Vrijdag ben ik zoals gepland geland op de luchthaven van Falconara. Aangezien de vluchten verlaat waren en er geen bussen of treinen meer rijden na acht uur - half negen, zou ik een hotel moeten zoeken in Ancona om de nacht door te brengen. Al de zorgen hieromtrent die me op voorhand bezighielden bleken volledig overbodig. In het vliegtuig heb ik namelijk twee dames van Brussel ontmoet die in een dorpje iets verder dan Macerata moesten zijn. Na even gepraat te hebben, boden zij me een lift aan en die kans heb ik dan ook met beide handen gegrepen Uiteindelijk bleek ik hen een wederdienst te kunnen bewijzen als gids gezien hun gps diest weigerde (leve de moderne technologie). Tenslotte heb ik hen, eenmaal aangekomen in Macerata, een goed restaurantje aangewezen. Zij nog niet hadden avondgegeten en rammelden van de honger.

De dames waren hier voor een weekendje op vakantie maar van zonnebaden zal geen sprake geweest zijn. Al sinds mijn aankomst vrijdag is het hier 14 graden en een verbazend belgsich en grijsregenweer dat geen straaltje zonneschijn doorlaat. “Dat zijn we gewoon, niets ergs”, dacht ik aanvankelijk; maar dat was wederom buiten de huisvestingsdienst gerekend. Door een of ander regelement zijn alle verwarmingen afgesloten in de residenties en ondertusen is de temperatuur binnen tot een onaangenaam laag peil gezakt. Ik begin me stilaan af te vragen hoeveel van die belachelijke regelingen er eigenlijk wel verbonden zijn aan de residenties in deze stad, maar goed. Hopen op beter weer zeker!

De eerste dagen na mijn terugkomst zijn bijzonder rustig verlopen. Aangezien de meerderheid van de bewoners nog in het thuisland verbleef of in een of ander idyllisch zuider gelegen deel van Italie van de zon genoot, was het vreemd stil in het gebouw. Ik had daardoor wel de kans enkele van mijn medebewoners waar ik voorheen slechts oppervakkige contacten mee gehad had, beter te leren kennen. Ik heb dan ook veel tijd doorgebracht in de ‘franse keuken’ op de vierde verdieping. Dahne (Fr) en alex (it) bleken uiterst aangenaam gezelschap.

Wat de universiteit betreft, ben ik uiteraard weer een deel lessen mis gelopen omdat ik niet van alles op de hoogte bleek te zijn of omdat er gewoonweg geen lessen doorgingen op die dag. Het gewoonlijke zootje ongeregeld dus. De prof van afro-amerikaanse muziek heeft ons gisteren teovetrouwd dat wij, degenen die naar (bijna) al zijn lessen zijn geweest, geen schrik mesten hebben voor het examen. Voor de formaliteit moeten we 17 pagina’s studeren uit zijn eigen boek. Ik heb er dus goed aangedaan de raad van mijn italiaanse medestudenten te volgen en dit vak niet in te ruilen voor een ander.

De prof van filmgeschedenis lijkt minder studentvriendelijk en belast iedereen (voor de erasmusstudenten geen uitzonderingen, iedereen gelijk voor de wet) met 2 boeken van elk maar liefst 350 pagina’s. En dan te bedenken dat dat vak slechts een luttele 4 studipunten opgevert (in italiaanse termen is 4 studipunten echt heel weinig, gezien er ook vakken zijn van 8, 9 en zelfs 12 studiepunten).

Het stomme is ook dat zowat alle examens hun eerst ‘appello’ (oproep) al in mei hebben. Alles zal dus met andere woorden samenvallen: de deadline van mijn thesis, de examens hier en het bezoek van mama, niek en papa. Dat wordt plannen geblazen!

22-04-2009 om 18:21 geschreven door beatrice