onderaan het eerste blad kan je verder klikken naar de 2 de kolom
15-01-2009
HET NOODLOT
De dag na kirby haar verjaardag waren we nog aan het nagenieten en vertellen van hoe tof we het wel vonden maar de vreugde was maar van korte duur, want de dag voor haar verjaardag was er weer bloed afgenomen en werden daar weer speciale testen mee uitgevoerd en toen we de prof zagen binnen komen zagen we aan zijn gezicht dat er weer iets scheelde hij vroeg ook om samen naar zijn kantoor te komen, daar stonden we opgewacht door de verpleegster, en psychologe
en wisten dit is weer slecht nieuws dat ze gaan melden en inderdaad dat was ook zo maar hiervoor heb je geen woorden, de kanker was weer in alle hevigheid terug gekomen voor een derde keer En nu bleek er ook niets meer aan te doen , de dokters gaan natuurlijk tot het uiterste om zo een jong leven te redden maar wij zagen natuurlijk ook dat Kirby erg verzwakt was en dat ze nog een schim van zich zelf was tegen vroeger.
na lang praten met de prof en de psycholge kwam het erop neer dat kirby naar de palliatieve eenheid ging om het haar daar zo confortabel te maken qua de pijn ,want ze had veel botpijn.
De vraag van kirby was ook weer direct ga ik nu snel sterven? maar daar hadden de dokters geen antwoord op , ze ging sterven maar hoe snel of hoelang ze nog leeft dat is voor elke patiént anders.
Alle verpleegster en verpleegers die haar verzorgd hebben en natuurlijk familie leden en vrienden van haar zijn haar nog een bezoekje komen brengen , maar soms viel ze in slaap door de morfine want die kreeg ze voor de epijn draagbaar te maken omdat de botpijn anders te overheersend was.
3 dagen heeft ze op palliatieve zorg gelegen , ze had wel aan de prof haar laatste wens gevraagd en dat was om thuis te mogen sterven, dat ga je me nu toch niet weigeren he zei ze? We kregen groen licht en kirby werd met een ambulance naar huis gedaan met al het nodige dat haar wat verlichting kon geven ,ondertussen kwam de thuisverpleging al langs om te verzorgen.
De morfine spuitjes mocht ik geven,omdat ik dat zelf kon ,ik had een test afgelegt bij de prof en was goed bevonden anders moest de verpleegster haar bed bij ons maken, want om de 2 uur kreeg kirby een morfien shot.
in de 3 weken dat ze nog heeft thuis geleefd hebben we haar natuurlijk verwend en in de watten gelegt in de mate van het mogelijk ,maar vooral naar haar geluisterd , ze plande haar eigen begrafenis , ze wou bij haar lieveligs nichtje begraven worden en ze moesten muziek van NATHALIA op haar begrafenis spelen , ze koos zelfs de liedjes.
van na dit besluit ging ze pijlsnel achteruit , ze kon bijna niet meer praten we gebruikte gebarentaal om te communiseren we hadden een aantal bewegingen afgesproken dat ik wist dat ik moest morfine spuiten of niet. het was hartverscheurend haar zo te zien liggen , ze was precies doorzichtig zo freel , zo vel over been.
nu had ze nog bezoek gehad van haar nichtjes ze had nog aardbeien gegeten en cola gedronken, dat je weet dat dit al maanden gelden was dat ze nog uit haar eigen had gedronken of gegeten.want ze stond op vervang eten via een baxter anders, ze deed nog een uitleg tegen haar nichtjes en grapte ook nog maar later bleek het een opflakering te zijn.
op 21 april 2005stond plots mijn vriendin voor de deur zonder af te spreken zei voelde de ook dat er ietsop til was kirby lag in de zetel en sliep heel de tijd ,maar ze ademde zwaar , an de middag kreeg ik een ingeving ga bij haar zitten en pak ze stevig vast, het was precies of ze me riep , precies of ze me nog iets wou zeggen, ik zei maar meisje toch ga maar ga maar rusten , ze wilde zo graag rust en geen pijn meer, dat zei ik haar ook, ze stopte in mijn armen met ademen,ik wou haar niet los laten ,dit kon toch niet onze lieve kirby was er niet meer.
ik heb dan de huisdokter gebeld want die moet het overlijden komen vastleggen ,en het werd vastgelegt. We hebben elkaar allemaal vastgenomen en hard gehuild ,het is zo een felle pijn ,je weet dat het eraan komt en toch verrrast het je nog ,toch nog zo snel ,het is nooit tijd om je kind af te geven. het is niet normaal dat je kind voor jou sterft ,maar het is nu wel zo.
Weer zoveel gevoelens om te verwerken ,mijn lichaam ging tekeer als een gek want ik kan niet omgaan met stress nadat ze haar kwamen halen met een speciale ambulance , krijg je ook nog een begrafenisondernemer te maken die alles direct in orde wil maken , je doet dat ook maar om er van af te zijn maar je hoofd staat er niet naar, je wil gerust gelaten worden en nadenken hoe het verder moet.
het is zo een leegte het is precies een stuk van je eigen dat ze meepakken het is niet te vatten ,het is verdomd moeilijk te verwerken dit had je nooit verwacht dat het ging aflopen je hebt bijna dag en nacht voor haar gezorgt 2 jaar aan 1 stuk en nu valt dat weg je zit met zoveel vragen hoe gaan we ons leven opvullen nu ze er niet meer is????????????????
alles wat ze geplant had voor haar begrafenis werd ook zo uitgevoerd. nu bijna 4 jaar later kunnen wij overleven door aan haar te denken aan de mooie herrineringen die wij van haar hadden ze was onze lieve spontane meid met haar hard op de juiste plaats de grote vraag blijft nog steeds waarom moest ze sterven?????????????????????????????????????,
Reacties op bericht (1)
09-02-2009
Kirby en je blogje
Lieve Anny en Roger,
Moest weer even slikken toen ik hier aan het lezen was, alle mooie herrinneringen van Kirby vlogen weer voorbij, ze is nog steeds in onze gedachten en stiekem heeft ze mee voor ons klein wonderke gezorgd.
Ik weet dat Sterre een hele speciale beschermengel heeft en ook dat ze ons nog dicht nabij is.
09-02-2009 om 19:34
geschreven door ilse
Over mijzelf
Ik ben Anny
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (Belgié) en mijn beroep is opleiding gehad voor kapster (lang al op invaliditeit).
Ik ben geboren op 16/08/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc , creatief bezig met Diamant painting en tekenen.
Ik zit al 30 jaar in een rolstoel
omdat ik Dystonie heb ( storing in de hersenen) daardoor heb ik veel spierspasme en
