De reis is hier op zijn einde aan het lopen. Ook wij zijn aan het uitbollen. Waarmee we bedoelen dat we ons activiteitengehalte danig afgebouwd hebben en eigelijk een beetje aan het uitrusten zijn van onze trip. Het klinkt misschien een beetje raar maar het reistempo lag de voorbije weken redelijk hoog om zoveel mogelijk van dit prachtige land gezien te hebben. En nu doen we het rustig aan om niet oververmoeid van Amerika terug te komen. In Santa Cruz hadden we het geluk van een zonnige dag te hebben, beetje aan het strand liggen, naar de surfers kijken, over den dijk cruzen die meer een retro pretpark was dan een dijk. Een weetje voor de liefhebbers van het surfmerk O'Neill, dat is hier ontstaan. Een zeker Jack O'Neill ontwierp de eerste wetsuits die de surfers moesten beschermen tegen het koude water uit de oceaan. Een bezoekje aan de moeder der aller O'Neill winkels kon dus niet ontbreken. Ook In Santa Cruz hebben we terug in een motel moeten slapen, alsook de voorbije dagen. Het is hier nog altijd hetzelfde verhaaltje. Alle campings zijn hier volgeboekt door de lokale amerikanen. Blijkbaar zitten we hier in het top-campingseizoen. Vanuit Santa Cruz zijn we dan het binnenland ingetrokken, op zoek naar de zon. En inderdaad, in de dichte miste de berg over en dan zon zon zon zon. We zitten nu in Gilroy, een dorpje wereldbekend om zijn knoflook-festival. Klinkt raar maar het is echt waar, zelf in het stadslogo zit de knoflook ingewerkt. Door het altijd mooie weer en zonnige klimaat is het hier ook ideaal om wijn te verbouwen. Je treft hier de ene Californische wijnboer na de andere aan. Vandaag zijn we die dan ook gaan bezichten en proeven natuurlijk. Tijdens het schrijven van deze blog zijn we momenteel een flesje Californische champagne van de 'Kirigin Cellars' aan het kraken. (voor ons 2-jarig samen zijn) Deze morgen zijn we even door de stad zelf gelopen. Het is een echte Amerikaanse stad zoals wij ze kennen: brede brede brede straten, de typische houten huizen, de afgescheiden stoep voor de deur, de voortuintjes. Wat hier ook opvalt is de ruimte die ze hebben. Iedere stad heeft hier wel een park of drie vier. Mooie onderhouden grasvelden, met een speeltuintje, pic-nic area en bbq-stelletjes, basketballpleintjes, toilleten en alle mooi onderhouden, ongelofelijk. Gisteren hebben we hier ook voor het eerst kennis gemaakt met de "Outlet Stores". Hier in de stad is er een groot outlet-dorp bij wijze van spreken. Stel u een industrie terrein bij ons voor en zet daar allerlei winkels op en dan komt dit overeen met wat wij hier gisteren gezien hebben. Die outlet stores zijn de winkels van alle bekende merken (Nike , Addidas, Huggo Boss, Timbrerland, Channel, Dolce & Gabanna, Quiksilver,...) maar met alle artikels die zogezegd van een vorig seizoen zijn en dus aan spotprijsjes te verkrijgen. Bovendien zijn hier blijkbaar ook de solden begonnen. Dus alles aan weggeven prijzen. Je ziet het al aankomen: de American dream van Anneleen kwam uit, shopping shopping shopping. Om even een voorbeeld te geven. Ik (Dees) kocht gisteren twee Nike T-shirts, twee Addidas trainingsbroeken, een Nike basketbal broek en een paar Nike Baskets-sportschoenen voor de ronde soms van....... euro (aan u om een gokje te wagen). We hebben zelfs al een extra valies moeten kopen om alles terug mee te
krijgen naar België . Morgen rijden we nog een beetje verder richting San Francisco. En dan komen we nog een laatse keer bij jullie langs met de allerlaatste vertrek blog uit San Francisco.
De Pacific Highway: geloof niet altijd wat er in de reisboekskes staat!
Hello Hellooo!
Tot hier toe hebben de reisgidsen die we mee hebben ons al zeer veel
diensten bewezen. Maar voor de Pacific Highway (de kustroute tussen Los Angeles
en San Francisco) hebben ze ons toch goed liggen. Wat staat er in de boekskes:
één van de mooiste routes in Amerika, prachtige vergezichten, mooie strandjes,
mooie vogels, zeeleeuwen... En ja dit klopt allemaal. De route schildert zich
een weg langsheen de Pacific Oceaan. Kronkelt in duizenden bochten, met achter
iedere bocht een nieuwe verrassing. Passeert langs allerlei leuke kuststadjes.
Maar wat die sloebers er niet bij vertellen (en ook niemand van de plaatseijke
bewoners of andere infobrochures), is dat het hier Siberisch koud is en je
dikwijls, zeker 's morgens, geen fluit ziet. Grote spelbreker, THE FOG. Na
raadpleging van de plaatselijke Franky The Bossery zijn we te weten gekomen dat
dit langs heel de kustlijn een zomers fenomeen is. En wat maakt dat de zomer
eigenlijk een minder goeie reisperiode is om te kunnen genieten van de
uitzichten, de zonnige stranden en de mooie fauna en flora ( die we al op velle
prentjes, maar niet in het echt zagen). De reden dat er hier zoveel mist hangt,
is dat het koude oceaanwater verdampt wordt door de warmere land en zo een
plaatselijke dikke mistwolk het land in stuurt. Grappige is zelfs dat als je
een paar kilometers landinwaarts gaat, het daar terug lekker zonnig is. Dat het
water hier ook ijs en ijskoud is bewijzen de surfers. Hier zie je geen enkele
surfers zoals in de reclamefilmkes met gebronseerde body en flasy surfbroek op
zijn plank show staan geven. Allemaal hebben ze een neopreenpak aan en velen
zelfs ook schoentjes en handschoen die hen moeten beschermen tegen het koude
water. Wie gedacht had om hier een beetje te zwemmen in de zee, komt er eerder
als een blauw verkleumde smurf uit. Waar we enkele dagen en 200 kilometer
geleden niet wisten waar te kruipen van de warmte, zouden we nu liever onze
muts en skivest mee gehad hebben om aan deze Schotse klimaatstoestanden te
kunnen weerstaan. Niet tegenstaande dit rare zomerse mistfenomeen is het zeker
de moeite om eens langs hier te rijden. Maar een hele week spenderen voor deze
route, is misschien net iets teveel. Vandaar dat we ver voor zitten op onze
route daar we meer rijden dan in de mist te liggen zonnebaden. Vandaag passeren
we nog even langs Santa Cruz, een wereldbekend surfers paradise en daarna
trekken we nog eventjes terug het binnenland in op zoek naar de zon.
Een ander raar fenomeen is dat het, ondanks de mindere (voor ons dan
toch) klimatologische omstandigheden, hier zeer touristisch is. In die dorpjes
langs de kust, loopt het zwart van het volk en de campings zitten hier allemaal
overvol. In al die weken dat we aan het reizen zijn, zonder op voorhand
campings te reserveren, hebben we voor het eerst voor een volzette camping
gestaan. En niet één maar 3, 4, 5 na elkaar allemaal vol... Rare mannen toch
die amerikanen, een beetje gaan kamperen in de mist.
D & A
ps: Ik begin hier elke dag te dromen van een lekker slaatje met kippenreepjes van de Krone mmmmmmmmm en een glas lekker wijn hehe
Los Angeles zit er bijna op... Gisteren hebben we te voet Downtown LA verkend. Vooraleer naar het echte centrum af te zakken zijn we langs het STAPLES center gepasseerd. Dit zegt u misschien niet veel, maar deze evenementenhal/basketbalhal/concertzaal is de thuishaven van de NBA basketbalploeg de LA Lakers, wereldbekend in USA en voor menig sportfan ook daarbuiten. Er kan maar liefst 20.000 man in die zaal binnen en die zit altijd vol als de LA Lakers spelen. Niet slecht dus. Als Anderlecht en Brugge tegen elkaar spelen mogen ze al content zijn dat er zoveel komen kijken. Toevallig was daar in de straten rondom het stadium en in het stadium zelf een X-game event bezig. Nogal redelijk bekend hier, dat wordt hier live uitgezonden op de televisie. Allerlei skate, bmx, motercross freestyle-competities.Echt allemaal op zijn Amerikaans, alles weer overdreven dus. Daarna zijn we naar het echte centrum geweest. In tegenstelling tot San Francisco is dit centrum hier echt nog heel Latino getint met allerlei kleine winkeltjes. De grote winkelketens vind je hier niet. Uiteindelijk in een Mexicaans wijkje beland waar we ook gegeten hebben. Maar dit was nu al den tweede keer en dat Mexicaans eten viel weeral tegen en nogal zwaar op de maag, dus daar komen we niet meer aan. Vandaag zijn we voor het eerst naar de Pacific Ocean geweest: Santa Monica en Venice Beach. Nogal redelijk toeristisch... Het strand kan je u voor stellen zoals bij Baywatch, inclusief de redder-shuisjes, de redders-jeeps, de redders in hun rode pakjes en de surfers. Alleen Pamela Anderson was er niet, ze had een dagje vrijaf zo bleek. Voor de rest is het langs de dijk een drukte van je welste. Je gaat er blijkbaar om te zien of gezien te worden. Een kleine greep uit het aanbod van zaken die er te zien zijn. Rollerbladende dames en heren in zwemoutfit, skaters, joggers (allemaal met nen Ipod in ulder oren, blijkbaar doet iedereen hier aan Start to run met Evy Gruyaert), fietsers (allemaal op zo nen Harley Trapson fiets, nen normalen velo kennen ze hier niet), waarzeggers, I love Jesus en God predikers, Harikrichna's, bodybuilders die staan te fitnessen (lees hun spierballen te showen) op muscle beach, weed-shops, zangers, dansers en allerlei ander artiesten die hun ding proberen te doen voor wat dollars van de mensen. Kortom een lang gerekte human show boulevard. Morgen vertrekken we voor het laatste deel dan onze trip. De Pacific Coast highway tussen Los Angeles en California. Een route die langs de kustlijn loopt, met als eerste tussenstop morgen. MALIBU.
Hey
. 
Hey,
