Marc en Yvan op ROB TV op maandag 1 augustus vanaf 15.00 uur
Marc en Yvan zijn op maandag 1 augustus uitgenodigd in de studio's van ROB TV voor een levendig verslag van hun fietstocht naar Assisi. Een mooie afsluiter van deze mooie tocht.
Het is ons enigszins zwaar te moede maar ons avontuur is ten einde gekomen. Het was goed. Wij hebben een geweldige periode achter de rug. Dit wil niet zeggen dat we niet blij zijn dat we niet meer iedere dag op het zadel moeten kruipen maar een onbestemd gevoel van gemis speelt toch wel. We zijn nu aan onze, wat je zou kunnen noemen, normale vakantie begonnen.
Wellicht in uitgesteld relais overvalt ons nu toch wel enige vermoeidheid die we met rusten en door het genieten van het aangename gezelschap van vrienden te lijf gaan. Dit komt ongetwijfeld de volgende dagen in orde.
Er rest ons nu enkel nog woorden van dank uit te spreken. In de eerste plaats willen we u allen van harte danken voor de aandacht en de mentale ondersteuning die u aan ons project gegeven hebt. Het was overrompelend te zien hoeveel "hits" onze blog gekregen heeft. Dit heeft ons in bijzondere mate gesteund op ogenblikken dat het wat moeilijker ging en wij kunnen u verzekeren dat er van die ogenblikken geweest zijn.
Daarnaast willen we de vele sponsors van harte danken. Hun middelen zullen integraal geschonken worden aan het doel waarvoor zij bedoeld zijn. De organisatie " For a better life" zal hiervoor garant staan.
Hiernaast willen wij toch ook enkele personen in bijzonder danken. Wij denken dan aan Nadia Van Herck die de voorbereiding van onze tocht en van het project in het algemeen in goede banen geleid heeft. Aan Elly en Luc Vandeplas-Wijnants die ons de gelegenheid geboden hebben om in het mooie Borgloon (Elly, wij hopen dat we hiermee u het appelverhaal van Zuid-Tirool wat doen vergeten) een voorbereidende fietsstage af te werken. Tevens was het ook Elly die er dagelijks voor zorgde dat ons verhaal van de dag, met foto's, op een goede manier in onze blog belandde. Onze welgemeende dank. Ook een bijzonder woord van dank voor Rita en Valere Cox-Van Craen die ons stonden op te wachten aan de kerk van Sint Franciscus, die ons nu verwennen, en met wie we volgend weekend terug naar huis kunnen.
Beste lezer, wij gaan het nu hierbij laten. Het is goed geweest en wij zullen met een warm gevoel aan u en aan ons gezamenlijk avontuur terugdenken.
Tot later,
Marc en Yvan.
Naast voorgaande willen we ieder toch ook apart enkele mensen in het zonnetje zetten.
Mijn vriend Marc zonder wie ik dit waarschijnlijk niet had volgehouden. Hij slaagde er steeds in om met de juiste toon en met de nodige humor de moeilijke ogenblikken te overbruggen.
Dank u.
Ook mijn familie, in het bijzonder mijn kinderen en kleinkinderen, persoonlijke vrienden en collega's uit wier reacties telkens een warme bezorgdheid en interesse voelbaar was.
Dank u.
Yvan.
Prof. G. Verhoef en Prof. E. Van Cutsem en hun teams voor hun niet aflatende goede zorgen.
Yvan, mijn licht in de duisternis bij het vinden van alle fietswegen in België, Nederland, Duitsland, Oosterijk, Zwitserland en Italië.
Mijn kinderen, kleinkinderen, ik denk speciaal aan Milo, familieleden en vrienden die mij moreel steunden.
Gisela, mijn echtgenote die mij al meer dan 40 jaar ondersteunt in al mijn projecten.
Vandaag zou het gebeuren. We vertrokken vanochtend vanuit ons hotel met gemengde gevoelens. Enerzijds enige zenuwachtigheid dat het op het laatste ogenblik toch nog fout zou lopen en anderzijds bleven er toch nog 70 km van duw-en trekwerk over die we enigszins met lange tanden aanvatten. We wilden op onze eindbestemming zijn! We vermanden ons en trokken op weg. De eerste 20 kilometers gingen echter vlot zodat we toch stilaan lichter van gemoed werden. Onderweg kregen we, naarmate we Assisi naderden, toch nog enkele stevige hellingen voor de wielen. Doorzetten was de boodschap en dat deden we dan ook. Op 9 km van het einde konden we een eerste glimp van Assisi opvangen. Dit gaf ons een injectie van enthousiasme die ertoe leidde dat we aan hoge snelheid op Assisi afstoven. In ieder geval tot op een tweetal kilometers want daar begon de klim naar ons eindpunt. Nog twintig minuten zwoegen en we zouden er zijn. Gezwoegd hebben we nog maar de beloning was dan ook groot toen we uiteindelijk op het plein voor de Chiesa di San Francesco arriveerden waar Rita en Valere ons opwachtten. We hebben het gehaald en een ontzettend gevoel van vreugde en opluchting overspoelde ons. Er waren echter nog meer emoties op komst. Alleszins voor Marc. Wat Marc niet wist was dat Gisela uiteraard zonder zijn medeweten een vlucht naar Perugia geboekt had en op vrijdag reeds toegekomen was. Zonder dat hij er erg in had vloog ze hem plotseling rond de nek. Emotioneel moment! Toen hij bekomen was wilden we uiteraard de kerk bezoeken die het doel van onze tocht was. Dit was echter buiten Pater Portier, of moeten we beter van Pater Buitenwipper spreken, gerekend. Om een of andere reden stond hem onze vestimentaire uitrusting niet aan en werden we niet toegelaten. Dat hij daar stond met blote voeten scheen hem en Sint Franciscus niet te deren. We lieten er echter ons goed humeur niet voor, dronken een zalige koele pint en gingen op weg naar ons verblijf voor de volgende dagen.
Toch een zaligheid om niet meer op zoek te moeten gaan naar een overnachtingsplaats. We brachten nadien de avond door in uitstekend gezelschap, genietend van een lekker avondmaal en schitterende Italiaanse wijn.
Vandaag zou het de (zoveelste) dag van de waarheid worden. We moesten opnieuw een bergetappe afleggen. Vanaf het ogenblik dat we Sarsina verlieten stonden ons 45 klimkilometers te wachten. De stijgingspercentages schommelden tussen de 4% en de 7 %. M.a.w. we moesten de Appenijnen overwinnen. Het bleek een behoorlijke klus maar door de juiste beslissing om gisteren te overnachten in Sarsina waren we voldoende fris om de tocht aan te vatten. De eerste 20 km waren een afwisseling van pittige beklimmingen en zachte afdalingen als intermezzo. Na San Piero in Bagno echter, werd het menens richting Verghereto gevolgd door de beklimming naar de pashoogte van 865m genaamd Vallico di Montecoronaro. Dit punt bereikten we na 40km. Nadien ging het vooral bergafwaarts wat de kilometers snel deden aantikken. Denk niet, geachte lezer, dat we vanaf dat punt in een zetel zaten te fietsen. Er zijn drie redenen waarom dit niet zo is. Geregeld werden we nog uitgedaagd door een (onverwachte) beklimming van verschillende honderden meters met behoorlijke stijgingspercentages. Daarnaast was de wind ditmaal geen bondgenoot, en hij blies behoorlijk. Vooral Marc moest geregeld een zetje extra doen om niet achteruit te vliegen. Bovendien is het wegdek in dit gedeelte van Italië aan een stevige restauratie toe wat ertoe leidde dat er geregeld kreten opstegen vanuit het zadel die niet veel goeds deden vermoeden. Doorzettingsvermogen in combinatie met het gevoel om het nu niet meer uit handen te geven leidden er toe dat we het Tiber-dal in Sansepolcro bereikten na 72km. In dit zeer aangenaam stadje hadden we voor de eerste keer het gevoel dat we gingen slagen in onze missie. Het stadje lag er zo rustig en charmant bij dat we even overwogen hebben hier te overnachten. Pragmatisme heeft het echter gehaald op de charmes en we hebben onze tocht toch nog met 23km voortgezet tot Citta Di Castello. Nu zitten we samen te genieten in het restaurant van het hotel. Het gevoel dat nu overheerst moet vergelijkbaar zijn met het gevoel dat de renners van de Tour de France moeten hebben op de vooravond van de rit naar de Champs Elysee. Een mix van tevredenheid van de geleverde prestatie en vreugde dat het doel bereikt is.
Onze dag begon relatief vroeg. We wilden op korte tijd het vlakke gedeelte van de tocht achter de rug hebben alvorens aan het klimwerk te beginnen. We legden ons een strak schema op en hadden hierdoor bij onze eerste stop reeds 44km achter de rug. Alles verliep naar wens en behoudens een relatief stevige tegenwind zat ook het weer mee. Dit herinnert mij eraan dat we u over het weer nog weinig bericht hebben. Misschien is vandaag het goede ogenblik hiertoe. Sinds we in Italië zijn is de zon meestal van de partij geweest. In tegenstelling met eerdere ervaringen is de temperatuur echter zeer aangenaam. Zowat schommelend tussen 25 en 30 graden Celsius. Tevens is er een meestal aangename wind die voor de afkoeling zorgt. M.a.w.
schitterend fietsweer zolang de wind maar niet in het nadeel waait. Wij vertellen u dit uiteraard om u te doen watertanden. Wij weten met name dat er dezer dagen in België nauwelijks nog over politiek en enkel nog over het weer gepraat wordt en dan niet om aan elkaar te vertellen hoe geweldig de zomer is. Wij hebben u nu lang genoeg de ogen uitgestoken en gaan verder met ons reisverhaal. Zoals gezegd verliep alles vlekkeloos totdat... Na 60 km kwam er weer een onheilspellend gekraak vanuit het achterwiel van Yvan 's fiets. En inderdaad er waren weer enkele spaken losgekomen. Bij navraag in een toevallig aanwezige bar aan de dame die er bediende bleek dat er enkel een fietsenmaker was in het dorp dat we even voordien verlaten hadden. Er zat niets anders op dan de bagage af te laden, Marc een prettige tijd toe te wensen in gezelschap van de knappe dame en met een geluid dat trok op het "schurend scharniertje" van Jos Ghijsen de 6 km af te leggen, op zoek naar de reddende fietsenmaker. In Borello aangekomen, want zo heet het dorp, was het bovendien niet vanzelfsprekend de betrokken fietsenmaker te vinden. Wat bleek, donderdag was zijn sluitingsdag. Echter met de hulp van een vriendelijke buurvrouw, die wist waar de man woonde en met enig aandringen harerzijds bleek de man bereid de fiets te herstellen. Tijdens het, moeizame, gesprek met de fietshersteller, mijn Italiaans is nog niet zo vlot, bleek dat hij nog de persoonlijke mechanieker van Pantani geweest te zijn. Ik was dus in goede handen. Na een half uur kon ik weer met een zingende fiets op weg. Hopelijk nu tot Assisi. Bovendien willen we u nog zeggen dat als we zelfs nog te voet moeten gaan naar Assisi omwille van fietspech, u hierover van ons niets meer zult horen, beloofd. Nadien hebben we onze tocht verdergezet op weg naar de top die we in de Appenijnen moeten overschrijden. We zijn vandaag gestopt in Sarsina en we kunnen u met enige trots vertellen dat we slapen in een tot hotel omgebouwd Palazzo. Schitterende accomodatie. Mocht u in de buurt zijn niet aarzelen er te overnachten. De naam van het hotel is Al Piano.
Vooreerst willen we onze talrijke (francofone) supporters van over de hele wereld even iets zeggen in hun moedertaal.
Chers amis, aujourd'hui, vingt juillet, jour de repos à Ravenna. Très beau temps, bon hôtel, très belle ville. Muscles presque de nouveau en bon état !!!
Encore trois jours, plus au moins difficile, et nous voilà à Assisi.
Un grand merci pour tous vos encouragements et à très bientôt.
Vandaag dus rustdag. We moeten iets opbiechten. Het was nodig! Fysiek en mentaal zaten we wat op te boksen tegen onze grenzen. En zoals ieder van ons weet kun je beter buigen dan barsten. Wat betekende dit buigen voor ons? Vooreerst dat we pas zouden ontbijten om 9u30. Heerlijk gevoel om niet te moeten opstaan en pakken maken om onze tocht verder te zetten. Daarna gingen we Ravenna ontdekken. Wikipedia kan u ongetwijfeld veel meer vertellen over de historische rol van deze stad maar dat haar hoogtepunt, in de zesde en zevende eeuw na Christus was hebben wij kunnen ontdekken bij ons bezoek aan de Basilica San Vitale en aan het Mausoleo di Galla Placidia. Aan de buitenzijde eenvoudige bakstenen gebouwen maar binnenin getuigend van een kunstzinnigheid en vakmanschap op het gebied van mozaïeken die hun gelijkheid niet kent. Taferelen uit het Oude en het Nieuwe testament schitterend uitgebeeld in mozaïeken. Werkelijk indrukwekkend. Na dit culturele bad hebben wij verder wat rondgestruind door de straten van Ravenna. Mooie stad! Namiddag wat op bed gelegen, een pintje gedronken en een aangename babbel, in het Frans gehad met een barhouder die vrienden in Luik heeft. Kortom een dag die vakantie heet. Straks nog wat eten bij de schitterende Italiaan, alhoewel het zijn hier meestal al Italianen, naast het hotel en daarna vroeg onder de lakens.
Wat we u nog niet verteld hebben is dat we besloten hadden om in Ravenna onze volgende stopplaats een rustdag in te lassen. Het effect hiervan was echter dat vanochtend onze benen afgesneden leken. Het kostte ons meer dan normale moeite om terug op de fiets te stappen. Na enig mentaal weerwerk dwongen we onze benen terug rond te draaien. Aanvankelijk was dit moeizaam maar naarmate de dag vorderde ging het vlotter. Tegen het etensuur, om ongeveer 12u30 hadden we toch al 35km afgelegd. Dit stemde ons vrolijk. Na een pasta-maaltijd, die wel lang op zich had laten wachten maar naar Belgische normen erg goedkoop was, zetten we onze tocht verder. Het landschap was hetzelfde als gisteren maar de wegen waren zo mogelijk nog eentoniger omwille van de lange rechte stukken. Onze eenzaamheid werd echter plotseling doorbroken toen we onverwacht stootten op een Nederlands koppel dat we bij de klim richting Reschenpas ook waren tegengekomen. Ze hadden toen gezegd dat ze tot Verona zouden fietsen en dan met de trein terug richting Reschenpas zouden gaan waar ze hun auto hadden achtergelaten. De uitstap naar Verona was slechts een bij-activiteit nadat ze de Dolomieten marathon hadden afgewerkt. Bij de vraag waarom ze nog niet op hun terugweg naar huis zaten antwoorden ze dat ze, geïnspireerd door ons hun tocht richting Assisi voortzetten. Na een aangename babbel namen we afscheid met de zekerheid dat Sint Franciscus ons dit zeker in dank zou afnemen om nog te zwijgen van de Heilige Clara en de Heilige Rita.Na dit oponthoud zetten we onze tocht verder. De kilometers regen zich aaneen. We hopen dat we door de lijzigheid van onze verteltrant u een indruk kunnen geven hoe we ons voelden. De verveling werd enigszins doorbroken toen we op een vijftiental kilometers voor Ravenna voor de tweede maal met de hulp van een veerboot een rivier moesten oversteken. Varen is toch altijd een beetje reizen. Ondertussen was het ook beginnen te regenen. Na nog wat gekreun en gehijg, wie hierdoor slechte gedachten zou krijgen nodigen we uit om zelf even in deze omstandigheden te fietsen, bereikten we Ravenna en onze, in ieder geval naar onze mening, welverdiende rustdag.
De dag begon vroeg en met de nodige zenuwen. We wilden zo vroeg mogelijk een fietsenmaker vinden om het euvel met het achterwiel op te lossen. Bij navraag bleek er in Montagnana een fietsenmaker te zijn. We wilden ons dan ook voor het openingsuur aan zijn zaak aanmelden om vlug geholpen te worden. Daar aangekomen werden we echter onzalig geconfronteerd met het feit dat de man zijn zondagsrust structureel verlengde tot maandag 15u30. Twee, nochtans locale, dames hadden af te rekenen met dezelfde verrassing. Zij wisten ons echter te vertellen dat in een nabijgelegen dorp, Casale di Scodosia, ook een fietsenmaker te vinden is wiens zaak zeker geopend zou zijn daar maandag er de marktdag is. Dit dorp lag bovendien op onze route zodat we deze mogelijkheid zeker een kans wilden geven. Al piepend, niet onze ademhaling maar de band tegen het kader, trokken we op weg voor de volgende 8 kilometers. Inderdaad, er is een fietsenmaker in Casale di Scodosia en ook nog eentje die s'maandags vanaf 9u wilde werken. De man bleek een vakman te zijn. Hij ontdekte dat er een scheurtje was in de aanhechtingsring van de spaken zodat herstelling niet meer mogelijk was. Dankzij zijn inventiviteit heeft hij ons toch kunnen voorthelpen. Hij had namelijk een tweedehands wiel staan dat beantwoordde aan de specificaties nodig voor, ik excuseer mij het jargon, het installeren van de cassette. M.a.w. de kroontjes van versnelling pasten erop. Na een halfuurtje was de klus geklaard ter opluchting van de fietshersteller maar vooral van Yvan die hierdoor zijn (bedreigde) tocht verder kon zetten. Als rekening voor werk en materiaal moesten we 20 euro betalen. Dit zetten we erbij om de Belgische fietsenmakers te inspireren. Waarom, zult u zich afvragen, wijdt de schrijver zo uit over dit akkefietje. Wel er zijn hiervoor twee redenen. Ten eerste om op te merken dat gelukservaringen zoals we er ongetwijfeld een hebben mogen meemaken na de herstelling, meestal voorafgegaan zijn door ongeluk. Ten tweede omdat er over de rit tussen Montagnana en Ferrara weinig meer te vertellen is dan dat we door een rijke landbouwstreek reden waar de wijdse velden met, ondertussen geoogst graan en maïs, enkel verstoord werden door kleine erg stille dorpen. s'Avonds hebben we wel genoten van een wandeling door Ferrara, een bij ons minder gekende maar daarom niet minder mooie stad waarvan de architectuur vooral renaissance uitademt. Nadien vonden we rust in een gerestaureerd nonnenklooster dat luisterde naar de naam San Girolamo dei Gesuati. De gastvrijheid was er ongetwijfeld nog minstens zo aanwezig als toen de zusters hier nog de plak zwaaiden. De prijs echter, mogen we verhopen voor de gasten van toen, was van een andere orde.
Wat we jullie gisteren niet verteld hebben is dat de 500m die we moesten afwijken van onze normale fietsroute bestond uit losliggend grind dat we gisteren al dalend moesten overwinnen maar vanochtend al stijgend. Dit zorgde voor de eerste zweetparels nog voor we 300m weg waren. De vriendelijke ontvangst en het ongedwongen karakter van de locatie maakte echter alles goed. Eenmaal boven was het een gemakkelijke klus om Verona te bereiken zij het dat het achterwiel van Yvan weer gekke klanken begon te produceren. Geen nood echter, we vorderden gestadig en waren om 10u30 reeds in Verona. Onze status getrouw, reizen om te leren, wilden we in ieder geval een impressie hebben van Verona. We reden over een van de vele bruggen over de Adige en kwamen zonder veel problemen in de omgeving van de arena van Verona. Nadien zetten we koers naar de Duomo. Een pareltje van Renaissance-kunst. Na een kort bezoek, en onder de indruk van hoe schitterend de Renaissance een einde gemaakt heeft aan de somberheid van de Middeleeuwen verlieten we Verona en zetten we koers naar Montagnana. Montagnana is een van de mooiste nog (Middeleeuws) ommuurde steden van Noord Italië. Onderweg echter begon het wiel van Yvan nog meer gekke kuren te vertonen zodat we besloten, in tegenstelling met onze eerdere ambities, in Montagnana te overnachten. Mochten jullie niet weten wat een echte Italiaan is, wij weten het. Een echte Italiaan is hij wiens mond zo groot is als zijn hart. Wel, wij zijn bij zo een Italiaan te gast en genieten ervan. Zijn pizza is ongeëvenaard en zijn prijzen zijn van een niveau dat we bij ons niet meer kennen. Als morgen de fietsenmaker ook nog een echte Italiaan is zullen we zonder grote problemen onze tocht kunnen voortzetten.
Tot blogs,
Ps. Er zullen zeker nog foto's volgen van de voorgaande dagen zodra we over meer bandbreedte kunnen beschikken.
Na de afgelopen dagen, waar we nog dreven op de energie die vrijgekomen was door het gevoel de Alpen bedwongen te hebben, zouden we het vandaag wat rustiger aandoen.
Of dit en bewuste of een door onze vermoeidheid opgedrongen keuze was laten we aan u over. In ieder geval reden we tot de middagpauze 44km en deden ons dan te goed aan, wat dacht u, een pasta-schotel. Het vertrekken nadien kostte wel wat moeite en omdat het vandaag een vlakke etappe was, doorspekt met flink wat hellingen met als kroon op het werk een beklimming van 1,5km van 10% rees toch zeer snel de idee om het na een 65km voor bekeken te houden. Bij navraag in een lokale bar in Una bleek er na een vijftal kilometers een Agriturismo (Italiaans voor wat wij in Vlaanderen een B&B noemen). Inderdaad na enkele kilometers zagen we een bord hangen met daarop de aankondiging dat er op 200m een overnachtingsplaats was met bovendien de mogelijkheid om er te eten. Ideaal zo leek het ware het niet dat de weg er naar toe bedekt was met los grind en dat de 200m de dichterlijke vrijheid van de uitbater bleek te zijn voor 500m. Aangekomen bleek deze Agriturismo een mix te zijn van kinderboerderij, verkooppunt van lokale specialiteiten, waaronder wijn, honing, alle mogelijke confituren en vers fruit. Daarenboven is het de lokale trattoria waar het hele dorp, al etend en kaartend zijn zaterdagnamiddag en -avond doorbrengt. Vanuit onze locatie kijken we, zoals Mozes naar het beloofde land keek, uit op de Po-vlakte die we morgen via haar poort, Verona, zullen betreden en waar we de volgende 300km zullen toeven in een uitermate vlak, doch vruchtbaar landbouwgebied.
Na de emoties van de voorbije dagen kondigde de rit van vandaag zich eerder als een tussenrit aan. Vlak als een biljart. We begonnen er dan ook aan met frisse moed, zij het dat we beiden toch worstelden met een post-Alpen kater. Gedragen door de wind die gelukkig in het voordeel blies schoten we goed op. Bovendien kan er veel gezegd worden over Italië maar de fietspaden, hier in het noorden in ieder geval, zijn schitterend. Zeer goede bewegwijzering en daarenboven erg goed verzorgd wat het wegdek betreft. Bolzano passeerden we voor we het wisten en daarna zetten we koers naar Trento. In Salurns staken we de taalgrens over, tiens waar hebben we dat nog gehoord? Ondanks het late uur van vertrek, we waren vanochtend lui geweest nadat we gisteren vastgesteld hadden dat we ons best eens konden verwenden met een laat ontbijt, liep alles op wieltjes. Echter, we hadden geen rekening gehouden met de Italiaanse cultuur die voorschrijft dat je eet voor 14u. Toen we dan om 14u wilden eten was er niets meer te vinden wat er toe leidde, dat we enigszins tegen onze bedoelingen in tachtig kilometers hadden afgelegd zonder noemenswaardige pauze. Als we dan uiteindelijk in Trento een bar vonden waar we wat konden eten en drinken was ons vat zo niet af dan toch stevig aangesproken. Hierdoor besloten we te overnachten in Calliano waar we een mooie Agriturismo gevonden hebben bij een wijnboer. O ja, ook nog dit. Ook vandaag hebben we zowat 100km gereden tussen appelbomen. Maar Elly, nergens hebben we een stroopfabriek tegengekomen zoals In Borgloon. Hieruit kunnen we besluiten dat de appels van deze streek misschien in aantal die van Haspengouw overtreffen maar wellicht nooit in kwaliteit.
u schrijft het door u gekozen bedrag over op IBAN rekeningnummer BE45-7340-1941-7789, BIC code: KREDBEBB van KU Leuven met vermelding '+++400/0005/79918+++'. Fiscaal attest voor giften vanaf€ 40.
Bedrijf:
u krijgt een factuur van de vzw For a Better Life en u betaalt op het rekeningnummer BE03-7340-1700-1984.
