Ik wandel over een veldweggetje.  De zon boven mij straalt.  In de velden wemelt het van de bloemen.  Hun kleuren maken het geheel tot een idyllisch plaatje waar elke romanticus direct voor zou weg smelten, maar ik let er niet op.  Mijn gedachten zijn bij de gebeurtenissen van die dag drie velden terug…

De zon straalde even hard als ze nu doet.  Ik liep vrolijk huppelend door de velden, genietend van de bloemenpracht.  In die bloemenpracht viel één bloem mij in het bijzonder op. Het was een Amaryllis.  Met haar luisterrijke schoonheid had ze me onmiddellijk betoverd.  Deze prachtige bloem wilde ik absoluut veroveren om haar te kunnen koesteren.  Maar durfde ik zo’n mooie bloem plukken?  Zou ze niet wegkwijnen als ik haar van die plaats weghaalde?  Aarzelend deed ik een aantal stappen in haar richting, maar op het moment dat ik haar wilde plukken, was iemand anders mij voor.  De Amaryllis verdween en werd onbereikbaar.  Ik was er meer door aangeslagen dan ik zelf gedacht had.  De tranen stonden in mijn ogen omdat ik zoveel schoonheid aan mij voorbij had laten gaan.  Toch wilde ik niets laten merken en mijn dag niet laten vergallen door het treuren om een bloem.

Een eindje verder, ik was de Amaryllis al bijna vergeten, stond er een Klaproos in de berm.  Ik was er al veel gepasseerd, maar nu trok ze mijn aandacht.  Plots besefte ik hoe mooi ik deze bloem vond.  Nog nooit had ik daar zo over nagedacht.  En deze keer zou ik niemand onder mijn duiven laten in schieten.  Deze bloem zou ik koesteren.  Ik ging naar haar toe en ze lachtte me toe.  Met veel liefde plukte ik haar en vervolgde mijn weg.  Maar na een tijdje ging haar kopje hangen.  Ze leek te treuren en verloor daardoor een stukje van haar schoonheid.  Ik voelde me schuldig dat ik deze mooie bloem verdriet had gedaan  Ik wilde haar geen pijn doen…

Met deze gedachten loop ik nu nog steeds.  In gedachten verzonken vervolg ik mijn pad dat eerst zo mooi leek, zo zorgeloos.

Plots zie ik een gekleurde vlek voor me op de weg liggen.  Als ik dichterbij ga kijken, zie ik dat het de Amaryllis is.  Ze is weggegooid alsof ze niet meer waard is dan een stuk vuil.  Maar toch heeft ze nog niets aan schoonheid ingeboet.  De betovering is er weer en ik twijfel.  Ik kijk naar de half verwelkte Klaproos in mijn tas.  Daarna opnieuw naar de Amaryllis die me smekend lijkt aan te staren.  Het spijt me, Klaproos!

Thuis gekomen open ik mijn tas en haal er de Klaproos uit om ze te drogen zodat het beetje schoonheid dat er nog over is niet verloren kan gaan.  Ik probeer haar met alle zachtheid te behandelen en geniet er van.  Als ik klaar ben, voel ik me weer gelukkiger.  Het is en blijft een mooie Roos.

15-07-2010 om 12:37 geschreven door Beertje  

Een viool en een harp ontmoetten elkaar toevallig op het marktplein.  De harp stond eenzaam een droevig liedje te tokkelen toen de viool, gehaast als altijd, haar bijna omver liep.  De viool mompelde een verontschuldiging en wou al weer verder gaan toen de harp zei: “Heb je geen zin om samen iets te spelen?  Ik ben zo alleen.”

Dat wou de viool wel dus hij bleef staan.  Maar wat konden ze spelen?  Ze stonden een tijdje onwennig bij elkaar.  Geen van beiden wist iets om samen te spelen.  Pas toen de viool bijna naar huis moest wist de harp een liedje.

“Ik ken een heel treurig maar mooi liefdesliedje,” zei ze en ze begon te spelen. 

Na de eerste paar noten herkende de viool het en hij viel in.  Hij ging zo in zijn stem op dat hij de harp bijna vergat.  Zo zag hij ook niet wat de harp hem via de hemelse klanken die ze voortbracht, werkelijk wou vertellen.  Maar ze hield vol.  Ze probeerde op alle mogelijke manieren tot hem door te dringen.  Ze volgde hem in alle bewegingen die hij deed.

Ze speelden maar en ze speelden maar en beetje bij beetje ontdooide hij.  Langzaam maar zeker begon hij haar ook op te merken.  Hij stemde zijn klanken af op de hare zodat ze samen één werden.  Er hing een spanning tussen hen die zo harmonieus, zo hemels was dat het bijna onwerkelijk was.  Net toen de spanning werkelijkheid leek te worden kwam er een eenzame contrabas aan die zich aansloot bij het duo.  De spanning was weg en het liefdeslied dat niet meer om liefde ging werd snel beëindigd.

“ik moet naar huis,” zei de viool alleen nog en hij vertrok.  De harp bleef gebroken achter en ging ook maar naar huis.  Daar huilde ze.  Ze huilde klanken… tot ze opwaren.

Einde

13-07-2010 om 00:00 geschreven door Beertje  

12-07-2010 om 00:00 geschreven door Beertje