Zoals iedere week speel ik ook vandaag een partij minivoetbal met mijn Ploeg DOS Creations, een reclamebureau uit Roeselare. De match was nog maar 1 minuut bezig of ik kreeg al een kwalijke trap op mijn voet. Niet zo heel erg maar uit voorzorg heb ik maar even in het doel gestaan omdat ik daar wat minder moet lopen. 2 minuten later gebeurde het. De bal viel tussen iemand van de andere ploeg en mij. In plaats van de bal schoppen we beide tegen elkaars onderbeen. Alle 2 met volle overtuiging voor de bal maar in de plaats was het scheenbeen tegen scheenbeen. De tegenstander had gewoon een blauwe plek maar ik voelde het meteen. Ik viel meteen op de grond en voelde meteen dat het ernstig was. Ik had nog nooit iets gebroken of in het ziekenhuis gelegen maar nu wist ik het direct. Een immense pijn gaat door gans mijn lijf en voelde het nog nakraken in mijn onderbeen. De match werd direct stilgelegd en de ambulance werd gebeld. Na een kwartiertje kwam de ziekenwagen mij ophalen en werd ik in een brancard gelegd. De weg naar het ziekenhuis was een hel. Bij iedere putje in de weg voelde ik een ongelooflijke pijn in mijn onderbeen.

Toegekomen in het ziekenhuis werden er meteen foto’s genomen en daar stelden ze volgende diagnose : Een dubbele beenbreuk. Ik had pech gehad zei de dokter. Een ploegmaat die meegekomen was had mij nog wat proberen te sussen met te zeggen dat het misschien maar een barst in mijn been ging zijn. Maar nee, zowel scheenbeen als kuitbeen gebroken.

Gelukkig was het geen open beenbreuk en zaten de beenderen nog tegen elkaar. Toch was de breuk niet zo heel mooi en kon ze mij nog niet zeggen of ik geopereerd moest worden. Een orthopedist ging mijn foto’s nog eens bekijken en mij morgenochtend laten weten of er geopereerd moest worden. Ik werd in een open gips gestoken vanaf mijn bovenbeen tot aan mijn tenen. Zeer zwaar kan ik zeggen.

08-10-2009 om 00:00 geschreven door johdek