Hello Hellooo!

Tot hier toe hebben de reisgidsen die we mee hebben ons al zeer veel diensten bewezen. Maar voor de Pacific Highway (de kustroute tussen Los Angeles en San Francisco) hebben ze ons toch goed liggen. Wat staat er in de boekskes: één van de mooiste routes in Amerika, prachtige vergezichten, mooie strandjes, mooie vogels, zeeleeuwen... En ja dit klopt allemaal. De route schildert zich een weg langsheen de Pacific Oceaan. Kronkelt in duizenden bochten, met achter iedere bocht een nieuwe verrassing. Passeert langs allerlei leuke kuststadjes. Maar wat die sloebers er niet bij vertellen (en ook niemand van de plaatseijke bewoners of andere infobrochures), is dat het hier Siberisch koud is en je dikwijls, zeker 's morgens, geen fluit ziet. Grote spelbreker, THE FOG. Na raadpleging van de plaatselijke Franky The Bossery zijn we te weten gekomen dat dit langs heel de kustlijn een zomers fenomeen is. En wat maakt dat de zomer eigenlijk een minder goeie reisperiode is om te kunnen genieten van de uitzichten, de zonnige stranden en de mooie fauna en flora ( die we al op velle prentjes, maar niet in het echt zagen). De reden dat er hier zoveel mist hangt, is dat het koude oceaanwater verdampt wordt door de warmere land en zo een plaatselijke dikke mistwolk het land in stuurt. Grappige is zelfs dat als je een paar kilometers landinwaarts gaat, het daar terug lekker zonnig is. Dat het water hier ook ijs en ijskoud is bewijzen de surfers. Hier zie je geen enkele surfers zoals in de reclamefilmkes met gebronseerde body en flasy surfbroek op zijn plank show staan geven. Allemaal hebben ze een neopreenpak aan en velen zelfs ook schoentjes en handschoen die hen moeten beschermen tegen het koude water. Wie gedacht had om hier een beetje te zwemmen in de zee, komt er eerder als een blauw verkleumde smurf uit. Waar we enkele dagen en 200 kilometer geleden niet wisten waar te kruipen van de warmte, zouden we nu liever onze muts en skivest mee gehad hebben om aan deze Schotse klimaatstoestanden te kunnen weerstaan. Niet tegenstaande dit rare zomerse mistfenomeen is het zeker de moeite om eens langs hier te rijden. Maar een hele week spenderen voor deze route, is misschien net iets teveel. Vandaar dat we ver voor zitten op onze route daar we meer rijden dan in de mist te liggen zonnebaden. Vandaag passeren we nog even langs Santa Cruz, een wereldbekend surfers paradise en daarna trekken we nog eventjes terug het binnenland in op zoek naar de zon.

Een ander raar fenomeen is dat het, ondanks de mindere (voor ons dan toch) klimatologische omstandigheden, hier zeer touristisch is. In die dorpjes langs de kust, loopt het zwart van het volk en de campings zitten hier allemaal overvol. In al die weken dat we aan het reizen zijn, zonder op voorhand campings te reserveren, hebben we voor het eerst voor een volzette camping gestaan. En niet één maar 3, 4, 5 na elkaar allemaal vol... Rare mannen toch die amerikanen, een beetje gaan kamperen in de mist.

D & A

ps: Ik begin hier elke dag te dromen van een lekker slaatje met kippenreepjes van de Krone mmmmmmmmm en een glas lekker wijn hehe :-)

06-08-2010 om 19:27 geschreven door mama