De laatste weken is er veel veranderd hier. Van de 70 erasmusstudenten zijn we nog maar met tien over gebleven. Het ene afscheid viel al harder dan het andere. In één week is bijvoorbeeld de ‘Franse keuken’, waar ik vele gezellige avonden heb doorgebracht, leeg gelopen. Ook mijn kamergenootje is vertrokken.

Vorige week zijn er dan weer 35 Australiërs aangekomen die voor een maand hun lessen ( faculteit rechten) naar Macerata hebben overgebracht.  Ik wist dat Australië een relatief ‘jong’ land was, maar wist niet dat het werkelijk een mix van volkeren vormde. Zo zijn er onder hen onder andere mensen met Noorse, Deense, Ierse, Italiaanse, Spaanse, Filippijnse, Noord- en Zuid-Amerikaanse roots. De meeste van deze Australiërs zijn relatief open en vriendelijk. Een gevolg van hun komst is natuurlijk wel dat er nu in de keuken Engels gesproken wordt in plaats van Italiaans.

Niet dat het leven in de residentie er nog veel toe doet. Over enkele dagen zal immers ook ik dit gebouw (en daarmee ook Macerata) verlaten. Mijn erasmus zit er officieel op. Alle examens zijn afgelopen, de papierhandel is afgehandeld en het diploma behaald.

Aangezien ik echter maar geen genoeg kan krijgen van dit (meestal) zonovergoten land van heerlijke smaken, geuren en klanken, brei ik er nog een reisje aan. Negen juli zal ik samen met een Oostenrijks en Duits meisje naar het Zuiden afzakken. Lecce, Bari, Santa Maria di Leuca, Otranto, Alberobello en Ostuni staan op het programma.

Eergisteren hebben we al kunnen genieten van een voorproefje van dit zuidelijke Puglia. Er ging immers een concert van een Pugliese folkgroep door op het centrale plein. Omdat er een aanzienlijk aantal Pugliese jongeren in Macerata studeert, was er sfeer verzekerd. De muziek en ook het dialect leken veel Arabische invloeden te hebben. De dansbewegingen van de danseres hadden dan weer iets weg van een traditionele Spaanse dans. Ook ik heb mij gewaagd aan de Tarantella, een typische volksdans van het zuiden van Italië waarbij je in groep of per twee een soort huppelpasjes danst op het ritme van de muziek. Als ik me niet vergis heeft het iets te maken met het oude geloof bezeten te zijn door een tarantula-spin en zich er door rare dansbewegingen van te bevrijden.

Vorige zondag ging hier een ander muzikaal festijn door. In het sferisterio van Macerata, een soort oud ovaal amfitheater in vroegere tijden een speciaal soort muurvoetbal werd gespeeld, ging ‘Musicultura’ door. Dit is één van de voorrondes van het muziekfestival van San Remo. Vanuit heel Italie kunnen ‘cantautori’ (een soort singer-songwriters) zich aanmelden om deel te nemen aan de wedstrijd. Uiteindelijk mogen enkele van hen naar de voorrondes in het sferisterio. Deze gingen vrijdag en zaterdag door. Zondag werd dan uiteindelijk de winnaar verkozen. Wij hadden kaarten voor de slotavond kunnen vastkrijgen (de prijzen zijn hier erg democratisch, voor 5 euro kon je het gebeuren al bijwonen). Natuurlijk keken we meer uit naar de speciale gasten die op het programma stonden dan naar de deelnemers van de wedstrijd zelf. Onder andere de zoon van Fabrizio de André (zelf ook een goede muzikant) en PFM zouden immers optreden. Zij zouden een hommage brengen aan de André door zijn liedjes te zingen. De verwachtingen werden ieder geval volledig ingelost en hun optreden kon met gemak geweldig genoemd worden.

Heel wat cultuur en Italiaanse traditie dus de laatste weken. Ik hoop dat in de volgende dagen voort te kunnen zetten en zal genieten van elke minuut.

A presto.

p.s. Gisteren zijn 2 spanjaarden naar huis vertrokken en zij gaan met de bagageregeling van het vliegtuig om zoals alleen spanjaarden dat kunnen. Een van hen had maar liefst 10 kg (keren, boeken, ...) in de zakken van zijn winterjas gestoken. Die doet hij dan aan om het teveel aan kilo's bagage in zijn koffer te vermijden.

06-07-2009 om 11:07 geschreven door beatrice