Zo wil ik wel elke dag opstaan. Hij had een eitje gekookt, koffie gezet, vers fruitsap geperst en enkele sneetjes chocoladebrood op een bord gelegd. Hij had ook met klei 2 poppetjes op een bank geknutseld met de armen over elkaar. Dit stelden Arnaud en ikzelf voor. Een beeld van gisteren, toen we naar de Floralux gingen en na afloop nog een boule de berlin aten op een bankje. Hij had ook nog een bord geboetseerd met de woorden: You & me forever. Wat een fijne zoon. Ik zie hem toch zo graag. xxx Hij excuseerde zich dat hij niets had gekocht en dat ik het volgens papa niet mooi zou vinden. Maar jawel, het werd gemaakt en geschreven vanuit zijn hart en dat uitte hij ook zo en dit maakte het prachtig. Ambertje sliep spijtig genoeg nog. Alhoewel Arnaud het net fijn vond zodat we zo in stilte konden genieten van ons moment.

Daarna kwam papa thuis want hij was naar de winkel. Hij had ook een cadeau gekocht met de woorden. Ik heb maar iets gekocht want anders zou ik onder mijn voeten gekregen hebben. Arnaud: Mama is toch jouw mama niet. Ik gaf mee dat moederdag een blijk van waardering is naar de mama's. En dat de papa's op die manier ook kunnen waarderen hoe de mama voor zijn kinderen zorgt. Arnaud kreeg ondertussen onder zijn voeten omdat hij te veel chocoladebrood had gegeten. (alhoewel zeker nog de helft van het brood over was en Arnaud en ik er al van hadden gegeten). Het was alsof de droom deze morgen toen ik wakker werd met het lekkere ontbijt weg was en we back to reality waren. De sfeer was terug gespannen. Ik opende mijn cadeau en er zat een klok in. Ik kreeg er de lachende woorden bij dat dit uitstekend bij me past omdat ik overal te laat kom. De realiteit kwam nog harder aan. Een klok... en met deze woorden erbij. Ik kreeg een klap in mijn gezicht. Ik voelde me opnieuw gepakt op een minpunt van me. Dat werd uitvergroot en waar mee werd gespot en gelachen. Zeker toen hij de klok op mijn hoofd zette omdat ik vroeg waar ik dit zou zetten en hij nog harder begon te lachen. Toen ik non verbaal niet kon wegsteken dat ik niet zo enthousiast was. En geen woord zei net om het niet erger te maken, werd hij boos. Uiteindelijk ging Arnaud naar boven een strip lezen. Hij vroeg me wat scheelt er toch met jou? Als ik het zou uitleggen zou je het toch niet horen en zou je toch boos worden. Dus doe ik geen moeite. Ik ween wel en ik kan de tranen niet stoppen. Het is me echt te veel. Hij voelt me echt niet aan. Dan zegt hij uiteindelijk dat hij geen bloemen heeft gekocht omdat die toch maar verwelken en dat deze klok voor altijd is. Pfff.... Hij begrijpt het echt niet. Volgens hem doe ik niet normaal. Maar is het dan zo moeilijk om er iets positiefs en dromerigs van te maken? Ik google even 'wat doe je met moederdag' om te checken of ik wel normaal reageer want op den duur wordt er mij zo vaak verteld dat ik niet normaal doe dat ik niet meer weet wat normaal is en wat niet. Ik lees er dat je met moederdag zorgt voor een lekker ontbijt, een bloemetje, dat je het fijn maakt voor mama met een leuke tekst of dat je ervoor zorgt dat mama van de hele dag niets moet doen,... Het beste is niets te verwachten of te krijgen dan wordt je ook niet ontgoocheld. 

Ik vind het nu vooral weer spijtig voor Arnaud want hij had mijn dag goed gestart met het ontbijt, de klei en zijn tekst. Met zijn rust en samen mindfullness doen. Hij ging naar boven omdat hij het niet fijn vind dat we ruzie maken. Wat moet ik dan doen? Doen alsof er niets aan de hand is en alles slikken. Dat doe ik al zolang en nu voel ik dat mijn lichaam er geen energie meer voor heeft. Ik huil bij het minste maar ik besef wel dat het Stefaan is die me doet huilen, niet de kids want als zij mij een knuffel geven dan voel ik dat die oprecht is en dat tovert een glimlach op mijn gezicht.