Nu de chemo en de bewerking van het beenmerg achter de rug was, kwam de volgende fase van
kirby's zware weg om af te leggen, nu kwam de beenmergtransplantatie.
Ze lag steeds heel haar behandeling natuurlijk afgezonderd , voor deze transplantatie lag ze in de halve steriele kamer zoals ze dat zeggen dat wil zeggen ze ligt alleen in een grote kamer ,er mochten 2 mensen bij haar op bezoek komen
ze mochtehn zeker niet ziek zijn en wij moesten allemaal zo een maskertje voor onze mond dragen om haar niet met het minste te besmetten.
wij mochten als ouder heel de transplantatie meemaken van dichtbij dat vonden wij wel tof
Er was bij de transplantatie de oncoloog en een verpleegster aanwezig die de zakjes met beenmerg terug gaf
en die zorgde dat alles vlot verliep voor kirby.
Er werden 2 zakjes terug gegeven dat liep allebei over 30 minuten, het eerste zakje ging vlot
maar bij het tweede zakje voelde kirby haar al niet goed, ze was misselijk
ze lag aan allerlei apparatuur om alles in het oog te houden dat alles goed verloopt.
nu brak er een periode aan van wachten en kijken hoe het aanslaat ,ondertussen kreeg kirby wel bezoek
maar ook niet teveel ineens ze had haar rust hard nodig.
Er volgde nu een periode dat ze toch wel al verzwakt was .
Er waren nog altijd veel twijfels en kirby vroeg zelf om een psychologe te mogen spreken nu had ze geluk
dat het een hele jonge vrouw was en dat ze met haar kon opschieten ze had vertrouwen en ze kon goed praten met haar
en dat was heel belngrijk ,met ons en haar vriendin die alle dagen kwam praatte ze ook
maar waarschijnlijk praatte met elk van ons over andere zaken.
op sommige momenten hadden wij zoiets als ouder nu gaat het de goede kant op maar dan kreeg je weer een tegenslag te verwerken met allerlei complicatie's zoals een longontsteking, schimmelinfectie , verbrand zijn zowel in haar lichaam als buitenwaarts van de chemo en dan was je precies weer van af.
je wil je sterk houden voor je kind te steunnen maar dikwijls werd het ons ook teveel zeker als je heel de dagen in het ziekenhuis opgesloten mee zit en je veel tijd hebt om te piekeren ,je doet dat natuurlijk graag voor je kind
maar het is zwaar te dragen.
We hadden 1 geluk wij als koppel toch we hadden een enorme steun aan elkaar , we praatte rechtuit over van alles
ook over de dood ,want soms denk je daar ook aan, gaat het verleerd aflopen????????????????,,
wij praatte soms ook met de psychologe als we daar nood aan hadden.
|
