___________ kabouters krijg je niet klein _________
__________________ of, wat doet David Troch in de wereld?______________
12-06-2008
visual bookshelf
Dat ik ervan droom om elk boek dat ik ooit las in dezelfde kamer te zien. Ik mag hopen dat het een kamer is van vele vierkante meters. Houten boekenrekken, eikenhouten vloer, dito leestafel, schommelstoel, een voorraad van de beste whisky en kristallen glazen. Ik weet precies hoe die kamer eruit moet zien.
Een tijdje terug maakte ik een profiel aan op Facebook. Vele uitnodigingen om toepassingen op dat profiel te installeren, vind ik maar niks. Maar 'visual bookshelf' heeft wel wat. Al ontbreekt dan elke aanwezigheid van hout en is het llouter virtueel. Met het tooltje kan je de boeken die je ooit las opsommen. Staat het boek niet in de lijst, voeg je die eenvoudig toe. Dat deed ik bijvoorbeeld met het boek dat ik na drie dagen openbaar vervoer achter de kiezen zal hebben: Groener gras van Annelies Verbeke.
Niet dat ik van plan ben om mijn hersenen zodanig te pijnigen tot ik mij de titels herinner van alle boeken die ik ooit las, maar 'visual bookshelf' kan toch enigszins mijn schamele droom vervangen.
Zullen we het na een week wereldkundig maken? Vooruit dan. Laat het vuur maar lopen.
Elke geschiedenis heeft zijn voorgeschiedenis, daar wijd ik niet teveel over uit. Wat is dat is of dat zal zijn. En wat zal zijn is een dichtbundel bij Poëziecentrum. Kort. Bondig. Een precieze publicatiedatum is er niet. In september, in oktober. Nog wat zomer, al wat herfst.
Waar leest u? Antwoord niet: nergens. U bent geen analfabeet, u leest dit. Dus, doet u het liever niet in bed, omdat u daarin uitsluitend slaapt, snurkt en sekst, mij best. Feit is, u leest. Of u nu een toilet, een treincoupe of een comfortabele bureaustoel verkiest, u heeft vast uw lievelingsplek voor een boek, een bijsluiter en ondertitels.
Het zou best kunnen dat de mannetjes en de vrouwtjes van vzw De Schaduw het liefst in de woonkamer lezen. Waarom doopt een mens een avond in Ardooie anders Literaire Living?
Hoe de heren en dames ook aan het idee kwamen, de aankleding was gelukt. Zetels op het podium, zetels in de zaal. En kerkstoelen omdat de plek in niemandsland vroeger een kapel bleek. Gezellig.
Jammer maar helaas, niet iedereen op het podium bracht die gezelligheid over. Soms is het goed een niet al te best getraind kortetermijngeheugen te hebben. In ieder geval, ik weet niet wat het was, een allergie voor voormalige kapellen misschien, maar de heren Luuk Gruwez en Peter Verhelst leken last te hebben van hun stem. De ene verloor mettertijd aan souplesse, de andere kuchtte steevast tussen twee gedichten door. Wat uiteraard niets afdoet aan de kwaliteit van hun poëzie. Maar qua sprankeling moesten ze het zaterdagavond wel afleggen tegen Eva Cox en Serge Dichters Dansen Niet Van Duijnhoven. Al ving ik in verband met die laatste op dat de wat oudere dametjes en heertjes thuis nooit zon rumoer maken in hun woonkamer. Natuurlijk, zij kijken naar televisie zonder klank en lezen de ondertitels.
Het was even windstil op mijn blog. Nu een kleine storm met dit bericht: gisteren won ik met mijn gedicht doorgewinterd de Jules Van Campenhoutprijs voor poëzie. Kleine ik treedt daarmee in de voetstappen van voorgangers als Norbert de Beule, Dirk van Bastelaere en Peter Verhelst.
Dat er een vijfhonderd inzendingen waren, is mooi. Dat ook mijn drie andere ingezonden gedichten (innig, nooit alleen en ouderdomsoefening) eveneens de bloemlezing haalden, is mooi. Dat de jury onder andere bestond uit Mark Van Tongele en Dirk Verbruggen, is mooi.
De Jules van Campenhoutprijs maakt deel uit van De Prijzen van Meise, daarbij ook de Ward Ruyslinckprijs voor kortverhaal, de Maurits Naessensprijs voor teken- en schilderkunst en het Jeanne Streulensjuweel voor toneel. De uitreikingen gebeurden in stoomtreinvaart. Werden de schilderijen nog geprojecteerd op de achtergrond, er werd geen stukje toneel gebracht, geen fragment uit een kortverhaal gelezen, geen gedicht voorgedragen.
Gemiste kansen.
En toch nog met plezier blijven zitten voor het optreden van Fay Lovsky en Geert Chatrou, tweevoudig wereldkampioen kunstfluiten. Wat me niet de opmerking gaat ontlokken dat de wonderlijke jongedame (met eervolle vermelding) en ik fluitend naar huis reden na x aantal glazen rode wijn en aangename gesprekken met Dirk Verbruggen, Theo Slachmuylders (voorzitter van de JVC-prijs), Rita Van Hauwermeieren (winnares in 2006 en jurylid bij deze editie) en Yerna Vandendriesche.
Hoeveel en welke boeken las jij al dit jaar? Die vraag stel ik mij regelmatig. En al is het nog maar februari, ik vergeet nu al titels. Een blog is een handig geheugensteuntje, leerde ik. Tegelijkertijd vervangt het ook de Excellijstjes die ik vroeger bijhield. In die lijstjes niet alleen titel en auteur van de boeken die ik las, ik noteerde ook het jaar van uitgave en het aantal bladzijden dat het boek telde. Want, zo redeneerde ik, je kan wel trots verkondigen dat je in een jaar tijd honderd boeken hebt verslonden, maar hoeveel bladzijden zijn dat dan? Zo gek was ik.
En nog gekker. Ik noteerde ook de cds die ik me aanschafte (auteur, titel, jaartal), de films die ik zag (titel van de film en in welke bioscoop) en de dvds die ik bekeek.
Een dergelijke administratie hou ik er nu niet meer op na. Nu heb ik deze blog. En kan ik niet alleen mezelf maar wie dan ook vertellen dat ik mij ondertussen ook amuseerde met De onverschilligen van Alberto Moravia (254 blz.) en Lunar Park van Bret Easton Ellis (381 blz.).
Wie weet maak ik straks in december, net zoals ik dat vroeger deed, een rangschikking met al dat leesvoer
Zaterdag, midden februari, Gent. De eerste bioscoopfilm dit jaar: Sweeny Todd. De wonderlijke jongedame is verzot op alles wat Tim Burton ooit maakte. De introductie vooraf door Kurt Vandemaele is verhelderend, schept nog meer verwachtingen. De wonderlijke jongedame zegt dat zon praatje voor elke film zou mogen. Vraag is of het op den duur niet als een belerend lesje overkomt. Ook de film lokt een vraag uit bij de wonderlijke jongedame, of Johnny Depp nog zonder speciaal kapsel kan spelen. Hier zorgt het, net als bij Jack Sparrow uit de Pirates of the Caribbean-trilogie, voor een ijzersterke vertolking. En hoe Burton alles in beeld brengt, bijvoorbeeld hoe het kleurgebruik duidelijk verduistert bij de wat, euh, duistere scènes. Magistraal. Misschien moet ik toch maar eens de dvd van Big Fish huren. De wonderlijke jongedame vraagt daar straks al jaren naar.
Het lezen van een goed boek vraagt het lezen van nog een goed boek. Hoe meer goede boeken je na mekaar leest, hoe groter de kans dat je plots een slecht boek in handen hebt. Blind voor slechte boeken ben ik niet. Lees: ik krijg het nauwelijks over mijn hart om slechte lectuur vroegtijdig dicht te klappen en naar andere lectuur te grijpen.
Bij de laatste drie boeken die ik las, kwam het geen moment in me op het boek voordat ik het uit had snoeihard door een volle treincoupé te werpen of thuis doodeenvoudig rustig weer in de kast te zetten. Ik weet nu dat Ruth Laster voor Poolijs niet zomaar de debuutprijs ontving. Ik weet nu dankzij Maanlichtmoerassen dat Al Galidi mij niet alleen met zijn poëzie in de ban kan houden. En ik weet allang dat Amélie Nothomb één van die schrijfsters is waarvan ik elke roman gretig lees. Wie bij ander werk van haar moet slikken omdat het hem wat te gortig wordt, begint misschien beter niet aan Zwavelzuur. Reality tv waarbij een concentratiekamp het decor vormt, het is geen lachertje.
Hoe gretig ik tegenwoordig met mijn extra leestijd omga. Ook literaire tijdschriften moeten er massaal aan geloven. Recent achter de kiezen: het recente theaternummer van Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift, het septembernummer 2007 van De Revisor, het Japannummer van Revolver en het open source en sampling nummer van Deus Ex Machina.
Dat laatste tijdschrift bleek tijdens het lezen in de tram een wat onhandig formaat te hebben. Gelukkig waren de teksten van bijvoorbeeld Norbert De Beule, Christian Weijts en Annelies Verbeke verrekte interessant en van een hoog niveau. En dat schrijf ik niet omdat er binnenkort vier van mijn gedichten in DEM mogen prijken.
Over de andere tijdschriften ben ik een vergelijkbare mening toegedaan. Verhelderend bijvoorbeeld om gedichten van meerdere Japanners te verorberen. Of om poëzie vertaald uit het Hindi in De Revisor te vinden. En dat Gierik Jan Fabre wist te strikken voor een bijdrage? Chapeau!
Overigens is het best bijzonder als je in de trein een andere jongeman in pakweg Nieuw Zuid ziet bladeren.
Vrijdag heb ik the middle of nowhere gezien. Daar loodste mijn Mio mij foutloos naar toe. Handig, zon gps. Zeker als je in de zwiepende regen door onbekende en onverlichte straten rijdt. Hier links, daar rechts. Ik raakte steeds verder van de bewoonde wereld. Ik keek argwanend naar het kleine schermpje op mijn vooruit, schudde ietwat vertwijfeld mijn hoofd bij elke nieuwe instructie van de Nederlandse vrouwenstem. Nee, een blind vertrouwen in elektronische toestellen heb ik niet.
Toch stond ik plots vlak voor het Mols Pierement, synoniem voor the middle of nowhere. De naam alleen al. Ik had vooraf kunnen bedenken dat een dergelijke locatie op een vergeten plek weggemoffeld zou liggen en ik niet nog even ongestoord door het centrum van Mol zou kunnen wandelen.
Dan maar meteen naar binnen en een praatje slaan met Dirk De Boeck, centrale gast en organisator van de avond. Hij excuseerde zich dat hij me vooraf geen programma had doorgegeven. Geen probleem, toen het na alle andere dichters voor drie minuten mijn beurt was, ging ik zonder papier voor de microfoon staan en droeg losjes vier gedichten voor. Het wekte zowaar verbazing op. En reacties als u heeft een mooie voordraagstem en u heeft een eigen stijl, een stijl die ik nooit eerder zag.
Omdat ik nieuwe gedichten niet meteen uit het hoofd ken, droeg ik na een pauze het is , een cyclus in wording, voor met behulp van papier. Ik kreeg de indruk dat niet iedereen van het overwegend oudere publiek mee was. Ik kan het mis hebben, maar mogelijk zagen zij meer in de eendimensionale poëzie die het leeuwendeel van de andere dichters van papier aflas.
Eén van die andere dichters was Danny Smolders, u mogelijk bekend van het radioprogramma Hallo Hautekiet. Het is gek om zo iemand plots zijn poëzie te zien voordragen en het niet gewoon te horen op een woensdagmiddag in je jongenskamer waar je vergeefse moeite deed om te studeren voor één of andere belangrijke test.
Toch waren het niet zijn teksten die mij het meest bekoorden, wel die van Jacqueline die samen met haar latrelatiepartner Serge de muzikale kleinkunstintermezzi verzorgde. Al was de zangstijl niet altijd even loepzuiver. Al moest ook zij stiekem haar teksten van het papier aflezen.
Een afsluitende koffie nog en mijn gps zorgde ervoor dat ik uit the middle of nowhere kwam en een uur later in mijn riant rijtjeshuis stond.
Morgen: een podium, een micro en zo mogelijk ook publiek. Ja, Gedichtendag valt vroeg in Mol. Vergeef de organisatoren, het is hun eerste keer, en rij aan met volle bussen. En wel naar het Mols Pierement, Stokt 126 te Mol. Niet alleen ik, niet alleen de organisatoren verwachten u er om 20u, ook een achttal andere dichters.
Viert u Gedichtendag nog het liefst van al op Gedichtendag? Ik hou u niet tegen. Nog in het minst als u kiest voor poëzie rond het haardvuur. Jawel, in de woning van kunstschilder Ernest Albert, Hortensiadreef 31 te 2920 Kalmthout zorgen de wonderlijke jongedame en ik op donderdag 31 januari vanaf 20u30 voor knetterende romantiek.
Er zijn twee regels die je moet onthouden. Regel 1, een vrouw heeft altijd gelijk. Regel 2, in geval van twijfel over haar gelijk, herinner je regel 1. Dat zei mijn vader altijd. Sommige Nederlandse dames delen graag hun wijsheid met Vlaamse dames op de trein. En met iedereen die toevallig in dezelfde treincoupé zit. Later verklaart ze dat ze er altijd al van gedroomd heeft om ooit met een grote vrachtwagen, maar dan echt met een grote, van Spanje naar Nederland te rijden. De lading van die grote, maar dan echt grote vrachtwagen is bovendien niet zomaar willekeurig. Het moet en zal een lading sinaasappelen zijn.
Gisterenochtend op de trein. Met een zucht sla ik De Zondagsleraar toe. Niet tevreden, geld terug. Iets in die trant. Voordat ik in Antwerpen Centraal uitstap, lees ik nog wat in Humo, even later op de tram in een oud nummer van Gierik. Op de weg terug beoordeel ik een verhaal voor Meander en gedichten voor Gierik. Het voordeel van het openbaar vervoer is het feit dat een mens ondanks het gekwetter van Antwerpse advocaten meer leest, maar gun mij vanavond een goed boek. Toe!
Eindelijk gebeurt er iets. Zo meende ik vrijdagochtend te lezen op pagina 84 van Liesje Schreuders' De Zondagsleraar. Driewerf helaas. Er stond: eigenlijk gebeurt er niets. Ook pagina's later wacht ik nog steeds op een eerste spanningsboog. Was ik jaren, jaren geleden onterecht enthousiast over Aan de wilde kant?
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
