Na de eerste paar noten herkende de viool het en hij viel in. Hij ging zo in zijn stem op dat hij de harp bijna vergat. Zo zag hij ook niet wat de harp hem via de hemelse klanken die ze voortbracht, werkelijk wou vertellen. Maar ze hield vol. Ze probeerde op alle mogelijke manieren tot hem door te dringen. Ze volgde hem in alle bewegingen die hij deed.
Ze speelden maar en ze speelden maar en beetje bij beetje ontdooide hij. Langzaam maar zeker begon hij haar ook op te merken. Hij stemde zijn klanken af op de hare zodat ze samen één werden. Er hing een spanning tussen hen die zo harmonieus, zo hemels was dat het bijna onwerkelijk was. Net toen de spanning werkelijkheid leek te worden kwam er een eenzame contrabas aan die zich aansloot bij het duo. De spanning was weg en het liefdeslied dat niet meer om liefde ging werd snel beëindigd.
ik moet naar huis, zei de viool alleen nog en hij vertrok. De harp bleef gebroken achter en ging ook maar naar huis. Daar huilde ze. Ze huilde klanken
tot ze opwaren.
Einde
Epiloog: De inspiratie voor dit verhaal heb ik gekregen tijdens een concert van o.a. Amorroma in 2004. Ze speelden er het lied 'Wintercafard, een duet tussen viool (of fluit) en harp.
|
