Vandaag toegekomen in St-Jean-Pied-de-Port. De nachttrein genomen uit Brussel. Daar kon je al goed de pelgrims naar Compostela herkennen: met de rugzak en de schelp. Inderdaad veel Duitsers zoals mijn man Roland voorspeld had. Gereisd via Parijs en Bayonne. We reden over de beboste flanken van de Pyreneeën en net voor we in St-Jean aankwamen, een roofvogel "biddend" over de velden. Mijn eerste stempel gehaald, kaartjes geschreven naar de kleinkinderen Floris en Joene, naar oma uit de Ardennen die mij een St-Christoffel meegegeven had als bescherming en naar de ex-collega´s van mijn school in Ninove ( 1/09 is een symbolische dag). Vandaag enkel 6 km gestapt naar Unto, een Franse refuge. Tijdens het stappen hoor je het geluid van je schoenen, je gehijg bergop, het gekraak van je rugzak. Als je pauzeert, overvalt je de stilte met alleen getjilp en gezang van vogels en een koebel hier en daar. Net als ik mijn bed toegewezen krijg, begint het hard te regenen! Geluk gehad! Het avondmaal wordt een gezellige boel met Fransen, Basken, Duitsers, Amerikanen, 1 Engelse Jane. De Basken beginnen te zingen en de sfeer zit er meteen in.
Het verhaal klopt over de plicht tot gastvrijheid. De volgende refuge Orisson, de laatste voor de tocht over de Pyreneeën was volgeboekt en wie daarna nog aankwam werd teruggebracht naar St-Jean met de taxi en ´s anderendaags weer afgezet op de plaats waar ze gearriveerd waren.
 
Oef gelukt! Niet zo gemakkelijk met een Spaans qwertyklavier. De eerste keer waren mijn 20 minuten trouwens op voor ik de boodschap verstuurd had.