Gisteren in de namiddag hebben ze nog nieuwe foto’s van mijn dubbele been breuk gemaakt. De dokter had deze bekeken en had eigenlijk niet veel te zeggen. Niet verbetert, niet verslechtert. Soit had ook wel niet gedacht dat alles al weer aan elkaar gegroeid was hoor. Zo voelt het allesinds niet.

Maar goed, ik had mij voorgenomen om vandaag naar huis te gaan. In het ziekenhuis kunnen ze niet veel meer doen dan thuis, ik moet gewoon rusten en het heeft zijn tijd nodig om te genezen. Rond 3 uur kwam de ambulance mij ophalen om mij een 20 tal minuutjes in een gehuurd ziekenhuisbed te droppen in mijn living. Dit gaat vooral ’s avonds leuker zijn. Zo ben ik terug bij mijn vrouw en kind J

13-10-2009 om 00:00 geschreven door johdek  

Zondag rustdag, dus gisteren heb ik niet veel gedaan, TV gekeken en vooral mijn been niet bewogen want er is echt geen verbetering. Pijn pijn pijn, iedere kleine centimeter dat ik het verschuif doet het pijn. Een vriend had mij gewaarschuwd, de eerste week gaat het echt niet vooruit. Jammer genoeg klopt het tot nu toe.

Vandaag heb ik mij voorgenomen om terug eens uit mijn bed proberen te geraken en mij in de stoel te zetten. Het is mij gelukt en het ging al beter dan zaterdag. Maar toch niet om meer dan 1 keer te doen.  

12-10-2009 om 00:00 geschreven door johdek  

Ik heb vandaag wat meer informatie gekregen hoe lang ik in het gips ga moeten blijven :

De eerste fase :

2 à 3 weken open gips vanaf de teen tot net onder de lies. Om zo zwellingen en bloeduitstortingen tegen te gaan

De 2^de fase :

2 a 3 weken gesloten gips terug over het volledig been.

De 3^de fase :

Één volledige maand in een gesloten gipsverband, wel nog niet zeker of hier ook de knie in het gips moet of niet. De dokter sprak hier over een nieuw soort gipsverband met een versteviging net onder de knie. Hopelijk wordt het zo’n verband, anders wordt het wel heel lang niet in de auto rijden.

4^de fase :

Revalidatie zonder gipsverband. Veel kine om alles meer normaal te krijgen want blijkbaar gaan ook mijn knie en beenspieren na 2 of 3 maand gips terug moeten aangroeien en leren functioneren.

Geen tof vooruitzicht dus, maar goed nu weet ik tenminste aan wat ik aan toe ben. Ik vroeg de dokter ook wanneer ik naar huis kon gaan. Ik mocht dit zelf bepalen. Als ik er klaar voor was. Ewel, vandaag hebben de verpleegsters mij met 3 in een stoel proberen te zetten. Man man man, wat deed dat pijn. Ik stond direct terug met de voetjes op de grond… ik ga nog niet direct naar huis.

10-10-2009 om 00:00 geschreven door johdek  

Niet zo goed geslapen, als ik het been maar 1 centimeter verplaats doet het ongelooflijk veel pijn. Als het stil ligt dan valt het nog mee. Maar ik krijg via een sonde pijnstillers. Waarschijnlijk helpt dit wel.

De dokter kwam rond 9uur met het nieuws dat ik niet geopereerd moest worden. De botten zitten tegen elkaar en een operatie is niet echt zinvol. De beenderen moeten er vanzelf terug aangroeien. De dokter waarschuwde mij wel, de revalidatie zal even lang duren zonder of met operatie.

Ik ging wel nog een hele tijd in de plaaster zitten. In totaal 2 maand lang, een gips van mijn teen tot boven mijn knieën dit betekend dus ook dat ik 2 maand lang niet ga kunnen wandelen zonder krukken of rolstoel. Dat ik 2 maand lang niet in de auto ga kunnen rijden…miserie miserie miserie

De rest van de dag heb ik wat bezoek ontvangen. Mijn gipsverband eens proberen te verleggen op eigen krachten maar dit onmiddellijk opgegeven. Het devies is STILLIGGEN want anders krijg ik pijnscheuten die niet te doen zijn. De verpleegsters hadden het mij gezegd. Een van de pijnlijkste breuken die je kan hebben.

Oja, ik zit nu in een kamer van 2, ik lag eerst in een kamer van 3 met 2 oude mensen die ongelooflijk snurken. Ik had de voorbije nacht meer last van hen dan van mijn been.

09-10-2009 om 00:00 geschreven door johdek  

Zoals iedere week speel ik ook vandaag een partij minivoetbal met mijn Ploeg DOS Creations, een reclamebureau uit Roeselare. De match was nog maar 1 minuut bezig of ik kreeg al een kwalijke trap op mijn voet. Niet zo heel erg maar uit voorzorg heb ik maar even in het doel gestaan omdat ik daar wat minder moet lopen. 2 minuten later gebeurde het. De bal viel tussen iemand van de andere ploeg en mij. In plaats van de bal schoppen we beide tegen elkaars onderbeen. Alle 2 met volle overtuiging voor de bal maar in de plaats was het scheenbeen tegen scheenbeen. De tegenstander had gewoon een blauwe plek maar ik voelde het meteen. Ik viel meteen op de grond en voelde meteen dat het ernstig was. Ik had nog nooit iets gebroken of in het ziekenhuis gelegen maar nu wist ik het direct. Een immense pijn gaat door gans mijn lijf en voelde het nog nakraken in mijn onderbeen. De match werd direct stilgelegd en de ambulance werd gebeld. Na een kwartiertje kwam de ziekenwagen mij ophalen en werd ik in een brancard gelegd. De weg naar het ziekenhuis was een hel. Bij iedere putje in de weg voelde ik een ongelooflijke pijn in mijn onderbeen.

Toegekomen in het ziekenhuis werden er meteen foto’s genomen en daar stelden ze volgende diagnose : Een dubbele beenbreuk. Ik had pech gehad zei de dokter. Een ploegmaat die meegekomen was had mij nog wat proberen te sussen met te zeggen dat het misschien maar een barst in mijn been ging zijn. Maar nee, zowel scheenbeen als kuitbeen gebroken.

Gelukkig was het geen open beenbreuk en zaten de beenderen nog tegen elkaar. Toch was de breuk niet zo heel mooi en kon ze mij nog niet zeggen of ik geopereerd moest worden. Een orthopedist ging mijn foto’s nog eens bekijken en mij morgenochtend laten weten of er geopereerd moest worden. Ik werd in een open gips gestoken vanaf mijn bovenbeen tot aan mijn tenen. Zeer zwaar kan ik zeggen.

08-10-2009 om 00:00 geschreven door johdek