Ik zit eventjes een kwartiertje door mijn cursus te bladeren, en hop: ik voel me meteen weer veel beter. Alsof de positieve energie van ginder in die papieren is gekropen
Bloggen is echt leuk... vooral als je hier bovenaan op "Ga naar een willekeurig blog" klikt, kom je de vreemdste dingen tegen: Probeer deze maar eens: www.bloggen.be/metrotrambusfanaat/
Er kropen vanmiddag ineens honderden mieren over het terras.
Ik heb ze vlug naar een ander bewustzijnsniveau geholpen door zout en azijn in hunne living te kappen, en ze daarna nog een kokendheet doucheke te geven...
Kei gezellig weekendje gehad... Paardje gereden, rondgekeken op een wedstrijd, gaan eten met vrienden, zalig in de zon een boek gelezen, interessante gesprekken gehad maar ook veel gelachen, 's avonds naar een BBQ en goede wijn gedronken,... Zo zou elk weekend moeten zijn...
En dan is het maandag.. sta ik ineens soep te koken, te stofzuigen, met een leuk iemand te bellen maar vervelend nieuws te vernemen, vervelende mailtjes te lezen, ... en opeens betrap ik mezelf erop dat ik denk dat er toch allemaal weer niks van zal komen.. shit!
DUS heb ik een actieplan nodig, en wel NU meteen: *Straks bellen om te vragen achter de beide jobs... ik moet laten weten dat ik natuurlijk geïnteresseerd ben! *Ondertussen... iets leuks vinden om toch nog nuttig bezig te zijn.
Dingen waar ik ook nog een oplossing voor moet vinden: *Het zit me echt ontzettend dwars dat ik dingen altijd eerst een aantal weken in mijn hoofd moet laten weken voor ik ze kan uitvoeren, terwijl ik soms van het ene op het andere moment iets kan beslissen. Het is al bijna juli! Waarom heb ik nog steeds geen paard en geen job? How interesting! *Ik moet zien dat ik een betere strategie ontwikkel om mensen die niets van Parelli kennen toch nog op een positieve gestructureerde manier te vertellen over mijn passie. *Hoe maak ik mijn zaterdagavond toch nog gezellig? (@the insiders: jaja, ze gaat er dus bij zijn) Help!
Mijn gedachten op een maandag.. niemand zou ze met mij willen delen...
Ik heb een mailtje gestuurd dat ik toch niet kom, ik ga jullie allemaal veel te hard missen!
Wel jammer, maar ik had ineens totaal geen zin meer om te gaan. Het is hier zo mooi in België, en jullie zijn allemaal veel te lief!
Heb vandaag nog vanalles interessants gedaan: *voor de eerste keer met een polopaard gereden... wel speciaal hoor! *en ik heb misschien al een deeltijdse job vast bij Decathlon, en een deeltijdse job als polo groom.
Vanavond met de vrienden gaan eten in "In de gloria" in Kalmthout, het gaat wel gezellig worden en het eten is daar altijd super.
Ieieiei... ik word nu wel verteerd door schuldgevoel!
Ja lap, overmorgen vertrek ik... en het ondier van de twijfel slaat toe...
Ik wil met paardjes werken, en ook met Parelli bezig zijn en mijn levels halen,... Maar wil ik eigenlijk wel naar Engeland? Mijn vriendinnen zijn hier, mijn hondje is hier, het is hier ook zomer... en ik kan hier meer verdienen, denk ik...
Na 2 dagen intensief zoeken (de eerste 40 links van google onderzocht) en de goedkoopste tarieven genoteerd, ben ik toch via het oude vertrouwde www.kayak.com (echt een aanrader!) bij de goedkoopste tickets uitgekomen. Ze zijn wel duurder dan vorige keer, maar ik denk dat de brandstoftoeslagen serieus gaan toenemen tegen het einde van het jaar en daarom riskeer ik het niet om nog langer te wachten. Het is een gecombineerde vlucht Lufthansa/United Airlines, wat zeer goed uitkomt, want ik ben frequent flyer en kan dus weer een hele hoop miles sparen. Ik vertrek vanuit Amsterdam, want dat scheelde toch steeds bijna 80 euro tegen Brussel. Bovendien kan je nog steeds gratis met de trein naar Schiphol, dus eigenlijk is het zelfs gemakkelijker om me in Roosendaal af te zetten dan in Brussel. Ik vertrek op donderdag 16 oktober en ik kom terug op maandag 15 december. Dat is een week langer dan vorige keer, maar nu kom ik vroeg genoeg om de tourstop in Jacksonville mee te pikken, en ik blijf lang genoeg.. mocht het nodig zijn
*Mijn auto gewassen en gestofzuigd: proper, proper, proper,... Een uniek moment!
*De site van de NMBS gecheckt: Ik moet maandag om ehm...07.46 de trein pakken in Kapellen, om om 08.55 in Gent Sint Pieters te zijn.
*Langs de bank en de post geweest om dan toch uiteindelijk maar alles via domiciliëringen te laten verlopen... Ik vertrouw het wel niet helemaal, maar ja...
*Mijn auto laten keuren: En hij is erdoor!
Joehoe! En nu heb ik alle tijd om in te pakken en afscheid te nemen...
Oh ja: ik heb mijn tweede carrot stick gevonden: achter de bos kopstukken en bitten in de garage!
Gedrukte letters laat ik U hier kijken, maar met mijn warme mond kan ik niet spreken, mijn hete hand uit dit papier niet steken; wat kan ik doen ? Ik kan U niet bereiken.
O, als ik troosten kon, dan kon ik wenen. Kom, leg Uw hand op dit papier; mijn huid; verzacht het vreemde door de druk verstenen van het geschreven woord, of spreek het uit.
Menige verzen heb ik al geschreven, ben menigen een vreemdeling gebleven en wien ik griefde weet ik niets te geven: liefde is het enige.
Liefde is het meestal ook geweest die mij het potlood in de hand bewoog tot ik mij slapende voorover boog over de woorden die Gij wakker leest.
Ik zou wel onder deze bladzij willen zijn en door de letters heen van dit gedicht kijken in Uw lezende gezicht en hunkeren naar het smelten van Uw pijn.
Doe deze woorden niet vergeefs ontwaken, zij kunnen zich hun naaktheid niet vergeven; en laat Uw blik hun innigste niet raken tenzij Gij door de liefde zijt gedreven.
Lees dit dan als een lang verwachte brief, en wees gerust, en vrees niet de gedachte dat U door deze woorden werd gekust: ik heb je zo lief.
Ik ben al een paar dagen aan het mailen met een Engelse dame die een gezondheidscentrum heeft in Droxford, bij Southampton. Ze behandelt er mensen en paarden, en ze zoekt nog een helper voor haar eigen 10 paarden. Ze is vorig jaar ook naar Birmingham geweest en wil graag beginnen met Parelli...
Spannend! Misschien ben ik volgende week wel aan het moseyen in een Engelse wei!
Als de leerling er klaar voor is, verschijnt de meester vanzelf.
Een van de belangrijkste figuren tijdens mijn jonge leven als tiener was Luc Versteylen. Nu ik dik in de 20 ben passeerde ik nog eens langs zijn webblog en zie wat ik daar aantrof:
Hola!
Ik ben weer thuis.. tdzadzaam!
En het is hier zomer! Wauw!
Ik voelde me daar toch niet zo best, en na een zware nierontsteking heb ik dan maar beslist om snel weer naar hier te komen.
Eens kijken hoe de wind hier waait!
