Kei gezellig weekendje gehad... Paardje gereden, rondgekeken op een wedstrijd, gaan eten met vrienden, zalig in de zon een boek gelezen, interessante gesprekken gehad maar ook veel gelachen, 's avonds naar een BBQ en goede wijn gedronken,... Zo zou elk weekend moeten zijn...
En dan is het maandag.. sta ik ineens soep te koken, te stofzuigen, met een leuk iemand te bellen maar vervelend nieuws te vernemen, vervelende mailtjes te lezen, ... en opeens betrap ik mezelf erop dat ik denk dat er toch allemaal weer niks van zal komen.. shit!
DUS heb ik een actieplan nodig, en wel NU meteen: *Straks bellen om te vragen achter de beide jobs... ik moet laten weten dat ik natuurlijk geïnteresseerd ben! *Ondertussen... iets leuks vinden om toch nog nuttig bezig te zijn.
Dingen waar ik ook nog een oplossing voor moet vinden: *Het zit me echt ontzettend dwars dat ik dingen altijd eerst een aantal weken in mijn hoofd moet laten weken voor ik ze kan uitvoeren, terwijl ik soms van het ene op het andere moment iets kan beslissen. Het is al bijna juli! Waarom heb ik nog steeds geen paard en geen job? How interesting! *Ik moet zien dat ik een betere strategie ontwikkel om mensen die niets van Parelli kennen toch nog op een positieve gestructureerde manier te vertellen over mijn passie. *Hoe maak ik mijn zaterdagavond toch nog gezellig? (@the insiders: jaja, ze gaat er dus bij zijn) Help!
Mijn gedachten op een maandag.. niemand zou ze met mij willen delen...
Ik heb een mailtje gestuurd dat ik toch niet kom, ik ga jullie allemaal veel te hard missen!
Wel jammer, maar ik had ineens totaal geen zin meer om te gaan. Het is hier zo mooi in België, en jullie zijn allemaal veel te lief!
Heb vandaag nog vanalles interessants gedaan: *voor de eerste keer met een polopaard gereden... wel speciaal hoor! *en ik heb misschien al een deeltijdse job vast bij Decathlon, en een deeltijdse job als polo groom.
Vanavond met de vrienden gaan eten in "In de gloria" in Kalmthout, het gaat wel gezellig worden en het eten is daar altijd super.
Ieieiei... ik word nu wel verteerd door schuldgevoel!
Ja lap, overmorgen vertrek ik... en het ondier van de twijfel slaat toe...
Ik wil met paardjes werken, en ook met Parelli bezig zijn en mijn levels halen,... Maar wil ik eigenlijk wel naar Engeland? Mijn vriendinnen zijn hier, mijn hondje is hier, het is hier ook zomer... en ik kan hier meer verdienen, denk ik...
Na 2 dagen intensief zoeken (de eerste 40 links van google onderzocht) en de goedkoopste tarieven genoteerd, ben ik toch via het oude vertrouwde www.kayak.com (echt een aanrader!) bij de goedkoopste tickets uitgekomen. Ze zijn wel duurder dan vorige keer, maar ik denk dat de brandstoftoeslagen serieus gaan toenemen tegen het einde van het jaar en daarom riskeer ik het niet om nog langer te wachten. Het is een gecombineerde vlucht Lufthansa/United Airlines, wat zeer goed uitkomt, want ik ben frequent flyer en kan dus weer een hele hoop miles sparen. Ik vertrek vanuit Amsterdam, want dat scheelde toch steeds bijna 80 euro tegen Brussel. Bovendien kan je nog steeds gratis met de trein naar Schiphol, dus eigenlijk is het zelfs gemakkelijker om me in Roosendaal af te zetten dan in Brussel. Ik vertrek op donderdag 16 oktober en ik kom terug op maandag 15 december. Dat is een week langer dan vorige keer, maar nu kom ik vroeg genoeg om de tourstop in Jacksonville mee te pikken, en ik blijf lang genoeg.. mocht het nodig zijn
*Mijn auto gewassen en gestofzuigd: proper, proper, proper,... Een uniek moment!
*De site van de NMBS gecheckt: Ik moet maandag om ehm...07.46 de trein pakken in Kapellen, om om 08.55 in Gent Sint Pieters te zijn.
*Langs de bank en de post geweest om dan toch uiteindelijk maar alles via domiciliëringen te laten verlopen... Ik vertrouw het wel niet helemaal, maar ja...
*Mijn auto laten keuren: En hij is erdoor!
Joehoe! En nu heb ik alle tijd om in te pakken en afscheid te nemen...
Oh ja: ik heb mijn tweede carrot stick gevonden: achter de bos kopstukken en bitten in de garage!
Gedrukte letters laat ik U hier kijken, maar met mijn warme mond kan ik niet spreken, mijn hete hand uit dit papier niet steken; wat kan ik doen ? Ik kan U niet bereiken.
O, als ik troosten kon, dan kon ik wenen. Kom, leg Uw hand op dit papier; mijn huid; verzacht het vreemde door de druk verstenen van het geschreven woord, of spreek het uit.
Menige verzen heb ik al geschreven, ben menigen een vreemdeling gebleven en wien ik griefde weet ik niets te geven: liefde is het enige.
Liefde is het meestal ook geweest die mij het potlood in de hand bewoog tot ik mij slapende voorover boog over de woorden die Gij wakker leest.
Ik zou wel onder deze bladzij willen zijn en door de letters heen van dit gedicht kijken in Uw lezende gezicht en hunkeren naar het smelten van Uw pijn.
Doe deze woorden niet vergeefs ontwaken, zij kunnen zich hun naaktheid niet vergeven; en laat Uw blik hun innigste niet raken tenzij Gij door de liefde zijt gedreven.
Lees dit dan als een lang verwachte brief, en wees gerust, en vrees niet de gedachte dat U door deze woorden werd gekust: ik heb je zo lief.
Ik ben al een paar dagen aan het mailen met een Engelse dame die een gezondheidscentrum heeft in Droxford, bij Southampton. Ze behandelt er mensen en paarden, en ze zoekt nog een helper voor haar eigen 10 paarden. Ze is vorig jaar ook naar Birmingham geweest en wil graag beginnen met Parelli...
Spannend! Misschien ben ik volgende week wel aan het moseyen in een Engelse wei!
Als de leerling er klaar voor is, verschijnt de meester vanzelf.
Een van de belangrijkste figuren tijdens mijn jonge leven als tiener was Luc Versteylen. Nu ik dik in de 20 ben passeerde ik nog eens langs zijn webblog en zie wat ik daar aantrof:
Hola!
Ik ben weer thuis.. tdzadzaam!
En het is hier zomer! Wauw!
Ik voelde me daar toch niet zo best, en na een zware nierontsteking heb ik dan maar beslist om snel weer naar hier te komen.
Eens kijken hoe de wind hier waait!
Het gras is groener aan de andere kant van de oceaan
Waarde paardenliefhebbers,
Men vraagt zich af bij het lezen van mijn blog: 'Wijkt men hier niet af van het oorspronkelijk idee?'
Ik ben deze blog gestart om mijn vorderingen als Parellistudent bij te houden, alsook mijn ervaringen met u mede te delen, en ziehier: de laatste 2 maanden is daar weinig over te lezen geweest. Helaas is dit het gevolg van de wendingen mijnes levens, en daar het nogal meandert op dit ogenblik heb ik weinig paardelijks om over te schrijven.
Alleen dit: ik ben gisteren op mijn eentje naar Puerta Pollenca geweest en 's avonds uitgegaan en het was... interessant! Allereerst gingen we met zijn 5en naar Enjoy. Eenmaal daar aangekomen duurde het een kwartier en mijn 3 mannelijke collega's hadden elk een vrouwelijke prooi gevonden om tegen te zeveren. Na een uurtje en een goeie Mojito met mijn collega te hebben gedeeld moest zij naar huis. Gelukkig ben ik daar ook iemand tegengekomen van bij Garden, maar de conversatie verliep nogal stroef, ze is niet direct mijn beste vriendin maar jaa.... Ze vertelde me dat de anderen van Garden in Cheers zaten. Dus ik door de druppende regen naar Cheers afgezakt: geen kat! Alleen mijn 2 mannelijke collega's met hun dames. Daarna terug naar Enjoy, door de druppende regen, waar alleen een andere mannelijke collega was, die ondertussen 2 dames aan de haak had geslagen. Vervolgens naar Latino Club, waar ik me altijd supergoed geamuseerd heb... Fout idee! Ik kende daar niemand, ze draaiden afgrijselijke muziek én 80% van de aanwezigen waren verzopen Spanjaarden. Na 5 minuten kwam ik dan een technieker van het hotel tegen, zijn gezicht lijkt op een maanlandschap, but anyway.. Hij deed een onwaarschijnlijke poging om én recht te blijven staan, én een glas Vodka Red Bull achterover te slagen én tegelijkertijd een conversatie met mij gaande te houden. Solo aqui? Si si, yo busco mi amigos.. Soy solo aqui ta mien! Pffff Ik had ondertussen ook een pintje besteld, dus ik stond daar mijn Spaans te oefenen en ondertussen de beste manier te bedenken om daar weg te geraken... Spanjaarden zeveren trouwens altijd over ojos... idioten! Na tien minuten trapte hij het af... kwam de volgende met dezelfde zever! Ik had het gevoel alsof ik tegen een antwoordapparaat stond te babbelen.. Toen ik er eindelijk van verlost was ben ik weer teruggehuppeld naar Enjoy, waar de lichten ondertussen al aan waren. Geen bekenden. Dan doorgelopen naar Cheers, waar ik (hoera!) Natasha, Max, Yusef en Danny in nogal feestende toestand aantrof! Ik heb me dan toch nog supergoed geamuseerd, maar mijn bevindingen zijn toch dat ik echt op een andere planeet thuishoor. Een paar jaar geleden had je van die reality shows op VT4 over jongeren die zich 'laten gaan' in Spanje.. maar als je het zelf ziet is het echt nog 10 keer belachelijker! Ik moet hier echt diep graven om aan het niveau van de gemiddelde medefeestvierder te geraken.
Genoeg geklaagd: tijd voor de update van de week! Ik heb van Renee de officiele bevestiging gekregen dat ik mijn vliegticket kan boeken! WIEIEEE I'm going back to Parelliland! Nu ik hier zo mijn berichtje zit te tikken vraag ik mij ten sterkste af wat ik hier eigenlijk zit te doen? Geen paard... nog steeds geen geld... weinig mensen waar ik een echte connectie mee heb... en het regent pijpestelen (nog steeds). Maar ja, in België heb ik ook niets te doen dus ik denk dat ik maar hier blijf.
En zo mijn liefste paardenliefhebbers wil ik tot het volgende besluit komen: Het gras is groener aan de andere kant van de oceaan...
Iets dat regelmatig terugkomt in het entertainersbestaan is het thema 'swimming pool'. Voor het andere hotelpersoneel staan wij bekend als de mensen met een 'gemakkelijke job: heel de dag rond het zwembad hangen. ' Maar ook van de gasten krijgen wij regelmatig de opmerking dat zij het ook wel zalig zouden vinden om heel de zomer te kunnen genieten van het goede weer, en veel te kunnen zwemmen. Ter verduidelijking: we hebben geen tijd om te zwemmen, zelfs tijdens de wateractiviteiten (spoon diving, waterpolo, waterminidisco, onderwatercompetities etc) bevinden wij ons meestal naast het zwembad om alles in goede banen te leiden.
Sinds ik hier in Mallorca ben heb ik nog maar één keer gezwommen: eergisterennacht. We waren met z'n allen naar de Pinet Tree geweest (cafe om de hoek), en het was heel gezellig. Het karaoke zingen gaat beter en beter, en het was dikke ambiance. Rond half vier ging het cafe sluiten en dus wandelde iedereen met ons mee naar het hotel, en daar kwam iemand op het idee om te gaan zwemmen. Ik wilde even zien hoe warm het water was, en natuurlijk werd ik zo met kleren en al het zwembad in gegooid. Natuurlijk bleef ik niet lang alleen en in no time was iedereen aan het rondspetteren. We hadden dikke chance dat we niet betrapt zijn door de nachtwaker want het is streng verboden 's nachts te zwemmen en met kleren aan en bovenal lawaai te maken. Het water was zalig, ik ga zeker meer zwemmen deze zomer. Waarschijnlijk weer tijdens de nachtelijke uren, ... als niemand kijkt.
We hebben gisteren voor de eerste keer Cats gedaan on stage... Het was tof! Ik was Grizabella. Dat is de glamourkat die nu oud is en door iedereen gemeden wordt. Op het einde vraagt ze om te sterven... Ik heb de film eergisteren gezien: echt pakkend! Het liedje Memory is voor haar geschreven.
Memory
Moonlight; turn your face to the moonlight,
Let your memory lead you.
Open up, enter in,
If you find there the meaning of what happiness is
Then a new life will begin
Moonlight; turn your face to the moonlight,
Let your memory lead you.
Open up, enter in,
If you find there the meaning of what happiness is
Then a new life will begin
Midnight, not a sound from the pavement
Has the moon lost her memory
She is smiling alone
In the lamplight the withered leaves collect at my feet
And the wind begins to moan.
Memory all alone in the moonlight
I can smile at the old days
I was beautiful then
I remember the time I knew what happiness was,
Let the memory live again.
Every street lamp seems to beat a fatalistic warning
Someone mutters, the street lamp gutters, and soon it will be morning.
Daylight, I must wait for the sunrise
I must think of a new life
And I mustnt give in.
When the dawn comes tonight will be a memory too
And a new day will begin
Burnt out ends of smokey days, the stale cold smell of morning
A streetlamp dies, another night is over, another day is dawning
Touch me, its so easy to leave me
All alone with the memory
Of my days in the sun
If you touch me youll understand what happiness is
Look the new day has begun.
Heb vandaag ook de Teenies geentertained. Dat is iets helemaal anders, maar ik heb me wel geamuseerd hoor!
Weet je wat het verschil is tussen een roeiboot en een kano? In een roeiboot vaar je achteruit, weg van waar je komt. In een kano vaar je vooruit, naar waar je naartoe wil.
Ik heb juist een mailtje gekregen van Renee van the Parelli office. Ik ben welkom eind oktober tot begin december om de zes weken weer te volgen! Yihaa!
