De laatse dagen zijn bijzonder tof geweest en op dit moment rust ik dan ook uit van een vermoeiend maar leuk weekend met veel feestjes. Vrijdag zijn we met 14 erasmusstudenten vertrokken naar een huisje van iemands oma op 2,5 uur afstand van venetie. Dat huis lag werkelijk in the middle of nowhere ergens in de bergen. De keuken en het water van de badkamer konden opgewarmd worden met hout, de rest van het huis was beestig koud. S'avonds zijn we dan ook dicht bij mekaar gekropen om te slapen (dat kon ook moielijk anders want het huisje was echt te klein voor zo een grote groep). De volgende dag en nacht hebben we Venetie onveilig gemaakt en de eerste trein terug genomen. Wat een geluk carnaval te mogen vieren in zo een mooie stad met echt mooi verklede mensen. Na een spectakel op Piazza San Marco was er een gigantisch openluchtfeest in de studentenwijk.
De volgende dag (zaterdag, voor ons eigenlijk nog dezelfde dag) zijn we tegen de middag eindelijk in bed gekropen voor een verkwikkende slaap. Tegen de avond hebben ze kort een kleinde uitstap gemaakt naar Bassano. Zondag was het tijd voor de terugreis met een korte stop in Ravenna.
Terug in de residentie in Macerata ging het feest gewoon door. Twee Duitsers zouden woensdag terugkeren naar huis en dat verdiende een afscheidsfeestje. Raar hoe je op korte tijd mensen op een intense manier leert kennen en er even later alweer afscheid van moet nemen. Ook dat is een deel van erasmus veronderstel ik en ik wil niet denken aan hoe het afscheid over enkele maanden gaat zijn. Maar goed, we zijn hier nog maar pas en laten we er dan ook maar volledig van genieten.
Met al die feestjes zou een mens nog vergeten dat er ook nog lessen zijn. Die proffen hier in italie zijn maar rare kwibussen, of toch het grootste deel. De prof van fotografie bijvoorbeeld heeft me de eerse les een boek gegeven met eemn fotocollectie die hijzelf heeft samengesteld en heeft meteen het boek gesigneerd. Vriendelijk van hem, maar ik vrees dat hij toch niet zo'n ster is als hijzelf wel denkt. Zijn lessen zijn immers maar bevolkt door 4 studenten, mezelf inclusief. De prof van afro-amerikaanse muziek (ja hoor, dat is wel degelijk een vak) lijkt dan weer sprekend op Eddy Wally. Hij is in Amerika geweest en kent daarom alles vanNoord-Amerikaanse muziek, ... terwijl hij de namen van de groepen niet eens kan uitspreken. Dat is trouwens over het algemeen echt wel een probleem met de uitspraak van Engelse en Duitse woorden door die italianen: gewoonweg on-ver-staan-baar! Het duurde dan ook enkele minuten voor ik door had dat de man het over Jimmy Hendrix had. Ook houdt deze prof ervan liedjes te reproduceren met zijn handen en voeten. Jammer genoeg ontbreekt elk gevoel voor ritme met het gevolg dat het onmogelijk is het liedje te herkennen en we met z'n alle naar een beetje getokkel zitten te luisteren. Om het kort te houden: de man is een paar vijzen kwijt. Dat is tenminste wat mijn medestudenten me vertellen en ik ben geneigd hen te geloven.
Tot zover de update. Volgende week meer nieuws.
Ohja, voor ik het vergeet, de laatste dagen heeft het nogal gesneeuwd, gehageld en geonweersd zoals de foto's laten zien. Nu is het terug rustig en zo'n 10 graden.
