Vandaag de dag van middeleeuwse bruggen en van de stad van de stierenlopen: Pamplona.
`s Morgens neem ik een alternatieve route naar Zabaldika waar het oude kerkje open is. Meestal zijn de romaanse kerkjes hier enkel open op zondag. Ik word verwelkomd door een vriendelijk nonnetje dat net schoongemaakt heeft, ik moet mijn pelgrimsvoeten afvegen aan de dweil! Ze verlicht voor mij een mooi 13-eeuws retabel, de moeite waard!
Aan de volgende eeuwenoude brug ligt een klooster met refugio. Dat klooster ontving de pelgrims en deed een heel dorp leven: molenaars, bakkers, houtzagers, steenhouwers, stratenleggers. De Camino was al heel vroeg erg belangrijk voor de economie van de streek.
Pamplona heeft ook zo`n middeleeuwse brug en heeft nog heel goed bewaarde stadsmuren en vestingen. Nodig na Karel de Grote! Samen met Jane, een extraverte Engelse, en Giuliano ( een Italiaan waar ik Spaans tegen spreek, hij antwoordt in het Italiaans, maar de communicatie verloopt niet zo vlot), bezoeken we de kathedraal met een heel mooi grafmonument in albast, een voorbeeld van Vlaams-Bourgondisch beeldhouwwerk.

( Herinner je je Dijon, Roland?) Hemingway heeft Pamplona wereldberoemd gemaakt met zijn boek Fiesta. Het is een gezellige boel in de Calle Estafeta waar tijdens de Sanferminfeesten de stierenloop wordt gehouden.
We stappen door tot Cizur Menor. In de 1ste herberg is er geen plaats ( Waar hebben we dat nog gehoord?), maar er is nog een tweede. Ik ga nog even terug naar de 1ste met een kerkje van de tempeliers, later overgegaan in handen van de johannieters. Ik val bijna in slaap terwijl er toeristische uitleg gegeven wordt. Een jonge Duitser legt 8 matrassen + hoofdkussen en deken klaar voor wie geen plaats meer gevonden had in de twee refuges. Slapen in een kerk, hmmm...Avondmaal met 3 Canadese vrouwen. Marie-Isabelle, Pauline en Rinette. Aan het tafeltje naast ons lachen Jane die Italiaans kent, en Giuliano zich een kriek als ze zich inbeelden hoe veel ze verdikt zullen zijn van het goede eten hier: gekookte groenten, lamskoteletjes met frieten en ijs. Ik vergeet te betalen voor mijn menu del peregrino, merk het pas om 10.15u, ga terug en krijg een whisky cadeau. De Spanjaarden hebben verstand van leven!

04-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Lichten uit in de refugio om 22u, en aan 's morgens om 6u. Daartussen een meerstemmig koor van snurkers. Hopelijk deed ik niet mee! In de Spaanse refugio's krijg je geen ontbijt. Vertrokken om 7.10 als het klaar begint te worden.
Een prachtige tocht op en neer door de bergweiden en bossen van Navarra. In de ME trotseerden de pelgrims hier rovers, beren en wolven. Nu zijn de loslopende honden in de dorpjes vrij tam.
Bewolkt, om 11u komt de zon erdoor. Leuk onder het bladerdak te wandelen door de bossen. Hoofdzakelijk beuken. maar ook eiken, dennen, berken en essen. Rijpe braambessen onderweg, bloeiende heide en herfsttijloos. Ik stap door tot in Larrasoaina: 26 km. Het laatste stuk waren er weinig pelgrims onderweg, de meesten waren blijven hangen in het vorige dorpje: Zubiri. Gevolg: wat zoeken, want ik kom voorbij een industrieel terrein met minder gele pijlen. Vanmorgen moest ik gewoon de stroom volgen. Nu geraken we wat meer verspreid.
Op en neer inderdaad. Als voetganger kun je pauzeren waar je wil. Als fietser niet, anders verlies je je elan. Natuurlijk heb je dan ook leuke afdalingen maar toch is het opletten geblazen. Vandaag zag ik een fietsende pelgrim uitglijden waar een riviertje het pad overstak: pelgrim nat, tas nat... hij kon wel verder rijden. Voor de voetgangers waren er stapstenen.
Vanavond gegeten met de Slovenen en een Belg bevriend met een Noorse. Voertaal: Engels. Morgen wacht ik weer liever tot het dag wordt! Vanmiddag voor het eerst zonnebril nodig gehad.

03-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Fantastische tocht over de Pyreneeën tot Roncesvalles! Vertrokken om 7.30 u in de mist. Koeien op het veedrijverspad. Mooi! Hun belletjes rinkelen terwijl ze aan het herkauwen zijn. Ook de schapen en de paarden die vrij rondlopen dragen een bel.
De zon priemt door aan het Mariabeeld van Orisson, een prachtige magische plaats voor zo´n beeld in de bergen. Slierten mist hangen over de valleien en de kale ronde toppen. Dit is ook het domein van de vale gieren, majestueus zoals ze in de wind zweven. Ze zijn mij wel te vlug af: ik slaag er niet in ze te fotograferen. Vorig jaar heb ik dit traject ook afgelegd met de KWB als voorbereiding voor mijn pelgrimstocht alleen. Leuk om hier terug te keren en sommige plaatsen te herkennen. Het gaat zelfs iets gemakkelijker dan vorig jaar. Trainen met flessen water in de rugzak heeft blijkbaar geholpen.
In totaal 940 m geklommen tot aan de pas van Ciza. Het is bewolkt met een fikse tegenwind. Op het einde neem ik de alternatieve weg via de pas van Ibañeta, waar Roeland , de ridder van Karel de Grote omgekomen was, vermoord door de Basken. Karel had trouwens eerst hun stad Pamploma verwoest om te verhinderen dat de oprukkende moslims zich daar zouden verschansen.
Hier stond ook het eerste klooster van Roncesvalles dat al pelgrims opvangt sedert de middeleeuwen. De refugio kost € 6 en het menu del peregrino € 9. De refugio is wel vrij primitief. 120 personen in drie rijen stapelbedden onder hetzelfde hoge dak. In de mis voor de pelgrims worden we verwelkomd: een zeer internationaal gezelschap, ook uit Canada, Australië, Nieuw-Zeeland, Slovenië enz. Op het einde krijgen we een collectieve pelgrimszegen, we moeten allemaal naar voren komen.

Ontroerend!

02-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore  

Vandaag toegekomen in St-Jean-Pied-de-Port. De nachttrein genomen uit Brussel. Daar kon je al goed de pelgrims naar Compostela herkennen: met de rugzak en de schelp. Inderdaad veel Duitsers zoals mijn man Roland voorspeld had. Gereisd via Parijs en Bayonne. We reden over de beboste flanken van de Pyreneeën en net voor we in St-Jean aankwamen, een roofvogel "biddend" over de velden. Mijn eerste stempel gehaald, kaartjes geschreven naar de kleinkinderen Floris en Joene, naar oma uit de Ardennen die mij een St-Christoffel meegegeven had als bescherming en naar de ex-collega´s van mijn school in Ninove ( 1/09 is een symbolische dag). Vandaag enkel 6 km gestapt naar Unto, een Franse refuge. Tijdens het stappen hoor je het geluid van je schoenen, je gehijg bergop, het gekraak van je rugzak. Als je pauzeert, overvalt je de stilte met alleen getjilp en gezang van vogels en een koebel hier en daar. Net als ik mijn bed toegewezen krijg, begint het hard te regenen! Geluk gehad! Het avondmaal wordt een gezellige boel met Fransen, Basken, Duitsers, Amerikanen, 1 Engelse Jane. De Basken beginnen te zingen en de sfeer zit er meteen in.
Het verhaal klopt over de plicht tot gastvrijheid. De volgende refuge Orisson, de laatste voor de tocht over de Pyreneeën was volgeboekt en wie daarna nog aankwam werd teruggebracht naar St-Jean met de taxi en ´s anderendaags weer afgezet op de plaats waar ze gearriveerd waren.
 
Oef gelukt! Niet zo gemakkelijk met een Spaans qwertyklavier. De eerste keer waren mijn 20 minuten trouwens op voor ik de boodschap verstuurd had.

01-09-2009, 00:00 geschreven door Anne Verschoore