‘Biep biep, biep biep’, hoorde ik vanmorgen toen ik lichtjes mijn ogen opende, maarja, dat lichtjes duurde maar even want toen ik op de wekkerradio keek (of toch de wekkerradio die mijn oma nog als reserve had liggen, de mijne is nog steeds stuk), gaven de rode lampjes aan dat het half 11 ’s morgens was. ‘SHIT!’ dacht ik, ik kleedde me snel aan, pakte mijn fiets en reed razendsnel naar school toe.

Ik kwam dus aan op school, en meldde me aan aan het secretariaat. De ene mevrouw met het korte donkerblonde haar keek me maar vies aan (ze kent mij waarschijnlijk nog als het meisje van het vreemde schildpadincident).
Aldus, ik pakte mijn agenda en keek naar het lessenrooster, chemie, ok… Op naar de chemieklas. Toen ik de klas binnenkwam kreeg ik al meteen een kurken stop bijna in mijn oog gegooid, I don’t know what the fuck was happening, maar ik vond het maar vreemd. Meneer stöchiometrie keek niet verbaasd op en ging gewoon verder met gooien.
Dit was wellicht een van de meest bewogen dagen van deze schoolweek.

De rest van de schooldag bleef maar duren en bleef maar duren, vooral omdat Caroke mij om de 5 minuten vroeg hoe laat het was en ik er steeds maar aan herinnerd werd dat de les nog eeuwen zou duren. Maar dan uiteindelijk kwam er een einde aan deze lange schooldag en mochten we allemaal naar huis gaan.

Toen ik echter thuis kwam deed ik een schokkende ontdekking, ik zette zoals gewoonlijk mijn boekentas weg, ging naar de keuken om even een ice tea te drinken en ging eventjes onze schildpadjes checken. Rocher zat nog braafjes te wachten tot ik thuis kwam en hem iets te eten zou geven, maar Ferrero was verdwenen… Oh nee! Wat moet ik nu doen?
Ik heb mij heel de avond rotgezocht naar Ferrero maar ik heb hem nergens gevonden… Hij kan niet ver weg zijn en zit waarschijnlijk ergens in het huis. Ik durf dit niet tegen opa te vertellen…
Het is ondertussen al half 12 ’s nachts en ik heb Ferrero nog steeds niet gevonden… shitshitshit…
Ik zal morgen wel vroeger opstaan en verder gaan zoeken (en hopen dat opa hier niet achterkomt).

Angstige groetjes, Anoeshka.

“Let’s go crazy, crazy, crazy ‘till we see the sun…” Oh nee dacht ik deze morgend toen ik wakker werd. Dit was het eerste wat ik hoorde, het nieuwe liedje van one direction. Ik word er gewoonweg ZOT van. Sinds het liedje uit is, is dit het enige waar Jip en Moon aan denken. Ze zingen het dan ook de hele dag door. Ze zouden dit lied gewoon moeten verbieden. Hierdoor sloeg ik net iets té hard op mijn wekkerradio waardoor hij dus op de grond viel en of dit alles nog niet genoeg was begonnen Ferrero en Rocher er aan te knabbelen. Rocher heeft zelf zo veel geknabbeld dat er nu een draatje vermist is. Ik wil niet weten hoe dat ooit terug tevoorschijn gaat komen.

Vandaag was het trouwens een speciale dag, mijn grootouders zijn een paar dagen naar de zee en nu moet ik ervoor zorgen dat er geen enkele schildpad sterft. Nog voor ik naar school vertrok moest ik die lieve beestje eten gaan geven. Ik dacht bij mezelf, ik doe eens zot. Dus ik vond er niets beter op om een paar koffiekoeken te gaan brengen. Ik kon toch niet weten dat zo’n schildpadden daar een te zwakke maag voor hebben. Dus toen ik terug kwam van school, waar ik ondertussen weer een zenuwinzinking had gekregen van dat liedje, lagen alle schildpadden ziek op het gras. Ik wist niet wat ik moest doen, dus besloot ik maar de dokter te bellen. De dokter heeft ze één voor één een spuitje moeten met antibiotica geven. Ik durf het niet tegen opa te zeggen, maar één van de schildpadden reageerde nogal vreemd op de inhoud van het spuitje en kan dus tijdelijk niet meer op zijn achterste pootje lopen.

Om dit alles even te vergeten zette ik me nog een uurtje in de zetel. Er was niets speciaals op de tv, dus besloot ik om nog een filmpje te zien. De film ging over een Chinees meisje dat naar een weeshuis moest gaan. Super dramatisch natuurlijk, dus had ik de doos met zakdoekjes al klaar gezet. Ik ging nog even naar de keuken om een ice tea en chips te pakken, maar ik terug kwam bleek dat telenet weer was uitgevallen, dus besloot ik maar om te gaan slapen.

Dit was me nog al een dagje zeg. Groetjes Anoeshka.  

Die nieuwe afspraak met directrice Sherlock was dus helemaal niet hoe ik het had verwacht. Er mocht helemaal niets gezegd worden en het ergste van al was dat Ferrero en Rocher niet eens mee mochten. Die moesten buiten in de kou blijven wachten, straks lopen ze nog een verkoudheid op! Mijn eerste schooldag op deze nieuwe school was dus niet echt een topper.
Gelukkig leek de klas toch wel mee te vallen, ondanks ze zo groot was. Sexyboy69 was de enige die me niet echt zo leuk vond, maar volgens mij kwam dat door Ferrero en Rocher.
Mijn eerste schoolweek op deze nieuwe school viel dus wel goed mee, buiten die twee uur LO op donderdag dan. Ik had voor tennis gekozen als keuzesport. Dat doe ik nooit meer! Een tennisraket in mijn handen is gewoonweg dodelijk. Het begon al geweldig wanneer ik mijn fiets in de fietsenkelder had gezet en die dus eigenlijk boven had moeten staan. Ik op het laatste moment naar het secretariaat gegaan om de sleutel te gaan halen. Kreeg ik daar een hele preek van zeker vijf minuten lang. Ten lange laatste kon ik dan toch mijn fiets gaan halen en koerste ik naar de sporthal. Het enige probleem was dat ik helemaal niet wist waar dat was. Volgens mij heb ik heel België met mijn fiets doorkruist voordat ik bij de sporthal aankwam. Natuurlijk volgde daar nog een tweede preek. “Te laat zijn wordt hier niet geduld, bla bla bla.” Kan ik er iets aan doen dat die mensen van het secretariaat mij ophouden? Nee dus. Na die preek kreeg ik twee minuten om mij om te kleden en daarna terug in de sporthal te staan. Ik kreeg een tennisraket in mijn handen geduwd en moest zonder iets meer te zeggen tegen een muur beginnen tennissen. Doordat we met zo veel waren, stonden we allemaal heel dicht op elkaar gepropt en natuurlijk kan je dan wel verwachten dat ik er in slaag om iets fout te doen. Ik sloeg juist mijn tennisraket naar achteren wanneer die iets raakte en iemand luid riep. Het bleek dus dat ik iemand met die tennisraket op haar gezicht had geslagen en dat meisje nu twee tanden miste.
Dat was dus zowat mijn eerste schoolweek. Niet echt heel geslaagd, maar ik vond ze wel leuk. Nu moet ik wel snel Ferrero en Rocher eten gaan geven want ze beginnen al aan mijn tenen te knabbelen. 
You know you love me, XOXO Anoeshka. 

“JAH LAP”, dacht ik dan weer, terug naar een nieuwe school! Moest mijn opa nu per se een grotere villa kopen omdat onze reuzenschildpadden, Dolce en Gabbana, net een stuk of 40 eieren hebben gelegd. Natuurlijk heb ik ook Dolce en Gabanna in mijn kleerkast zitten, maar daarvoor zou mijn opa niet de moeite nemen om te verhuizen. Stel je eens voor! Verhuizen omdat mijn kleerkast te klein is , a dream comming true! Haha! Eigenlijk mag ik niet klagen, we hebben een grote rivier in onze tuin, waar mijn oma elke morgen aerobics doet tussen onze schildpadjes, in haar badpak, en daar heb ik een heel goed zicht op vanuit mijn zolderkamer met, 3 maal raden, schilpadden behangpapier! Ik was zo blij toen ik het zag, nu weet ik zeker dat mijn 2 schildpadjes, Ferrero en Rocher, op mijn kamer zich nooit alleen zullen voelen. Dus ik moet terug naar het 6^de middelbaar, en ik had me bijna verslapen op mijn eerste dag! En werd ik niet wakker met One Direction maar met: “ Anoeshka Janssens, maken dat je uit bed komt, of geen ninja turttels cornflakes voor jou vandaag!”Wat ik dus absoluut niet had verwacht is dat mijn klas zo groot zou zijn! We zouden wel een voetbalploeg kunnen zijn, met reservespelers, coaches en alles erop en eraan. En vraag me niet hoe ik dit allemaal weet, want mijn opa heeft nog andere hobby’s buiten schilpadjes kweken. En de eerste dag was het al meteen klasfoto’s! Ik had me daar dus niet op voorbereid hè , drama drama. Maar ik mocht wel van mijn oma, om mijn eerste school dag beter te maken, Ferrero en Rocher meenemen, in mijn handtas. Dus toen we een klasfoto gingen maken, ging ik eerst braaf mee op de bank staan, lachend, tot de foto genomen was. Maar toen vroeg Joske ineens of we niet een gekke foto mochten nemen! Een briljant idee toch? Dus ik roep heel hard: “Wacht! Ik moet nog efkes iets uit mijn tas pakken”. Maar hallo! Hoe kon ik nu weten dat die ene jongen, sexyboy 69 denk ik, een fobie had voor schildpadden, en hysterisch zou beginnen gillen. Hij stond aan het einde van de rij, viel flauw en veroorzaakte hierdoor een domino-effect, met als resultaat dat Mevrouw Halleluja, die op het einde van de rij stond recht op haar gezicht viel… Ooops! Ja, een gebroken neus hè … dat overleeft ze wel, kan ze ineens een neuscorrecie laten doen, nu ze toch naar de dokter moet. Ferrero, Rocher en ik, kregen dan een afspraak met directrice Sherlock . En eigenlijk is ze wel een vriendelijke vrouw, die directrice, maar spijtig dat ze zo een speciale aandoening heeft waardoor ze me steeds fronsend aankijkt. Raar maar waar mensen, raar maar waar. Ze was zelfs zo vriendelijk dat ze me nog een afspraak gaf, maar dit keer in de refter met andere mensen. Ook mensen die met hun huisdier op de klasfoto wouden zeker? Ik zal jullie laten weten hoe het was, maar nu ga ik een verhaaltje voorlezen voor Ferrero! You know you love me, xoxo, Anoeshka.