Geïnspireerd door de halve rustdag en het droge weer bij het vertrek begonnen we aan de laatste kilometers van de Reschenpas, niet zonder eerst de paraplu's die we de dag eerder van de vriendelijke receptiebediende van het Hotel Post gekregen hadden terug te brengen. Inderdaad na een uitstekende maaltijd in het restaurant van dit hotel was er een spectaculair onweer losgebroken en zouden we zonder deze paraplu's drijfnat geworden zijn. Tijdens het even stilstaan voor het hotel werden we aangesproken door twee charmante Nederlandse dames die er hun ver-en bewondering over uitspraken dat we van Leuven naar Assisi reden met een (Koga=Nederlands) fiets. Toen we vroegen hoe ze dit allemaal wisten bleek dat ze het een en ander afgeleid hadden van ons truitje. Daarnaast bleken het sportieve dames te zijn die zelf de dag voordien via de Reschenpas naar Burgeis en terug waren gefietst en ons hierdoor konden verzekeren dat als we de Arlberpas en de Norbertshohe bedwongen hadden het resterende deel een "makkie" zou zijn. In de ogen en in de stem van een van beide dames zagen en hoorden we toch enige twijfel. Niettemin vertrokken we voor een tocht die niet meer in het teken van de beklimming maar van de afdaling van de Alpen zou staan. We hebben hierop echter toch nog 25 km moeten wachten want de laatste kilometers naar de Reschenpas mochten er toch nog wel zijn en de tocht naast het Reschenmeer (lago di Resia) was niet zo vlak als de waterspiegel ons zou doen geloven. Na 25 km echter ging het daadwerkelijk naar beneden en met de honderden meters die we daalden steeg de temperatuur tot een zalige 25 graden in Merano. Tijdens onze afdaling hebben de Zuid-Tirolers ons ook afgeholpen van de idee dat er alleen in Haspengouw appels worden geteeld. Eindeloze kilometers hebben we door appelgaarden gereden. Een lust voor het oog. s'Avonds zijn we geland bij een "Zimmer Frei" in Burgstall die gerund wordt door een oudere dame die ons verwende met een frisse pint en fruit van eigen kweek.
Tegen de verwachtingen in, gezien de inspanningen van gisteren, stonden we deze morgen zonder stramme spieren op. Zoals gisteren hadden we weer de ambitie om vroeg de baan op te zijn daar we de volgende Alpenpas, de Reschenpas, moesten aanpakken. Onze gastvrouw, die niet meer van de jongste was keek enigszins verbaasd toen we haar gisteren vroegen om ten laatste om 7u15 te ontbijten. Ze had in haar leven waarschijnlijk al veel verschillende (in alle betekenissen van het woord) gasten mogen begroeten, maar twee mannen, met toch al enige leeftijd, die met de fiets van België gekomen waren en die bovendien op een voor haar onchristelijk uur wilden ontbijten was ze toch kennelijk niet gewoon. Gezien, echter, ook zij vond dat men de wensen van de gasten in de mate van het mogelijke moet invullen zou ze er voor zorgen dat we op tijd konden vertrekken. Dit resulteerde in een ontbijt met opgewarmde broodjes, want de bakker kon er zo vroeg geen verse leveren. Alles werd echter ruimschoots goedgemaakt door de vriendelijkheid van de bediening en door het resultaat dat we om 8u op onze fiets zaten voor een klus die ons minder vrees inboezemde dan de Arlbergpas maar die toch niet onderschat moest worden. De eerste kilometers verliepen vlot, weliswaar met enkele stevige hellingen erin verwerkt. We reden door een mooie vallei enerzijds gekenmerkt door een woest kolkende Inn die zich een weg naar beneden gevonden had en anderzijds door mooie rustige dorpjes met een hoog prentkaartgehalte. Alles verliep naar wens. Het echte werk kwam eraan toen we na Pfunds richting Zwitserland trokken. Bovendien nam de bewolking toe en dierven er hier en daar reeds enkele regendruppels vallen. Geen nood echter het bleek telkens van voorbijgaande aard te zijn. Toen nog! We passeerden nog een echte grenspost in Martina met een douanier die met een breed gebaar toeliet dat we Zwitserland binnen mochten. De lust bekroop ons om van deze, in de ogen van EEG-burgers, archaïsche situatie een foto te maken maar we hebben deze verleiding toch maar aan ons laten voorbijgaan. Hoe snel zijn we een Europa zonder grenzen gewoon geworden! Onmiddellijk moesten we de Inn terug oversteken om, terug in Oostenrijk, de flinkste helling van de dag, 6km met een stijgingspercentage van 7%, klein te krijgen. Dit is stoere taal om te zeggen dat we er 1uur en 15 minuten over gedaan hebben om boven op de Norbertshohe te raken. Hoe dan ook we zijn er geraakt en reden na een kort oponthoud door naar Nauders. Nog een honderdtal hoogtemeters scheidden ons van Italië 6km verderop. U zult zeggen wat wijden ze vandaag toch uit. Wel, dit heeft te maken met het vervolg van ons programma. Tijdens onze korte afdaling naar Nauders begon het te regenen, aangevuld met een fikse tegenwind. Dit deed ons besluiten om vandaag een halve rustdag te nemen. We zochten een onderkomen in Nauders en kregen aldus de tijd om een welgekomen dutje te doen en een (veel te) lang verslag te schrijven.
Vandaag was de dag van de waarheid. We zouden de Arlbergpas moeten bedwingen. Gezien de gastheer erg heet weer voorspeld had namen we ons voor om vroeg te vertrekken. Om 7u15 zaten we dan ook al op de fiets. De opdracht was immers geen kleinigheid. Alhoewel we gisteren al een kleine 500 meter in hoogte hadden gewonnen bleven er vandaag toch nog 700 over die we moesten beklimmen in 12 km. Met een gezapig tempo, lees het ging niet sneller, begonnen we aan de klus. Het eerste (tussen)doel dat we wilden bereiken en waar we een rustpauze hadden voorzien was Stuben am Arlberg. Na ongeveer anderhalf uur bereikten we dit hooggelegen alpendorp. Hier hadden we al ongeveer de helft van het te overwinnen hoogteverschil achter de rug. Na een deugddoend extra ontbijt(je) zetten we de finale tocht naar de top voort. Er bleven nog 5,5km over die we al zigzaggend, niet alleen omwille van de haarspeldbochten, maar vooral omdat het zo steil was dat het moeilijk was om rechtdoor te fietsen. Na nog eens 2 uur slaagden we erin om de pas te bereiken en om met een gezicht vol vreugde aan de afdaling te beginnen. God, wat gaat het gemakkelijk om hierover te schrijven.
Bij de afdaling schoten de woorden van Paul in het gastenboek, omtrent het materiaal dat moet in orde blijven, mij door het hoofd. Om een of andere reden was er een (flinke) slag in mijn (Yvans) wiel. Ik wil hier nog eens herhalen in mijn wiel want spontaan zouden jullie lezen in mijn hoofd. Sint Franciscus moet ons, zoals Herman reeds opmerkte in zijn reactie op onze blog, genadig zijn want in Sankt Anton am Arlberg vonden wij zonder noemenswaardige problemen, een fietsenmaker die het euvel direct verhielp zodat we onze tocht zonder problemen en nu tegen hoge snelheid konden voortzetten. Zonder verdere hindernissen bereikten we Prutz, gelegen in Tirol.
Met vernieuwde moed begonnen we eerder dan gebruikelijk, u weet de eerste schooldag zijn de intenties en de nieuwe schoolboeken onberispelijk in orde, aan onze tocht richting Alpen. We waren zo onder de indruk van wat de rustdag met onze spieren gedaan had dat we er een stevig tempo op nahielden zodat we ons record van snelste start bijstelden. Om 12u waren we in Bludenz na een tocht van 57 km. In ons achterhoofd bleef echter het dreigende gevaar sluimeren. We moesten vanuit deze stad gelegen op een hoogte van 588 m naar de Arlbergpas gelegen op 1793 m hoogte. U kunt zelf berekenen hoeveel hoogteverschil we moesten overwinnen tijdens de 30 km die ons op dat ogenblik scheidden van de top. We begonnen eraan met frisse moed. Onze tocht doorheen het Klostertal bracht ons bij schilderachtige dorpjes die we zonder twijfel, indien we met de auto waren, wat intenser zouden bezoeken. Met de fiets echter kunnen we u verzekeren dat ze enkel dienden om de resterende afstand tot ons doel in te schatten. Na heel wat gehijg en gezweet kwamen we aan in Klösterle waar we besloten te overnachten. Naast de weg zag Marc een bord staan "Zimmer Frei". We besloten ons geluk te wagen en reden een pad op dat ons een honderdtal meter naar boven leidde. We waren het nu toch gewoon. Als dank voor onze inspanning troffen we een gastheer aan die ons bijzonder hartelijk ontving. Zijn vrouw was voor enkele dag bij haar familie in Duitsland maar nieuwe man zijnde zou hij wel voor ons zorgen. Wel, hij deed het op zo een manier dat we onze zorg om wat ons nog wachtte, 12 km met grote stijgingspercentages vergaten. Om 21 u lagen we in bed en bij geen van beiden heeft het lang geduurd voor we in dromenland waren. Wat we gedroomd hebben zullen we u bij andere gelegenheden vertellen.
Vandaag was dus onze rustdag. Wat doen fietstoeristen op hun rustdag? Rusten natuurlijk zult u spontaan antwoorden. Zonder u te willen tegenspreken wil ik deze uitspraak toch nuanceren. Onze belangrijkste opdracht vandaag was om, naast onze geplaagde (been)spieren wat rust te gunnen, de vreugde van het bereiken van het tussentijdse resultaat om te zetten in positieve energie nodig om onze tocht verder te zetten. Het gevoel van "oef, we zijn in Bregenz" achter ons te laten en te focussen op de nieuwe uitdaging van morgen. Dit is een mentaal harde klus. Dit leidde tot gedachtewisselingen waarbij het vooral ging over stijgingspercentages en gemiddelde snelheden. Om hieraan toch even te ontsnappen hadden we ons voorgenomen ook wat te toeristen. We zouden met de boot naar Lindau, de laatste Duitse stad voor de Oostenrijkse grens varen. Gisteren hadden we er bij het doorrijden met onze fiets slechts een glimp van kunnen opvangen. We namen de boot om 14u om er na een mooi tochtje toe te komen om 14u30. Lindau is een mooie weliswaar toeristische stad met heel wat straatanimatie. De jongleurs werden afgewisseld door de levende standbeelden en bovendien was er een optreden van een lokale volksdansgroep in traditionele kledij. We genoten van dit spektakel bij een fris glaasje. Stilaan echter trokken de wolken samen boven de Bodensee. Er kondigde zich een onweer aan waardoor we besloten een vroeger dan geplande terugtocht aan te vatten. Gelukkig!!! Gisteren had ik het over het micro-klimaat aan de Bodensee. Vandaag werden we geconfronteerd tijdens onze terugtocht met een macro-onweer. Gelukkig zaten we tijdens dit onweer op de boot. Toen we terug aan wal kwamen was het ergste voorbij en konden we droog ons hotel bereiken. Om onze multiculturaliteit te onderlijnen gaan we vanavond Chinees eten. Dit zal wellicht een welkome afwisseling betekenen na de vele schnitzels die we de afgelopen dagen verorberd hebben.
Ook willen wij toch even al onze supporters danken voor hun bezorgde aandacht die blijkt uit hun reacties op onze blog. Het doet deugd! Lotte, bompi is blij dat jij onze tocht volgt op de kaart.
Het einde van deel 1 is in zicht. We begonnen onze dag met een uitgebreid ontbijt aangevuld met een 3 minuten eitje, kwestie van de innerlijke mens te versterken van uit het devies dat in een gezond lichaam een gezonde geest schuilt. Het was vooral onze geest die wat versterking nodig had. U weet wel, voor sommigen betekent het, dat als het (tussentijdse) einde in zicht is ze vleugels krijgen, voor anderen zijn het vooral die loodjes die het zwaarst wegen. Wij hadden de indruk dat we tot de laatste categorie behoren. Op aanraden van onze gastheer en aangevuld met het pragmatisme van Marc kozen we de kortste weg tussen twee punten. In de wiskunde is dit de rechte, voor de trekfietser is dit de, tenminste in Duitsland, de Bundesstrasse.
Zo bereikten we zonder noemenswaardige problemen, op een regenbui na, de Bodensee in Friedrichshafen. Er stonden nu nog 30 km op het menu tot Bregenz. De Bodensee maakte bovendien haar belofte van micro-klimaat waar. De zon scheen weldadig op onze ruggen. Wandelend door de dorpen, afgewisseld met de waterlijn bereikten we Bregenz. Tot onze spijt kunnen we u geen foto's van dit traject tonen. Marc heeft nochtans verschillende pogingen gedaan maar telkens ontdekte zijn vizier een of andere, al dan niet, jongedame in monokini. Zijn opvoeding liet hem echter niet toe af te drukken waardoor deze doortocht nauwelijks gedocumenteerd is met visueel materiaal.
Voor ik iets schrijf hebben jullie het al gezien. We hebben ons vandaag een halve verlofdag veroorloofd. Vooraleer jullie beginnen te mopperen dat we het ons als pelgrims toch wat te gemakkelijk beginnen te maken even dit: er scheidden ons vanochtend nog 100 km van Bregenz aan de Bodensee waar we op zondag een verlofdag gepland hebben alvorens maandag aan de Alpen te beginnen. Dit hadden we te danken aan de, zoals in een eerder verslag reeds aangegeven, spaarzaamheid op het vlak van gereden kilometers. Gezien we 2 dagen hadden om deze 100 km te overbruggen lieten we het aan het toeval over waar we vandaag zouden overnachten. We begonnen de tocht uit Sigmaringen met nogal wat klimwerk. Na enkele kilometers bleek dat we nadien vooral met een plat of licht dalend parcours te maken hadden. Weinig geschiedenis m.a.w.. We vorderden zonder dat we ons noemenswaardig moesten inspannen. Het hoeft niet altijd kommer en kwel te zijn. Als klap op de vuurpijl konden we na 33 km beginnen aan de goede kant van het Deggenhausertal. Een afdaling van ongeveer 13 km volgde. Het was een zaligheid om dit deel van onze tocht te fietsen. Het decor was verrukkelijk en het weer, in tegenstelling met gisteren, uitstekend. Zonnig en niet zwoel. Een verademing. Onderweg stopten we om een ijsje te eten en een (niet-alcoholisch) biertje te drinken. Tevens wilden we daar een overnachtingsplaats reserveren. Echter, we hadden er geen ontvangst met onze GSM. Daar we alsmaar dichter bij het toeristisch gebied bij uitstek de Bodensee kwamen wilden we niet te lang wachten om een reservering te maken waardoor we stopten bij de eerst volgende gelegenheid. Dit bleek het Landhotel Adler in Wittenhofen te zijn. We werden vriendelijk ontvangen door de waard die ons bediende. Stilaan bekroop ons het gevoel dat we op een aangename plaats waren aangekomen en dat het misschien geen dwaasheid zou zijn hier te overnachten. De waard had nog kamers en een gevoel van vakantie bekroop ons. De beslissing viel snel.
Om het in pelgrimstaal te zeggen "de Heer slaat en zalft". De tocht van vandaag kondigde zich als bijzonder lastig aan. Onze Reitsma-gids stond voor vandaag vol met stijgingspercentages die we tot hier nog niet waren tegengekomen. De Schwabische Alb stond op ons programma!
Vanuit Tübingen konden we de wand reeds zien die we moesten beklimmen. Het sloeg in onze benen en iedere trap begon zeer te doen. Toch probeerden we ons ervan te overtuigen dat we rationele mensen zijn en dat we, zoals Jean-Luc het ons heeft geleerd, de problemen pas moeten aanpakken op het ogenblik dat ze zich stellen. We begonnen dus aan de beklimming met een gevoel van "we zullen wel zien". Awel we hebben het gezien en vooral gevoeld. Het doet namelijk pijn als je na 700 km fietsen plots 6 km moet stijgen aan een percentage dat schommelt tussen de 5 en 7 %. de vreugde was echter in verhouding toen we na heel wat gehijg de top bereikten. Nadien echter werden we geleid door een dal dat ons zachtjes dichter bij ons doel van vandaag bracht. We werden er ij zo na lyrisch van. Het decor was schitterend en de fietspaden liepen zachtjes naar beneden. We voelden ons weer in ons sas en dachten dat we de wereld weer aankonden. Teveel ijdelheid echter. Toen we dachten dat we ons hotel in Sigmaringen, zonder verdere hindernissen zouden bereiken barstte de hel boven ons los. We werden getrakteerd op een stevig hagel-onweer. Gelukkig konden we tijdig schuilen. Marc in een schuur, Yvan bij een charmante dame die hem een biertje aanbood. De omstandigheden waardoor dit zo verliep zullen we later aan de geïnteresseerden wel eens uitleggen. Echter dat bier bleek achteraf Yvan wel zuur op te breken want de resterende hellingen werden hierdoor een kwelling. Eind goed al goed. Dit verslag wordt geschreven aan een restaurant-tafel die 3 verdiepingen onder onze kamer ligt waardoor wij binnen enkele ogenblikken zullen kunnen genieten van een, volgens ons oordeel althans, welverdiende rust.
Onze fietsdag startte vandaag een uur vroeger dan anders. Reden: onze hospita had "ruhetag" en ze had een afspraak, wellicht bij de kapper, om halfnegen. Dit vroege uur werd ruimschoots gecompenseerd door de warme aandacht die ze ons schonk. We mochten ons lunchpakket zelf samenstellen uit een ruime keuze van broodjes en beleg. Tevens bezorgde ze ons gekoelde dranken. Zeer goede herinneringen houden we over aan ons verblijf in het " Badischer Hof" in Königsbach. Nadien zetten we koers naar de volgende grote stad Pforzheim. Ligt het aan de Reitsma-gids of aan zijn lezers (wellicht het laatste) maar ook hier zijn we de weg even kwijtgeraakt. Het oponthoud was echter godzijdank niet van dezelfde orde als in Heidelberg zodat we vrij snel konden beginnen aan onze tocht van 200m hoogte naar 600m. Aanvankelijk speelde dit zich af aan de boorden van de Wurm. Een lieflijk beekje dat zich kabbelend een weg baant naar de Neckar. De stijging met 200m speelde zich af over 10 km. Nadien werd het landschap heftiger. Om 13 u hadden we besloten om ons lunchpakket aan te spreken en zetten ons op een terras op het marktplein van Weil der Stadt in de schaduw van het standbeeld van de fiere Johannes Keppler (astroloog uit de zestiende eeuw). We waren al lustig van ons broodje aan het genieten toen de dienster met de kaart aangedraafd kwam. Droogweg stelde ze dat we waarschijnlijk niet moesten eten. Met bolle kaken konden we haar bevinding alleen maar beamen. Na dit welgekomen oponthoud zetten we koers naar het natuurpark "schönbuch". Om te kunnen dalen moet je stijgen. Dit betekende dat we nog wel wat hoogtemeters moesten overbruggen. Met het vooruitzicht van de Alpen beschouwden we dit dan maar als oefening. Oefenen kan echter ook pijn doen! De beloning wachtte echter. Namelijk een schitterende (zachte) afdaling door een van de mooiste natuurparken van Duitsland, ooit het jachtgebied van de Duitse koningen. Als klap op de vuurpijl eindigde de doorgang van dit park in Bebenhausen waar een schitterend terras op ons wachtte waar we met heel veel plezier onze dorst gelest hebben en ons bovendien tegoed gedaan hebben aan lokale "torten". Daarna bereikten we Tübingen waar we zullen overnachten in een hotel met Duitse naam "Alte Krone" uitgebaat door een Sloveen waardoor we als avondeten ons tegoed gedaan hebben aan Balkan grill.
Na onze luie dag van gisteren, namelijk slechts in de 60 km gereden wilden we er vandaag, zoals men in het Leuvense zegt, weer iets tegen zeggen. De dag startte met een tocht naar Heidelberg. Deze stad bereikten we na 10 km. Voor de ouderen onder ons klinkt Heidelberg hun vertrouwt in de oren omdat ze in hun jeugd meermaals met luide stem gezongen hebben dat ze hun hart daar verloren hebben. Wel, wij hebben er onze weg verloren. Het was niet evident om door deze stad te raken. Na wat heen en weer gerij en wat heen en weer gevraag zijn we er toch uitgeraakt niet zonder heel wat tijd verspild te hebben. De rust keerde echter weer in onze zielen toen we aansluitend door een zeer bosrijk gebied konden rijden. Dit betekende dat we weer meer vergezeld waren door vogels en andere dieren, die her en der te voorschijn kwamen uit struik- en ander gewas, dan door mensen. Dit is ook de streek waar de Hockenheimring zich situeert. We passeerden dit circuit in vogelvlucht op slechts enkele kilometers. Wat moet zo een formule-1 weekend toch een opschudding veroorzaken in dit anders zo rustig en uitgestrekt gebied. Na een vijftig-tal kilometers bereikten we Bruchsal. Bijzonder aan deze stad is dat ze tijdens de Tweede Wereldoorlog volledig vernield is geworden door de Gealieerden. Nadien is het erg bekende Schloss Bruchsal volledig terug opgebouwd zoals voorheen. Indrukwekkend!
Nadien hebben we onze laatste vlakke kilometers gereden naar onze overnachtingsplaats in Königsbach .
Vandaag is het weer de volledig andere kant opgegaan. De wind is gaan liggen en de zon wordt niet meer gehinderd door nerveus aandoende wolken. Bovendien is de temperatuur op fietsersmaat. M.a.w. zalig fietsweer. We reden, zoals gisteren reeds gezegd over de Boven-Rijn-vlakte. Deze streek, door weinig Belgen gekend, is absoluut niet toeristisch. De hoofdactiviteit is landbouw waardoor je kilometerslang door landerijen fietst. Een en al rust. Deze landerijen worden geregeld afgewisseld door naar Vlaamse normen grote bossen en natuurgebieden met waterplassen, onstaan door grindontginning. Ornitologen zouden hier zeker hun hartje kunnen ophalen. Op onze tocht zijn we ook tweemaal gedurende enkele honderden meters vergezeld geweest door een grote roofvogel. tevens maken we ons sterk dat we een drietal ooievaars gezien hebben die op zoek waren naar de spreekwoordelijke puit.De twee steden die we bezocht hebben zijn Lorsch en onze overnachtings-stad Ladenburg. Zeer aangename stadjes met een altstad die de moeite waard is. Als je in de buurt bent zeker de moeite waard om te bezoeken. Tot blogs,
Vandaag was het weer voor echt. Zoals in de sponsor-brochure staat is het onze bedoeling om met een gemiddelde van 80km per dag Assisi te bereiken. Dit wil zeggen dat met iedere km die we boven dit gemiddelde zitten we vrije tijd kopen. Zoals iedere vlijtige Vlaming, dit moet sommigen als muziek in de oren klinken, willen ook wij reserves opbouwen. Vandaar was het onze bedoeling om niet bij de pakken te blijven zitten en minstens 100 km te fietsen. Het parcours bracht ons langs de Loreley waar heel wat legendes aan verbonden zijn. Het moet echter aan onze leeftijd gelegen hebben maar wij zijn erin geslaagd om deze verleidelijke plaats te passeren zonder schipbreuk geleden te hebben. In Bingen verlieten we de Rijn. We kruisten een, wat je zou kunnen noemen landtong, gelegen in de meanderende Rijn. Schitterende landschappen doorkruisten we op fietspaden die er lagen alsof ze daar voor ons gelegd waren. We hebben werkelijk genoten. Duitsland heeft zijn charmes. Alleen.... het laatste fietspad was er te veel aan. Bij navraag of we in de goede richting aan het fietsen waren overtuigde een bejaard ( wat heet) koppel ons ervan dat we misschien goed zaten maar dat we toch maar best het fietspad naar Nierstein zouden nemen. Het landschap was schitterend en bovendien zou het veel veiliger zijn dan via de beoogde weg. Wat ze er niet bij zegden en misschien ook niet wisten was dat deze weg 5 km langer was dan de weg die we wilden nemen. Ik hoor u denken wat is nu in Godsnaam 5 km voor die getrainde atleten. Awel ik kan u zeggen heel veel. Maar goed we zijn na het oversteken met een veerboot van de Rijn op de Boven-Rijnvlakte aangekomen. Ook hebben we weer zonder noemenswaardige problemen een mooi hotel gevonden. Schitterend uitgerust maar vooral gericht op een professioneel publiek want toerisme is aan deze streek niet besteed. Wat een verschil met 10km eerder!
Na 2 stevige inloopdagen hadden we besloten een semi-rustdag in te bouwen. Weliswaar begon de dag met enkele pittige beklimmingen van in het totaal 7 km en was de zon zeker niet van de partij, integendeel het regende zachtjes bij het vertrek, toch waren er reeds veel ingrediënten aanwezig om er een ontspannen dag van te maken. Ten eerste waren de weergoden ons niet helemaal slecht gezind, we hadden zoals de vorige dagen de wind weer in de rug en ten tweede was het (vlakke) Rijn-landschap van aard om ons te doen wegdromen in de sfeer van Wein, Weiber, und Gesang voor zover dit nog past bij onze leeftijd en onze gezapigheid. Dromen is echter niet verboden, vandaar. Onze ambitie was om Boppard te bereiken. De eerste stad die we op onze weg naar Boppard tegen kwamen was Remagen. Sommigen onder ons weten dat op deze plaats de lokale bevolking geweigerd had om op bevel van Hitler de brug, die daar op het einde van de eerste Wereldoorlog gebouwd werd, op te blazen waardoor de Geallieerden de Rijn zonder noemenswaardige problemen konden over steken wat in belangrijke mate bijgedragen heeft tot het verkorten van de Tweede Wereldoorlog. Wat echter niet iedereen weet is dat bij het instorten van deze brug onder de lasten die ze moest ondergaan 23 Amerikaanse soldaten verongelukt zijn. Het zal u niet verbazen dat deze plaats nog steeds een bedevaartsoord is voor de gealieerde oud-strijders. Daarna stootten we door naar Koblenz. Deze stad heeft om een of andere reden een bijzondere aantrekkingskracht op de Duitsers. Het krioelt hier van de bezoekers die de Deutschen Eck, de samenloop van de Moezel met de Rijn komen bezoeken. Eenmaal ons door deze massa gewurmd lag de baan open richting Boppard. In Boppard wachtte ons nog een prettige verrassing. Bij het zoeken naar een overnachtingsplek kwamen we toevallig bij het hotel "Ohm Pat" terecht. Een echte aanrader. De (Engelse) uitbater is een vat vol humor. Daarnaast is zijn hotel van een uitstekende prijs-kwaliteit verhouding. Wat hebben de Engelsen toch dat hun zo onderscheidt van de rest van Europa?
Na de 122 km die we gisteren voor de kiezen kregen wachtten er ons vanochtend weer 92. Met enig ongemak in ons hoofd en in onze benen verlieten we ons hotel niet echter voor we de picknick voor vanmiddag hadden ingeslagen. Onze bedoeling was om zo snel mogelijk Duren te bereiken waar we op de onovertroffen Reitsma-route zouden kunnen aansluiten. De tocht naar Duren verliep voorspoedig zij het via een hoofdweg wat niet zo aangenaam was. De compensatie volgde snel. Vanaf het ogenblik dat we op de route tercht gekomen waren liep het parcours over secundaire wegen afgewisseld met veldwegels. Zeer aangenaam fietsen. De tocht naar Villip verliep, op een helling van 350 m met een stijgingspercentage van 9% na, zonder noemenswaardige problemen. We bereikten dan ook ons hotel, met enige zin voor overdrijving, zo fris als een hoentje. Tot blogs,
We zijn weg!!! De sympathiebetuigingen van de vele vrienden die ons tijdens de officiële vertrekhappening ten deel vielen zinderden nog na toen we de volgende dag vanuit Rotselaar in aanwezigheid van enkele die-hards begonnen aan onze tocht die ons 1750 km en 3 weken verder zou brengen. Na 17 km passeerden we Scherpenheuvel en we zouden geen volleerde bedevaarders zijn zonder even in de basiliek binnen te gaan. Daarna zetten we koers naar Hasselt waar nog een uitgebreide delegatie onder aanvoering van de zussen Cox ons het beste toewenste. Vanaf nu waren we echt weg. Via Diepenbeek en Bilzen bereikten we Maastricht waar we na enig zoekwerk en een opmerking van een politieagent dat we met onze arm de richting moeten aangeven wanneer we een rondpunt verlaten, bereikten we het begin van het Mergelland. Hoe slagen we er toch weer in om in een land als Nederland ons verplicht op alle mogelijke hellingen te moeten hijsen. Bovendien zat het venijn in de staart. De laatste 20 km ging over een erg heuvelachtig mooi en landelijk traject. Tot hier niets aan de hand ware het niet dat het 12 km verder was dan gepland en dat we beroep moesten doen op al onze beenspieren om telkens boven op de nijdige hellingen te geraken. We waren dan ook zeer tevreden toen we in ons hotel aankwamen.
u schrijft het door u gekozen bedrag over op IBAN rekeningnummer BE45-7340-1941-7789, BIC code: KREDBEBB van KU Leuven met vermelding '+++400/0005/79918+++'. Fiscaal attest voor giften vanaf€ 40.
Bedrijf:
u krijgt een factuur van de vzw For a Better Life en u betaalt op het rekeningnummer BE03-7340-1700-1984.
